Chapter 1241 เขามา เขามาแล้ว เขามาแล้วจริง ๆ
นรกชั้นหนึ่ง.
เปลวเพลิงที่รุนแรงก่อนหน้านี้รุนแรงร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
ในเวลานี้เหล่านักโทษและชายตาเดียวที่ยืนสั่นสะท้านอยู่ด้านหน้าของจุนซ่างเซียว.
“ครืนนน!”
โกวเซิงที่เงยหน้าขึ้น กวาดตามองคนอื่น ๆ เอ่ยออกมาว่า“จะไปคุกนรกชั้นสองอย่างไร?”
แม้นว่าจะจัดการชั้นแรกแล้ว ทว่าก็ยังมีอีกแปดชั้น เส้นทางผู้พิชิตเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น.
“เหล่าต้า!”
ชายตาเดียวเอ่ย “นรกชั้นสองน่ากลัวมา ทางที่ดี...”
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองด้วยแววตาเย็นชา อีกฝ่ายที่ชี้ไปยังพื้นที่ไกลออกมา ก่อนเปลี่ยนคำพูด “ที่ด้านหน้ามีค่ายกลเคลื่อนย้าย สามารถไปยังชั้นสองได้!”
“มีเงื่อนไขอะไร?”
“ไม่มี ขอแค่ต้องการไป สามารถเคลื่อนย้ายไปในทันที!”
“ง่ายขนาดนั้นเลย.”
จุนซ่างเซียวที่เผยยิ้มออกมา.
“จูเหริน.”
ตี้ถิงที่คืนเป็นร่างมนุษย์ เวลานี้นอนอยู่บนพื้นด้วยท่าทางอ่อนแอ กล่าวออกมาว่า“หากไม่ถูกนำไปโดยคนของป้อมปราการ การก้าวลงไปเท่ากับเป็นการท้าทาย!”
“หากชนะถือว่าโชคดีกลับมาได้.”
“หากพ่ายแพ้ก็จะถูกขังไว้ในนรกอีกชั้นตลอดกาล.”
“อา ใช่ ๆ!”
ชายตาเดียวเร่งรีบเอ่ยออกมา“นับตั้งแต่ก่อตั้งคุกนรก มีคนน้อยมากที่ลงไปด้วยตัวเอง เหล่าต้าต้องคิดดี ๆ ก่อนลงมือ!”
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวลุกขึ้น ทุกคนที่ถอยเปิดทาง.
“เรื่องที่คนอื่นไม่กล้าทำ ข้าจะทำเอง.”จากนั้นเขาก็เดินหน้ามุงตรงไปยังค่ายกลเคลื่อนย้าย.
“เหล้าต้าคือบุรุษที่แท้จริง!”
“เหล่าต้าทรงพลังน่าเกรงขาม!”
เหล่านักโทษที่กล่าวยกย่องจุนซ่างเซียวไปมา.
แน่นอน ว่าไม่ได้ประจบ ทว่าเป็นความชื่นชมจริง ๆ หลังจากถูกขังที่นี่มานาน การจะเห็นคนกล้าไปยังนรกชั้นสองด้วยตัวเองนั้นแทบไม่มีเลย!
ที่จริงความแข็งแกร่งของนักโทษแต่ละชั้นมีระดับใกล้เคียงกัน ป้อมปราการซิงกงแยกเป็นสัดส่วนตามรายระเอียดโทษต่างหาก.
นรกชั้นแรก ๆ คือคนที่ไม่มีความผิดมากมายนัก ทว่ายิ่งอยู่ลึกลงไป ก็จะยิ่งร้ายกาจและอมหิตมากขึ้นเรื่อย ๆ.
“เจ้านิกาย!”
ซ่างโหยวเหินเอ่ย “ศิษย์จะไปกับท่าน!”
แม้นว่าเขาจะเพิ่งเข้าร่วมนิกายนิรันดร แม้นว่าจะยังไม่รู้กับวัฒนธรรมนิกาย ทว่าด้วยท่าทางอหังการของเจ้านิกายทำให้ส่งผลกับเขาไปด้วย.
จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา “ด้านล่างนั้นอันตราย เจ้าอยู่ที่นี่เถอะ.”
การก้าวลงไปยังชั้นต่อไปจะยิ่งอันตรายมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาย่อมไม่ต้องการนำศิษย์ของเขาไปด้วย.
ระบบเอ่ย “เจ้าไม่ต้องการให้เด็กนี้ เห็นธาตุแท้เจ้านิกายสินะ?”
“ไปเล่นไกล ๆเลย!”
......
ซ่างโหยวเหินรู้จักพลังของตัวเองดี หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่งก็เอ่ยออกมาว่า ศิษย์จะอยู่ที่นี่ รอคอยเจ้านิกายกลับมา.”
“อืม.”
จุนซ่างเซียวก้าวต่อไป.
จากนั้นก็ไปจนถึงมุมสุดของชั้น ที่เหมือนว่าจะมีค่ายกลที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้.
“เหล่าต้า.”
ชายตาเดียวเอ่ย “นี่คือค่ายกลเคลื่อนย้าย.”
จุนซ่างเซียวพยักหน้ารับ.
ขณะเตรียมตัวก้าวเข้าไป ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเอ่ยออกมาว่า “โหยวเหิน หากข้าได้พบกับบรรพชนของเจ้า มีคำพูดอะไรฝากเปิ่นจั้วไปหรือไม่?”
“มี!”
ซ่างโหยวเหินที่นึกถึงบรรพชนที่อยู่ในคุกเช่นกัน ดังนั้นจึงนำสิ่งของบางอย่างออกมา “เจ้านิกาย นี่คือเหรียญตราของราชวงศ์ต้าซ่าง หากท่านพบกับบรรพชนศิษย์ โปรดมอบสิ่งนี้ให้กับท่าน.”
เป็นเหรียญตราที่มีอักขระ“ซ่าง”สลักอยู่ บนพื้นผิวที่แผ่พลังพิเศษออกมา จุนซ่างเซียวที่รับมา ไม่ได้ตรวจสอบใด ๆ ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในค่ายกล.“พวกเจ้าจงรับใช้ศิษย์และสัตว์พันธสัญญาเปิ่นจั้ว หากว่าเป็นอะไร.......”
“ฟิ้ว!”
ยังเอ่ยไม่จบด้วยซ้ำ ก็ถูกเคลื่อนย้ายไปแล้ว.
ที่จริงโกวเซิ่งมีคำพูดเล็กน้อย เพราะว่าหลังจากเขาจากมา ชายตาเดียวและเหล่านักโทษที่เข้ามาล้อมกรอบ จึงคิดที่จะฝากฝังซ่างโหยวเหินก่อน.
......
คุกนรกชั้นสอง.
เวลานี้กวนจิวและชายชราที่ยืนขาสั่นอยู่ที่แท่นศิลา ท่าทางหมดอาลัยตายอยาก.
“ปัก!”
“ปัก!”
ในเวลานั้นเห่าเหยียนเหยาที่ยื่นมือทั้งสองข้างพร้อมกับโน้มเอวอัดกระแทกก้นอีกฝ่าย ใบหน้าเผยความสุขสม.
เสียงที่เหมือนกับเสียงปรบมือดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ไม่หยุด.
“......”
พลังของเห่าเหยียนเหยานั้นมากมาย ทำให้กวนจิวและเหอฉีได้แต่แบกความเจ็บปวดเอาไว้.
อย่างไรก็ตาม ขณะถูกทำร้ายพวกเขาที่เจ็บปวดไปทั้งกายและใจ ไม่กล้าแม้แต่ร้องออกมา เพราะฝ่ายตรงข้ามนั้นน่าหวาดกลัวมากกว่า.
“จูเหริน!”
“มาช่วยพวกเราเร็วเข้า!”
กวนจิวและเหอฉี ภายในใจที่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด.
จูเหรินที่พวกเขาเอ่ยไม่ใช่เจ้าแห่งป้อมปราการ ทว่าหมายถึงจุนซ่างเซียวนั่นเอง.
ทั้งสองถูกขังในนรกชั้นสองมานาน เวลานี้จิตใจแทบพังทลาย ได้แต่ภาวนาให้มีใครสักคนมาช่วย.
แน่นอน.
กวนจิวและเหอฉีรู้ดี เรื่องนี้แทบจะเป็นได้แค่ฝัน.
เป็นความจริง จูเหรินจะมายังสถานที่อันตรายช่วยพวกเขาอย่างไร แม้แต่จะมาช่วยนักโทษเช่นพวกเขาทำไม!
“ปัก ปัก ปัก!”
เห่าเหยียนเหยาที่ยังคงเหวี่ยงฝ่ามือตบบั้นทายอีกฝ่าย ใบหน้าที่เบาสบายขึ้นเรื่อย ๆ.
ในพื้นที่หลบซ่อน เหล่านักโทษมากมาย ที่เวลานี้หวาดกลัว สายตาที่ได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความสงสาร และภาวนาว่า “หวังว่าพวกเขาจะไม่ใช่เหยื่อรายถัดไป!”
“วูซซซ!”
ในเวลาต่อมาไม่นาน ค่ายกลเคลื่อนย้ายที่อยู่ไกลที่ส่องประกายแสงสว่างเจ้า.
“นี่มัน......”
เหล่านักโทษชั้นสองที่เพ่งพิศ.
“เฮ้ย!”
“มีนักโทษชั้นที่หนึ่งลงมาอย่างงั้นรึ?”
ค่ายกลเคลื่อนย้ายชั้นที่สองตั้งมานานนม เพราะว่าไม่เคยมีใครใช้มันเลย การที่เห็นมันทำงานเช่นนี้ ทำให้เหล่านักโทษเผยความประหลาดใจออกมา.
“หืม?”
ฮั่วเหยี่ยนเหยาที่หยุดทำอนาจาร ก่อนที่จะหันหน้าไปจ้องมอง เผยยิ้มชั่วร้าย“นานเท่าไหร่แล้วที่นักโทษอหังการชั้นหนึ่งกล้าลงมา.”
กวนจิวและเหอฉีที่เผยความตกใจขึ้นมาทันที.
สองสหายที่เคยเป็นคนของป้อมปราการ ย่อมเข้าใจเกี่ยวกับคุกนรกนี้ดี.
มันเป็นเรื่องที่ยากจะเห็น ที่มีนักโทษจากชั้นบนลงมาชั้นล่าง.
“มองอะไรอยู่อีก!”
ฮั่วเหยี่ยนเหยาที่ตะโกนดัง “ยังไม่เตรียมตัว ไปต้อนรับแขกอีก!”
“ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
พริบตาเดียวเท่านั้น นักโทษชั้นสองมากมายที่ออกมาล้อมกรอบพื้นที่ค่ายกลทันที.
เพราะว่าพวกเขาทุกคนต่างก็ถูกทำอนาจารกันทั้งหมด ย่อมไม่มีใครกล้าที่จะขัดขืนอีกต่อไป เป็นการดีด้วยซ้ำหากมีคนมาเป็นที่ระบายแทนพวกเขา..
เฮ้อ.
ดูเหมือนว่าจะเจ็บปวดรวดร้าวเป็นอย่างมาก.
กวนจิวและเหอฉีที่ดีใจขึ้นมา.
เพราะว่าฮั่วเหยี่ยนเหยาสนใจคนที่กำลังจะมา ทำให้พวกเขาถูกหยุดทำอนาจาร.
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น ค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ส่องสว่าง มีร่าง ๆ หนึ่งค่อย ๆ ปรากฏ ขณะก้าวออกมา “นรกชั้นสอง เปิ่นจั้วมาแล้ว!”
ท่าทางแบนนี้ เสียงเช่นนี้....
กวนจิวและเหอฉี ใบหน้าแข็งค้างไปในทันที จ้องมองด้วยท่าทางมาอยากเชื่อ ภายในใจที่สะดุ้งตกใจ“เขามา เขามาแล้ว เขามาจริง ๆ!”
