ตอนที่ 79 ขนนกโลหิต
ตอนที่ 79 ขนนกโลหิต
พวกนกเตรียมที่จะมาเจรจาก่อนที่จะใช้กำลัง
พวกเขาจะคุยกับอีกฝ่ายก่อน ตราบใดที่อีกฝ่ายเต็มใจมอบเจ้างูตัวนั้นที่กินลูกอ่อนของพวกเขา พวกเขาจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป
อย่างไรก็ตาม หากอีกฝ่ายไม่เต็มใจที่จะมอบงูตัวนั้น พวกเขาจะต่อสู้จนกว่าจะกว่าจะรู้แพ้รู้ชนะ
สิ่งที่อสูรไม่คาดคิดก็คืออีกฝ่าจะส่งสตรีร่างเล็กออกมาเจรจากับพวกเขา
ไม่ต้องพูดถึงการทุบตีสตรี พวกเขาไม่สามารถพูดอะไรที่รุนแรงกับนางได้เลย
เมื่อมองดูรูปร่างที่เล็กและนุ่มนวลของไอร่าแล้ว เหล่านกก็ถอนเล็บออกอย่างเงียบ ๆ แตกอยู่ในอาการงุนงง
เมื่อเห็นพวกเขาทั้งหมดเงียบ ไอร่ากล่าวต่อ “ข้าได้ยินจากธยาน์แล้ว เขาทำอะไรผิด แต่ถ้าเราติดตามเรื่องนี้จริง ๆ แล้วละก็ ลูก ๆ ของพวกเจ้าก็มีส่วนผิดด้วยเช่นกัน เหตุใดพวกเจ้าไม่ถอยกลับไปเสียก่อน เราจะไปเยี่ยมและขอโทษเป็นการส่วนตัวหลังจากที่หัวหน้าเผ่าคอนริกลับมาแล้ว ตกลงหรือไม่”
ลักษณะที่จริงจังและอ่อนโยนของตัวเมียทำให้นกไม่สามารถปฏิเสธได้
อย่างไรก็ตาม หากพวกเขากลับมาอย่างหดหู่ใจ พวกเขาจะไม่สามารถรายงานเรื่องนี้ให้คนในเผ่ารู้ได้
พวกเขามองหน้ากันไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ
มีคนถามเบา ๆ “เหตุใดผู้อาวุโสบุหรงถึงไม่มาที่นี่”
ผู้นำเผ่าขนนกยังคงพักฟื้นอยู่บนเตียง เรื่องราวทั้งหมดในเผ่าถูกส่งมอบให้กับผู้อาวุโสบุหรง
อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสบุหรงเป็นคนเจ้าอารมณ์มาโดยตลอด เขาทำสิ่งต่าง ๆ ตามอารมณ์ของเขา ดังนั้นคนอื่น ๆ จึงไม่กล้ารบกวนเขาด้วยเรื่องธรรมดาทั่วไป ทว่าเรื่องลูกนกที่เพิ่งฟักออกจากไข่ถูกกินในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องปกติ พวกเขารวบรวมความกล้าและไปหาผู้อาวุโสบุหรงเพื่อขอความช่วยเหลือ น่าเสียดายที่คำตอบเดียวที่พวกเขาได้รับคือ “เดี๋ยวก็รู้”
ผู้นำเผ่าไม่สามารถปรากฏตัวได้ และผู้อาวุโสบุหรงก็ไม่น่าเชื่อถือ นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตุใดอสูรของเผ่าขนนกจึงไม่มีทางเลือก นอกจากนำกลุ่มคนมายังหน้าประตูของเผ่าหมาป่าหิน และเตรียมที่จะจัดการกับพวกเขา
พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเผ่าหมาป่าหินจะส่งตัวเมียตัวน้อยออกมาเป็นโล่ อสูรของเผ่าขนนกจะเคลื่อนไหวอย่างไร
พวกเขาสาปแช่งเผ่าหมาป่าหินที่น่ารังเกียจในใจขณะที่รู้สึกกังวลอย่างลับ ๆ
เหตุใดผู้อาวุโสบุหรงถึงไม่มาด้วย เขาวางแผนที่จะทิ้งเรื่องนี้ไว้ตามลำพังจริง ๆ หรือ
ขณะที่เผ่าขนนกเริ่มกระสับกระส่าย เสียงที่ชัดเจนและน่ารื่นรมย์ก็ลอยลงมาจากท้องฟ้า
“ในเมื่อเผ่าหมาป่าหินอยากจะขอโทษ ก็ควรแสดงความจริงใจออกมาสิ”
ทุกคนมองไปในทิศทางของเสียงและเห็นร่างสีแดงเพลิงมาจากท้องฟ้า มันหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าชนเผ่าขนนก
ดวงตาสีแดงของเขาพราวราวกับเลือด เสื้อคลุมสีแดงเข้มของเขาพันรอบร่างกายของเขา ทำให้เขาดูเรียวและเซ็กซี่ สร้อยผมของเขาพันรอบปลายผมสีทองของเขา ขณะที่มันไหวเล็กน้อยตามสายลม คริสตัลสีแดงบนโซ่ก็ส่องประกายด้วยแสดง ดูพราวและมีเสน่ห์
ปีกขนาดใหญ่ของเขากระพือเบา ๆ ข้างหลังเขา และขนนกสีแดงก็กระพือลงมาตกลงบนฝ่ามือของไอร่าง
อสูรแห่งเผ่าขนนกอุทาน “ผู้อาวุโสบุหรง”
ขณะที่ไอร่าเห็นบุหรง เธอก็สนใจเขา
ไม่ใช่รูปลักษณ์ที่โดดเด่นของเขาที่เธอสนใจ แต่เป็นเครื่องประดับที่เขาสวมใส่
พวกมันทั้งหมดถูกฝังด้วยคริสตัลสีแดง
ฟุ่มเฟือยขนาดไหน
รวยแค่ไหน!
ไอร่าซึ่งยังคงพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อสะสมผลึกไร้สี แสดงความโกรธของเธอ ครอบครัวของเธอทำงานหนักเพื่อปลูกผักมากมายขนาดนี้ แต่พวกเขาก็ไม่คู่ควรกับคริสตัลสีแดงบนเส้นผมของเขาด้วยซ้ำ
ความแตกต่างระหว่างคนรวยและคนจนนั้นยิ่งใหญ่เกินไป
บุหรงมองไปที่ไอร่า ดวงตาสีแดงเลือดของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน “ถ้าเจ้าไม่จริงใจก็อย่ารอช้าอีกต่อไป วันนี้มายุติความแค้นของพวกเรากันจะดีกว่า”
ไอร่าใช้ความพยายามอย่างมากในการละสายตาจากคริสตัลบนร่างกายของเขา “นอกเหนือจากขอโทษแล้ว จะให้ค่าชดเชยจำนวนหนึ่งจากเจ้าด้วย”
“ค่าชดเชย?” ราวกับว่าเขาได้ยินคำพูดที่น่าสนใจ ริมฝีปากของบุหรงก็โค้งงอเป็นรอยยิ้ม ดวงตาสีแดงเลือดของเขาส่องแสงสดใสยิ่งขึ้น “ก็ได้เหมือนกัน เราสูญเสียลูกนกที่เพิ่งฟักอันมีค่าไปหลายตน ตราบใดที่เจ้าสามารถส่งลูกนกกลับมาให้เราได้ เรื่องนี้ก็ถือว่าหายกัน”
ไอร่าเคยจินตนาการถึงวิธีการชดเชยหลายวิธี แต่เธอไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะร้องของเช่นนั้น เธออดไม่ได้ที่จะดูประหลาดใจ
“ข้าจะคืนอะไรเช่นนั้นได้อย่างไร”
บุหรงยิ้มอย่างมีนัยยะ “เจ้าก็สมสู่กับข้าและให้กำเนิดลูกอ่อนแก่ข้าเสียสิ”
“อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนั้น”
ใบหน้าของไอร่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจากการล้อเล่นของเขา
เชร์กระชับมือของเธอแน่นขึ้น แสดงว่าเธอไม่ควรโกรธ
บุหรงมองดูเธออย่างใจเย็น “ตอนที่เจ้าจ้องมองมาที่ข้าด้วยสายตาเร่าร้อนราวกับว่าเจ้าต้องการถอดเสื้อผ้าของข้า เจ้าคงจะหลงรักข้าแล้วสินะ เห็นกันชัด ๆ เหตุใดถึงปฏิเสธเล่า”
“ใครแอบชอบเจ้ากัน”
ไอร่าโกรธมากกับความเห็นแก่ตัวของเขา ตอนนี้เธอกำลังดูคริสตัลบนร่างกายของเขาอย่างชัดเจน
เธอมีความรู้สึกต่อคริสตัลเหล่านั้นเท่านั้น มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
บุหรงทำอะไรไม่ถูก “เจ้าเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่ปากไม่ตรงกับใจสินะ”
ไอร่า “..”
เธอไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน
เธอมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของบุหรงและกัดฟัน
“ข้าไม่ได้สนใจเจ้า หากเจ้าต้องการสมสู่จริงๆ ข้าสามารถแนะนำเจ้าให้รู้จักกับสตรีในเผ่าหมาป่าของเราได้ ตราบใดที่พวกนางคนใดคนหนึ่งเต็มใจที่จะยอมรับเจ้า เจ้าก็สามารถมีลูกได้มากเท่าที่เจ้าต้องการ”
การจ้องมองของบุหรงกวาดไปทั่วใบหน้าของเธอ และเขาก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายราวกับว่าเขากำลังชื่นชมเหยื่อที่เขาชื่นชอบ
“ข้าไม่ได้อยากยุ่งกับสตรีนางอื่น ข้าแค่ต้องการสมสู่กับเจ้า”
ไอร่า “...”
อสูรทุกตนในที่นี้ได้ยินคำพูดของบุหรงอย่างชัดเจน
ทำให้เกิดช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน
หากเป็นสังคมยุคใหม่ บุหรงผู้นี้คงเป็นนักเลงหัวไม้อย่างไม่ต้องสงสัย หากเขาจีบผู้หญิงในเวลากลางวันแสก ๆ เขาจะถูกปฏิบัติอย่างในทางที่ผิดอย่างแน่นอน และถูกส่งตัวไปยังสถานีตำรวจเพื่อรับการอบรมด้านศีลธรรม
แต่นี่คือโลกของอสูร
ในโลกของอสูร ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความซื่อสัตย์
เมื่อสัตว์ตัวผู้พบผู้หญิงที่เขาชอบ เขาก็จะไล่ตามเธอโดยไม่ต้องกังวล ยิ่งคำพูดของเขาชัดเจนมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งแสดงความรักต่อเธอได้มากขึ้นเท่านั้น
ดังนั้นหลังจากเงียบไปสักพัก สัตว์ตัวผู้ส่วนใหญ่ก็ยิ้มอย่างรู้ทัน
โดยเฉพาะอสูรของเผ่าขนนก พวกเขามองดูผู้อาวุโสราวกับเห็นผี
ในฐานะชายโสดที่อายุมากที่สุดในเผ่าขนนก บุหรงสนใจสตรีจริง ๆ หรือ
และเขากำลังติดพันเธออย่างเปิดเผย
วันนี้พระอาทิตย์อาจจะขึ้นทางทิศตะวันตกก็ได้
ในที่สุดเชร์ก็หยุดนิ่งเงียบ เขาย้ายไอร่าไปข้างหลังและพูดอย่างใจเย็น “ผู้อาวุโสบุหรง โปรดหยุดล้อเล่นกับไอร่าได้แล้ว นางไม่ชอบถูกหยอกล้อ”
“ไอร่า...” บุหรงลิ้มรสชื่อนี้และพบว่ามันค่อนข้างน่าพอใจ เขาชอบมัน
เขายิ้ม “ข้าไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องตลก”
