บทที่ 73 เรื่องพฤติกรรมเป็นหญ้าหมอ (ถูกหลอก)

ภูตเปลวไฟสีฟ้าทิ้งพลังส่วนหนึ่งไว้ในร่างของซูเสี่ยวเหมย ช่วยควบคุมไฟโทสะในร่างของนาง

แล้วก็กลับสู่ทะเลจิตของหลี่ฟานไป

เพียงเวลาเล็กน้อยเท่านั้น หลี่ฟานก็รู้สึกอ่อนเพลียขึ้นมาแล้ว

เนื่องจากยังไม่ได้ฝึก "คัมภีร์ภูตมายาแห่งปรโลก" ถึงขั้นฝึกปราณระยะปลาย ภูตมายาเกิดใหม่จึงยังค่อนข้างอ่อนแอ

แถมยังต้องใช้สมาธิจดจ่อ ระมัดระวังควบคุมพลังที่ภูตมายาปล่อยออกมา ไม่ให้ทำร้ายร่างกายอ่อนแอของซูเสี่ยวเหมย

สำหรับหลี่ฟานแล้ว นี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

โชคดีที่ผ่านไปโดยไม่มีอะไร

คราวนี้ช่วยรับรองได้ว่านางจะปลอดภัยอีกสิบปี

หากชาตินี้หลี่ฟานสามารถออกมาจากวิหารอวิ๋นสุ่ยโดยไม่เป็นอันตราย ได้ครอบครอง "บันทึกภาพอวิ๋นสุ่ย" เขาจะมารับนางก่อนแน่นอน

แต่ถ้าหลี่ฟานเผชิญเคราะห์กรรมอะไร อีกสิบปีนางก็ยังสามารถไปยุทธภพพร้อมกับซูฉางหยูและคนอื่นๆ ได้

พอพักผ่อนจิตใจแล้ว หลี่ฟานก็เดินออกมาจากห้องใต้ดิน

เหล่าขุนนางต้าหลี่ยังคงรออยู่ด้านนอกกันพร้อมหน้า

บอกพวกเขาว่าซูเสี่ยวเหมยได้รับการรักษาแล้ว หลี่ฟานก็สั่งให้พวกเขากลับไปได้

เหลือไว้เพียงขุนนางซู สอบถามเกี่ยวกับอาการของซูเสี่ยวเหมย

ขุนนางซูหน้าแดงขึ้นมา ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ แล้วจึงเล่าเรื่องราวที่มาที่ไปให้ฟังด้วยท่าทางอึกอัก

ที่แท้ซูเสี่ยวเหมยไม่ใช่บุตรีของขุนนางซู แต่เป็นบุตรีของซูหยูชิง น้องสาวของขุนนางซูต่างหาก

ซูหยูชิงอายุน้อยกว่าขุนนางซูมาก ปีที่แล้วตอนตั้งครรภ์ซูเสี่ยวเหมย นางมีอายุเพียงสิบหกปีเท่านั้น

ตอนนั้น การที่นางท้องอย่างเป็นปริศนาก่อให้เกิดความโกลาหลในจวนสกุลซูเป็นอย่างมาก

เพราะนางยังไม่ได้แต่งงานเลยด้วยซ้ำ!

ท้องก่อนแต่ง นับเป็นเรื่องอื้อฉาวอย่างแท้จริง สิ่งที่ทำให้ท่านผู้เฒ่าซูโกรธยิ่งกว่าคือ ซูหยูชิงไม่ยอมบอกเด็ดขาดว่าใครเป็นพ่อของเด็ก

นางยืนกรานว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดศีลธรรม เพียงแค่วันหนึ่งตอนกำลังเล่นในสวนดอกไม้ จู่ๆ ก็รู้สึกอ่อนเพลียเลยงีบหลับไปครู่หนึ่ง

หลังตื่นขึ้นมาไม่นาน ก็พบความผิดปกติของร่างกายตัวเอง

แต่นางเป็นสาวน้อยที่เพิ่งออกเรือนหอ จะกล้าพูดเรื่องนี้กับใครได้ยังไง?

จนกระทั่งท้องโตขึ้นทุกวัน ถึงได้ปิดบังไม่ไหวอีกต่อไป

คำอธิบายอันไร้สาระเช่นนี้ ผู้คนในสกุลซูย่อมไม่เชื่ออยู่แล้ว

ท่านผู้เฒ่าซูโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ อยากจะทำแท้งเสีย

แต่ซูหยูชิงในฐานะแม่ได้สัมผัสถึงชีพจรของเด็กในท้อง จึงแสดงความแข็งแกร่งออกมา

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมให้ทำแท้ง ถึงขั้นขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย

แม้ท่านผู้เฒ่าซูจะโกรธจนเหวี่ยงหวีดร้อง แต่ก็ไม่ถึงกับจะฆ่าลูกสาวตัวเองไปพร้อมกัน

ได้แต่ขังซูหยูชิงไว้ในห้อง ไม่ให้ออกไปเดินเล่น เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องรั่วไหล

แบบนี้ ในที่สุดก็รอจนถึงวันคลอด

ต้องพยายามอย่างยากลำบาก กว่าจะทำคลอดซูเสี่ยวเหมยออกมาได้

ร่างกายของซูหยูชิงเองก็อ่อนแอ ตอนตั้งครรภ์ก็ไม่ได้รับการดูแลที่ดี

หลังจากตรากตรำมาขนาดนี้ ร่างกายยิ่งทนไม่ไหว

เพราะฉะนั้น หลังจากให้กำเนิดซูเสี่ยวเหมยได้ไม่กี่วัน ก็เสียใจจากไป

ก่อนตาย นางวิงวอนขอร้องให้ผู้คนสกุลซูช่วยดูแลซูเสี่ยวเหมยให้ดี

คนในสกุลซูก็ไม่ใช่พวกไร้หัวใจ

หลังจากซูหยูชิงตายไป ทุกคนในครอบครัวต่างรักใคร่เอ็นดูเด็กน้อยที่เติบโตมาโดยไร้พ่อแม่ผู้นี้ ต่างหวังให้นางเติบโตอย่างปลอดภัยและมีความสุข

ใครจะไปคิดว่า หลังจากซูเสี่ยวเหมยเกิดมาได้ไม่นาน ก็ป่วยเป็นโรคประหลาด

ตัวร้อนทั่วร่าง ถึงขั้นต้องประคบด้วยน้ำแข็งตลอดเวลาจึงจะบรรเทาอาการได้

คนสกุลซูเชิญหมอดังทั่วเมืองหลวงมา แต่ก็รักษาไม่หาย

จนกระทั่งหลี่ฟานมาถึง

...

หลี่ฟานฟังคำบอกเล่าของขุนนางซูจบ เขาก็เงยหน้ามองท้องฟ้าของโลกนี้ด้วยสีหน้าครุ่นคิด

"เหมือนได้รับบัญชาจากสวรรค์ให้เกิดมางั้นหรือ หรือบางทีนี่อาจอธิบายได้ว่าทำไมซูเสี่ยวเหมยถึงมีพรสวรรค์สูงส่งขนาดนี้"

"แต่ว่า หากเป็นไปตามแนวทางประวัติศาสตร์เดิม ต่อให้มีความสามารถโดดเด่นเพียงใดก็ตาม เมื่อเผชิญเคราะห์กรรมก็ยากจะหนีพ้นความตาย"

"ทั่วทั้งยุทธภพนี้ มีอีกกี่คนที่เหมือนซูเสี่ยวเหมย มีความสามารถสูงส่ง แต่ก็ต้องตายอย่างไร้ค่าเหมือนคนธรรมดา"

"ในแง่นี้ เต๋าฟ้าดินก็นับว่าให้ความเท่าเทียมแก่ทุกคนจริงๆ "

เรื่องที่นี่เสร็จสิ้น หลี่ฟานถอนหายใจยาวแล้วก็เรียกเรือไท่เหยียนออกมา บินจากไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก ก็กลับมาถึงเกาะหลิ่วหลี่อย่างปลอดภัย

ดังที่เหอเจิ้งเฮ่าเคยบอกไว้จริงๆ ทั้งหมดใช้เวลาราวๆ ยี่สิบห้าวัน

และจนถึงตอนนี้ ยันต์ซ่อนตัวที่เขาเคยใช้ก่อนหน้าก็ยังคงส่งผลอยู่

"แค่ไม่ต่อสู้กับใคร ยันต์ซ่อนตัวหนึ่งใบกลับอยู่ได้นานขนาดนี้ ช่างคุ้มค่าจริงๆ คราวหน้ากลับมาเกาะแล้วอาจจะไปซื้อมาเก็บไว้ใช้สักหน่อยก็ดี" หลี่ฟานคิดในใจ

ในวงจรอาคม หลี่ฟานส่งแหวนเก็บของให้เหอเจิ้งเฮ่า

เหอเจิ้งเฮ่าดูเหม่อลอยไปบ้าง เพียงชำเลืองมองผ่านๆ ก็เก็บแหวนเอาไว้

แต่สมาธิกลับจดจ่ออยู่ที่กระจกโบราณด้านหน้า

ซึ่งลักษณะดูคล้ายๆ กับกระจกเทียนเสวียนอยู่บ้าง

หลี่ฟานมองตามสายตาของเหอเจิ้งเฮ่าไป ก็เห็นตัวหนังสือเล็กๆ บรรทัดหนึ่งบนกระจก

"หญ้าหลิงอู่: ราคาปัจจุบันสิบห้าคะแนนผลงานต่อต้น"

กลับมาที่กระจก หลี่ฟานพึ่งสายตาไปตาม เห็นเลขสิบห้าที่กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว บางทีกลายเป็นสิบหก บ้างก็รวบลงเป็นสิบสี่ในชั่วพริบตา

"ขึ้น จงขึ้นเถอะ!" เหอเจิ้งเฮ่าจ้องกระจกเขม็ง เหมือนถูกสะกดจิต พึมพำประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา

"ท่านเหอ นี่ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ?" หลี่ฟานอดสงสัยไม่ได้

"เฮ้อ ท่านหลี่ไม่ทราบสินะ" เหอเจิ้งเฮ่าไม่ละสายตา ถอนหายใจแล้วพูดอย่างหดหู่ว่า

"ก่อนหน้านี้ไม่นาน หลังจากท่านจากไป ข้าก็ได้รับข้อมูลที่เชื่อถือได้ว่า เกาะที่ปลูกหญ้าหลิงอู่ถูกอสูรร้ายในทะเลโจมตี พืชพันธุ์หญ้าหลิงอู่บนเกาะถูกทำลายไปเกือบครึ่ง"

"ข้าเคยบอกท่านแล้ว หญ้าหลิงอู่เป็นส่วนประกอบหลักในการทำยันต์ซ่อนตัว แถมยังหายากอีกด้วย ตอนนี้ถูกทำลายไปขนาดนี้ ราคามันต้องพุ่งกระฉูดแน่ๆ"

"ตอนนั้นข่าวนี้ยังไม่แพร่ออกไป ข้าเลยคิดจะฉวยโอกาสทำกำไรทีหนึ่ง

เลยเอาเงินก้อนโตไปกว้านซื้อหญ้าหลิงอู่ในกระจกเทียนเสวียนมาเยอะแยะ..."

วิธีการนี้ฟังดูคุ้นๆ หลี่ฟานมองเหอเจิ้งเฮ่าอย่างงงๆ "แบบนั้นไม่ใช่เรื่องดีหรอกหรือ? แล้วทำไมท่านถึงดูหมดแรงหมดใจขนาดนี้ล่ะ?"

"เฮ้อ เรื่องดีก็ดีอยู่หรอก แต่ข้าแค่ดีใจเร็วเกินไปเอง" เหอเจิ้งเฮ่ายังคงจ้องไม่วางตา พลางบ่นอุบ

"ตอนแรกราคาหญ้าหลิงอู่ก็ขึ้นมาบ้าง จาก 20 คะแนนต่อต้น ขึ้นไปเป็น 25 คะแนนต่อต้น แต่ใครจะไปคิดล่ะ ยังไม่ทันได้เอาหญ้าหลิงอู่ในมือไปขาย ราคามันก็ดิ่งลงฮวบฮาบ"

"ถล่มลงมาจาก 25 คะแนนมาเหลือแค่ 13 คะแนน ตกเกือบครึ่งเลยนะ!" เหอเจิ้งเฮ่ากุมขมับด้วยความเจ็บปวด

"โชคดีที่ราคาช่วงนี้มีทีท่าฟื้นตัวบ้าง กลับขึ้นมาอยู่ราวๆ 15 คะแนน"

...

หลี่ฟานได้ฟังดังนั้นก็อดพูดไม่ได้ว่า "งั้นท่านเหอรีบเอาหญ้าหลิงอู่ในมือไปขายเสีย อย่างน้อยจะได้เอาทุนคืนบ้าง"

เหอเจิ้งเฮ่ารีบส่ายหน้า "ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ข้าลงทุนเก็บหอมรอมริบมาเป็นร้อยปี ตายก็ต้องรอให้มันขึ้นราคากลับมา ค่อยขาย..."

คำพูดของเขาขาดช่วง แล้วก็อุทานขึ้นมาอย่างตกใจ "ทำไมราคามันถึงยังร่วงอีกล่ะ? 13? 12? 10? 8?..."

"นี่มันยังไม่หยุดอีกเหรอ!?"

เพียงชั่วพริบตา ราคาหญ้าหลิงอู่ก็ตกวูบราวกับหิมะถล่ม จาก 15 คะแนนต่อต้น ตกลงมาเหลือ 6 คะแนนต่อต้น แล้วจึงค่อยๆ คงที่อย่างยากลำบาก

"คง...จะกลับขึ้นไปได้อีกใช่ไหมนะ?"

เห็นเหอเจิ้งเฮ่าจิตใจระเหิด สีหน้าเลิ่กลั่กพรรณนา หลี่ฟานได้แต่ปลอบโยนว่า "น่าจะ...กลับขึ้นไปได้นะขอรับ"