Chapter 1237 ความช่วยเหลืออันยอดเยี่ยมของซ่างโหยวเหิน
ภารกิจมหากาพย์ทั้งสอง เกี่ยวข้องกับเก้าราชันยุ์ยุทธ์ จุนซ่างเซียวจำเป็นต้องแฝงตัวเข้าไปในคุกนรกเก้าชั้น.
ดังนั้นเขาจึงยอมรับผิดง่าย ๆ เอาล่ะพี่ชาย เลิกถามได้แล้ว รีบส่งข้าไปขังเลย.
ผู้พิพากษาที่สอบสวนงงงวยไปในทันที.
เขารับหน้าที่สอบสวนมานานแล้ว นักโทษแต่ละคนที่แข็งขืนไม่ยอมอย่างเดียว ล้วนแต่หาเหตุผลมากมายมาแก้ตัว คาดไม่ถึงว่าจะมีคนยินดีรับผิดอย่างเต็มใจเช่นนี้.
นี่ไม่คิดจะแก้ตัวหน่อยรึ?
เขาที่เอ่ยกล่าวชมออกมา“เห็นแก่เจ้าที่ยอมรับผิด ข้าจะพิจารณาโทษสถานเบาให้.”
ไม่ต่อต้าน ยอมรับผิดง่าย ๆ.
แสดงว่าสำนึกผิด เขาที่เป็นผู้พิพากษา แน่นอนว่าย่อม ไม่ต้องการลงโทษหนักต่ออีกฝ่าย.
“???”
จุนซ่างเซียวที่งงงวยไปเลย.
แย่แล้ว งานเข้าแล้ว!
ให้ความร่วมมือมากไปหน่อย จะลดโทษข้าได้อย่างไร?
“......”
จุนซ่างเซียวที่กลายเป็นเอ๋อเหรอไปทันที.
หากรู้แบบนี้ ควรจะศึกษาท่าทางของเถ้าแก่โรงแรม ที่เผยใบหน้าหยาบคายออกมาดีกว่า!
“ตอนนี้ยังมีเวลา.”
จุนซ่างเซียวขณะที่จะเผยท่าทางอหังการนั้น ผู้พิพากษาเอ่ยออกมาว่า“เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าหน้าที่สอบสวนมา ผู้ฝึกยุทธ์ทวีปเถี่ยหยิงนั้นได้ยั่วยุเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า.”
แม้นว่าจะกระทำผิดในป้อมปราการ ทว่าก็มีการสืบสวนเรื่องราวทั้งหมดก่อนที่จะลงโทษเป็นปรกติทั่วไป.
“เจ้ากลับไปที่โรงแรง ทว่าถูกเขาขวางทางเอาไว้ แม้นว่าเจ้าจะเป็นคนเริ่มตน ทว่าก็เพราะทนการยั่วยุไม่ไหว ดังนั้น....”เจ้าหน้าที่สืบสวน ที่ลงบันทึกก่อนจะเอ่ยออกมาว่า“ลงโทษจำคุกเจ้าเจ็ดวัน.”
“ไม่ เดี๋ยวนะ....”
จุนซ่างเซียวที่กำลังเอ่ยอะไรบางอย่าง ทหารก็เข้ามานำตัวเขาออกไป.
น้อยไป!
ข้าต้องการถูกขังในคุกนรกเก้าชั้น จะขังข้าในห้องได้อย่างไร!
ไม่ได้การแล้ว!
แบบนี้ไม่ได้การอย่างแน่นอน!
จุนซ่างเซียวที่วางแผนเตรียมที่จะสร้างเรื่องให้ตัวเองถูกเพิ่มโทษ ทว่าในเวลานั้นชายชราคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามา”ใต้เท้า มีผู้ฝึกยุทธ์นามซ่างโหยวเหินขอเข้าพบด้านนอก.
ซ่างโหยวเหิน?
เขามาได้อย่างไร!
ใบหน้าโกวเซิ่ง งงงวย ซ่างโหวเหินที่ถูกทหารนำเข้ามา.
เขาที่เห็นเจ้านิกาย ก่อนที่จะหันหน้าไปยังผู้พิพากษา “คารวะใต้เท้าจี่.”
“มีเรื่องอะไร?”จี่ไคจิวเอ่ย.
ซ่างโหยวเห่ยเอ่ย “ไถ่ตัวนักโทษ.”
“ไถ่นักโทษคนใหน?”
“ไถ่ตัวเจ้านิกาย.”
ซ่างโหยวเหินที่ชี้ไปยังจุนซ่างเซียว.
“......”
โกวเซิ่งได้ยินเช่นนั้นแทบกระอักโลหะ.
เขาที่หาทางเข้ามาในคุก เจ้ากับมาไถ่ตัวข้า นี่มันเพื่อนร่วมทีมสมองหมู....ศิษย์ข้า อ๊ากกก!
“เฮ้อ.”
ระบบเอ่ยด้วยอารมณ์ “โฮสน์ก็ไม่ต่างกันไม่ใช่รึ? สารภาพจนทำให้โทษไม่พอที่จะเข้าคุกนรก.”
ก่อนหน้านี้เขาที่ยอมรับผิดต่อโดยดี ทำให้ถูกลดโทษลง ก่อนที่ศิษย์จะมาไถ่ตัว เกรงว่าจะเข้าคุกคงยากซะแล้ว.
โกวเซิ่งที่ครุ่นคิดในใจ ไม่เอ่ยอะไรออกมา.
“ใต่เท้าจี่.”
ซ่างโหยวเหินที่นำแหวนมิติมาวางบนโต๊ะ เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “โปรดผ่อนปรนกฎด้วย.”
ดูคุ้นเคยสุด ๆ!
“......”
จุนซ่างเซียวแทบพุ่งออกไป เขกกบาลศิษย์ของเขา.
“สามหาว!”
ในเวลานั้น ผู้พิพากษาที่ลุกขึ้นยืน พร้อมกับตบโต๊ะเสียงดัง พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยความโกรธ “ต่อหน้าเจ้าหน้าที่ ไม่คาดคิดเลยว่าจะกล้ากระทำเช่นนี้ ดูเหมือนว่าเจ้าต้องการติดสินบนข้าสินะ!”
“เฮ้อ......”
ชายชราที่นำเขามาได้แต่ส่ายหน้าไปมา.
เห็นชัดเจนว่าเจ้านี่ไม่รู้จักใต้เท้าจี่ และยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย.
ทุกอย่างกำลังจะดีแต่กลับทำให้มันแย่ลง.
โดยเฉพาะเขาที่เป็นคนคัดค้านกฎ เจ้าป้อมปราการที่ออกกฎให้“ไถ่ตัวนักโทษ” ต้องไม่ลืมว่าคนที่ถูกขังไว้ในคุกนรกเก้าชั้นนั้นล้วนแต่เป็นนักโทษที่ดุร้าย เป็นพวกปิศาจร้าย ที่สร้างความเสียหายต่อผู้คนมากมาย.
ไม่แปลกใจว่าซ่างโหยวเหินที่เอ่ยเรื่องไถ่ตัวนักโทษ ได้ทำให้อีกฝ่ายโกรธเกรี้ยวมากพอแล้ว.
จนกระทั่งเขานำแหวนมิติออกมา ทำให้อีกฝ่ายทนไม่ได้ในที่สุด!
“ข้า......”
ซ่างโหยวเหินที่กลายเป็นงงงวยเล็กน้อย.
“แก๊ก!”
ผู้พิพากษาที่ตบโต๊ะเสียงดัง ประกาศลั่น“ทำความผิด ติดสินบนเจ้าพนักงาน ลงโทษหนัก ส่งพวกเขาเข้าไปขังในคุกนรก!”
“รับทราบ!”
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก!”
เหล่าทหารที่จับคุมซ่างโหยวเหินที่ยังคงงงงวย พร้อมกับนำจุนซ่างเซียวไปด้วย.
“เจ้านิกาย ข้าไม่ได้ตั้งใจ....”
“เงียบก่อน.”
ซ่างโหยวเหินที่ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ.
ระบบที่เงียบไปเหมือนกัน เพราะว่า...มันได้ถูกตบหน้าอีกครั้งซะแล้ว!
......
เหล่าทหารที่นำเข้าไปยังใต้ดิน.
จุนซ่างเซียวและซ่างโหยวเหินที่กลายเป็นนักโทษ ถูกนำตัวผ่านอุโมงค์หลายร้อยเมตร ไปหยุดที่ประตูศิลาแห่งหนึ่งที่ทำจากวัตถุดิบพิเศษ.
“เปลี่ยนชุดนักโทษ.”
“เปิดประตู......”
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก ----”
ประตูศิลาที่เปิดออกช้า ๆ ก่อนที่จุนซ่างเซียวและซ่างโหยวเหินจะถูกนำเข้าไปด้านใน.
ขณะจุนซ่างเซียวอดกลั้นหัวเราะเอาไว้.
ทว่าแววตาเผยความละเหี่ยใจ.
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก!”
ท้องสองที่ถูกส่งเข้ามา ประตูศิลาที่ปิดอีกครั้ง สภาพแวดล้อมที่กลายเป็นดำมืด.
“ฟิ้ว!”
อ้ายอักขระที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า คุกชั้นแรก.
“เจ้านิกาย......”
ซ่างโหยวเหินที่ได้แต่โทษตัวเอง “ศิษย์ขอโทษ ศิษย์......”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
จุนซ่างเซียวที่ไม่ระงับอีกต่อไป หัวเราะออกมาดังลั่น.
เขาที่คิดว่าศิษย์ของเขาเป็นดั่งทีมงานสมองหมู ใครจะคิดว่าอีกฝ่ายที่ติดสินบนเจ้าหน้าที่ ทำให้ทุกอย่างพลิกกลับไปในทันที กลายเป็นช่วยเขาซะงั้น!
“โหยวเหิน.”
จุนซ่างเซียวตบไปที่บ่า กล่าวชม “เปิ่นจั้วต้องการเข้ามาในคุก ดูเหมือนว่าจะได้เจ้าช่วยไว้จริง ๆ.”
“......”
ซ่างโหยวเหินที่กลายเป็นงงงวย.
ต้องการเข้ามาในคุกรึ? นี่เจ้านิกายมีงานอดิเรกแบบนี้รึ?
“แก๊ก!”
จุนซ่างเซียวที่ยกมือขึ้น กวาดตามองไปรอบ ๆ พื้นที่ มุมปากกระตุก ขณะเผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา “คุกนรกเก้าชั้น เปิ่นจั้วมาแล้ว!”
ในเวลานั้น ริ้วแสงจากสี่ทิศทางก็พุ่งมาแต่ไกล เห็นเป็นริ้วแสงสว่างจ้า.
ซ่างโหยวเหินที่หลับตาแน่น ขณะปรับสายตา ใบหน้าท่าทางของเขาที่กลายเป็นแข็งค้างไปในทันที.
ในครรลองสายตาของเขานั้น เหล่านักโทษที่สวมชุดนักโทษเข้ามาล้อมกรอบ จำนวนหลายพันคน แต่ละคนที่กำหมัด เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.
“เจ้านิกาย......”
ซ่างโหยวเหินถึงกับถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ.
เห็นชัดเจนว่านักโทษเหล่านี้มาหาเรื่องพวกเขา.
“เฮ้.”
นักโทษที่มีผ้าปิดตาข้างหนึ่ง แค่นเสียงจ้องมองจุนซ่างเซียวและซ่างโหยวเหินเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิ “ก่อนที่จะเข้ามา เจ้าคงได้สอบถามเกี่ยวกับธรรมเนียมของคุกนรกเก้าชั้นแล้วสินะ?”
“ธรรมเนียมอะไร?”จุนซ่างเซียวเอ่ยถาม.
นักโทษรอบ ๆ นั้นมีจำนวนมาก ส่วนมากมีพลังระดับจักรพรรดิยุทธ์ และครึ่งก้าวปราชญ์ ไม่อยู่ในสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย.
ชายผ้าคาดตาเดียวเผยยิ้ม เอ่ยออกมาว่า“คุกนรกเก้าชั้นก็เหมือนพิภพแห่งหนึ่ง ยึดถือผู้แข็งแกร่ง คนแข็งแกร่งเป็นปู่ คนอ่อนแอเป็นหลาน.”
