Chapter 1282 ในเมื่อท่านตระหนี่ขนาดนี้ ก็อย่าโทษผู้เยาว์ที่เก็บประตูไปด้วย.
คิดถึงเรื่องยากลำบาก เหล่าสัตว์ร้ายมากมายที่ป้องกันถ้ำที่พักแห่งนี้ กล่าวได้เลยว่าไม่ธรรมดา.
เรื่องแบบนี้อย่าได้บอกอาหนิวไป ไม่เช่นนั้นคงจะเสียความมั่นใจอย่างแรงแน่.
เพราะลู่เชียนเชียนยังคงกลั่นพลังธาตุเหมันต์อยู่ ดังนั้นจุนซ่างเซียวจึงได้นั่งอยู่บนเก้าอี้หิน เริ่มตรวจสอบตำราที่ได้มา.
เขาไม่ได้สนใจสัจจะคาถา ดังนั้นจึงเปิดเลยไป ก่อนที่จะพบการเตรียมค่ายกลที่ถูกแนะนำเอาไว้!
“มีจริง ๆ ด้วย!”
จุนซ่างเซียวที่ดวงตาเป็นประกาย.
ขอเพียงเขาเตรียมค่ายกลที่ไม่จำกัดพลังบ่มเพาะ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลในการฉีกมิติขึ้นไปเบื้องบนแล้ว กล่าวได้ว่าสามารถที่จะขึ้นไปบนพิภพเบื้องบนอย่างปลอดภัยไร้กังวล.
อย่างไรก็ตาม....
ลวดลายค่ายกลเองก็มากมายซับซ้อนทีเดียว.
เพียงแค่มองก็ทำให้ตาลาย.
“เอาล่ะ.”
“ดูคำแนะนำก่อน.”
เกี่ยวกับการเตรียมค่ายกลนั้น ไม่เพียงแค่สร้างลวดลายค่ายกล ทว่าจำเป็นต้องเสริมพลังห้าธาตุและสมบัติอีกหลายอย่างช่วยด้วย.
“ข้ามีกายาห้าธาตุ ไม่น่าจะมีปัญหา.”
สิ่งที่จุนซ่างเซียวสงสัย เขาจะเตรียมค่ายกลอย่างไร แล้วจะขึ้นสู่พิภพเบื้องบนอย่างไร นอกจากนี้ ต้องไม่ให้ป้อมปราการซิงกงพบด้วย.
“ทำไมต้องกลัวที่จะพบกัน?”เขาที่ยกปากยิ้มเอ่ยออกมาว่า“หากคิดจะขึ้นสู่พิภพเบื้องบน งั้นก็ทำลายป้อมปราการไปเลยไม่ดีกว่ารึ?”
หากยอดฝีมือต่าง ๆได้ยินเข้า คงต้องยกนิ้วโป้งให้อย่างแน่นอน “เจ้านิกายจุน ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”
จุนซ่างเซียวไม่คิดที่จะขึ้นสู่พิภพเบื้องบนชั่วคราว ดังนั้นจึงไม่คิดที่จะเตรียมค่ายกลตอนนี้ ดังนั้นจึงเก็บมันเอาไว้ก่อน เวลานี้เริ่มเดินไปรอบ ๆ ถ้ำที่พัก.
“ที่พักของอาวุโสไท่เสวียน มีสมบัติแค่สามกล่อง แค่นั่นนะรึ?”
เดี๋ยวนะ!
จุนซ่างเซียวที่คิดอะไรบางอย่างได้ เขาก้าวเดินไปยังแท่นศิลา จดจ้องมองกล่องและแท่นที่ตั้ง ก่อนนำเข้าไปในแหวนมิติ “ทำมาจากวัตถุดิบชั้นดี น่าจะหลอมไปใช้งานอย่างอื่นได้.”
เพราะว่าสมบัติถูกนำไปแล้ว ค่ายกลปกป้องจึงไม่ทำงาน.
ลู่เชียนเชียนที่นั่งสมาธิกลั่นพลังไอเย็นอยู่ จุนซ่างเซียวยังคงเดินไปรอบ ๆ จนกระทั่งเห็นผนังอักขระที่ราชันรัตติกาลสลักเอาไว้ พร้อมกับกล่าวออกมา“เพ่ย ลายมือราชันย์ยุทธ์ ไม่ได้เรื่อง!”
ระบบเอ่ย “แล้วเจ้าลายมือสวยนักรึไง!”
“เคร้ง!”
จุนซ่างเซียวนำกระบี่มังกรหยกถามสวรรค์ออกมา ลบคำว่ารัตติกาลออกไป พร้อมกับใส่คำว่าจุนลงไป พร้อมกับพยักหน้าอย่างพอใจ“ค่อยดูดีขึ้นมาหน่อย.”
“......”
ระบบถึงกับพูดไม่ออก.
แค่ลบคำว่ารัตติกาลออกไป ก็ดีขึ้นมาแล้วเหรอ สมแล้วที่เป็นโกวเซิ่งที่ชอบทับที่คนอื่น.
......
หลังจากผ่านไปสองชั่วยาม.
ลู่เชียนเชียนที่ยืนขึ้น ไอเย็นที่แผ่ออกมารอบร่างของนาง เห็นชัดเจนว่าไอเย็นที่ได้จากกล่องนั้นทำให้พลังของนางเพิ่มพูนสูงขึ้นมาก.
“ไป.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “กลับนิกาย.”
ใบหน้าของเขาที่รู้สึกห่อเหี่ยวไม่น้อย เพราะเขาเดินเตร็ดเตร่ตั้งนาน กับไม่พบหรือได้อะไรติดมือมาเลย.
ตัวตนในตำนานทวีปชิงหยุน ขี้เหนียวชะมัด.
“ขอบคุณ.”
ลู่เชียนเชียนที่ก้มหน้ากล่าวเสียงเบา.
“เจ้าพูดอะไรรึ? เปิ่นจั้วไม่ได้ยินเลย.”จุนซ่างเซียวที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
“......”
ลู่เชียนเชียนที่เงียบลงเล็กน้อย ก้มหน้าลงเอ่ยออกมาว่า“ขอบคุณเจ้านิกาย ที่ช่วยศิษย์กลั่นไอเย็น.”
จุนซ่างเซียวที่หยุด จ้องมองไปที่นางอย่างจริงจัง กล่าวออกมาว่า“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณเปิ่นจั้วหรอก เป็นสิ่งที่ควรทำ เจ้าจงรับผิดชอบในฐานะศิษย์หญิงใหญ่ให้ดีก็พอ.”
“ศิษย์ทราบแล้ว.”ลู่เชียนเชียนเอ่ย.
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ สตรีผู้นี้เห็นชัดเจนว่าเย็นชาเล็กน้อย ทว่าคำพูดของนางกับดูนุ่มนวล กว่าแต่เก่ามาก.
“ไปกลับ!”
ทั้งสามร่างที่ก้าวกลับไปยังเส้นทางเดิม.
ขณะออกมาถึงหน้าประตูศิลา จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา “อาวุโสไท่เสวียน ทิ้งเพียงกล่องสามกล่องเอาไว้ ในเมื่อท่านตระหนี่ขนาดนี้ ก็อย่าโทษผู้เยาว์ที่เก็บประตูไปด้วย.”
“ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
ดาบมังกรเขียว กระบี่มังกรหยกถามสวรรค์ ทุกอาวุธที่ถูกนำออกมาเพื่อแงะประตูศิลาออกไป.
“......”
ลู่เชียนเชียนถึงกับพูดไม่ออก.
กล่องสมบัติที่ถูกทิ้งไว้ก็ถูกนำออกมาแล้ว แม้แต่ประตูทางเข้า เจ้านิกายก็เก็บเรียบ.
อาวุโสไท่เสวียน.
เห็นแล้วสินะ!
คนแบบนี้ อย่าได้พบเจอเลย ไม่เช่นนั้นท่านอาจจะหมดตัว.
ไม่ต้องเอ่ยกล่าวถึงความหน้าไม่อายของจุนซ่างเซียว ต้องไม่ลืมว่าสมบัติทั้งสามถูกนำไปหมดแล้ว ถ้ำที่พักแห่งนี้สำเร็จภารกิจของมันแล้ว ไม่จำเป็นต้องคงอยู่ต่อไป หากมีสิ่งใหนถึงนำออกไปได้ ใช้ประโยชน์ได้ ก็ควรทำ นำออกไปให้หมดไม่ใช่รึ?
......
“ฟิ้ว!”
เรือรบตงกู่ที่กลายเป็นริ้วแสงพุ่งตัดผ่านท้องฟ้าออกไป.
จุนซ่างเซียวที่นำตำราลับหัวใจเหมันต์ลึกล้ำออกมา พร้อมกับคัดลอกส่วนของค่ายลออกมา จากนั้นก็ส่งมอบให้กับลู่เชียนเชียนไปทั้งสองส่วน.
นี่คือวิชาลับธาตุน้ำแข็ง เขาไม่สนใจที่จะศึกษาแต่อย่างใด.
“เจ้านิกาย ข้าจำวิชาส่วนล่างได้หมดแล้ว สามารถนำวิชานี้เข้าสู่หอตำราให้เหล่าศิษย์น้องฝึกฝนได้.”ลู่เชียนเชียนเอ่ย.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้าคิดแบบนี้ เปิ่นจั้วก็ขอบคุณ.”
“.”
ลู่เชียนเชียนเอ่ย “จำเป็นต้องให้คนที่มีกายาน้ำแข็งในการฝึก ไม่เช่นนั้นอาจจะทำร้ายพวกเขาได้.”
“การเป็นนิกายใหญ่ไม่เพียงแค่ก่อตั้งมาสิบปีหรือร้อยปี จะต้องคงอยู่หลายพันหลายหมื่นปี ผ่านกระบวนการต่าง ๆ ก่อร่างสร้างศิษย์ที่โดดเด่นรุ่นแล้วรุ่นเล่า และเหล่าบรรพชนของพวกเขาก็ทิ้งสมบัติตกทอดเอาไว้เพื่อส่งเสริม.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ลู่เชียนเชียนเอ่ย “เจ้านิกายจะเอ่ยอะไรรึ?”
“สำหรับเจ้านิกายนั้น จะต้องสายตายาวไกล”จุนซ่างเซียวหันหลังกลับมา กล่าวล้อนาง “ตอนนี้เจ้ายังต้องการตำแหน่งจากเปิ่นจั้วอยู่ไหม?”
“......”
ขณะลู่เชียนเชียนเข้านิกายใหม่ ๆ นั้น นางมักเอ่ยกับเจ้านิกายว่า ทำไม่ได้ก็ยกตำแหน่งให้กับนาง.
“เปิ่นจั้วได้กล่าวไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะทำให้สำนักไท่กู่เจิ้งนั้น ก้าวมาอยู่จุดบนสุดในทวีปแห่งนี้.”
คำพูดดังกล่าวที่จุนซ่างเซียวเอ่ยนั้น ลู่เชียนเชียนยังคงจำได้ เขาไม่ได้โกหก ไม่ใช่คำกล่าวเกินจริง เพียงไม่กี่ปี สำนักเล็กกระจิดริด เวลานี้กลายเป็นที่รู้จักของทั้งทวีปไปแล้ว.
“เชียนเชียน.”
จุนซ่างเซียวที่ยืนมือขัดหลัง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า กล่าวอย่างภาคภูมิ “นี่เพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น บนทะเลแห่งดวงดารารอพวกเราให้ไปบุกเบิกอยู่!”
หลี่ชิงหยางไม่รอด.
เซียวจุ้ยจื่อเช่นกัน.
เปปป้าเองก็ไม่ต่างกัน.
คำพูดของเจ้านิกายนั้นทำให้เลือดลมของทุกคนพลุ้งพล่าน.
หากแต่ลู่เชียนเชียนที่อ้าปากหวอเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรแต่อย่างใด ทำให้สถานการณ์ดูเงียบงันไปซะมากกว่า.
......
ต้นเดือนก่อนหน้า.
นิกายนิรันดรก็รับสมัครศิษย์อีกครั้ง.
เพราะเจ้านิกายแจ้งเตือนมา สองพี่น้องหนิงจึงได้ลดเงื่อนไขลง การรับศิษย์ในครั้งนี้จะต้องรับศิษย์อย่างน้อย 5000 คน และจะต้องให้ครบจำนวนตามที่เจ้านิกายต้องการให้เร็วที่สุด.
“ยังขาด 10,000 คน.”
จุนซ่างเซียวที่ยังคงอยู่ทะเลเหนือ พบว่าจำนวนศิษย์มีถึง 90,000 ใบหน้าก็เผยยิ้มออกมา.
“ท่านปู่!”
จุนซ่างเซียวที่ลงมือจับตัวของหัวหน้าโจรที่กำลังหวาดผวาไปตาม ๆ กัน “ได้โปรด....ได้โปรดปล่อยหลานไปเถอะ....”
“ฟิ้ว!”
ริ้วปราณดาบที่เป็นประกาย ศีรษะที่ลอยกระเด็นออกไป.
จุนซ่างเซียวที่เก็บดาบมังกรเขียว เอ่ยออกมาว่า“ไป.”
“ฟู่ ฟู่!”
เรือรบตงกู่ที่ลอยออกไป หลายสิบปีที่เกาะมากมายรอบ ๆ มีโจรสลัดออกปล้นผู้บริสุทธิ์ เวลานี้ถูกสังหารและเผากลายเป็นเถ้าถ่านเรียบร้อยแล้ว.
