Chapter 1224 โปรดรับข้าเป็นศิษย์ใหม่ ทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้น
“ฟู่ ฟู่!”
ภายในหอคอยสะกดวิญญาณ อ้ายยาที่ยืนค้ำเอว หายใจหอบเร็ว.
บนพื้นอุปกรณ์ทรมานที่เกลื่อนวางเต็มไปหมด ถูกใช้สับไปสับมาลงโทษอย่างหนักหน่วง ใช้พลังไปเป็นจำนวนมาก.
“น่ากลัว!”
ใบหน้าของเจาโตวโตวที่หวาดผวาตื่นตกใจ “น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!”
เขาที่อยู่ในคุกแห่งนี้ เห็นอุปกรณ์ทรมานของอ้ายยาไม่กี่อย่าง ใครจะคิดว่าในวันนี้ กับเห็นครบทุกอย่างเกือบทั้งหมด มันมากมายจริง ๆ.
เห็นอุปกรณ์ทรมานมากมาย เหล่านักโทษที่มองผ่านค่ายกลสะท้อนก็สั่น ฟันขบสั่นไปมาโดยไม่ได้ตั้งใจ หนังหัวที่ชาหนึบขึ้นมาทันที.
ราชาปิศาจต้าเห่ยที่เวลานี้ถูกมัดด้วยเชือกลอยอยู่บนอากาศ ร่างกายที่เวลานี้มีบาดแผลเป็นเต็มไปหมด ความเจ็บปวดที่บาดไปถึงดวงวิญญาณ.
หลายพันปีที่ลืมไปแล้ว ตอนนี้ถูกลงมืออีกครั้ง หนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม ทำให้รอยเดิมแผลเดิมปรากฏขึ้น.
“ท่าน...ท่านย่าทวด...”
ราชาปิศาจต้าเห่ยเอ่ยเสียงเบา เอ่ยออกมาว่า “ข้า....ข้าผิดไปแล้ว....ข้าไม่กล้า....”
ความดุร้าย อหังการก่อนหน้านี้หายไปไม่มีเหลือ.
“ผิดอะไร?”
“ผิด....ผิดที่ข้าไม่ควรหนีออกมาจากผนึก สร้างภัยพิบัติต่อโลก.”
“เผลี๊ยะ!”
อ้ายหยาที่สะบัดแส้กำราบวิญญาณลงอย่างดุร้าย ดวงตาถมึงทึง“ผิดอะไรอีก!”
“ใช่!”
ราชาปิศาจต้าเห่ยเอ่ยออกมาอีก “ข้าผิด ข้าผิดจริง ๆ!”
“เผลี๊ยะ เผลี๊ยะ เผลี๊ยะ!”
อ้ายยาที่ฟาดซ้ำอีกสามครั้ง ก่อนที่จะค้ำเอวเอ่ยด้วยความโกรธ “เจ้าพูดอะไรผิด!”
ข้าพูดอะไรผิด?
ข้าไม่ควรบอกว่าข้าผิดรึ?
ราชาปิศาจต้าเห่ยที่เวลานี้เร่งรีบเอ่ยออกมา“ท่านย่าทวดบอกข้าผิดอะไร ข้าก็ผิด....”
อ้ายยาที่ยกแส้ขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เจ้าทำผิดที่สุดคือรังแกจูเหรินของข้า!”
“จู....จูเหริน?”
ราชาปิศาจต้าเห่ยถึงกับงงงันไปในทันที.
เขารู้ว่าหอคอยสะกดวิญญาณที่เคยทรมานเขาเมื่อหมื่นปีที่แล้วไม่มีเจ้าของ แม้แต่รับรู้ว่าในจักรวาลเบื้องล่างนั้นไม่มีใครคู่ควรที่จะควบคุมได้เลยด้วยซ้ำ!
จากทฤษฎีแล้ว สุดยอดของวิเศษจากพิภพเบื้องบน ที่ใช้กำราบเหล่าจิตวิญญาณปิศาจได้อย่างสมบูรณ์ เหล่าชาวยุทธ์ไม่อนุญาตให้ทำพันธสัญญาครอบครอง.
อย่างไรก็ตาม มันได้ปรากฏขึ้นเป็นรางวัลภารกิจของระบบ.
ถึงคนอื่น ๆ ไม่สามารถครอบครอง ทว่าจุนซ่างเซียวทำได้ เพราะมีระบบคอยช่วยเหลือนั่นเอง.
ดังนั้น.
สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ จึงเป็นไปไปได้นั่นเอง.
แล้วใครที่เป็นเจ้าของวิญญาณเทียมตนนี้? เจ้าหัวล้านชุดดำอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้!
เจ้ากระจอก ที่ไปไม่ถึงระดับสะบั้นมิติ จะไปครอบครองอุปกรณ์เทพจากพิภพเบื้องบนได้อย่างไร!
“ฟิ้ว!”
ราชาปิศาจต้าเห่ยที่ครุ่นคิด จุนซ่างเซียวที่ปรากฏเข้ามาในหอคอยสะกดวิญญาณ ต่อหน้าอ้ายยา เอ่ยออกไปว่า“จัดการเจ้านั่นยัง?”
เหล่านักรบเกราะดำด้านนอกถูกจัดการจนหมดแล้ว ขอเพียงจัดการหัวหน้าโจรร้ายได้ ภารกิจสนับสนุนก็เสร็จสิ้น.
“จูเหริน.”
อ้ายยาเอ่ย “เจ้านี่เกิดจากจิตปิศาจของผู้คนทั้งจักรวาลเบื้องล่าง เว้นแต่ทุกสิ่งมีชีวิตจักรวาลเบื้องล่างหายไป ไม่เช่นนั้นก็ไม่สามารถกำจัดได้.”
จุนซ่างเซียวหวาดผวา.
หากไม่สามารถจัดการได้ แล้วจะสำเร็จภารกิจได้อย่างไร?
ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตใด ก็ล้วนแต่มีจิตปิศาจด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีทางที่จะกำจัดได้!
“แน่นอน.”
อ้ายยาเอ่ย “หากสามารถชำระล้างพลังปิศาจในร่าง ก็ไม่ต่างจากทำลายเหมือนกัน.”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางดีใจ“แล้วต้องใช้เวลาชำระล้างนานเท่าใด?”
“เพราะพลังปิศาจฟื้นคืนมาแล้ว หากต้องการชำระล้างอีกครั้ง อย่างน้อย...ต้องใช้เวลามากกว่าพันวัน.”
มากกว่าพันวัน?
จุนซ่างเซียวแทบล้มคว่ำไปด้านหน้า.
ภารกิจสนับสนุนมีเวลาเหลือ 60 วัน จะให้รอถึงพันวัน จะไปทันได้อย่างไร!
เดิมทีหอคอยสะกดวิญญาณก็มีไว้เพื่อสะกดราชาปิศาจอยู่แล้ว ทว่าก็ไม่สามารถที่จะเร่งรัดได้!
“เร่งความเร็วกว่านี้ได้หรือไม่?”
“จูเหรินต้องการให้เร่งเวลาเป็นเท่าไหร่?”
“60 ได้หรือไม่?”
“อา?”
อ้ายยาที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
จากพันวัน ให้เหลือหกสิบวัน เป็นการเร่งเวลาที่บ้าคลั่งมาก.
“จูเหริน.”
อ้ายยาเอ่ย “ข้าทำไม่ได้.”
......
ทวีปเทียนหยวน.
เหล่าผู้รอดชีวิตที่ซ่อนตัวอยู่ในหลุมหลบภัยที่ก้าวออกมา.
หลังจากที่พวกเขาปรับแสงอาทิตย์ ใบหน้าก็เผยความตื่นเต้นดีใจทันที.
ในครรลองสายตาของพวกเขา ได้เกิดความมหัศจรรย์เกิดขึ้นแล้ว.
สิ่งที่ทำให้ชาวยุทธ์ทวีปเทียหยวนตื่นเต้นที่สุด ภูเขาแม่น้ำที่พังทลายแตกแยกได้รับการฟื้นคืนทีนะน้อย ๆ แม้นว่าจะไม่สามารถกลับเป็นดั่งเดิม ทว่าก็ไม่ฉีกขาดออกจากกันอีกต่อไป.
บนภูเขาลูกหนึ่ง จุนซ่างเซียวเก็บอุปกรณ์เปลี่ยนภูมิประเทศ ส่ายหน้าไปมา “ข้าเพียงแค่ปรับสภาพภูมิประเทศ แต่ไม่สามารถฟื้นคืนพลังฟ้าดินได้.”
“ขอบคุณพี่จุน!”ซ่างโหยวเหินที่กล่าวด้วยความซาบซึ้ง.
หายนะใหญ่ ทวีปเทียนหยวนที่พลังฟ้าดินหายไปไม่คืนกลับมาตลอดกาล ทว่าอย่างน้อยก็ยังเหลือแผ่นดิน ผู้คนยังสามารถกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง เพียงแค่นี้ก็พอแล้ว.
ถึงจะไม่สามารถใช้ชีวิตหรูหราได้ดังเดิม แต่การมีชีวิตรอดก็ดีกว่าตกตาย.
......
“พี่ใหญ่จุน.”
บนเรือรบตงกู่ แววตาของซ่างโหยวเหินที่หนักแน่นเอ่ยออกมาว่า“พวกเราไป.”
“เจ้าไม่อยู่สร้างแผนดินขึ้นมาใหม่รึ?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ซ่างโหยวเหินเอ่ย “ความเจ็บปวดจากหายนะนั้นข้าเข้าใจดี มีเพียงต้องแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ถึงจะรักษาความปลอดภัยให้กับประชาชน ดังนั้น....”
“พรึด โครม!”
เขาที่คุกเขาที่ดาดฟ้าเรือ พร้อมกับคำนับ “โปรดรับข้าเป็นศิษย์ ทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้นด้วย!”
...
จุนซ่างเซียวที่นำใบสมัครลงทะเบียนออกมา“ชื่อ.”
“ทวีปเทียนหยวน ซ่างโหยวเหิน!”
“เพศ!”
“......”
เมื่อกรอกข้อมูลครบ ตราประทับนิกายที่ปรับลง นับจากนี้ซ่างโหยวเหินทวีปเทียนหยวน ก็ถือว่าเป็นศิษย์นิกายนิรันดรทวีปชิงหยุนแล้ว.
“พี่ใหญ่จุน....”
“โครม -----”
“พรึด โครม!”
ซ่างโหยวเหินที่หัวทิ่มไปด้านหน้า จุนซ่างเซียวที่กล่าวเสียงดัง “ใครให้ศิษย์เรียกเจ้านิกายว่าพี่ใหญ่กัน!”
......
เหล่าผู้รอดชีวิตทวีปเทียนหยวนที่มีเพียงไม่กี่แสนคน พวกเขายืนอยู่บนซากปรักหักพัง เฝ้ามองเรือเหาะจากไป.
“ฝ่าบาท!”
ผู้คนที่ไม่มีแบ่งแยกองค์กรใด ๆ แล้ว ต่างก็ตะโกนเสียงดัง “ต้องแข็งแกร่งขึ้น!”
ได้ยินผู้คนที่ตะโกนไล่หลัง ซ่างโหยวเหินที่กำหมัดแน่น แม้แต่ปฏิญาณในใจ “ข้าจะต้องแข็งแกร่ง ข้าจะต้องกลับมาแน่!”
ราชาปิศาจต้าเห่ยถูกจัดการแล้ว ไม่จำเป็นต้องแก้แค้น ทุกอย่างจบแล้ว ตอนนี้เขาจะต้องแข็งแกร่งเท่านั้น ไม่เช่นนั้นคงไม่มีพลังปกป้องทวีปเทียนหยวน!
......
“เจ้านิกาย ท่านได้หอคอยสะกดวิญญาณมาได้อย่างไร?”
“เรื่องนี้หากจะพูดก็ต้องเอ่ยตั้งแต่ต้น เล่าถึงต้นกำเนิดนิกายนิรันดรของข้า.”
“เรื่องนี้มันยาวนานมาก นับตั้งแต่สวรรค์และปฐพียังไม่แยกจากกัน จักรวาลเป็นเพียงพื้นที่โกลาหล ก่อนที่จะปรากฏวีระบุรุษผ่านกู่ หลังจากที่เขาลืมตาขึ้นมา พบว่าไม่สามารถมองเห็นแสงสว่าง ดังนั้นเขาที่โกรธเกรี้ยวนำขวานยักษ์ผ่าสวรรค์......”
