Chapter 1245: ดื่ม
อักษรเป็นของจุนซ่างเซียว หากแต่โครงกลอนนั้นได้ลอกคนอื่นมา.
อย่างไรก็ตาม การประชันกวีกับซิงอวิ๋นจื่อนั้น จะอย่างไรเสียมันก็มาจากความทรงจำของเขาไหมล่ะ!
โกวเซิ่งเองก็หาได้ใช่คนตรงไปตรงมาอยู่แล้ว.
และกวีนี้ก็ไม่ได้มีอยู่ในจักรวาลแห่งนี้อีกด้วย
บทกวีพันผืนผ้า ร่ำสุราหลายพันจอก เพียงชำเลืองมองจักรพรรดิสองสามครา!
ก่อนหน้านี้ซิงอวิ๋นจื่อคิดว่าความสามารถเรื่องปลายพู่กันของเขาได้เหนือกว่าใครในจักรวาล.
อย่างไรก็ตามเมื่อพบกับโคลงกวีที่จุนซ่างเซียวคัดลอกมาจากโลกเดิม มันได้ทำลายความนึกคิดเดิมของเขาไปอย่างสิ้นเชิง.
“ยอดเยี่ยม!”
“มหัศจรรย์!”
หลังจากซิงอวิ๋นจื่อพิจารณาใคร่ครวญก็เอ่ยกล่าวอย่างละอาย “ความสามารถของเหล่าฟู่ไม่สามารถเทียบกับสหายน้อยได้เลย!”
บทกวีของอีกฝ่ายที่ราวกับว่ากำลังดูแคลนคนทั่วหล้า สมกับเป็นวีรบุรุษที่โดดเด่น.
แม้นว่าอักขระของจุนซ่างเซียวจะดูเรียบง่าย ทว่ากวีที่เขียนออกมานั้นกับดูยิ่งใหญ่ทรงพลัง.
“เหล่าฟู่ชื่นชอบในโลกปุถุชน สหายน้องถือว่าเป็นหนึ่งในโลกปุถุชน ความรู้สึกนึกคิดทำให้ข้ารู้สึกด้อยกว่านัก.”ซิงอวิ๋นจื่อที่โบกมือ “เชิญ!”
จุนซ่างเซียวที่ลอบคิดในใจ“นี่ข้าชนะแล้วรึ?”
กวีที่คัดลอกของบรรพชนมา ทำให้นักโทษร้ายแรงชั้นสี่ยอมแพ้ ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย.
“เจ้ายอมให้ข้าชนะแล้ว!”
จุนซ่างเซียวที่ยกมือประสานไปด้านหน้า ก่อนที่จะก้าวตรงไปยังค่ายกลเคลื่อนย้ายมุ่งตรงไปยังชั้นห้า.
การเอาชนะอีกฝ่ายโดยไม่ใช่พลัง ก็ถือว่าเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมเหมือนกัน.
“หากเจ้าต้องการ.”
ระบบเอ่ย “ยอดฝีมือก่อนหน้านี้คงไม่ต้องลงไปนอนกองบนพื้น.”
จุนซ่างเซียวที่คิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ พลางครุ่นคิดและตระหนักอะไรบางอย่างได้.
......
คุกนรกชั้นห้า.
ค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ส่องสว่าง จุนซ่างเซียวที่ก้าวออกมา.
เหมือนกับชั้นก่อนหน้านี้ มีนักโทษบางคนที่มารอเขา แม้นว่าพวกเขาจะมีระดับไม่สูง ทว่าระดับโดยรวมก็ยังถือว่าดีกว่าก่อนหน้า.
“เจ้าหนู.”
ในเวลานั้น นักโทษวัยกลางคนที่นอนอยู่บนพื้น เปลือยท่อนบน กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม “เจ้าลงมามีอะไร ต้องการแข่งดื่มกับบิดาอย่างงั้นรึ?”
ที่ด้านข้างกายของเขามีสุรามากมาย ใบหน้าของเขาแดงกล่ำ เห็นชัดเจนว่าดื่มไปมาก จนลิ้นพันกันแล้ว.
จุนซ่างเซียวพบว่าพื้นที่รอบ ๆ นั้นยังมีกลิ่นสุรารุนแรงแผ่ออกมาอีกด้วย จึงได้เอ่ยในใจ“เมาขนาดนี้ ยังจะดื่มอีกรึ?”
“ข้าให้เจ้าเลือกสองข้อ.”
ชายวันกลางคนที่ตบไหสุรา พลางยื่นมือออกไปสามนิ้ว “แข่งดื่มกับบิดา หรือคุกเข่าลงเรียกข้าจู่เหริน.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “แล้วจะแข่งดื่มอะไร?”
“ฟิ้ว!”
สุราสี่สิบไห่ที่ยังไม่เปิด ปรากฏขึ้น.
ชายวัยกลางคนที่ลุกขึ้น พยุงร่างกาย เผยยิ้ม “เจ้าครึ่ง ๆ ใครดื่มหมดแล้วยังยืนอยู่ได้ คนนั้นชนะ.”
“......”
จุนซ่างเซียวที่กล่าวในใจ “แข่งดื่มสุราสินะ หากรู้ก่อนหน้านี้นำอาหนิวมาด้วยก็ดี.”
บางทีเพราะโกวเซิ่งกล่าวถึงหรือไม่ เวลานี้ในนิกายนิรันดร หลี่ชิงหยางและคนอื่น ๆ กำลังหาเย่ซิงเฉินกันอยู่ เพราะว่าอีกฝ่ายได้ดื่มเมามายาไปนั่นเอง.
“ว๊ากกกก!”
บนยอดเขาสัตว์วิญญาณ ได้เสียงเสียงของราชาสัตว์จื่อหลินที่คำรามด้วยความโกรธ เพราะเห็นเป่ยอาหนิวนอนหมดสติอยู่บนเตียงของเขาอีกแล้ว.
“ชนะแล้วได้ประโยชน์อะไร?”จุนซ่างเซียวเอ่ยถาม.
ชายวัยกลางคนที่เอ่ยด้วยความมั่นใจ“ในเมื่อเจ้ากล้ามาในคุกนรกชั้นห้า ก็หมายถึงมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง หากชนะข้าได้ จากนี้เจ้าก็เป็นเหล่าต้าของที่นี่.”
ดวงตาของจุนซ่างเซียวที่เป็นประกาย.
ก่อนหน้านี้แข่งกวี เวลานี้แข่งดื่มสุรา ไม่ต้องสู้ สามารถเก็บพลังวิญาณไปปะทะกับเหล่าต้าชั้นอื่น ๆ ได้.
“แน่นอน.”
ชายวัยกลางคนที่ยกมือขึ้นหาว พร้อมกับจ้องมองไปยังเหล่านักโทษที่นอนกองกันอยู่ “หากเจ้าแพ้ เจ้าจะต้องเป็นเหมือนเขา เป็นกระสอบทรายให้กับบิดาผู้นี้.”
จุนซ่างเซียวที่ส่งจิตสัมผัสออกไป พบว่ารอบ ๆ นั้นมีร่างของคนที่เปลือยท่อนบนช้ำเขียวไปหมด เห็นชัดเจนว่าถูกซ้อมอย่างหนัก.
“ตกลง.”
โกวเซิ่งเอ่ย “ดื่มก็ดื่ม!”
แม้นว่าเขาจะไม่ใช่ยอดฝีมือด้านการดื่ม ทว่าการใช้พลังวิญญาณขับแอลกอฮอร์ออกจากร่างกายนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยาก เขาสามารถดื่มนับพันจอกได้สบาย ๆ!
......
ที่ใจกลางนรกชั้นห้านั้น มีโต๊ะวงกลม บนนั้นนั้นมีไหสุราเพียงฝั่งละยี่สิบไห ด้านล่างมีอีกมากมาย.
จุนซ่างเซียวที่ยืนอยู่คนละฝั่ง อยู่ห่างกันสองสามเมตร.
นักโทษหลายพันคนที่มาล้อมรอบ เห็นชัดเจนว่าพวกเขาคือพวกกินแตงไม่รู้.
“ข้าว่า....”
จุนซ่างเซียวหมดคำจะพูด “จะดีจะร้ายควรจะมีแก้วสุรา ถั่วคั่วสักหน่อย!”
ชายวัยกลางคนเอ่ย ”มือสุราที่แท้จริง ไม่จำเป็นต้องมีสุราและกับแกล้มหรอก.
“......”
จุนซ่างเซียวถึงกับพูดไม่ออก.
“เจ้าหนู.”
ชายวัยกลางคนผลักไหสุรามาให้กับเขา “บิดาให้เจ้าสามารถขับสุราออกจากร่างกายได้หลังจากดื่ม หากสามารถยืนได้ เจ้าก็ถือว่าชนะ!”
จุนซ่างเซียวลอบคิดในใจ“สุรานี้ไม่ธรรมดา!”
“สหายน้อย....”ในเวลานั้นเขาได้ยินเสียงผ่านวิญญาณกระซิบมาจากนักโทษคนอื่น“ที่อยู่หน้าเจ้าคือสุราเซียนเมามาย ขอเพียงมันเข้าไปในร่างกาย ก็ไม่สามารถขับออกจากร่างกายได้.”
จุนซ่างเซียวที่ยังไม่แย่ ทว่าพอบอกได้ว่าคนที่บอกเขาคงจะเป็นคนที่ถูกอัดน่วมนอนอยู่บนพื้นเป็นแน่.
“ไม่สามารถขับออกจากร่างได้อย่างงั้นรึ?”
โกวเซิ่งลอบคิดในใจ “ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงได้มั่นใจขนาดนั้น.”
“แก๊ก!”
ขณะกล่าวเขาก็เปิดไหสุรา.
กลิ่นสุราที่แผ่กระจายออกไปทันที เพียงแค่ได้ยินก็ทำให้จุนซ่างเซียวกล่าวชม “สุราดี!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
ชายวัยกลางคนที่เผยยิ้ม “ดูเหมือนว่าจะพบคอเดียวกันแล้ว!”
“ข้าขอทดสอบก่อน!”
จุนซ่างเซียวที่ยืนนิ่ง มือยกสุรากรอกเข้าปาก เหมือนกับสายธารน้ำตกที่ไหลบ่าเข้ามาในปากของเขาทันที.
ชายวัยกลางคนที่ตะลึงเล็กน้อย.
เหล่านักโทษรอบ ๆ ที่หวาดผวาไปตาม ๆ กัน.
สุราเซียนเมามายที่พวกเขาไม่สามารถทนได้ อีกฝ่ายกับยกขึ้นดื่มอย่างสบายใจ โดยไม่หวาดกลัว จากนี้ไม่ต้องนอนกองบนพื้นหรอกรึ?
“ยังหนุ่มอยู่แท้ ๆ!”
“หากรู้ว่าเซียนเมามายแรงมาก คงไม่กล้าดื่มแบบนี้แน่.”
“ไม่ได้การล่ะ กลิ่นนี้มัน ข้าแทบทนไม่ไหวแล้ว!”
นักโทษร้ายแรงในชั้นห้านั้น เป็นคนชอบดื่มมาก นอกจากนี้ยังชวนคนมากมายมาดื่ม ตอนนี้นักโทษทุกคนกลายเป็นเหมือนกับขี้เมาไปหมดแล้ว.
“อึก อึก อึก อึก!”
จุนซ่างเซียวที่ยังคงยกสุราขึ้นดื่ม สุราที่เข้ามาในร่างกายกระจายไปทั่ว แผ่ซานไปทั่วชีพจร แม้แต่กระแทกเข้าไปในจิตสำนึกของเขา!
“แก๊ก!”
ชายวัยกลางคนที่ไม่ยอมเช่นกัน เขาที่เปิดไห่สุราและยกสุราขึ้นดื่ม.
“อึก อึก อึก อึก!”
“อึก อึก อึก อึก!”
ทั้งสองที่ยืนอยู่กับที่ ยกสุราขึ้นดื่มอย่างบ้าคลั่ง.
“แก๊ก!”
จุนซ่างเซียวที่เปิดสุราไหไหม้แล้วยกขึ้นดื่มอีกครั้ง.
นักโทษที่อ้าปากค้าง.
เจ้านี่ดื่มเซียนเมามายไปแล้วไหหนึ่ง ยังไม่ล้มคว่ำ ต้องคอแข็งขนาดใหนกัน!
“แก๊ก!”
“แก๊ก!”
จุนซ่างเซียวที่ยกไหสุราเซียนเมามายขึ้นอีกไหและอีกไห แทบไม่หยุด แม้แต่ไม่หยุดอีกด้วย.
“ปัง!”
ท้ายที่สุดสุราบนโต๊ะก็ว่างเปล่า เขาที่ปาดริมฝีปากเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าดื่มหมดแล้ว.”
สุราทั้งหมดที่เตรียมไว้หมดเกลี้ยง!
“......”
ชายวัยกลางคนเพิ่งดื่มไปเพียงครึ่งเวลานี้ใบหน้าเอ๋อเหรอไปเหมือนกัน เจ้าบ้านี่ดื่มสุรายี่สิบไหหมดไป ด้วยความเร็วที่เขาสู้ไม่ได้.
“เจ้าหนู.”
เขาที่เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่ได้แข่งว่าใครดื่มหมดก่อน แต่ใครไม่เมาต่างหาก.”
“ไม่มีปัญหา.”
จุนซ่างเซียวที่ยังคงยืนกอดอกอยู่กับที่.
จากใบหน้าท่าทางของอีกฝ่าย ดูไม่เห็นร่องรอยเมาแม้แต่น้อย.
ชายวัยกลางคนที่ลอบคิดในใจ“หรือว่า เจ้านี่สามารถขจัดฤทธิ์เซียนเมามายในร่างกายได้อย่างงั้นรึ?”
