Chapter 1278 ไปยังทะเลเหนือสองคน
จุนซ่างเซียวที่เคาะนิ้วบนโต๊ะ ขณะที่แต่ละคนอยู่ในความเงียบ.
ลู่เชียนเชียนจะออกไปด้านนอก เขาจะต้องรู้เหตุผล และนางได้เอ่ยว่าต้องการไปหาอีกส่วนของวิชาลับหัวใจลึกล้ำส่วนหลัง.
ในเวลานั้นเรื่องที่ทำให้โกวเซิ่งนั้นตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก ที่ป้อมปราการซิงกง เกี่ยวกับเก้าราชันย์เอ่ยถึง บางทีคัมภีร์ส่วนล่างนั้นอาจจะมีค่ายกลฟ้าดินคว้าวาสนาอยู่ก็ได้!
ไม่สนใจพลังบ่มเพาะ สามารถก้าวขึ้นสู่พิภพเบื้องบนได้.
ค่ายกลที่ตาเฒ่าไท่เสวียนทิ้งเอาไว้นั้นน่าเกรงขามมาก ถึงแม้นว่าเขาจะไม่คิดจะขึ้นสู่พิภพเบื้องบนเวลานี้ ก็วางแผนที่จะออกไปหา ต้องไม่ลืมว่าเขาอาจจะต้องใช้มันในภายหลัง.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ตอนนี้เจ้าบ่มเพาะวิชาส่วนหลังแล้วอย่างงั้นรึ?”
“อืม.”ลู่เชียนเชียนพยักหน้ารับ.
จุนซ่างเซียวที่นึกอะไรได้ในทันที “ไม่ประหลาดใจเลยว่า ศิษย์นิกายไท่เสวียนเซิ่ง ถึงไม่สามารถเทียบกับเจ้าได้.”
“ไปได้.”
เขาหยุดและเอ่ยออกมาว่า.“ทว่าเปิ่นจั้วจะไปด้วย.”
ลู่เชียนเชียนเอ่ย.“คัมภีร์ส่วนบนได้บันทึกเอาไว้ว่า คัมภีร์ส่วนหลังนั้นอยู่ในถ้ำของตาเฒ่าไท่เสวียน ที่นั่นมีอันตรายมากมาย หาก.....”
“เปิ่นจั้วไม่ได้ถาม เจ้าก็ไม่เอ่ย วางแผนที่จะไปเสี่ยงเพียงคนเดียวรึ?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“......”
ลู่เชียนเชียนที่กลายเป็นเงียบ.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้าทำเหมือนกับตัวเองไม่ใช่ศิษย์นิกายนิรันดร ทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันกับคนอื่น.”
“ข้าไม่ต้องการรบกวนเจ้านิกาย.”ลู่เชียนเชียนเอ่ย.
จุนซ่างเซียวจ้องมองไปยังนาง “ที่กบดานของตาเฒ่าไท่เสวียนนั้น มีอันตรายขนาดใหน ความแข็งแกร่งของเปิ่นจั้วยังไม่พออีกรึ?”
ความสามารถที่สามารถช่วยเก้าราชันย์กลับมา ทำให้โกวเซิ่งค่อนข้างยกหางตัวเองเล็กน้อย.
ในความเห็นของเขา ไม่มีสถานที่ใหนในทวีปชิงหยุนที่เขาไปไม่ได้.
มีแต่เพียงด้านนอกเท่านั้น ที่เขาต้องระวัง.
ลู่เชียนเชียนเอ่ย “ศิษย์รู้ว่าอาจารย์แข็งแกร่ง ทว่า...ตาเฒ่าไท่เสวียน...”
“ไม่มีแต่.”
จุนซ่างเซียวยกมือขึ้นขวาง ”เขตแดนลับทุกแห่งในทวีปชิงหยุน เปิ่นจั้วไปมาหมดแล้ว ไม่มีที่ใหนจะมีอันตราย.
อหังการสุด ๆ.
ระบบกล่าวล้อ “เก่งปานนั้น ทำไมถึงหนีจากป้อมปราการมาล่ะ?”
“ตกลง.”
ลู่เชียนเชียนเอ่ย “ในเมื่อเจ้านิกายจะไป ศิษย์ก็จะไม่ห้าม.”
“รอให้เปิ่นจั้วจัดการธุระภายในนิกายก่อน.”จุนซ่างเซียวเอ่ย “แล้วค่อยเดินทางไปยังถ้ำที่พักของตาเฒ่าไท่เสวียนพร้อมกัน.”
ลู่เชียนเชียนเอ่ย “งั้นศิษย์ขอตัว.”
“อืม.”
ด้วยนิสัยของจุนซ่างเซียว สำหรับความลับของศิษย์นั้นเขาไม่เคยถามออกไปก่อน นี่นับเป็นครั้งแรก.
เพราะด้วยนิสัยของลู่เชียนเชียนแล้ว ไม่มีทางที่จะเอ่ย หากไม่ถามออกไป.
......
เพราะว่าเขาไม่อยู่นาน หลังจากกลับมาย่อมมีเรื่องหลายอย่างที่ต้องจัดการให้เสร็จ.
“โฮสน์.”
ระบบเอ่ย “ข้าคิดว่าโฮสน์ไม่ควรประมาท ต้องไม่ลืมว่าตาเฒ่าไท่เสวียนนั้นคือตำนานของทวีปชิงหยุน บางทีในถ้ำนั้นอาจจะมีกับดักและค่ายกลมากมายน่าเกรงขามยิ่งกว่าเขตแดนลับก็ได้.”
“เจ้ามันปากนมพิษ ยิ่งทำให้ข้าต้องไป.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“ข้าพูดจริง ๆ!”
“ข้าไม่พูดจริงรึไง!”
“......”
“แน่นอน.”
จุนซ่างเซียวที่แสดงท่าทางจริงจัง ตาเฒ่าไท่เสวียนถือว่าเป็นตำนาน สถานที่พักย่อมต้องมีสมบัติทิ้งไว้หรือไม่?”
“เป็นแบบนี้นี่เอง!”ระบบที่ตระหนักได้ในทันที.
เดิมทีเจ้านี่ไม่ได้เพียงแค่ไปหาค่ายกลฟ้าดินคว้าวาสนาอย่างเดียว มีความคิดอื่นแฝงอยู่นี่เอง สมเป็นโกวเซิ่งจริง ๆ.
ที่จริงแล้วจุนซ่างเซียวก็รู้สึกเคารพตาเฒ่าไท่เสวียนอยู่เหมือนกัน ต้องไม่ลืมว่าเขาคือคนที่สร้างทักษะเหนือเทวะสองวิชาขึ้น ถือว่าเป็นหนึ่งตัวตนที่น่าเกรงขามของโลกใบนี้อย่างแน่นอน.
ในเมื่อรู้ที่กบดานของอีกฝ่าย ไม่ใช่แค่ไปหาวิชาลับเหมันต์ลึกล้ำแน่นอน จะต้องมีสิ่งอื่นซ่อนอยู่ด้วยแน่.
“เฮ้อ.”
จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา “เมื่อไหร่ข้าจะเป็นตำนานของทวีปชิงหยุน ถึงตอนนั้นเขาจะต้องทิ้งบันทึกและขุมทรัพย์ไว้ให้กับผู้เยาว์รุ่นหลังอย่างแน่นอน.”
“มีแต่ทิ้งความแค้นไว้ให้ผู้เยาว์รุ่นหลังหรือไม่?”ระบบเอ่ย.
......
ไม่กี่วันหลังจากนั้น.
เรือรบตงกู่ที่ลอยอยู่บนยอดเขาเศียรมังกร.
จุนซ่างเซียวที่ก้าวขึ้นไปบนดาดฟ้า พร้อมกับลู่เชียนเชียน.
“เจ้านิกาย!”
ลี่เฟยอยู่บนลานยุทธ์ เงยหน้าเอ่ยออกมาว่า“ศิษย์ขอตาม....”ยังกล่าวไม่จบซูเซียวโม่เร่งรีบนำมือมาปิดปากอีกฝ่ายเอาไว้.
“เปิ่นจั้วมีธุระด้านนอก พวกเจ้าตั้งใจบ่มเพาะให้ดี.”
“ครับ!”
“ฟิ้ว ----”
เรือรบตงกู่ที่พุ่งเป็นริ้วแสงหายไปที่ขอบฟ้า.
ลี่เฟยเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย “ศิษย์พี่ ทำอะไร!”
ซูเซียวโม่ที่เหลือกตาขาวมองบน“เจ้านิกายและศิษย์พี่หญิงใหญ่น้อยครั้งจะออกไปด้วยกัน เจ้าจะไปเกะกะทำไม?”
ควรค่าบุคคลที่เหล่าเหว่ยสอนมาดี สายตาคมกล้ามาก.
“ใช่ ๆ!”ลี่เฟยตบกบาลตัวเอง “ทำไมข้าคิดไม่ถึงนะ หากไม่มีศิษย์พี่ เกรงว่าข้าจะทำผิดพลาดแล้ว!”
......
“ไม่!!!”
เย่ซิงเฉินที่นอนอยู่ถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมา หน้าผากที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าบิดเบี้ยวไปมา.
เขาฝันไปนั่นเอง.
ย้อนกลับไป เขาฝันร้ายครั้งสุดท้ายเมื่อครั้งที่ได้รับพระสูตรไท่เสวียน เมื่อออกไปหาประสบการณ์.
อาหนิวที่ไร้ความหวาดกลัว น้อยครั้งที่เขาจะฝันร้าย ต้องบอกว่าฝันครั้งนี้ย่อมน่ากลัวอย่างไม่ต้องสงสัย.
“ฟู่!”
เย่ซิงเฉินที่ทำใจให้สงบ จ้องมองไปยังทิศเหนือ ลอบคิดในใจ“ตาเฒ่าไท่เสวียน ในเมื่อต้องการทิ้งสมบัติให้ผู้เยาว์รุ่นหลัง ทำไมต้องทิ้งกับดักที่น่าเกรงขามนั่นเอาไว้ด้วย.”
เขาที่จ้องมองไปยังทิศทางดังกล่าว เรือรบตงกู่ที่มุ่งหน้าไป บินไปยังสุดขอบของจังหวัดตงไปลู่ ข้ามผ่านทะเลที่ไร้สิ้นสุด.
ทวีปชิงหยุนมีทะเลตะวันออก ทะเลตะวันตก ทะเลทิศใต้ แน่นอนว่าต้องมีทะเลเหนือ สถานที่ดังกล่าวนั้นมีที่พักของตาเฒ่าไท่เสวียนที่ได้ทิ้งเอาไว้.
แตกต่างจากทะเลทั้งสามที่มีดินแดนขนาดใหญ่ ดินแดนทางทะเลทิศเหนือนั้นมีขนาดไม่ใหญ่ มันเป็นเพียงเกาะเล็ก ๆ เท่านั้น.
“เจ้ามั่นใจว่าที่พักของตาเฒ่าไท่เสวียนอยู่ทะเลเหนือรึ?”จุนซ่างเซียวสอบถาม.
ลู่เชียนเชียนที่กลายเป็นเงียบจ้องมองตำราสีเหลืองมีอักขระ“วิชาลับหัวใจเหมันต์ลึกล้ำ” นางที่นำมาวางบนโต๊ะ เอ่ยออกมาว่า“ที่หน้าหนึ่งนั้นได้บันทึกเอาไว้.”
“นี่คือต้นฉบับรึ?”
“ไม่เลว.”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ“สิ่งนี้ควรจะเป็นสุดยอดสมบัติของนิกายไท่เสวียนเซิ่ง ทำไมถึงมาอยู่ในมือเจ้า?”
“อาวุโสใหญ่มอบให้.”
ลู่เชียนเชียนเอ่ย “นางเอ่ยว่ามีเพียงข้าเท่านั้นที่มีตำราฉบับสมบูรณ์.”
จุนซ่างเซียวกอดอกกล่าวออกมาต่อว่า “เปิ่นจั้วเริ่มสงสัยแล้ว ที่เจ้าถูกไล่ออก เพราะว่าฟางฟลิงยวี รู้ความลับนี้รึ?”
“เพราะนาง ไม่รู้ความลับนี้ต่างหาก.”
“จริงรึ?”
“จริง.”
จุนซ่างเซียวที่หยิบตำราดังกล่าวมา ไม่ได้อ่านสัจจะคาถา เขาพลิกหน้าต่อไปเรื่อย ๆ “ก่อนหน้านี้เปิ่นจั้วเคยเอ่ยว่าเจ้าทำเหมือนกับว่าเจ้าไม่ใช่ศิษย์นิกายนิรันดร เพราะว่าตำรานี้อย่างงั้นรึ?”
“......”
ลู่เชียนเชียนที่กลายเป็นเงียบ.
จุนซ่างเซียวที่ดูรายระเอียดเกี่ยวกับสถานที่ตั้ง จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา “วิชาบ่มเพาะนี้ ทำให้เจ้าใบหน้าดูเย็นชา ด้วยเหตุนี้ทำให้คนเข้าใจเจ้าผิดง่าย ๆ.”
“ศิษย์ไม่สนใจใครจะเข้าใจผิด.”ลู่เชียนเชียนเอ่ย.
“......”
จุนซ่างเซียวถึงกับพูดไม่ออก.
ระบบกล่าวล้อ “ศิษย์หญิงใหญ่ของเจ้าเย็นชาเป็นเอกลักษณ์ ควรค่ากับฉายารูปปั้นน้ำแข็งจริง ๆ.”