Chapter 1220 ต้องจัดการ
เจ้าหลาน....เต่าน้อยอย่างงั้นรึ?
จุนซ่างเซียวที่กลายเป็นเซ่อไปในทันที.
เป็นชื่อเรียกที่ดูแคลนราชาปิศาจต้าเห่ยจริง ๆ!
จูเหริน.”
อ้ายเหรินกล่าวด้วยความสงสัย“มีอะไรกับเจ้าหลานเต๋าที่ข้าทรมานมาหลายหมื่นปีอย่างงั้นรึ?”
“......”
จุนซ่างเซียวที่มุมปากกระตุก.
แม้นว่าเขาจะไม่เคยถูกฟาดด้วยแส้กำราบวิญญาณ แต่ก็พอจะรู้ฤทธิ์เดชของมันได้.
ถางจู่เผ่าวิญญาณหลายคนที่ถูกชำระล้าง พวกเขาที่หวาดผวา หวาดกลัวไปถึงดวงวิญญาณ แน่นอนว่ามันจะต้องเจ็บปวดทรมานสุดหยั่ง.
แล้วราชาปิศาจต้าเห่ยที่ถูกอ้ายหยาทรมานมาหลายหมื่นปี ไม่ต้องบอกเลยว่าจะเป็นอย่างไร!
จุนซ่างเซียวที่นั่งลง โบกมือไปมา เอ่ยออกมาว่า “เล่าเรื่องของราชาปิศาจต้าเห่ยให้ฟังหน่อย.”
อ้ายยาเอ่ย “ในจักรวาลเบื้องล่าง มีพลังธาตุมืดพิเศษ พวกมันจะรวมร่างกับเหล่าปิศาจขนาดเล็กค่อย ๆ พัฒนาจนกลายเป็นราชาปิศาจ.”
“ราชาปิศาจนั้น พิภพเบื้องบนย่อมสามารถมองเห็นได้ เพื่อที่จะชำระล้างพิภพปิศาจ พวกเขาจึงได้สร้างหอคอยมาสะกดภัยพิภพทั้งหมดเอาไว้ในทวีปเทียนหยวน.”
“หอคอยกำราบวิญญาณเทียนหยวนมาจากที่นั่นรึ?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“อืม.”
อ้ายยาเอ่ย “อย่างไรก็ตามข้าได้ทำการชำระร้างพลังงานปิศาจ ท้ายที่สุดก็ก่อรูปร่างขึ้นในหอคอยขึ้น.”
จุนซ่างเซียวถึงกับตื่นตะลึง.
เขารู้ว่าหอคอยสะกดวิญญาณนั้นแข็งแกร่งมาก ทว่าไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นของวิเศษมาจากพิภพเบื้องบน.
กล่าวได้ว่าอุปกรณ์ใดที่ขึ้นชื่อว่ามาจากพิภพเบื้องบนแล้ว ล้วนแต่แข็งแกร่งทรงพลังอย่างแน่นอน.
“เป็นเรื่องปรกติทั่วไป.”
ระบบเอ่ย “อย่าลืมว่าสามารถต้านได้แม้แต่พลังทัณฑ์สายฟ้า.”
“เป็นแบบนั้น.”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางดีใจ เอ่ยออกว่า“เจ้าและหอคอยสะกดวิญญาณสามารถสะกดราชาปิศาจต้าเห่ยได้อีกครั้งหรือไม่?”
“อืม.”
อ้ายยาพยักหน้า.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “หากไปเจอเจ้านั่น สามารถจัดการได้เลยใช่ไหม?”
“มีปัญหาอะไรรึ?”
อ้ายยาที่ดวงตาเบิกกว้าง เอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง“เจ้าหลานเต่าน้อยนั่นรังแกจู่เหรินรึ?”
“ใช่แล้ว.”
จุนซ่างเซียวแสร้งเจ็บปวดเอ่ยออกมาว่า“เจ้านั่นทำร้ายข้าจนเจ็บหนักเลย!”
“ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น ด้านหลังนางปรากฏ แส้ เทียนไข กุญแจมือ โซ่เท้า ปรากฏออกมาหมด ดวงตาของนางกลายเป็นสีแดงเอ่ยออกมาอย่างมาดมั่น “จูเหริน ข้าจะช่วยท่านแก้แค้นเอง!”
ในเวลานั้นเจาโตวโตวที่อยู่ในห้องควบคุมและเหล่าผู้ต้องขัง ที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่น่ากลัวของอ้ายยา พวกเขารู้สึกขนลุกหนังหัวชาหนึบขึ้นมาในทันที.
บางทีราชาปิศาจต้าเห่ยคงคิดไม่ถึงว่าตอนนี้จุนซ่างเซียว ได้วางแผนใส่เขาแล้ว.
“เจ้ามั่นใจว่าสามารถจัดการเขาได้อย่างงั้นรึ?”
“ขอเพียงจู่เหรินส่งหอคอยเทียนหยวนออกไปทุบเขา จากนั้นข้าจะจัดการเอง!”
“ไม่มีปัญหา!”
การเอาชนะราชาปิศาจต้าเห่ยด้วยพลังตัวเอง จุนซ่างเซียวไม่ค่อยมั่นใจนัก ทว่าหากส่งหอคอยออกไปน่าจะจัดการได้อย่างง่าย ๆ.
“ใช่แล้ว.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้านั่นยังมีฝูงผู้ใต้บังคับบัญชาด้วย.”
อ้ายยาเอ่ย “พวกที่มีพลังธาตุมืด ขอเพียงควบคุมร่างหลักได้ ก็สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย.”
“เป็นเช่นนี้นะเอง.”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ราชาปิศาจต้าเห่ยนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก นอกจากนี้ยังมีผู้ใต้บังคับบัญชาระดับแยกมิติระดับต่ำอีก หลายแสนตน แน่นอนว่าทวีปดังกล่าวนั้นน่าเกรงขามอย่างแน่นอน.
“อ้ายยา หากสามารถควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาได้ ก็จะทำให้เขาประหยัดยันต์เปิดผนึกได้ด้วย.”
สิ่งที่จุนซ่างเซียวคิดตอนแรก ราชาปิศาจต้าเห่ยใช้หอคอยกำราบวิญญาณจัดการ ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาใช้ดาบหนานโชวของเขา.
แม้นว่าจะทำให้เขาต้องอยู่ในสภาพอ่อนแอเป็นเวลานาน ทว่าสิบล้านศิลาวิญญาณระดับเก้า และเพื่อภารกิจ ควรค่าที่จะลงทุนแน่นอน!
อีกอย่างเกี่ยวกับภารกิจ แม้แต่ทำให้เขาต้องแต่งงานกับจักรพรรดินิเหม่ยกุ้ย เขาก็ยังยอมเสียตัว ในโลกนี้ยังมีสิ่งใดที่เขาไม่กล้าทำอีก.
ระบบกล่าวเย้ย “โฮสน์คิดอะไร กลัวข้าจะล้องั้นรึ?”
“เจ้ามันปากสว่างอยู่แล้ว!”
......
“ฟิ้ว!”
เรือรบตงกู่ที่พุ่งตัดผ่านอากาศด้วยความเร็ว มุ่งตรงไปยังทวีปต้าหยวน.
แน่นอน.
พลังงานมากมายที่ผลาญไปอย่างรวดเร็ว.
หากแต่เพื่อภารกิจสนับสนุนและศิลาวิญญาณ 10 ล้าน จุนซ่างเซียวย่อมไม่ตระหนี่.
ทว่าเมื่อเข้าใกล้ทวีปเทียนหยวน ซ่างโหยวเหินที่เป็นกังวลเป็นอย่างมาก เกรงว่าพี่ใหญ่จุนจะไม่สามารถจัดการราชาปิศาจต้าเห่ยได้.
ลำพังตัวเองตาย ก็ไม่เป็นไร.
แต่หากลากผู้มีพระคุณตายไปด้วย เขาช่างเป็นคนที่เลวร้ายนัก.
จุนซ่างเซียวเห็นท่าทางกังวลของเขา จึงได้กล่าวปลอบ.“วางใจ ในจักรวาลเบื้องล่าง ไม่มีใครคุกคามเปิ่นจั้วได้.”
“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น.”ซ่างโหยวเหินครุ่นคิดในใจ.
......
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น.
บนจักรวาลที่มืดมิดไร้ที่สิ้นสุด เรือรบที่มุ่งสู่ทวีปเทียนหยวน ผ่านดินแดนต่าง ๆไม่น้อย.
“แปลก.”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางสงสัย “ทำไมถึงได้มีพิภพรกร้างมากมายขนาดนี้กัน?”
หลังจากเข้ามาในอวกาศ เขาจะพบพิภพต่าง ๆ มากมาย ถึงแม้นว่าส่วนมากจะมีพลังวิญญาณต่ำ แต่ก็มีดินแดนรกร้างน้อยมาก.
บนจักรวาลที่กว้างใหญ่ ย่อมมีพิภพต่าง ๆ ที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ บางแห่งตกต่ำ บางแห่งเจริญรุ่งเรื่อง ทั้งหมดทั้งมวลเป็นไปดั่งกฎธรรมชาติ.
อย่างไรก็ตาม ดินแดนที่เขาเพิ่งผ่านมานั้นกับรกร้างไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย.
“พี่ใหญ่จุน.”
ซ่างโหยวเหินที่กำหมัดแน่น เอ่ยออกมาว่า“ราชาปิศาจต้าเห่ยได้ทำลายทุกสิ่งมีชีวิต ไม่ได้ทำลายแค่ทวีปเทียนหยวนของข้า.”
“พิภพเหล่านี้ถูกทำลายไปจนสิ้นแล้วงั้นรึ?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“ไม่แปลกใจเลย!”
“......”
จุนซ่างเซียวที่ลอบคิดในใจ“ความแข็งแกร่งของพวกปิศาจนี้ น่าจะถูกจัดอยู่ในภารกิจมหากาพย์เลย ทำไมถึงให้เป็นภารกิจสนับสนุนกัน.”
“ฟิ้ว!”
เรือรบตงกู่ที่ยังคงเดินทางด้วยความเร็ว.
ไม่กี่วันหลังจากนั้น เรือเหาะที่ไปลอยอยู่บนพิภพรกร้าง.
ผืนปฐพีที่กว้างใหญ่ ทวีปชิงหยุนกลายเป็นเพียงแค่เด็กทารกไปเลยเมื่อเทียบกับทวีแห่งนี้.
จากด้านนอก.
ทว่าสามารถมองเห็นเข้าไปด้านใน มองเห็นผืนปฐพีที่แตกแยกได้.
ซ่างโหยวเหินที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ กำหมัดแน่น แววตาที่เผยความโกรธเกรี้ยวเกลียดชังเป็นอย่างมาก.
จุนซ่างเซียวรู้ดี ที่นี่ก็คือทวีปเทียนหยวน ที่เวลานี้กลายเป็นทวีปรกร้างไปแล้ว เพราะก่อนหน้านี้เกิดการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงขึ้นมานั่นเอง.
“ฟิ้ว!”
เรือรบตงกู่ที่บินมา.
ขณะที่มองเข้าไปด้านในจุนซ่างเซียวที่กลายเป็นเงียบ.
ทั่วทุกหนแห่งนั้นเต็มไปด้วยรอยแตกแยกของแผ่นดิน ทุกแห่งเต็มไปด้วยหลุม ห้วงมิติที่แตกสลาย ราวกับว่ากำลังเข้าสู่วันพิพากษา.
“ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง”
ซ่างโหยวเหินที่ยืนนิ่ง เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ หมัดที่กำแน่น จนมีโลหิตไหลออกมาเปื้อนไปบนพื้น.
จุนซ่างเซียวไม่ได้กล่าวปลอบใด ๆ.
เพราะเขารู้ดี เขาคิดว่าหากทวีปชิงหยุนมีสภาพเป็นเช่นนี้ เกรงว่าเขาเองก็คงโกรธเกรี้ยวเจ็บปวดไม่ได้ด้อยกว่าเขาอย่างแน่นอน.
เรือเหาะตงกู่ที่ทะลวงผ่านม่านพลังเข้าไปทันที.
เขาที่เห็นเมืองหลายแห่งที่พังทลาย มีศพมากมายที่ตกตายเป็นเวลานานแล้ว.
แม้แต่หลุมยักษ์ ที่มีโครงกระดูกซ้อนทับกันอยู่หลายแสน ภาพที่เห็นดูน่าอนาถเป็นอย่างมาก เห็นชัดเจนว่าก่อนตายพวกเขานั้นดิ้นรนทรมานขนาดใหน.
อย่าว่าแต่ซ่างโหยวเหินเลย.
จุนซ่างเซียวที่เห็นภาพดังกล่าว เขายังเต็มไปด้วยความโศกเศร้า โกรธเกรี้ยว จนดวงวิญญาณสั่นไปมาทันที.
“เจ้าหนู.”
“เงินนั้นข้าไม่ต้องการ.”
“ราชาปิศาจต้าเห่ย บิดาจะจัดการมันเอง!”