Chapter 1234 เข้าสู่ป้อมปราการซิงกง
จุนซ่างเซียวน้อยครั้งนักที่จะอดทนอดกลั้น กลืนความโอหังของแม่ทัพลาดตระเวนที่หาเรื่องเขา.
ไม่ใช่สิ เพราะว่าต้องเก็บเนื้อเก็บตัว เพื่อที่จะลอบเข้ามา นั้น ก็เพื่อที่จะแฝงตัวได้อย่างไม่มีปัญหาก่อนเท่านั่นเอง.
“โชคดีที่ทนเอาไว้.”
จุนซ่างเซียวลอบคิดในใจ“หากว่าต่อยเจ้านั่นไป เกรงว่าคงจะก่อปัญหาขึ้นแน่ ๆ.”
“ฮึม ๆ!”
“ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ!”
โกวเซิ่งที่รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก.
ระบบเอ่ย “ล้างแค้นสิบปีก็ไม่สาย ไว้โฮสน์ตัดผ่านไปยังระดับราชันย์ คนเหล่านี้ยังจะใช่คู่มือโฮสน์อีกรึ?”
จุนซ่างเซียวใจเย็นพร้อมกับครุ่นคิด “มันก็ใช่.”
ระหว่างทาง.
เขาที่ต้องการไปให้ถึงพื้นที่ตลาดให้เร็วที่สุด.
จุนซ่างเซียวที่ส่งจิตสัมผัสออกไปตลอด.
ในเวลานี้เขาพบเหล่าสิ่งมีชีวิตที่เหมือนกับมนุษย์สัตว์ในเกราะรบอยู่ทั่วทุกสารทิศ.
เกรงว่าในคุกนรกเก้าชั้นนั้นคงน่าหวาดกลัวอย่างไม่ต้องสงสัย.
ตลาดมืด ที่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของผู้ฝึกยุทธ์.
ดังนั้นที่นี่จึงเป็นสถานที่ดึงดูดผู้คนมากมายเข้ามา.
แม้นว่าจะมีเรือเหาะมากมาย ทว่าเหมือนทุกคนจะเข้าใจกฎเกณฑ์ พวกเขาที่อยู่อย่างสงบเรียบร้อย ไม่มีใครกล้าแหกกฎ.
“แปลก.”
จุนซ่างเซียวที่เฝ้ามองอย่างพินิจ เอ่ยออกมว่า”ผู้คนมากมายเช่นนี้ทำไมต้องปลอมตัวด้วยรึ?
เรือเหาะหลายลำ มีผู้ยุทธ์เต็มลำ แต่ละคนที่เปลี่ยนรูปร่างให้แปลกประหลาด ยากจะจดจำ.
“เจ้านิกาย.”
ซ่างโหยวเหินเอ่ย “ภายในตลาดมืด มีอาวุธยุทโธปกรณ์มากมาย หลากหลายพิภพส่งยอดฝีมือมาซื้อ ดังนั้นจึงง่ายที่จะถูกพบเห็นดังนั้นจึงจำเป็นต้องเปลี่ยนรูปลักษณ์.”
“เป็นแบบนี้นี่เอง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ที่นี่เป็นคลังแสงสินะ.”
“ฮึ ฮึ.”
เขาที่สีคางไปมา เอ่ยออกมาว่า“ทำธุรกิจอาวุธกับทุกพิภพ ป้อมปราการซิงกงหัวการค้าจริง ๆ.”
เขารู้สึกอิจฉาจริง ๆ.
หากว่าเขาสามารถทำธุรกิจกับทุกพิภพในจักรวาลเบื้องล่างได้ จะได้กำไรมากมายขนาดไหน จะเป็นเรื่องที่สุดยอดมากแน่.
กล่าวให้ถูก การที่เขาร่วมมือการนายน้อยรองตระกูลถัง ทำให้สามารถกระจายการค้าไปทั่วทวีปชิงหยุน ทำให้สร้างเงินมากมาย หากยกระดับเครือข่ายให้ใหญ่กว่าเดิมย่อมทำให้เขาร่ำรวยกว่าเดิมแน่.
เรื่องทำธุระกิจแม้นว่าเขาจะสนใจ ทว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ต้องไม่ลืมว่าเขามีความขัดแย้งกับป้อมปราการซิงกงอยู่ ตอนนี้เขามีสถานะปลอม ๆ เท่านั้น.
คิดถึงเรื่องนี้.
โกวเซิ่งที่กลับเข้ามาในห้องโดยสาร พร้อมกับนำหน้ากากร้อยลักษณ์ออกมา.
เขาที่เปลี่ยนชุดสีน้ำเงิน สวมกำไลข้อมือ พร้อมกับถือพัดกระดาษ รูปลักษณ์เหมือนกับนักศึกษาที่สง่างาม.
“อ๋า!”
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองไปยังท้องฟ้าทะเลดวงดาว เอ่ยพ่นพร่ำโครงกรอนออกมาเสียงดัง“อาทิตย์เลื่อนลับขุนเขา ฮวงเหอไหลสู่ทะเล อยากมองไกลสุดพันลี้ ต้องขึ้นหอไปอีกชั้น!”
ระบบหมดคำจะพูด “สุนทรีย์จริง ๆ.”
......
ป้อมปราการอยู่ตรงใหน?
จุนซ่างเซียวไม่ต้องนำแผนที่ออกมาอีก ขอเพียงตามเรือเหาะลำอื่น ๆ ไปย่อมหาเจอ.
เป็นความจริง.
ครึ่งวันหลังจากนั้น.
บนอวกาศที่มืดมิด ค่อย ๆ ปรากฏสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ เป็นปราสาทลอยอยู่บนอวกาศที่ใหญ่โตมาก!
“เจ้านิกาย!”
ซ่างโหยวเหินเอ่ย “ที่นี่คือป้อมปราการซิงกง!”
“ใหญ่ยิ่งกว่าเมืองบัญชาสวรรค์อีก.”
ยิ่งเข้าใกล้ จุนซ่างเซียวย่อมรู้สึกว่ามันใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เรือเหาะขนาดร้อยจั้ง เมื่อไปอยู่ต่อหน้าราวกับมดตัวเล็ก ๆบนภูเขาลูกใหญ่!
“โอ้วสวรรค์!”
ซ่างโหยวเหินที่ตื่นตะลึง เอ่ยออกมาว่า“ใหญ่เกินไปแล้ว!”
ป้อมปราการซิงกงใหญ่จริง ๆ ใหญ่กว่าพิภพขนาดเล็กอีก.
ปราสาทที่สร้างจากโลหะทั้งหมด ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
“หากระเบิดออกมาคงจะน่าสนใจน่าดู.”จุนซ่างเซียวลอบคิดในใจ”
ระบบถอนหายใจ“ความคิดของโฮสน์นับว่ายิ่งน่าหวาดกลัวขึ้นเรื่อย ๆ.”
......
ป้อมปราการซิงกงดูเหมือนกับเมืองใหญ่ทั่ว ๆ ไป ที่มีท่าเรือให้เทียบท่า มีคนงานที่คอยต้อนรับ.
ทางเข้าทั่วไป.
เป็นสถานที่ไปยังตลาดมืดที่มีผู้ฝึกยุทธ์มากมายมาซื้อขายที่นี่.
พื้นที่ทิศใต้ ทิศเหนือ ทิศตะวันออก มีเมืองหน้าประตูตั้งอยู่ สำหรับประชาชนชั้นสาม ชั้นสองและชั้นหนึ่งตามลำดับ.
จุนซ่างเซียวสามารถเข้าไปในประตูทิศเหนือ ทว่าเป้าหมายของเขาคือตลาดมืด ดังนั้นจึงมุ่งสู่พื้นที่เทียบท่าประตูทั่วไป.
“พี่ชาย.”
เรือเหาะด้านข้าง ชายคนหนึ่งกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม“ครั้งนี้เพื่อชีวิตเจ้านิกายพวกเราถึงต้องมาป้อมปราการซิงกง จะต้องซื้อสินค้าที่ต้องการกลับไปให้ได้!”
“อืม.”
ชายที่ถูกเรียกว่าพี่ชายพยักหน้ารับ.
เกาะลอยฟ้าสถานที่เทียบท่า มีชาวยุทธ์มากมายที่พูดคุยกันเสียงดังเซ็งแซ่.
จุนซ่างเซียวที่ยังคงนอนอยู่บนเก้าอี้ดวงตาหลับลง.
เขาที่หวังที่จะมาซื้อสินค้าในตลาดมืดเพื่อนำไปใช้หลอมยาครึ่งก้าวปราชญ์จำนวนมากให้ศิษย์.
แน่นอน.
เขาจะต้องเข้าไปในคุกนรกเก้าชั้นด้วย เพื่อช่วยเหลือราชันย์ทั้งเก้ากลับไปด้วย.
“จากที่เห็นเวลานี้ ป้อมปราการซิงกงมีการคุ้มกันที่แข็งแกร่ง และคุกเองก็มีระดับป้องกันที่ไม่ธรรมดา ข้าจะเข้าไปได้อย่างไร?”จุนซ่างเซียวที่ลอบคิดในใจ.
ตอนแรกนั้นเขาคิดที่จะให้ซุยฮัวกัดค่ายกล ลอบเข้าไป ทว่าดูเหมือนจะไม่ได้ง่ายดายปานนั้น.
“เข้าไปง่ายจะตาย.”
ระบบเอ่ย “แค่ทำผิดกฎหมายก็พอแล้วไม่ใช่รึ?”
“จงใจเป็นนักโทษนะรึ?”
จุนซ่างเซียวที่ลอบคิดในใจ“ทว่าข้าจะต้องซื้อสมุนไพรก่อน และต้องเข้าใจเรื่องของป้อมให้มากกว่านี้.”
“กึก ซี่!”
ขณะครุ่นคิด ประตูตะวันตกก็ปิดและเปิดขึ้นทันที.
ทหารในเกราะรบหลายสิบคน ที่ก้าวเข้ามาเอ่ยออกมาเสียงดัง“เข้าป้อปราการจะต้องจ่ายค่าผ่านทาง หนึ่งหมื่นศิลาวิญญาณ!”
“!”
จุนซ่างเซียวที่กล่าววิจารณ์ “เข้าเมืองก็ขอเงินแล้ว อดอยากปากแห้งขนาดนั้นเลยรึไง!”
ระบบเอ่ย “......”
เขาที่ลืมไปแล้วรึอย่างไรที่พิภพสงคราม ได้ข่มขูรีดไถจากคนอื่น ๆ โดนกับตัวเองบ้างทำเป็นยอมรับไม่ได้.
แม้แต่ตัวเองยังกระทำได้อย่างยุติธรรม คนอื่น ๆ เองย่อมเช่นกัน.
......
ทหารหลายสิบคน ที่แผ่กลิ่นอาย ระดับปราชญยุทธ์ขั้นสมบูรณ์แบบ โดยเฉพาะหัวหน้าที่มีระดับสะบั้นมิติขั้นต่ำ.
แม้แต่ยามคุ้มประตูยังมีความแข็งแกร่ง.
“เฮ้อ.”
จุนซ่างเซียวที่ส่งแหวนมิติออกไปในที่สุด พร้อมกับตามคนอื่น ๆ ไป.
อย่างไรก็ตาม ขณะเขาก้าวเข้าไปในห้อง พบว่ามีผู้คนมากมายหลายหมื่นคนที่ยืนต่อแถวอยู่ ทำให้เขารู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที“หากทวีปชิงหยุนของข้า มีตลาดมืดแบบนี้บ้าง คงจะเก็บค่าผ่านทาง ได้กำไรมหาศาลอย่างแน่นอน!”
“เจ้าโง่!”
ชายกล้ามใหญ่ด้านหลัง เห็นเขาหยุดทันที ก็หงุดหงิดขึ้นมาด่ากล่าวออกมาเสียงดัง“มารดาเถอะยังไม่รีบก้าวไปอีก!”
“เจ้าว่าใครโง่?”
“โง่จนไม่รู้ว่าตัวเองโง่!”
“ต่อแถว.”
ชายกล้ามใหญ่ที่ยกหมัดขึ้นพร้อมกับชะงัก พบว่ามีทหารที่จ้องมองมายังเขา จึงเก็บความโกรธไว้ จ้องมองจุนซ่างเซียวตาขวาง.
“เจ้าคนน่ารังเกียจ!”
“บิดาจะจำเอาไว้!”
จุนซ่างเซียวที่ลอบคิดในใจ“ไว้ข้าซื้อวัตถุดิบได้ก่อนเถอะ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน.”
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์จากพิภพใหญ่ที่สร้างปัญหาล้วนแต่ถูกจับไปขังในคุกนรกเก้าชั้น เวลานี้โกวเซิ่งพบเหยื่อเข้าแล้ว!
......
ประตูเมืองป้อมปราการซิงกงนั้นยาวมาก อธิบายได้ว่าพลังป้องกันนั้นแข็งแกร่งมาก ๆ ต้องการทะลวงเข้านั้นแน่นอนว่ายากลำบากอย่างแน่นอน.
“กึก!”
หลังจากก้าวมากว่าร้อยก้าว จุนซ่างเซียวก็เห็นแสงสว่างเจิดจรัส.
อยู่ในจักรวาลที่มืดมิดมาเนิ่นนาน ทำให้เวลานี้ตาพล่ามัวไปเหมือนกัน.
“ว้าว!”
ซ่างโหยวเหินที่อุทานเสียงดัง.
ในเวลานี้ทั้งสองที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าประตูเมือง ด้านในมีสิ่งก่อสร้างที่ซับซ้อนใหญ่โตมากมาย.
นอกจากนี้บนท้องฟ้ายังมองเห็นม่านพลังขนาดใหญ่ที่ปกคลุมเป็นท้องฟ้าเห็นเป็นสีครามงามตา.
“วูซซซ!”
“วูซซซ!”
สิ่งก่อสร้างที่ดูแปลกประหลาดบนพื้นที่ไกลออกไป มีร้านค้ามากมายไปทั่วเมือง.
บนถนนที่กว้างใหญ่ เผ่ามนุษย์เผ่าสัตว์ที่สวมชุดแปลกตา เดินกันขวักไขว่เต็มไปหมด.
จุนซ่างเซียวที่เคยไปมากมายหลายที่ ทว่าต้องยอมรับว่าสิ่งก่อสร้างของป้อมปราการซิงกงหรูหราที่สุด และยังมีสิ่งก่อสร้างที่มั่นคงแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก.
นอกจากนี้ยังมีเหล่าเจ้าหน้าที่ในชุดเกราะ เดินลาดตะเวนไปทั่วถนนอีกด้วย.
ทำให้ถึงจะมีผู้คนมากมายทุกคนก็อยู่ในความสงบ.
......
พื้นที่ป้อมปราการซิงกงนั้นมีอยู่ด้วยกันสี่เขต เขตที่แย่ที่สุดคือเมืองทิศเหนือ เมืองตะวันออกยอดเยี่ยมที่สุด.
“เจ้านิกาย.”
ขณะกำลังหาที่พัก ซ่างโหยวเหินเอ่ยด้วยความสงสัย“ท่านมีสถานะระดับสอง ทำไมไม่ไปยังพื้นที่เขตสองล่ะ.”
“ถ่อมตน.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เปิ่นจั้วไม่ต้องการเป็นจุดสนใจ.”
“เป็นเช่นนี้นะเอง!”
ซ่างโหยวเหินที่เต็มไปด้วยความชื่นชม.
ถึงมีสถานะสูงส่งกับทำตัวติดดิน น่าชื่นชมนัก.
“เจ้านิกาย หากไม่มีสถานะในเมือง ค่าใช้จ่ายถือว่าแพงมาก.”
“อย่าใส่ใจ.”
จุนซ่างเซียวหาได้สนใจ จากนั้นก็หาโรงแรมที่พักที่ไม่เลว ทว่าขณะไปอยู่ที่เคาน์เตอร์ “เถ้าแก่ ขอห้องที่ดีสองห้อง.”
เถ้าแก่ที่อ้วนฉุจ้องมองคนทั้งสอง เอ่ยออกมาเล็กน้อย “ห้องที่ดีที่สุด จะต้องจ่ายศิลาวิญญาณระดับหนึ่งห้าหมื่น.”
เขาที่ทำธุรกิจโรงแรมมาหลายปี ไม่ว่าลูกค้าจะเป็นใครจากใหน ขอแค่มีเงิน ก็พร้อมจะต้อนรับ.
“50,000?”
จุนซ่างเซียวที่บ่นพึมพำ “แพงจริง ๆ!”
ในทวีปชิงหยุน ถึงจะเป็นห้องสุดหรูก็จ่ายไปเพียงวันละ 1200 เงินเท่านั้น.
ตอนนี้ต้องใช้ศิลาวิญญาณถึงห้าหมื่นอย่างคาดไม่ถึง แม้นว่าห้องจะสร้างจากทองคำทั้งหมดก็ยังถือว่าแพงเป็นอย่างมาก.
เสียงพึมพำของจุนซ่างเซียวที่ค่อนข้างดัง ทำให้เหล่าผู้ฝึกยุทธ์รอบ ๆ จับจ้องมองมายังเขาด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
หากไม่มีเงินมากพอยังกล้ามายังป้อมปราการซิงกง คาดไม่ถึงว่าจะมีคนเอ่ยว่าห้องที่นี่แพง.
เวลานี้ ชาวยุทธ์มากมายที่เผยแววตาดูแคลนเป็นอย่างมาก.
ในเวลานั้นซ่างโหยวเหินที่วางศิลาวิญญาณระดับสูงมากมายบนเคาน์เตอน์ทันที พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า“พอหรือไม่?”
“โอ้ว!”
เถ้าแก่ที่เผยยิ้มทันที “เชิญ เชิญนายท่าน!”
ขณะที่จะเตรียมเก็บเงิน จุนซ่างเซียวที่ยกมือขวาง “เมื่อครู่นี้เจ้าแสดงท่าทางหยาบคายมาก.”
“ข้า.”
เขาที่ดึงศิลาวิญญาณคืนครึ่งหนึ่ง “ขอห้องเดียวพอ.”
เพื่อเอาคืนโรงแรมเขาที่ดึงศิลาวิญญาณที่ศิษย์จ่ายไปคืนมา.
......
“กึก ซี่.”
ที่พักที่เปิดออก.
ซ่างโหยวเหินที่เข้ามา พลางอุทานเสียงดัง “โอ้วสวรรค์ หรูมากเลย!”
“......”
จุนซ่างเซียวที่มุมปากกระตุก.
เขาที่คาดการณ์ผิด ห้องหรูไม่ได้สร้างมาจากทองคำบริสุทธิ์ ทว่าสร้างขึ้นมาจากแร่หายาก กล่าวได้ว่าพื้นนั้นมีมูลค่ามากมายจนไม่สามารถประเมินได้!
หรูหรามาก!
ไม่สงสัยว่าแพงขนาดนี้!
“......”
ซ่างโหยวเหินที่ก้าวมานั่งบนเตียง พลางขมวดคิ้วไปมา “เตียงนี้เล็กไปใหม.”
“โหยวเหิน.”
จุนซ่างเซียวเอ่ยอย่างจริงจัง “เปิ่นจั้วรู้ว่าเจ้าร่ำรวย ทว่าอยู่นอกบ้านจะต้องประหยัด ไม่ควรที่จะใช้จ่ายไปโดยเปล่าประโยชน์.”
“ครับ!”
ซ่างโหยวเหินตอบรับ.
จุนซ่างเซียวที่ตบไปที่ไหล “เจ้าไปนอนที่โซฟา เปิ่นจั้วจะใช้เตียง.”
“หะ?”
ซ่างโหยวเหินที่เผยความเศร้าออกมา.
เขาที่จ่ายศิลาวิญญาณไปเมื่อครู่นี้.
แต่กลับถูกดึงกลับมาซะอย่างงั้น และกลายเป็นว่าเขาต้องนอนโซฟา.
......
จุนซ่างเซียวและซ่างโหยวเหินพักในโรงแรมชั่วคราว.
อย่างไรก็ตาม ขณะกำลังหาที่นั่งกินอาหาร.
ก็ปรากฏฝ่ายตรงข้ามที่ใหญ่ยักษ์ ใบหน้าเหี้ยมเกรียมขวางอยู่ด้านหน้า.
“หลบ.”
“ตาบอดรึอย่างไร? ถึงมาขวางทางข้า?”
“......”
จุนซ่างเซียวไม่เอ่ยกล่าวอะไร พร้อมกับอ้อมไปด้านข้าง.
“เจ้าหนูปากพร่อย.”
“ก่อนหน้านี้มันบอกที่นี่แพง ดูแล้วคงเป็นมือใหม่ที่ทั้งจนและไร้พลัง.”
“แล้วมันมาที่นี่ได้อย่างไร?”
เหล่าผู้คนที่จดจ้องมองจุนซ่างเซียวพลางเอ่ยด้วยความเหยียดหยัน.
ภายในป้อมปราการซิงกงที่มีค่ายกลล้อมรอบป้องกันการต่อสู้ ก่อนหน้านี้ชายร่างใหญ่ที่จงใจยั่วยุคนอื่น ๆ โดยจงใจ ซึ่งรับรู้ว่าไม่มีใครกล้าตอบโต้แน่นอน.
ซ่างโหยวเหินที่แทบทนไม่ได้ ทว่าถูกจุนซ่างเซียวห้ามเอาไว้ “จำไว้ เป้าหมายของนิกายนิรันดร ไกลบ้านจะต้องถ่อมตัว.”
“มีปัญหาอย่างงั้นรึ?”
ชายร่างใหญ่ที่จ้องถมึงทึง เอ่ยออกมาว่า“ไม่ยอมรับอย่างงั้นรึ?”
“......”
ซ่างโหยวเหินที่กำหมัดแน่น.
จุนซ่างเซียวที่ส่งจิตสัมผัสออกไปรอบ ๆ จับจ้องมองไปยังเส้นทางตลาดมืด หลังจากกินอาหารเสร็จ ก็เอ่ยออกมาว่า“ไป พวกเราออกไปหาซื้อของกัน.”
“ไอ้หนู.”
ชายร่างยักษ์ยังคงกล่าวยั่วยุ “ไปให้ไกล อย่าให้บิดาเห็นอีก!”
ชัดเจนว่า จงใจยั่วยุโกวเซิ่ง.
ผู้คนมากมายที่จ้องมองอย่างสนใจ.
การยั่วยุครั้งแล้วครั้งเล่า อีกฝ่ายจะยังทนได้อีกรึ?
อย่างไรก็ตามเหมือนว่าจะทำให้อีกฝ่ายผิดหวัง จุนซ่างเซียวได้นำซ่างโหยวเหินจากไปแล้ว.
“เจ้าพวกขี้ขลาด!”
“ยังคิดว่าตัวเองเป็นผู้ฝึกยุทธ์?”
ชายร่างใหญ่ที่ตะโกนลั่นผ่านประตู “ไอ้หนู จำไว้ อย่าให้บิดาเห็นอีก!”
“น่ารังเกียจ!”
ซ่างโหยวเหินที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
จุนซ่างเซียวที่กล่าวปลอบ “อย่าได้ลดตัวไปยุ่งกับพวกขยะ”
ระบบประหลาดใจ“นี่คือโฮสน์งั้นรึ? เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ.”
