บทที่ 245 เถิงเปิ้ง

บทที่ 245 เถิงเปิ้ง

.

ซูฉางซิงมองดูชายชุดแดงอีกครั้ง แล้วยิ้มและพูดว่า “แกเชื่อในพระเจ้า? แล้วแกแน่ใจได้อย่างไรว่าฉันไม่มีสิทธิ์นี้ พระเจ้าบอกแกเป็นการส่วนตัวหรือไง?”

ชายชุดแดงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ ดูเหมือนจะจมอยู่กับความคิด จากนั้นการแสดงออกของเขาก็ดูเฉื่อยชาราวกับถูกแช่แข็ง

ถ้าอยากเป็นผู้ชายที่ดี หากหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ก็ให้แกล้งทำเป็นตกตะลึง

ซูฉางซิงก็อึ้งไป เดิมทีเขาคิดว่าจะสามารถถกปรัชญาทางศาสนาหรือไม่ก็อภิปรายเกี่ยวกับการมีชีวิต? แต่เขาคิดไม่ถึงว่าคู่ต่อสู้จะทำตัวเป็นอันธพาลคว่ำกระดานโดยตรง

เขายกปืนขึ้น เล็งไปที่ชายชุดแดง แล้วยกมุมปากขึ้น “พระเจ้าตรัสว่า เราจะพิพากษาเจ้า”

ในเวลานั้นเอง มีเสียงที่ฟังดูแก่ชราเล็กน้อยดังก้องไปทั่วพื้นที่

“เป็นการกระทำอันป่าเถื่อนที่ทำให้ความเชื่อของผู้อื่นเสื่อมเสียโดยไม่ตั้งใจ”

จากนั้นเงาสีเทาก็ปรากฏขึ้นด้านหลังชายชุดแดง เงานั้นเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ในที่สุดก็ก่อตัวเป็นรูปร่าง เป็นชายชราหลังโค้งงอ ในมือของเขากำลังเล่นลูกบอลบริหารมือสองลูก

เงากลายเป็นรูปร่างที่คุ้นเคยแต่แรกเห็น

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของซูฉางซิงยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขายกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย และแน่ใจว่านี่คือ ผู้นำของนักล่า ‘นักการเมือง’ และพูดขึ้นว่า “เป็นแกเองเหรอ?”

แต่ทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวที่นี่ในลักษณะนี้

“ใช่ ฉันเอง พวกเขาเรียกฉันว่า ‘ลอร์ด’”

ชายชราไม่สูงนัก มีความสูงเพียงไหล่ของชายชุดแดงเท่านั้น เขายืนอยู่ในที่โล่งด้านหลัง มองมาที่ซูฉางซิงอย่างระมัดระวัง และพูดเบาๆ:

“ฮ่าฮ่าฮ่า พ่อหนุ่ม เราพบกันอีกแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะพบกันในลักษณะนี้ อืม ไม่คิดว่าคุณจะกล้าขนาดนี้จริงๆ”

“… ขอแนะนำตัว เถิงเปิ้ง นับว่าเป็นผู้นำของสถานที่แห่งนี้ พวกเราต่างเป็นปีศาจเหงาหงอยที่หลงเหลือจากโลกเก่า ฮ่าฮ่า แต่เราไม่ใช่องค์กร”

เถิงเปิ้งพูดมากมาย แต่ซูฉางซิงไม่ได้ยินความหมายที่ชัดเจน ราวกับแค่ได้ยินเข้าหูเท่านั้น

เขามีความต้องการที่จะยกปืนขึ้นยิงอีกฝ่ายทันที ซึ่งค่อนข้างใจร้อน และแปลกนิดหน่อยที่เขามีความคิดเช่นนี้ อาจเป็นเพราะเขาถือเขี้ยวหมาป่าอยู่ก็เป็นได้

มนุษย์ที่มีพลังอันยิ่งใหญ่จะตรงไปตรงมามากขึ้นเสมอ

ซูฉางซิงกล่าวตอบอย่างไม่สุภาพ “ซูฉางซิง ดูเหมือนเราไม่จำเป็นต้องสุภาพต่อกัน เรามาคิดบัญชีทั้งเก่าทั้งใหม่กันเถอะ”

เถิงเปิ้งเดินออกมาทางด้านข้างสองก้าว ราวกับผ่อนคลายร่างกาย และพูดต่อไปว่า:

“บางสิ่งไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด โลกไม่ได้มีแต่สีขาวกับสีดำ ความจริงแล้วเราไม่จำเป็นต้องเป็นศัตรูกัน”

ซูฉางซิงหยิบกระสุนปืนลูกโม่สองนัดออกมาจากกระเป๋า และพูดอย่างเย็นชา:

“ถ้าไม่ใช่ศัตรูแล้วจะเป็นอะไรได้อีก? เพื่อนเหรอ? ล้อเล่นน่า มันเป็นเรื่องตลกร้ายจริงๆ พวกแกสังหารหมู่พวกเรา พวกเราต่อต้านและสู้กลับ นี่มันไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากศัตรู”

กระสุนเลื่อนเข้าไปโผล่ในแม็กกาซีน ทำให้เกิดเสียงที่คมชัดดังก้องไปทั่วห้องขนาดใหญ่

ซูฉางซิงโหลดกระสุนปืนช้ามาก ภายใต้การจ้องมองของคู่ต่อสู้ นี่ควรถือว่าเป็นการยั่วยุด้วย

เถิงเปิ้งไม่สนใจการเคลื่อนไหวของซูฉางซิงเลย เขายังพูดอย่างเคร่งขรึม:

“ประการแรก นี่เป็นโศกนาฏกรรม เราก็หมดหนทางเช่นกัน เช่นเดียวกับหมาป่าต้องกินแกะเพื่อความอยู่รอด อืม บางทีคำอุปมานี้อาจลึกซึ้งเกินไป แต่ก็น่าจะเป็นเช่นนั้น”

“ประการที่สอง คนเหล่านั้นเป็นกลุ่มคนที่กำลังจะตาย คุณควรรู้ด้วยว่า มันเป็นเพียงความแตกต่างระหว่างตายช้าและตายเร็ว และในโลกเช่นนี้ มันเป็นความโชคดีที่ได้ตายก่อน”

ซูฉางซิงยิ้มจนตาหยี และพูดว่า “ฟังดูมีเหตุผลนะ แต่เมื่อละทิ้งสิ่งเหล่านี้ไป ในที่สุดเราก็จะต่อสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง ผลลัพธ์สุดท้ายจะเกิดอะไรขึ้นนั้น มันไม่มีอะไรแน่นอน…”

“ไม่มีอะไรแน่นอนงั้นเหรอ?”

เถิงเปิ้งเลียริมฝีปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พ่อหนุ่ม อย่ามั่นใจจนเกินไปนัก มีบางสิ่งที่ไม่อาจหนีพ้น ฉันเข้าใจสิ่งนี้อย่างลึกซึ้ง พวกคุณไม่ใช่รายแรกที่มายังโลกนี้ อืม บอกตามตรง พวกคุณเป็นรายที่สี่”

“ตามประสบการณ์ของฉัน สุดท้ายแล้วจะมีพวกคุณไม่กี่คนที่อยู่รอด บางทีแม้ว่าพวกคุณจะรอดก็ตาม พวกคุณก็อาจไม่สามารถออกไปได้เช่นกัน”

อาจไม่สามารถออกไปได้?

แม้ว่าเถิงเปิ้งจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ก็ได้เปิดเผยข้อมูลมากมายออกมาเช่นกัน และบางทีอาจเป็นข้อมูลบางอย่างที่ทำให้เขาเข้าใจผิด…

ซูฉางซิงลอบกลืนน้ำลาย แต่ก็ยังพูดอย่างใจเย็น: “บางคนออกไปไม่ได้? มันเป็นทางเลือกของพวกเขาหรือว่าถูกบังคับไม่ให้ออกไป”

เถิงเปิ้งโบกมือข้างหนึ่ง แล้วเงาสีเทาของหอคอยเหล็กก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ และมีบางอย่างที่หมุนเหมือนกังหันลมด้วย จากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า:

“นี่คือสถานีพลังงาน คุณสามารถเห็นสิ่งนี้ได้จากอาคารที่สูงที่สุดทางขอบตะวันออกของเมือง อืม นี่คือหนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ที่แพร่กระจายไปทั่วโลก”

สถานีพลังงาน

แผนเครือข่ายพลังงาน

แม้ว่าซูฉางซิงจะแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่เขาก็อดที่จะจริงจังไม่ได้เช่นกัน

สิ่งนี้เป็นสาเหตุโดยตรงของวันสิ้นโลก และชายผู้เป็นผู้นำนักล่าที่ชื่อเถิงเปิ้งตรงหน้าคนนี้ ก็อาจจะรู้เหตุผลที่ลึกกว่านี้ด้วย

เถิงเปิ้งมองการแสดงออกของซูฉางซิง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ดูคุณไม่แปลกใจเลย คุณน่าจะรู้เรื่องนี้มาก่อน อืม แผนเครือข่ายแต่เดิม มีความตั้งใจเดิมที่สว่างสดใสที่สุด น่าเสียดาย… เมื่อสิ่งนี้เริ่มทำงาน มันกลับส่งรังสีที่ทำให้มนุษย์กลายเป็นซอมบี้ออกมาตลอดเวลา”

“ฉันจำได้อย่างคลุมเครือว่าเมื่อเราผ่านเหตุการณ์นี้มาสองสามเดือน มนุษย์ทุกคนก็ค่อยๆกลายเป็นซอมบี้ ภายหลัง ‘ผู้มาเยือน’ อย่างพวกคุณก็มาถึง ตอนนั้นยังดี ผ่านไปหนึ่งเดือน พวกเขาครึ่งหนึ่งเท่านั้นที่กลายเป็นซอมบี้… ตอนนั้นเรายังอ่อนโยน เราทำแม้กระทั่งหารือกับพวกเขาถึงวิธีแก้ปัญหาการกลายร่างเป็นซอมบี้ด้วยซ้ำ”

“น่าเสียดายที่ไม่มีผลลัพธ์ที่ดี มันกลับกลายเป็นว่าพวกเราเสียชีวิตมากขึ้น และสิ่งที่เรียกว่าความทุกข์นั้นก็คือความเสียใจมากมายที่รวมตัวเข้าด้วยกัน”

ซูฉางซิงคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “แล้วเรามีเวลานานแค่ไหน?”

เถิงเปิ้งแสดงท่าทีรำลึกถึงและกล่าวว่า:

“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่คงอีกไม่ถึงเดือนแน่นอน เพราะคนจากโลกอื่นที่มาที่นี่ก่อนหน้าพวกคุณ ในวันที่ยี่สิบเก้า โดยพื้นฐานแล้วทั้งหมดกลายเป็นซอมบี้ และด้วยเหตุผลบางประการ พวกเขาไม่ได้ออกไปจากโลกนี้ ในที่สุดก็มาเป็นหนึ่งในพวกเรา”

“ทำไม?”

ซูฉางซิง ถาม: “ทำไมพวกแกถึงไม่หยุดสถานีพลังงาน? ไม่มีทางหยุดมันได้เลยเหรอ?”

เถิงเปิ้งมองดูซูฉางซิงอย่างลึกซึ้ง และพูดด้วยท่าทางหมดหนทาง:

“คุณคิดว่าไงล่ะ? ถ้าหยุดได้ เราคงทำไปแล้ว อืม พวกเราไม่ใช่คนโง่เช่นกัน… แต่เราเข้าใกล้ไม่ได้เลย โดยเฉพาะพวกเรา ถ้าเข้าใกล้มากขึ้นก็จะกลายเป็นสัตว์ประหลาด”

ซูฉางซิงถามอย่างสงสัย: “สัตว์ประหลาด?”

“ใช่แล้ว สัตว์ประหลาด”

เถิงเปิ้งยกไหล่อย่างง่ายๆ แล้วพูดว่า:

“เรายังไม่รู้หลักการของมันอย่างเฉพาะเจาะจง แต่ฉันเดาว่าน่าจะเกิดจากการแผ่รังสีมากเกินไปของสถานีพลังงาน บางคนสามารถใช้พลังงานนี้ได้จริงๆ แล้วกลายเป็นผู้มีความสามารถอย่างพวกเรา หรืออีกนัยหนึ่งก็คือสิ่งมีชีวิตไม่ธรรมดา ส่วนคนที่ไม่สามารถใช้พลังงานนี้ได้ก็จะกลายเป็นซอมบี้”

“แต่การได้รับพลังงานจำนวนมากในคราวเดียวก็จะทำให้กลายเป็นสัตว์ประหลาด เราจึงเข้าไปใกล้ไม่ได้ มีคนเคยลองแล้ว แต่ไม่มีใครทำสำเร็จ… อมนุษย์พันธุ์สังหารที่พวกคุณเรียกกันก็คือสัตว์ประหลาดที่วิ่งออกมาจากสถานีพลังงาน”

ข้อมูลนี้เหมือนกับการคาดเดาครั้งก่อนของซูฉางซิง ที่ว่ามันคืออิทธิพลของ ‘รังสี’ จากแขนยักษ์

ซูฉางซิงคิด แล้วพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน:

“เหอะ แล้วพวกแกก็จะตายในที่สุด รังสีนี้ยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ด้วยความเร็วนี้ ยิ่งได้รับมากขึ้นเท่าไหร่ พลังงานที่ได้รับก็จะมากเกินกว่าที่จะใช้มันได้… ดังนั้นตอนนี้พวกแกถึงได้ดูเหมือนซอมบี้”