Chapter 1236 ยอมรับผิด
ที่ทางเข้าโรงแรม.
ฝุ่นผงที่คละคลุ้ง พลังวิญญาณที่สาดซัด.
ซ่างโหยวเหินที่ตกใจ กลายเป็นโง่งมไปในทันที.
ในครรลองสาตาเขาสามารถมองเห็นได้ว่า เจ้านิกายให้เขา มาที่นี่ ไม่ต้องการให้ได้รับผล.
พลังวิญญาณและความโกรธเกรี้ยวระเบิดออกมา ราวกับอสุรกายออกมาจากนรก!
ในเวลานั้น.
ซ่างโหยวเหินก็ตระหนักได้ทันที เจ้านิกายเป็นคนเริ่มต้น.
คลื่นพลังที่สาดซัดออกมา ทำให้โต๊ะเก้าอี้โรงน้ำชาพังทลายเสียหายไปด้วย!
“ฟู่ ฟู่!”
สายลมโบกพัด ฝุ่นผงที่ลอยคลุ้ง.
ซ่างโหยวเหินที่ดวงตาเบิกกว้าง.
ประตูด้านหน้าที่พังทลายลง บนกำแพงกลายเป็นหลุม ทะลวงผ่านสิ่งก่อสร้างมากมาย!
จากสัมผัสที่กวาดมองออกไป ดูเหมือนว่ามันจะทะลวงไปจนถึงกำแพงเมือง สิ่งก่อสร้างที่แข็งแกร่ง ยังร้าวแตกเป็นใยแมงมุมมากมาย.
“อึก อึก!”
ซ่างโหยวเหินที่กลืนน้ำลายลงคอ ภายในใจที่ลอบคิด “เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
จะให้กล่าวอะไรได้?
เพราะว่าชายร่างใหญ่ที่ยั่วยุเจ้านิกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้เขาถูกกระแทกหน้าอกเป็นหลุมกระเด็นเจาะสิ่งก่อสร้างกระแทกผนัง กลายเป็นครึ่งเป็นครึ่งตายไปแล้ว.
สถานการณ์ที่เกิดขึ้น ดูเหมือนว่าเจ้านิกายจะต่อยแค่ครั้งเดียวอย่างแน่นอน.
หากทำร้ายผู้คนนอกจักรวาล ไม่มีปัญหาแน่นอน ทว่าที่นี่ป้อมปราการซิงกง สถานที่แห่งนี้ห้ามต่อสู้กันโดยเด็ดขาด.
ซ่างโหยวเหินที่ต้องการพุ่งเข้าไป.
อย่างไรก็ตาม เสียงของเจ้านิกายที่แจ้งเตือนก่อนหน้านี้ได้ดังก้อง.
เข้าใจแล้ว!
นี่คือแผนการของเจ้านิกาย ดังนั้นจึงได้บอกกับตน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามออกมา.
......
ก่อนหน้านี้ขณะที่ซ่างโหยวเหินก้าวเข้าไปในโรงน้ำชา จุนซ่างเซียวก็เดินมาที่ด้านหน้าประตูโรงแรม.
ชายร่างใหญ่ที่กอดอก กล่าวอย่างภาคภูมิ “เจ้าหนู เจ้าลืมคำพูดของบิดาก่อนหน้านี้แล้วรึไง.”
“คำพูดอะไร?”
จุนซ่างเซียวที่เงยหน้าขึ้น.
จ้องมองอย่างไม่แยแส.
หากพวกหลี่ชิงหยางและเซียวจุ้ยจื่ออยู่ จะต้องรับรู้แน่นอนว่า เจ้านิกายกำลังใช้ความรุนแรงอย่างแน่นอน.
สหาย.
เจ้าซวยแล้ว!
ชายกล้ามใหญ่ที่ไม่ตระหนักได้อย่างชัดเจน กล่าวออกมาอย่างเย็นชา“เห็นหน้าบิดาเมื่อไหร่ จะต้องเรียกท่านทวด.”
เขาที่ก้าวเข้ามา เอ่ยออกไปว่า“เจอกันที่ประตูหลังเป็นไง.”
ตั้งแต่เข้ามาในเมืองแล้ว ชายคนนี้หาเรื่องเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนคร้านจะทนต่อไปแล้ว.
“โฮ้ว.”
โกวเซิ่งเอ่ยรับ พร้อมกับก้าวตามไป.
ไม่มีอะไรต้องอดกลั้นอีกต่อไป.
“หืม?”
ชายกล้าใหญ่ที่ประหลาดใจเล็กน้อย.
เขารู้ดี ว่าเขาไม่ต้องการให้คนอื่น ๆ รับรู้ ดังนั้นจึงไม่คิดที่จะลงมือที่ประตูหน้า.
“เจ้าหนู เจ้า.......”
“ซูมมมมม!”
ชายกล้าใหญ่ที่เอ่ยยังไม่จบ จุนซ่างเซียวก็มาอยู่ด้านหน้า พร้อมกับแผ่ความโกรธเกรี้ยว แล้วต่อยออกไปอย่างรุนแรง.
ก่อนหน้านี้เขาที่โกรธเกรี้ยวเช่นกัน.
ทว่าเขาต้องการซื้อวัตถุดิบก่อน.
ตอนนี้ซื้อเสร็จแล้ว เจ้ากล้าท้าทายข้า เท่ากับแส่หาความตาย!
จุนซ่างเซียวหาใช่คนดีอยู่แล้ว ขอเพียงใครกล้าท้าทายเขา ก็ต้องเอาคืนอย่างสาสมแน่นอน!
“ตูมมมมมม ----”
หนึ่งหมัด.
เพียงแค่หนึ่งหมัด.
พลังบ่มเพาะของชายกล้ามใหญ่ถือว่าไม่เลว ทว่าคงไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าต่อสู้ในป้อมปราการ ดังนั้นจึงถูกต่อยเข้าที่หน้าอก ลอยกระแทกสิ่งก่อสร้างมากมายจนไปถึงกำแพงเมือง.
“เจ้าโหด กลับมาแล้ว!”ระบบเอ่ย.
กับนิสัยของจุนซ่างเซียว ที่แม้แต่กล้าท้าทายพิภพเบื้องบน กล้าเผชิญกลับทัณฑ์สายฟ้า มีอะไรที่จะไม่กล้า!
......
ชายกล้ามใหญ่ทีท้าทายเขาซ้ำไปซ้ำมา เวลานี้ถูกจุนซ่างเซียวต่อยกระเด็น.
อย่างไรก็ตาม เหล่าชาวยุทธ์ที่อยู่รอบ ๆ กลายเป็นเซ่อไปเลย!
ชายหนุ่มที่สะโอดสะอง คาดไม่ถึงกับกล้าละเมิดกฎป้อมปราการ กล้าลงมือในป้อมปราการเช่นนี้ เกรงว่าคงจะต้องถูกลงโทษหนักอย่างแนอน.
โดยเฉพาะคิดย้อนกลับไปเมื่อเช้า กับเวลานี้ ทำให้พวกเขาดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
โอ้วสวรรค์!
เดิมทีเจ้านี้ดุร้ายเช่นนี้ตั้งแต่แรก.
ดูเหมือนว่าจะหมดความอดกลั้นเลยไม่หวาดกลัวอะไรเลยสินะ.
พลังวิญญาณที่กวาดม้วนไปทั่วพื้นที่ เหล่าจิตสัมผัสของผู้ฝึกยุทธ์มากมายที่กวาดผ่านมา สิ่งก่อสร้างมากมายที่พังทลายจากฝีมือของจุนซ่างเซียว แววตาที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย!
“จบกัน!”
“กล้าสังหารผู้คนในป้อมปราการ เจ้านี่ได้กลายเป็นอาชญากรใหญ่แล้ว!”
“ผู้คุมกฎประจำเมืองจะต้องมาอย่างแน่นอน.
เขาได้ยินผู้คนพูดคุยกันไปมา จุนซ่างเซียวที่เผยยิ้ม เหมือนกับว่าเต็มใจยอมรับผิดเป็นอย่างมาก.
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
หลังจากนั้นไม่นาน ทหารในเกราะรบที่ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว เข้ามาล้อมรอบจุนซ่างเซียว พร้อมกับชี้อาวุธไปยังเขา ไม่ให้เขาขยับ.
โกวเซิ่งที่ยกมือ ให้ความร่วมมืออย่างดี.
เจ้าหน้าที่รักษากฎที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ “กล้าทำความผิดในป้อมปราการ ไม่เคารพกฎ จับตัวไป.”
“รับทราบ!”
ทหารหลายสิบคมที่รุมล้อมเข้าไป.
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก!”
จุนซ่างเซียวที่ถูกโซ่เหล็กรัดข้อมือไปในทันที.
ทว่าเห็นอีกฝ่ายไม่ขัดขืน ทำให้ผู้คนรอบ ๆ งงงวยสับสนไปตาม ๆ กัน.
เมื่อครู่ยังอหังการอยู่ไม่ใช่รึ?
“เจ้านิกาย!”
ที่ประตูทางเข้า ซ่างโหยวเหินที่ถูกเจ้านิกายจับตัวไป เพราะว่าอีกฝ่ายกล่าวเตือนไว้แล้ว จึงไม่กล้าออกมา.
“เอาตัวไป!”
แม่ทัพคุมกฎตะโกนดัง.
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก!”
จุนซ่างเซียวที่กลายเป็นอาชญากรไปแล้ว ถูกคุมตัวท่ามกลางสายตาผู้คน โดยเฉพาะก่อนจากไป เห็นอีกฝ่ายเผยยิ้มอย่างภาคภูมิ ทำให้ชาวยุทธ์รอบ ๆ ยิ่งงงงวยหนัก.
“คุกนรกเก้าชั้นของป้อมปราการซิงกง ขอเพียงใครทำผิดล้วนจะต้องถูกนำไปขังที่นั่นทันที คาดไม่ถึงอีกฝ่ายจะยังยิ้มได้ ช่างเป็นคนที่อมหิตนัก!”
“เจ้าคนที่ถูกต่อยกระเด็นออกไปนั้นข้ารู้จัก มาจากทวีปเถี่ยหยิง หาเรื่องผู้คนไปทั่ว อารมณ์ร้ายมาก ตอนนี้ถูกต่อยหนัก เกรงว่าจากนี้คงหยุดซ่าแล้ว.”
ผู้คนต่างก็พูดคุยกันไปมา ผู้คุมกฎที่เริ่มตรวจสอบพื้นที่เสียหาย ผู้คนรอบ ๆ ที่ค่อย ๆ สลายหายไป.
“ข้าควรทำอย่างไร?”
ซ่างโหยวเหินที่แทบทรุดไปกับที่.
แม้นว่าเจ้านิกายจะไม่ให้เขาออกมา ทว่าเขาที่เป็นศิษย์ จะมองเห็นอีกฝ่ายเข้าไปในคุกได้อย่างไร.
“เจ้านิกาย!”
ซ่างโหยวเหินที่กำหมัด “ข้าจะไปหาคนที่รู้จักของท่าน เพื่อประกันตัวออกมา!”
......
“กึก ซี่!”
ภายในคุกที่มืดครึ้ม จุนซ่างเซียวที่ถูกนำเข้ามาขังด้านใน.
ที่นี่ไม่ใช่คุก เป็นเพียงที่คุมขังชั่วคราว.
ทางผู้คุมกฎต้องมีการสืบสวนก่อน ก่อนที่จะสามารถคาดโทษและส่งไปยังคุกนรกเก้าชั้นชั้นใด.
จุนซ่างเซียวถูกขังอยู่หนึ่งชั่วยาม ทหารสองคนก็มานำเขาออกมา เพื่อส่งไปสืบสวน.
ภายในห้องมีชายวัยกลางคน เขาที่ถูกนำมาวางบนโต๊ะ ขณะเอ่ยออกมาว่า“การที่เจ้าทำผิดกฎในป้อมปราการ ทำให้ผู้คนได้รับบาดเจ็บ เจ้ายอมรับผิดหรือไม่?”
“ยอมรับ.”
จุนซ่างเซียวที่เอ่ยกล่าวออกมาในทันที.
ชายวัยกลางคนที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโตในทันที.
เขาสอบสวนนักโทษมามากมาย ไม่คิดเลยว่าจะพบคนที่ยอมรับแบบตรงไปตรงมาเช่นนี้!
