Chapter 1217 ขยะอวกาศ
จุนซ่างเซียวที่ได้ยินเกี่ยวกับคุกเก้าชั้นป้อมปราการซิงกง ดูเหมือนว่ามันจะคล้ายคุกของเขา แต่ละชั้นที่ขังนักโทษระดับต่าง ๆ กัน.
ใครจะสร้างก่อนหลังไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือประโยชน์ที่ได้รับต่างหาก สถานที่แห่งนั้นสามารถที่จะขังยอดฝีมือมากมายตามใจนึก.
“ข้าได้ยินมาว่าป้อมปราการซิงกงนั้นเกี่ยวกับพิภพเบื้องบน.”ซ่างโหยวเหินเอ่ย.
“พิภพเบื้องบน?”
จุนซ่างเซียวที่นึกถึงคันศรลงทัณฑ์ที่ได้รับมาก่อนหน้านี้ สามารถสร้างลูกศรลงทัณฑ์ได้.
ยักษ์ดำและยักษ์ขาวเอ่ยว่าสิ่งนี้มาจากพิภพเบื้องบน มีเพียงโถงพิภพที่มี ตอนนี้ป้อมปราการซิงกงยังมาเกี่ยวข้องอีก บางทีคุกนั่นอาจจะเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นมา เพื่อคุมขังนักโทษที่ล่วงเกินพวกเขา?
“ก็อาจเป็นไปได้.”ระบบที่กล่าวสนับสนุน.
จุนซ่างเซียวที่สีคางไปมา “หากว่าเป็นเช่นนั้นจริง ป้อมปราการไม่เพียงแค่มาจากพิภพเบื้องบน ทำไมมาอยู่เบื้องล่างรึ? ดูน่ากลัวเล็กน้อยแล้ว.”
“ด้วยนิสัยของโฮสน์แล้วไม่ช้าก็เร็ว คงถูกอีกฝ่ายข่มเหงแล้วเอาคืนอยู่ดี.”ระบบเอ่ย.
“ไปไกล ๆ เลย!”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “จะไม่พูดเหน็บข้าสักทีจะได้ใหม.”
เขาต้องการทำภารกิจให้สำเร็จ หากว่ามีเงื่อนไขที่ต้องให้ล่วงเกินพิภพเบื้องบน ต่อให้ต่อต้านสวรรค์ เขาก็มีแต่ต้องทำ.
แน่นอน.
โกวเซิ่งยังคงจำโถงพิภพได้.
อีกฝ่ายที่แทรกแซงลงโทษเขาในพิภพสงครามซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นการใช้อำนาจบาตรใหญ่มาก
“มารดาเถอะ!”
ความเกลียดชังที่ฝังแน่น ทำให้เขาโกรธเกรี้ยวขึ้นมา“เมื่อไหร่ที่บิดาขึ้นไปเบื้องบน ข้าจะถล่มโถงพิภพอย่างแน่นอน.”
ในเวลานี้ความเกลียดชังนั้นทำได้แค่กลืนมันลงคอเท่านั้น.
......
จุนซ่างเซียวที่สอบถามซ่างโหยวเหินเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของบรรพชนอาณาจักรต้าซ่าง ถูกขังในคุกชั้นใหน ท้ายที่สุดก็ไม่รู้คำตอบแต่อย่างใด.
“ไม่รู้ว่า เจ้าจะไถ่ตัวนักโทษอย่างไร?”
“ด้วยทรัพยากร.”
“สามารถไถ่ตัวกับนักโทษทุกคนได้เลยรึ?”
“เกี่ยวกับกฎเกณฑ์ของป้อมปราการซิงกง ขอเพียงมีทรัพยากรเพียงพอ ก็จะสามารถไถ่ตัวใครก็ได้.”
“......”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “น่าสนใจจริง ๆ.”
เหล่านักโทษที่ถูกจับ หากมีคนมาไถ่ก็ปล่อย และสร้างระบบให้อีกฝ่ายออกมาชั่วคราวเพื่อไปหาเงินค่าไถ่ให้กับตัวเอง หากหาไม่ได้ก็จับคืนกลับมา.
ระบบกล่าวหยัน “กลัวว่าปล่อยไปแล้ว คงไม่สามารถไล่จับกลับมาได้นะสิ.”
“......”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ดังนั้นสิ่งสำคัญต้องรอให้มีความแข็งแกร่งก่อนค่อยทำ.”
“วางใจได้.”
เขาที่วางมือบนไหล่ของซ่างโหยวเหิน เอ่ยออกมาว่า“ในเมื่อรับค่าจ้างมาแล้ว ข้าจะต้องนำเจ้าไปยังป้อมปราการซิงกงโดยปลอดภัยอย่างแน่นอน.”
“ขอบคุณพี่ใหญ่จุน!”
“ฟิ้ว ------”
เรือรบตงกู่ที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว เห็นเป็นริ้วแสง.
......
เพราะว่ากลัวจะพบกับเหตุไม่คาดฝันจุนซ่างเซียวจึงเลิกล้มเข้าไปในพิภพต่าง ๆ ตอนนี้มุ่งหน้าตรงไปยังป้อมปราการซิงกงอย่างเดียว.
แน่นอน.
เขาสนใจระบบการบริหารคุกนรกเก้าชั้นเช่นกัน.
คุกสะกดวิญญาณเทียนหยวนที่เพิ่งเริ่มใช้งาน นักโทษด้านในไม่มาก.
ทว่านรกเก้าชั้นนั้นมีนักโทษจากพิภพต่าง ๆ มากมาย แน่นอนว่าความแข็งแกร่งโดยรวมจะมากมายขนาดใหน?
“หาก....”จุนซ่างเซียวลอบคิดในใจ“นักโทษโทษจากคุกนรกเก้าชั้นถูกปล่อยตัว เจ้าป้อมปราการจะเป็นอย่างไร?”
“เป็นอย่างไรไม่รู้ ที่รู้จะต้องโกรธเกรี้ยวอย่างหนักแน่นอน.”ระบบเอ่ย.
ความแข็งแกร่งของป้อมปราการซิงกงนั้นไม่ธรรมดาแน่นอน ถึงกับส่งยอดฝีมือไปสืบสวนเขาถึงสองครั้ง นักโทษมากมายที่ถูกขังเองก็ไม่ธรรมดาเช่นนั้น หากถูกปล่อยออกมาจะสร้างหายนะให้กับพวกเขาขนาดใหน.
“หากเจ้าป้อมไม่ปล่อยบิดา งั้นก็ทำให้เขายุ่งวุ่นวายจากการแหกคุกนรกเก้าชั้นซะเลย!”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ระบบ “ดูเหมือนว่าจะเล่นใหญ่ไปหน่อยนะ.”
“แน่นอน.”
จุนซ่างเซียวดวงตาหรี่เล็กลง “ข้าสามารถย้ายนักโทษทั้งหมดเข้าไปยังคุกสะกดวิญญาณเทียนหยวนได้.”
“......”
ระบบแทบทรุด “เป็นความคิดที่โอหังนัก!”
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด โกวเซิ่งเวลานี้ดูเหมือนว่าจะเล็งเป้าไปยังคุกนรกเก้าสวรรค์แล้ว หากว่าเป็นไปตามเงื่อนไขที่เขาต้องการ เขาจะต้องลงมืออย่างแน่นอน.
......
ในจักรวาลที่กว้างใหญ่ มีอุกกาบาตมากมาย พวกเขาที่ต้องเคลื่อนที่ช้าลง เพราะต้องระมัดระวังขยะอวกาศ ไม่เพียงมีก้อนหินดินทรายขนาดใหญ่ ยังมีชิ้นส่วนบางอย่างที่น่าสนใจเช่น โครงกระดูก.
ในเวลานั้น.
เรือรบตงกู่เคลื่อนที่ช้า ๆ ไปยังพื้นที่ขยะอวกาศ.
เพราะว่าพื้นที่แห่งนี้กว้างใหญ่จุนซ่างเซียวจึงไม่มีทางเลือก ไม่สามารถที่จะอ้อมผ่านไปได้.
“พี่ใหญ่จุน.”
ซ่างอู๋เหินเอ่ยด้วยท่าทางกังวล“ภายในพื้นที่ขยะอวกาศนี้ สามารถถูกลอบโจมตีได้ง่าย ๆ.”
กล่าวจบ รอบ ๆ เรือรบตงกู่ ปรากฏเรือรบหลายลำ บนนั้นมียอดฝีมือในเกราะสีดำยืนอยู่เต็ม.
จุนซ่างเซียวกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้านี่มันปากอีกาจริง ๆ.”
“......”
ใบหน้าของซ่างอู๋เหินที่ฝืนยิ้มออกมา ทว่าแววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เพราะว่าเรือรบที่ขนยอดฝีมือเกราะดำที่ไล่มานั้นคือศัตรูของเขานั่นเอง.
ที่อยู่ไม่มีแล้ว.
สมาชิกไม่มีอยู่แล้ว.
ทำไมพวกเขาไม่ปล่อยข้า เป็นพวกที่อมหิตยิ่งนัก!
“องค์ชาย.”
ชายวัยกลางคนที่เผยยิ้ม “โปรดไปเสด็จไปยังน้ำพุเหลืองตามฟู่หวงของท่านเถอะ.”
“กึก ซี่!”
ซ่างโหยวเหินที่กำหมัดแน่น แทบไม่สามารถสะกดความโกรธเอาไว้ได้.
“แน่นอน.”
ชายวัยกลางคนเผยยิ้ม “หากอยากมีชีวิต โปรดส่งขุมทรัพย์ตระกูลซ่างมา แล้วพวกเราจะปล่อยให้รอดชีวิต.”
ซ่างโหยวเหินที่ดวงตาปรากฏเป็นเส้นเลือดฝอยเต็มไปหมด “สมบัติของตระกูลซ่างเป็นบรรพชนราชวงศ์ซ่างสะสมรวบรวมมา ทำไมต้องมอบให้กับพวกปิศาจร้ายด้วย!”
“อิ อิ อิ!”
ชายวัยกลางคนที่เผยยิ้มแปลก ๆ “ในเมื่อไม่ให้ความร่วมมือ เช่นนั้นก็ตายซะ!”
จากนั้นพวกเขาที่จ้องมองไปยังจุนซ่างเซียว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน “เจ้าหนู กล้าช่วยเหลือเหยื่อของพวกเรา เจ้าไม่อยากมีชีวิตแล้วสินะ.”
“ข้านึกว่า เจ้าไม่เห็นข้าในสายตาซะแล้ว.”จุนซ่างเซียวยักไหล่.
ชายวัยกลางคนเอ่ย “เห็นไม่เห็นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะเจ้ากำลังจะหายไปในทันที.”
“เจ้าต้องการสังหารข้ารึ?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ชายวัยกลางคนได้ยินถึงกับหัวเราะลั่น ช่างเป็นคำถามที่ปัญญาอ่อนโดยแท้.
“แม่ทัพ.”
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขารายงานเสียงต่ำ “เรือเหาะเจ้านั่นไม่เลวเลย.”
ชายวัยกลางคนที่เห็นเนกัน“ระวังอย่าให้เสียหาย แม่ทัพผู้นี้จะนำกลับไปด้วย.”
“รับทราบ!”
พวกเขาที่ตอบรับเสียงดัง.
ชายวัยกลางคนชี้ไปยังจุนซ่างเซียวเอ่ยออกมาว่า“ไสหัวออกไปซะ.”
แน่นอนว่าเขาไม่เห็นจุนซ่างเซียวในสายตาเลยแม้แต่น้อย.
“ตกลง.”
จุนซ่างเซียวที่กระโดดออกมาจากเรือรบตงกู่.
เพราะว่าพื้นที่รอบ ๆ นั้นมีชิ้นส่วนของอุกกาบาต ชิ้นส่วนพิภพมากมาย สามารถขึ้นไปยืนยั้งเท้าได้โดยง่าย.
“พี่ใหญ่จุน....”
“ให้ความร่วมมือดีมาก.”ชายวัยกลางคนโบกมือ.
“ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
เรือรบของยอดฝีมือเกราะดำบิดออกมาฐระเบิดพลังพุ่งเข้าหาจุนซ่างเซียวและซ่างโหยวเหิน.
คนพวกเขาจะต้องสังหาร.
ส่วนเรือรบนั้นจะต้องนำกลับไปโดยที่ไร้รอยขีดข่วน.
