Chapter 1208 โตวโตว เข้มแข็งเอาไว้
เจ้ายินดีเป็นหนึ่งในคนของนิกายนิรันดร ติดตามเปิ่นจั้วพิชิตโลกหล้าหรือไม่?
คำพูดดังกล่าวทันที่ผ่านเข้ามาในหูทะลวงจิตใจ เขาถึงกับยืนนิ่ง ดวงตาที่ส่ายไปมา ราวกับดวงวิญญาณออกจากร่าง.
ไม่มีใครรู้ว่า เขานั้นวาดฝันที่จะสวมเครื่องแบบนิกายนิรันดรมานานเท่าไหร่.
ไม่มีใครรู้ว่า เขาที่วาดฝันจนต้องเก็บเอาไปฝัน ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา รู้สึกเจ็บปวดหัวใจทุกครา.
ไม่
มีไต่ลู่คนหนึ่งละที่รู้.
เพราะว่าเวลากลางคืนเขานั้นได้ละเมอเรื่องนี้ออกมาตลอด.
พลังบ่มเพาะของเจาโตวโตวไม่สูง ทว่ากับมีจิตใจที่เข้มแข็ง.
เขาที่รับคำสั่งของจุนซ่างเซียว คอยป่วนจิตใจนักโทษ เพื่อแลกกับอาหาร โดยที่ไม่เคยปริปากบ่นอะไรเลยแม้แต่น้อย!
“พ่อจ๋า แม่จ๋า.”
เจาโตวโตวกล่าวกับตัวเอง “ข้า...ข้าฝันอยู่รึ?”
“โครม!”
เสียงดังก้อง ร่างของเขากระเด็นอัดกำแพง ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง.
“ตอนนี้ล่ะ?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
เขาไม่ได้ต้องการปลุกเจาโตวโตวแต่อย่างใด ทว่าต้องการเห็นว่าอีกฝ่ายที่อาศัยพลังฟ้าดินนิกายนิรันดรบ่มเพาะยกระดับได้เท่าไหร่.
ทดสอบแล้วไม่เลว.
อยู่ในระดับอาจารย์ยุทธ์ขั้นปลายเลยทีเดียว.
ขณะนำเจ้าโตวโตวมานั้น จุนซ่างเซียวจำได้ว่าอีกฝ่ายนั้นมีระดับศิษย์ยุทธ์ใกล้จะก้าวไปยังอาจารย์ยุทธ์ขั้นต้น.
ถึงแม้นว่าจะไม่ได้ใช้สิ่งอำนวยความสะดวก ไม่มีวิชาบ่มเพาะที่ลึกล้ำ ถูกขังอยู่ในแต่คุกมาเป็นเวลานาน การที่ก้าวมาถึงระดับนี้ได้ ก็ถือว่ามีพรสวรรค์พอใช้ได้!
หากเขาไม่มีความสามารถสักหน่อย เกรงว่าคงยากจะควบคุมนักโทษได้!
แน่นอนว่าจุนซ่างเซียวนั้นไม่ได้คาดหวังผู้คุมคุกนั้นจะแข็งแกร่งเลิศล้ำ ทว่าก็ไม่ต้องการให้อ่อนแอจนเกินไป.
อีกอย่าง.
เหล่านักโทษในชั้นปฐพีก็มีทั้งระดับราชันย์ยุทธ์ ปราชญ์ยุทธ์ ขั้นสมบูรณ์แบบ และยอดฝีมือที่แข็งแกร่งมากมาย การให้คนระดับอาจารย์ยุทธ์เข้าไปควบคุมมันน่าสนใจดีเหมือนกัน.
“......”
ระบบที่หมดคำจะพูดเหมือนกัน.
สมองของโฮสน์ถูกไฟช็อตรึอย่างไร!
......
เจ็บ!”
เจ็บมากเลย.
ไม่ได้ฝันไปนิ!
เจาโตวโตวที่พยุงร่างลุกขึ้น ขณะลุกขึ้น เห็นว่าเวลานี้แก้มของเขาที่อาบไปด้วยน้ำตา.
คำพูดนี้ เขารอคอยมาหลายปี.
วันนี้.
เวลานี้.
วินาทีนี้.
มาถึงแล้ว
ท้ายที่สุดก็มาถึงแล้ว.
นี่มันฝันที่เป็นจริง!
“ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก!”
น้ำตาที่ไหลหยุดลงบนพื้น เจาโตวโตวที่ควบคุมอารมณ์กลั้นไว้ไม่อยู่เลยทีเดียว.
ไต่ลู่ต้องการกล่าวเยาะเย้ยจริง ๆ เจ้าคนน่ารังเกียจนี้ เฝ้าฝันที่จะเป็นศิษย์นิกายนิรันดรอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่ท้ายที่สุดก็เลือกที่จะเงียบไป.
เขาและอีกฝ่ายนั้นต่างก็มีความคิดที่ต่างกันอยู่แล้ว.
เขาไม่ต้องการเข้าร่วมนิกายนิรันดร เพราะเขาเกลียดจุนซ่างเซียวต่างหาก.
ที่จริงแล้วไต่ลู่ควรที่จะดีใจมากต่างหาก เพราะเจ้ามารรังครวญกำลังจะจากไปแล้ว ท้ายที่สุดหูของเขาก็จะเบาสบายได้ในที่สุด.
หากไม่มีจุนซ่างเซียวและเจาโตวโตวอยู่ที่นี่ บางทีเขาคงลุกขึ้นมาเต้น ร้องเพลง ขวงหลาง...ขวงหลาง ดังลั่นแล้ว.
https://www.youtube.com/watch?v=ANVStfTIC0s&ab_channel=%E7%BB%8F%E5%85%B8%E6%B5%81%E8%A1%8C
ทำไมถึงร้องเพลงดังกล่าว
นั่นก็เพราะว่าคุกสวรรค์นั้น ฝั่งตรงข้ามเป็นลานยุทธ์.
ในทุกเช้าศิษย์นิกายนิรันดรที่ต้องมาออกกายบริหารทุกวัน ทั้งสองที่ได้ยินเพลงดังกล่าว จนแทบจะร้องตามได้อยู่แล้ว.
“ไม่ต้องร้องแล้ว.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้าเลือกอย่างไร.”
“ฟิ้ว!”
เจาโตวโตวที่ยืนขึ้น จากนั้นก็คุกเข่าลง สะอื้นกล่าวทั้งน้ำตา เอ่ยเสียงดัง ข้าเจาโตวโตวยินดีเข้าร่วมนิกายนิรันดร ยินดีติดตามเจ้านิกายจุนพิชิตโลกหล้า!”
หลี่ชิงหยางที่เผยยิ้ม.
เซียวจุ้ยจื่อ ซูเซียวโม่และ คนอื่น ๆ ต่างก็เผยยิ้มออกมาเช่นกัน.
เจ้านี่ถูกขังไว้ในคุกมานานหลายปี ต่างก็คุ้นเคยต่อทุกคน ท้ายที่สุดก็ได้กลายเป็นหนึ่งในครอบครัวของพวกเขา.
เห็นอีกฝ่ายที่ตื่นเต้นดีใจ ทำให้พวกเขารู้สึกสั่นไหวไปด้วย.
เพราะว่าศิษย์นิกายนิรันดรกำลังทำภารกิจนิกายอยู่ ตอนนี้ยังไม่สามารถรับเจ้าโตวโตวเข้ามาได้.
“สองสามวันหลังจากนี้ข้าจะมารับเจ้าเข้านิกายอีกครั้ง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ตอนนี้เจ้าพักอยู่ในคุกไปก่อน.”
ขีดจำกัดของนิกายตอนนี้คือ 70,000 การจะรับเขาได้ก็ต้องภารกิจนิกายเสร็จสิ้น ยกระดับสิ่งก่อสร้างเสร็จแล้วเท่านั้น.
“รับทราบ!”
เจาโตวโตวที่ตะโกนรับเสียงดัง.
เขาที่อาศัยอยู่ในคุกมานาน การจะให้ออกไปทันทีคงยังปรับตัวไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องรอสักหน่อยให้ยอมรับความจริงได้ค่อยออกไปก็ยังได้.
“บนพื้นเจ้ากำลังวาดอะไรอย่างงั้นรึ?”จุนซ่างเซียวเอ่ยถาม.
“ครับ เจ้านิกาย!”
เจาโตวโตวถึงยังไม่ได้รับเป็นศิษย์ทันที ทว่าตอนนี้ก็เรียกเจ้านิกายไปก่อนแล้ว.
“ภาพอะไรอย่างงั้นรึ?”
“เรียนเจ้านิกาย นี่คือแผนผังคุกใหม่ที่ศิษย์กำลังวาด!”
จุนซ่างเซียวที่มุมปากกระตุก.
วาดบนพื้นแบบนี้ เป็นผังคุกงั้นรึ?!
“เรียนเจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยางที่สีคางไปมา เอ่ยออกไปว่า“พิมพ์เขียวที่ โตวโตววาดดูไม่เลวเลย!”
จุนซ่างเซียวที่ตกใจ.
พวกเจ้าอยู่นอกคุกไม่ใช่รึ? แล้วเข้ามาเมื่อไหร่!
....เพราะว่าวาดบนพื้นทำให้ดูไม่ค่อยราบเรียบ ทว่าหากจับจ้องมองลายเส้นดี ๆ ก็ถือว่าไม่เลว หากวาดลงบนกระดาษที่ราบเรียบย่อมออกมาดีอย่างแน่นอน.
หลี่ชิงหยางที่จ้องมองอย่างจริงจัง.
ขณะนั้น เขาที่นำแบบแปลนที่ตัวเองคิดไว้ออกมา“เจ้านิกาย หากนำแบบที่โตวโตวสร้างขึ้นมาแล้ว สามารถนำมาพัฒนาแบบของข้าได้อีกเล็กน้อย!”
“......”
จุนซ่างเซียวถึงกับพูดไม่ออก.
เรื่องออกแบบโครงสร้าง เขานั้นไม่เข้าใจเลยจริง ๆ!
“เจ้าล่ะ?”
“จะเข้าร่วมนิกายนิรันดรหรือไม่?”
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองไปยังไต่ลู่ ทว่าอีกฝ่ายยังคงหนักแน่น เอ่ยออกมาว่า“ไม่มีทาง!”
“กึกซี่!”
ประตูปิด จุนซ่างเซียวที่จากไป.
เขาที่ไม่เอ่ยอะไรอีก ในเมื่ออีกฝ่ายยังหนักแน่น ก็ปล่อยให้อยู่ในคุกนี้ไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน.
.....
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
ภายในคุก เสียงของเจาโตวโตวที่หัวเราะดังลั่น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้แต่ตอนนอนก็ยังไม่หยุดยิ้มเลย.
ไม่ได้ ไม่ได้.
ในเมื่อเจ้านิกายรับข้าเป็นศิษย์ใหม่ ข้าจะต้องทำผลงานให้ดี!
ดังนั้น เจาโตวโตวที่เริ่มชักชวนไต่ลู่อีกครั้ง เวลานี้เขาที่ป่วนจิตใจของไต่ลู่หนักยิ่งกว่าเดิม.
......
“เจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยางที่วางพิมพ์เขียวบนโต๊ะเอ่ยออกมาว่า“พิมพ์เขียวที่โตวโตวออกแบบ ทำให้ข้าสามารถยกระดับไปได้อีกเล็กน้อย.”
“ปู๊ดด!”
จุนซ่างเซียวที่สำลักน้ำชาออกมาเหมือนกัน.
แบบแปลนที่ดูซับซ้อน แบ่งออกเป็นเก้าชั้น แต่ละชั้นแทนคุกแต่ละระดับ และยังอธิบายรายระเอียดพิเศษแตกต่างกันด้วย เห็นชัดเจนว่าเจาโตวโตวนั้นรู้เรื่องเช่นนี้อย่างดี!
สามารถพัฒนาได้อีกเล็กน้อย.
เขาที่กวาดตามองเพิ่งพิศ.
กล่าวได้ว่าแบบแปลนของหลี่ชิงหยางและเจาโตวโตวนั้นใกล้เคียงกัน ฝ่ายหลี่ชิงหยางเป็นแบบแปลนที่เป็นไปตามความสวยงามเป็นไปตามมาตรฐาน ทว่าของเจาโตวโตวนั้นเน้นการใช้งาน.
“ไม่เลว ไม่เลวเลย.”
หลังจากเฝ้ามองทั้งหมดแล้ว จุนซ่างเซียวที่พยักหน้าอย่างพอใจ.
รายระเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ รวมทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกหากไม่มีประสบการณ์มากมายแล้วคงไม่สามารถคิดออกมาได้.
“เจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยาง “เริ่มสร้างเมื่อไหร่?”
ด้วยพลังบ่มเพาะของเขามาถึงจักรพรรดิยุทธ์ขั้นปลายแล้ว ในเวลาสั้น ๆ นี้คงยากจะเพิ่มขึ้น ก่อนหน้านี้เขาได้เดินทางไปยังหมู่บ้านเสี่ยวหาน พักผ่อนหย่อนใจ เวลานี้เพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน เวลานี้หากมีอะไรทำนับเป็นเรื่องดี!
“พรุ่งนี้เลย.”
“ครับ!”
“อย่าลืมให้เปปป้า ขุดลงไปให้ลึกด้วย.”
“ครับ!”
