Chapter 1287 ศิษย์คนที่หนึ่งแสน
คุกเก้าชั้น.
ไต่ลู่ไม่เพียงแค่ยืนขึ้น ทว่าใบหน้าของเขาที่โกนหนวดตัดผม ร่างกายที่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก.
เจาโตวโตวที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
เจ้านิกายที่มอบหน้าที่ให้เขาเกลี้ยกล่อมไต่ลู่ เพราะว่าต้องกล่อมและพูดคุยกับอีกฝ่ายซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาเป็นเวลานาน ทำให้รู้สึกสนิทกับอีกฝ่ายมากกว่าคนอื่น.
“คิดได้แล้วรึ?”
จุนซ่างเซียวที่ก้าวเข้ามาจากด้านนอก.
เจาโตวโตวที่ดูงงงวยเล็กน้อย คนที่จิตใจยึดติดดื้อรั้น ไม่คาดคิดเลยว่าจะยินดีเข้าร่วมนิกายนิรันดร.
ไต่ลู่เอ่ย “ขอให้เจ้านิกายจุนมอบที่พักพิงให้กับข้าด้วย!”
ท่าทางอหังการดื้อรั้นดั้งเดิมหายไปหมด เขาที่ปล่อยวางทุกอย่างแล้ว.
ทำไม?
เพราะว่าจิตใจปล่อยวางแล้ว ความฝันก็เข้ามาแทนที่ เมื่อดวงตาเลิกมืดบอดก็จะพบความปรารถนาที่แท้จริงของตัวเอง.
ไต่ลู่ที่วางอคติที่เขามีต่อจุนซ่างเซียว ทำให้เปลี่ยนไปในทันที ทำให้เขาเข้าใจสิ่งใหนกันแน่ที่เขาต้องการอย่างแท้จริง.
ทุกคนต่างก็ต้องการมีชีวิตและความหวัง ทำให้เขาละเว้นจิตใจที่ชั่วร้ายทิ้งอคติไปจนสิ้นนั่นเอง
“นิกายนิรันดรของข้าไม่ได้ขาดคนที่จะรับเข้า ข้าต้องการฟังเหตุผลที่พอใจถึงจะรับเจ้า”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ไม่ใช่ว่าอยากเข้าก็เข้า ไม่อยากเข้าก็ไม่เข้า เปลี่ยนใจไปมา เวลานี้ต้องการเข้าร่วม แล้วเขาจะรับเลย ดูที่ความพอใจของข้าก่อน ดูอย่างไท่จื่อต้าซ่างข้ายังเก็บเงินตั้งสิบล้านศิลาวิญญาณระดับเก้า!
“พรึด โครม!”
ไต่ลู่ที่คุกเข่าลง ใบหน้ากล่าวอย่างจริงจัง “เจ้านิกายจุน ครั้งหนึ่งเจ้านิกายเคยเอ่ยว่ากระดูกข้าแปลกประหลาด เป็นอัจฉริยะที่หมื่นปีจะมีสักครั้ง!”
“เคยพูดรึ?”
จุนซ่างเซียวที่ชะงักงันเล็กน้อย.
ระบบเอ่ย “ไม่ได้เอ่ยเมื่อครั้งแรกพบกันรึไง?”
“......”
จุนซ่างเซียวที่มุมปากกระตุก.
ในอดีตเขาพูดไม่ได้จริงจัง คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้านี่จะยังคงจำได้.
บางทีโกวเซิ่งพูดไปเรื่อยไม่ได้คิด ไม่เพียงแค่ไต่ลู่จำได้ แต่ยังแบกความแค้น วันนี้ปล่อยวางแล้ว คำพูดนี้จึงกลายเป็นคำพูดที่สำคัญขึ้นมาทันที.
“เป็นศิษย์นิกายข้า เจ้าจะต้องทุกข์ทรมาน เจ้าต้องการรึ?”
“ต้องการ!”
“ทุก ๆ วันต้องรับผิดชอบล้างห้องน้ำ เจ้าต้องการรึ?”
“ต้องการ!”
“เจ้าจะต้องเหนื่อยสายตัวแทบขาด เจ้าต้องการรึ?”
“ต้องการ!”
จุนซ่างเซียวที่สอบถามสามครั้ง ไต่ลู่ก็ตอบกลับอย่างหนักแน่นสามครั้งเช่นกัน.
แม้นว่าอีกฝ่ายจะยอมแล้ว ทว่าก็ต้องการย้ำอีกครั้งเช่นกัน.
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่นำแบบฟอร์มออกมา “ชื่อ.”
“ไต่ลู่!”
“เพศ.”
“ชาย!”
“อายุ!”
“28!”
“แปะ!”
ตราประทับนิกายที่ประทับลง เสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้น.
“ติ๊ง! สมาชิกนิกาย 100,000 / 100,000.”
และแล้วในที่สุด วันนี้ก็มาถึง เป้าหมายของภารกิจหลัก ยกระดับนิกายให้มีสมาชิก 100,000.
เป็นไปตามภารกิจหลักเมื่อรับศิษย์คนสุดท้าย ก็เติมเต็มความต้องการของภารกิจในทันที.
......
หากเป็นแต่ก่อน เมื่อรับศิษย์มาถึงระดับหนึ่ง ๆ จะกระตุ้นภารกิจนิกายขึ้นมาในทันที ทว่าหลังจากรับไต่ลู่แล้ว ภารกิจดังกล่าวกับไม่ปรากฏขึ้น.
“ทำไม?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ระบบเอ่ย “เพราะว่าจำนวนสมาชิกนิกายนั้นเป็นไปตามภารกิจหลักแล้ว ดังนั้นภารกิจนิกายจึงไม่มีความจำเป็น.”
“หมายความว่า....”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ข้าสามารถทำภารกิจได้อย่างรวดเร็ว?”
“ใช่แล้ว.”
ระบบเอ่ย “เสร็จอย่างรวดเร็ว.”
“แล้วทำไมเจ้าต้องการเสียงสั่นด้วย?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“เพราะว่า....”
ระบบกล่าวอย่างขมขื่น “เมื่อไหร่ที่โฮสน์สำเร็จภารกิจหลัก ข้าก็สำเร็จภารกิจเช่นกัน จำเป็นต้องถูกปลดออกจากระบบ.”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
จุนซ่างเซียวที่เงยหน้าหัวเราะ “เจ้าด่าว่าข้าทุกวี่ทุกวัน ท้ายที่สุดก็ถูกข้ากำจัดแล้วสินะ!”
“บัดซบ! บิดาอยู่กับเจ้ามาเป็นเวลานาน ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน นี่เจ้ายังหัวเราะอีกรึ? เจ้ามันไม่ใช่คน!”
“เรื่องยินดีแบบนี้ ทำไมข้า ถึงจะไม่หัวเราะล่ะ!”
ขณะโกวเซิ่งหัวเราะไปมา จากนั้นก็หยุดและเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “ถูกปลดจากระบบนี้คือ....”
“ข้ามีหน้าที่รับผิดชอบช่วยโฮสน์ให้สำเร็จภารกิจหลัก เมื่อสำเร็จภารกิจข้าก็จะถูกลบออกไปพร้อมกับระเบิดเวลา.”ระบบเอ่ย.
จุนซ่างเซียวที่กลายเป็นเงียบ.
แม้นว่าอีกฝ่ายจะมักกล่าวล้อเขาทุกวี่วัน ทว่าก็เป็นดั่งคู่หูคู่กัดที่ขาดไปแล้วย่อมขาดสีสัน.
“ฮ่าฮ่าฮ่า.”
ระบบหัวเราะ “โฮสน์ยังทำภารกิจไม่สำเร็จเลย ข้ายังมีเวลาอยู่ ไม่จำเป็นต้องทำเป็นเศร้า.”
“เจ้าสมาคมอี้!”
จุนซ่างเซียวที่กล่าวเสียงดัง “ห้าวันหลังจากนี้ ขอให้มาประเมินระดับนิกายนิรันดรด้วย!”
......
ก่อนที่งานชุมนุมจะเริ่มสี่วัน เหล่าผู้ฝึกยุทธ์มากมายจากทั่วทุกสารทิศที่มาเข้าร่วม และยังมีการถ่ายทอดสดไปยังทุกเมือง ด้วยการร่วมมือจากอาจารย์ค่ายกลหลายหมื่นคน การถ่ายทอดสดครั้งนี้ย่อมไม่มีปัญหา.
ขณะงานชุมนุมยุทธ์โลกจะเริ่มสามวัน หลี่ชิงหยางและศิษย์คนอื่น ๆ ก็สร้างสถานที่รวมตัวที่ทรงเกียรติเสร็จ ซึ่งเป็นสถานที่ใหญ่โตเป็นอย่างมาก.
ขณะที่งานชุมนุมจะเริ่มสองวัน ซีจิงเสวียนและคนอื่น ๆ ก็เดินทางมาถึง จุนซ่างเซียวที่ก้าวออกไปต้อนรับอย่างอบอุ่น สร้างความอิจฉาต่อเจ้านิกายคนอื่น ๆ มาก การปฏิบัติช่างแตกต่างกันมากมาย.
ขณะที่งานชุมนุมจะเริ่มอีกวัน เก้าราชันย์ก็ปรากฏบนท้องฟ้า พวกเขาที่ก้าวเข้ามาในเทือกเขาไท่กู่ สร้างความตื่นตะลึงต่อผู้คนเป็นอย่างมาก!
“โอ้วสวรรค์!”
“แท้จริงแล้วเก้าราชันย์ก็ได้รับเชิญ!”
“นี่จะต้องเป็นงานใหญ่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนตั้งแต่โบราณอย่างแน่นอน!”
......
วันที่ 8
พิธีเริ่มชุมนุมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว.
ติงซิงหวัง เหล่าเหว่ยและคนระดับสูงที่ยืนอยู่นอกห้องโถงใหญ่ เหล่าศิษย์ที่นำโดยลู่เชียนเชียนยืนอยู่บนลานยุทธ์.
วันนี้คือวันชุมนุมยุทธ์โลก ทว่าสำหรับนิกายนิรันดร เป็นวันประเมินนิกายลำดับหนึ่งอย่างเป็นทางการ และมีการถ่ายทอดสดไปทั่วแผ่นดินด้วย.
“ศิษย์พี่.”
ลี่เฟยกล่าวอย่างตื่นเต้น “ข้าต้องการเป่าแตร.”
ซูเซียวโม่ที่กรอกตาไปมา “เจ้าพูดมาห้าครั้งแล้ว อดทนเอาไว้ รอให้ประเมินเสร็จก่อน ทนเอาไว้.”
ทุกคนล้วนแต่ตื่นเต้น ไม่ใช่แค่ลี่เฟย หลี่ชิงหยางเองก็แทบนอนไม่หลับเช่นกัน.
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น จุนซ่างเซียวที่ก้าวออกมาจากห้องโถง.
เขาที่นำศิษย์และคนระดับสูงก้าวลงจากเขา ยกมือขวา “ไปยังพื้นที่ถ่ายทอดสดด้วยกัน ประเมินนิกายขึ้นสู่ลำดับหนึ่ง!”
“รับทราบ!”
เสียงที่ดังกึกก้อง ดังสนั่นทะยานฟ้า!
“แช๊ะ แชะ!”
ลี่ซ่างเทียนที่รับหน้าที่ถ่ายรูป เจ้านิกายและเหล่าคนระดับสูง ขณะมีพื้นหลังเป็นห้องโถงที่มีป้าย“ไท่กู่เจิ้ง”
