บทที่ 76 วิถีปราณสังหารไร้รูปลักษณ์ ฆ่าอสูร

วาฬมังกร มูลค่า 2,000 คะแนนผลงานโผล่มาให้หลี่ฟานเห็นตรงหน้าทั้งๆ ที่ ยังแย่งรางวัลภารกิจไปอีก

หลี่ฟานจะทนได้หรือ?

ผู้ฝึกขั้นวางฐานอาจจะสู้มันไม่ไหว แต่หลี่ฟานไม่แน่ว่าจะมีวิธีฆ่ามัน!

หลี่ฟานหรี่ตา ใช้วิถีปราณสังหารไร้รูปลักษณ์เล็งวาฬมังกรทันที

เสียงกระซิบข้างหูและภาพหลอนตาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เพียงแต่ครั้งนี้ มีผลข้างเคียงน้อยกว่าตอนที่ใช้กับผู้พิทักษ์หว่าน

หลี่ฟานฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว มองเห็นแผ่นหลังวาฬมังกรที่กำลังจะหายไป จึงรีบไล่ตามไป

อสูรวาฬมังกรไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตนเองตกเป็นเป้าหมายของพลังสังหาร

ตอนนี้มันกำลังล่าอยู่ในมหาสมุทรอย่างเมามัน

การเต้นของสิ่งที่ยื่นออกมาบนหัวบอกมันว่ากำลังจะสำเร็จ

เพียงแค่ล่าแบบนี้ต่อไป ไม่นานมันก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

ตัดขาดจากร่างอันน่าเกลียดนี้ กลายเป็นร่างอันศักดิ์สิทธิ์เหมือนในจินตนาการ

วาฬมังกรสำรวจมหาสมุทร วนเวียนราวกับเดินเล่นในสวนหลังบ้านอย่างสบายอารมณ์

ไม่นานมันก็พบเหยื่ออีก นั่นคือพวกเดียวกัน

ก็เป็นปลาวาฬมังกรเช่นกัน

เพียงแต่เป็นตัวเมีย

วาฬมังกรเมียถูกดึงดูดด้วยกลิ่นเพศผู้ที่แข็งแกร่ง จึงว่ายเข้ามาหาด้วยท่าทีเอาอกเอาใจ

อสูรวาฬมังกรมองสิ่งมีชีวิตตรงหน้าซึ่งถือว่า "งาม" ที่สุดในฝูง แต่ในใจกลับรู้สึกขยะแขยงและรังเกียจ

นี่คือพวกเดียวกันกับข้าหรือ?

ช่างไร้สาระ

แววตาอันตรายผุดขึ้นในดวงตาของอสูรวาฬมังกร

เมื่อวาฬมังกรเมียเข้ามาใกล้ มันก็อ้าปากเป็นหลุมเลือด กลืนกินเข้าไปในท้องอย่างไม่ปรานี

สิ่งมีชีวิตอันน่าสงสาร!

ขณะย่อยเลือดเนื้อในท้องเงียบๆ อสูรวาฬมังกรอดนึกถึงอดีตของตนเองไม่ได้

ก่อนหน้านี้ มันก็เคยเป็นเหมือนสิ่งมีชีวิตน่าสมเพชนี้ ว่ายวนไปมาใต้ท้องทะเลอย่างงุ่มง่าม

พึ่งพาสัญชาตญาณในการกิน ผสมพันธุ์ และใช้ชีวิต

แต่ตั้งแต่วันหนึ่ง ทุกอย่างก็กลายเป็นอย่างอื่นไปในพริบตา

ราวกับตื่นขึ้นจากฝันร้ายที่ยาวนาน มันเริ่มรู้สำนึกตัวเอง

มันมีเป้าหมายของตนเอง

มันต้องแข็งแกร่ง แข็งแกร่งเหมือนสิ่งมีชีวิตที่บินอยู่เหนือท้องทะเลทุกวัน

ในสมองของมันมีความรู้หลากหลายโผล่ขึ้นมาจากที่ไหนไม่รู้

มันจึงรู้ว่า การกินและย่อยสิ่งใดถึงจะเจริญเติบโตได้เร็วที่สุด

สัญชาตญาณของมันก็แม่นยำขึ้นทุกที

มันรู้สึกอันตรายยิ่งนักทุกครั้งที่เข้าใกล้ส่วนต่างๆ ใต้ทะเล

มันจึงหลบเลี่ยงที่เหล่านั้นไปหากินที่อื่น

มันเติบโตเร็วขึ้นทุกทีและฉลาดขึ้นเรื่อยๆ

ทีละน้อย มันแม้กระทั่งรับรู้สิ่งที่มีประโยชน์ต่อมันบนผืนทะเลจากใต้ท้องทะเลได้

แล้วมันก็พุ่งทะยานขึ้นจากทะเลเป็นครั้งแรกในชีวิต กินอย่างเอร็ดอร่อยบนเกาะ

และเมื่ออันตรายใกล้มาถึง มันก็หนีไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น ก็มีส่วนที่นูนขึ้นบนหัวมัน

แล้วรูปลักษณ์ของอสูรตนหนึ่งที่แข็งแกร่งยิ่งนักก็ผุดขึ้นในหัวมัน

ความรู้สึกลึกลับบอกมันว่า นี่คือพลังที่ซ่อนลึกอยู่ในสายเลือดของมัน

เพียงกินอย่างไม่หยุดหย่อน ข้าก็จะกลายเป็นบรรพบุรุษตนแข็งแกร่งได้!

ใช่แล้ว! กลืนกินอย่างไร้ปรานี! จะยอมให้ใครขัดขวางไม่ได้!

ความรู้สึกอันตรายทำให้อสูรวาฬมังกรผุดขึ้นจากความทรงจำ

มันพบว่างูทะเลมหึมาตนหนึ่งขวางทางมัน

ในความทรงจำ งูทะเลตัวนี้มีชีวิตยืนยาวมาก

ตั้งแต่มันเกิดมา งูตัวนี้ก็เป็นราชาของผืนน้ำมาตลอด

เพื่อความปลอดภัย ก่อนหน้านี้มันจะหลบหลีกงูตัวนี้ไปเสมอ

แต่ตอนนี้ เวลามันเปลี่ยนไปแล้ว...

แววตาอสูรวาฬมังกรวาบโลภ พุ่งเข้าใส่งูทะเลทันที

หลังจากต่อสู้กันครู่ใหญ่ เลือดก็ย้อมแดงก้นทะเล

อสูรวาฬมังกรกลืนส่วนมีค่าที่สุดของงูทะเลลงท้อง

พลังอ่อนโยนไหลทะลักจากกระเพาะ เยียวยาบาดแผลของมัน

วาฬมังกรตื่นเต้นอยู่บ้าง

ถึงจะเจ็บไปบ้าง แต่คุ้มค่าอย่างแน่นอน

รอให้มันดูดซับพลังงูทะเลได้ทั้งหมด...

มันยังไม่ทันได้นึกเพ้อเจ้อ อันตรายอีกสิ่งหนึ่งก็รุดเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ปลาหมึกยักษ์หรือ?

ทำไมมาเจอพร้อมกันขนาดนี้ล่ะวันนี้?

งั้นก็กลืนพวกแกไปเลย

วาฬมังกรคำรามดัง ต่อสู้กับปลาหมึกยักษ์ไม่ลดละ

นานต่อมา ร่างอันใหญ่โตของปลาหมึกก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

แต่อสูรวาฬมังกรก็เต็มไปด้วยบาดแผล

ไม่มีเวลากลืนกินปลาหมึกแล้ว วาฬมังกรรู้สึกได้ถึงชีพจรคุกคามอีกสามสี่สิ่งที่รุดมาหามัน

วันนี้ช่างโชคร้ายจริงๆ!

มันเพิ่มความเร็ว อยากหนีไปให้ไกลจากสิ่งน่ารังเกียจพวกนั้น

แต่...

ไม่มีทางหนี

ไม่ว่ามันจะไปที่ใด ก็เจอศัตรูที่มาโจมตีเสมอ

ต่อให้เห็นชัดว่าสู้ไม่ได้ พวกมันก็ยังดิ้นรนโถมเข้ามาราวกับคลั่ง

ตอนแรกมันยังคิดสั่งสอนพวกนี้ แต่แล้วมันก็ต้องหนีตายอย่างอนาถ

เพราะอีกฝ่ายมีมากเกินไป และมันก็ไม่ได้พักผ่อน จึงหมดแรงลงเรื่อยๆ

วาฬมังกรรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

แต่ไม่รู้ว่าปัญหาอยู่ตรงไหน

การไล่ล่าจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ในท้องทะเลดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด

สติสัมปชัญญะของวาฬมังกรเริ่มพร่ามัว

จนกระทั่งช่วงเวลาก่อนตาย มันรางๆ เห็นภาพลวงตาสีฟ้าส่องประกายโผล่ขึ้นตรงหน้า

แล้วสติสัมปชัญญะของมันก็ถูกพันธนาการด้วยน้ำแข็งเพลิงหลอนสีฟ้า

โจมตีอสูรหลงจิ่งเป็นครั้งสุดท้าย หลี่ฟานก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

เมื่อวิถีปราณสังหารไร้รูปลักษณ์หมดฤทธิ์ สัตว์ใต้ทะเลที่แต่เดิมจ้องเขม็งรอบด้านต่างพากันงุนงง ก่อนจะไม่เข้ามาใกล้อีก

ระยะเวลาที่ใช้ล่าหลงจิ่งนานเกินกว่าที่หลี่ฟานคาดไว้

อสูรตัวนี้ก็แข็งแกร่งเกินไปสักหน่อย

ย้อนคิดถึงการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างปีศาจน้ำลึกที่เขาเห็นระหว่างการติดตาม หลี่ฟานยังคงหวาดหวั่นอยู่ในใจ

โชคดีที่ต่อให้แกร่งกาจสักปานใด ก็อดสู้กับการถูกสูบพลังอย่างไม่รู้จบไม่ได้

ต้องใช้เวลามากถึงยี่สิบวัน อสูรหลงจิ่งจึงถูกเหนื่อยตายไปในที่สุด

นี่แสดงให้เห็นถึงความทรหดของชีวิตเลยทีเดียว

"ก็มีแค่ข้าเท่านั้นแหละ ไม่อย่างนั้นผู้ฝึกขั้นวางฐานธรรมดาคงไม่มีทางเอาชนะได้แน่"

"วิถีปราณสังหารไร้รูปลักษณ์ที่ข้าหยั่งรู้มาจากการสังหารระหว่างฟ้ากับดิน ไม่ธรรมดาจริงๆ"

หลังล่าอสูรหลงจิ่งโดยไร้เลือดตกยางออก ได้มา 2,000 คะแนนผลงาน หลี่ฟานปลาบปลื้มยินดี

"ตัวหลงจิ่งใหญ่เกินไป ใส่ในแหวนเก็บของไม่ได้ จะต้องตัดส่วนที่มีลักษณะพิเศษชัดเจนและมีค่าออกมาอย่างเดียว..."

หลี่ฟานมองศพหลงจิ่งตรงหน้า ใคร่ครวญในใจ

หลังผ่านความยากลำบาก หลี่ฟานก็แยกมันออกเป็นส่วนๆ

ตอนจะจากไป หลี่ฟานกลับนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

"เคยได้ยินว่าในท้องหลงจิ่งมักจะมีสิ่งที่ย่อยยากเก็บสะสมไว้เป็นก้อน หลายปีผ่านไปก็รวมตัวกัน สามารถใช้เป็นวัตถุหายากในการประดิษฐ์ของวิเศษ มีค่ามากเลยทีเดียว"

ด้วยหลักการที่ว่าผ่านไปแล้วอย่าเอาคืน หลี่ฟานจึงเริ่มค้นหาในกระเพาะของอสูรหลงจิ่ง

"นี่มันมีอะไรบ้างในท้องหลงจิ่งเนี่ย มีครบจริงๆ..."

"เอ๊ะ อันนี้..."

หลี่ฟานหยิบไข่มุกทรงกลมที่ถูกย่อยจนเหลือครึ่งเดียวขึ้นมา รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาทันที

เขานึกออกอย่างรวดเร็ว

"นี่มันไข่มุกหลิ่วหลี่นี่นา..."