Chapter 1100 แร้งหยกฟ้าคราม
นิกายนิรันดร.
เย่ซิงเฉินที่กำลังนั่งสมาธิในห้อง พร้อมกับนึกถึงเมื่อครั้งที่ได้รับวิชาพระสูตรไท่เสวียนขึ้นมา.
ความยากลำบากในครั้งนั้นไม่น้อยเลย!
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจุติกลับมาอีกครั้ง ความยากลำบากที่เคยทุ่มลงไป ถือว่าคุ้มค่าอยู่เหมือนกัน.
เย่ซิงเฉิน และกลุ่มของหลี่ชิงหยาง ที่ฝึกฝนอยู่ในเวลานี้ ด้วยการที่เขาคนเดียวที่มีพระสูตรไท่เสวียนทำให้ได้เปรียบคนอื่น ๆ ไม่น้อย.
ด้วยทักษะระดับเหนือเทวะ น่าเกรงขามอย่างแน่นอน.
หากราชันย์รัตติกาลย้อนเวลากลับไปได้อีกครั้ง เขาก็ยังคงเลือกวิชาดังกล่าว แม้นว่าท้ายที่สุดจะต้องตายก็ตาม.
อาวุธและยุทโธปกรณ์ไม่สงสัยว่าทำให้ผู้ฝึกยุทธ์แข็งแกร่งขึ้น ทว่าวิชาบ่มเพาะนั้น สามารถทำให้ความแข็งแกร่งเพิ่มพูนความแข็งแกร่งขึ้นถาวร.
อย่างไรก็ตาม หากเย่ซิงเฉินรู้ รู้ว่าเจ้านิกายเดินทางไปยังแผ่นดินเผ่าวิญญาณ ในหลุมมิติไร้สิ้นสุดได้รับวิชาบ่มเพาะเหนือเทวะมาง่าย ๆ จะต้องทำให้เขากระอักโลหิตแน่.
เฮ้อ.
คนเหมือนกัน.
วาสนาช่างแตกต่างกัน.
“ศิษย์น้องเย่.”
เช้าวันถัดมา เย่ซิงเฉินที่ตื่นแต่เช้า เตรียมที่จะบ่มเพาะ เซียวจุ้ยจื่อที่ปรากฎขึ้นเอ่ยออกมาว่า“ข้าได้รับข่าวจากถางจู่ลี่ ว่าที่จังหวัดหนานซือปรากฎสัตว์ร้ายที่ไม่ธรรมดา สนใจที่จะไปกำราบหรือไม่?”
“ไม่สนใจ.”
อาหนิวเอ่ยออกมาเล็กน้อย.
เขาตอนนี้ต้องการแข็งแกร่งขึ้นเร็วที่สุด คืนกับสู่จุดสุดยอด ฉีกห้วงมิติ ก้าวขึ้นสู่พิภพเบื้องบนเพื่อแก้แก้แค้นสตรีนางนั้น!
“ตกลง.”
เซียวจุ้ยจื่อเอ่ย “ข้าไปหาศิษย์พี่รองดีกว่า บางทีเขาอาจจะสนใจแร้งฟ้าครามยักษ์.”
ขณะเตรียมเข้าไปยังหอเก็บประสบการณ์ เย่ซิงเฉินต้องชะงัก เอ่ยออกมาว่า“แร้งฟ้าครามยักษ์อย่างงั้นรึ?”
“ใช่แล้ว.”
เซียวจุ้ยจื่อเอ่ย “แร้งฟ้าครามยักษ์ ที่เหมือนกับแก้วผลึกไพลิน.”
“ไป.”
เย่ซิงเฉินที่ล้มเลิกการฝึกทันที.
เซียวจุ้ยจื่อตะลึงเล็กน้อย ไม่ได้บอกว่าไม่สนใจอย่างงั้นรึ? ไฉนเปลี่ยนใจเร็วปานนั้น?
นั่นก็เพราะว่าในอดีตชาติของราชันย์รัตติกาล สัตว์พันธะสัญญาของเขาคือแร้งหยกฟ้าคราม รูปร่างของมันที่เหมือนกับไพลินสลัก นอกจากนี้เขายังกำราบมันได้ที่จังหวัดหนานซือด้วย!
“เพื่อนเก่า.”
เย่ซิงเฉินที่ออกจากนิกายนิรันดร ลอบคิดในใจ“เป็นแกใช่ไหม?”
ในชาติก่อนเขาไม่มีเพื่อน มีเพียงแร้งหยกฟ้าครามเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายและผู้รับใช้จึงลึกล้ำ.
......
จังหวัดหนานซือที่ค่อนข้างคึกคักทีเดียว เพราะว่าที่ภูเขาทางตะวันออกนั้น ได้ปรากฏวิหคที่งดงามเหมือนกับหยกสลัก ทุกวันจะร้องคำรามดังก้องไปหลายพันลี้.
ตอนแรก เหล่าชาวยุทธ์ไม่ค่อยรู้นัก จนกระทั่งปรากฏคนไล่ตามไป เห็นเป็นแร้งฟ้าครามที่งดงามราวกับหยกสลัก ข่าวดังกล่าวจึงกระจายไปทั่วยุทธภพทันที.
สัตว์วิญญาณทั่วไป บางทีอาจไม่มีคนสนใจ แต่มันกับเป็นสัตว์วิญญาณบินได้!
สัตว์วิญญาณที่มีระดับเดียวกัน สัตว์วิญญาณที่บินได้ย่อมมีค่ามากกว่าสัตว์วิญญาณที่วิ่งได้แค่บนพื้น ยิ่งสัตว์วิญญาณที่งดงามเช่นนี้ หากกำราบได้ย่อมเป็นเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจแน่นอน.
ดังนั้น เมื่อข่าวกระจายไปทั่วทวีป เหล่าตระกูลและนิกายต่าง ๆ ล้วนปรารถนาที่จะครอบครอง.
เกี่ยวกับเรื่องนี้ หากเป็นโกวเซิ่งรู้ว่า พวกเขาทะเลาะกันเพียงเพราะจับสัตว์วิญญาณ คงต้องตะโกนเบา ๆ ด้วยความสับสน “พวกไม่เอาใหน!”
......
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
จังหวัดหนานซือ เย่ซิงเฉินและเซียวจุ้ยจื่อที่พุ่งตรงบินมาด้วยความเร็วสูง.
เพราะว่าหอฝนพรำได้เตรียมข้อมูลไว้ให้แล้ว ทำให้พวกเขามุ่งตรงไปยังหุบเขาทางทิศตะวันออกอย่างรวดเร็ว.
“ฟู่ ฟู่!”
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมมม!”
สายลมหวีดหวิว เหล่าชาวยุทธ์มากมายที่แผ่พลังออกมาสาดกระเซ็นเต็มพื้นที่ไปหมด.
“ศิษย์น้องเย่.”
เซียวจุ้ยจื่อที่จ้องมองไปยังหุบเขาลึก เอ่ยออกไปว่า“เหล่าชาวยุทธ์น่าจะเข้าไปด้านใน.”
เย่ซิงเฉินที่แววตาเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม “ไป เข้าไปด้านใน!”
“ฟิ้ว-”
ในเวลานั้น พวกเขาที่บินเข้าไปด้านใน.
เซียวจุ้ยจื่อที่เผยความสงสัย ศิษย์น้องเย่ทำไมถึงได้ดูกระวนกระวายกัน?
“ตูมมมม!”
“ตูมมมม!”
ทั้งสองที่เคลื่อนที่เข้าใกล้ส่วนลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ได้ยินเสียงระเบิดดังว่อน ก่อนพบยอดฝีมือนับสิบคนต่อสู้ด้านใน พลังที่กวาดม้วนออกไปรอบ ๆ ทำให้ต้นไม้ใบหญ้าถูกทำลายไปทั้งหมด.
“ศิษย์น้องเย่ เป็นอะไรหรือไม่?”
เซียวจุ้ยจื่อที่ลอบสังเกตเย่ซิงเฉิน พบว่าตั้งแต่เข้ามาในหุบเขา อีกฝ่ายที่ใบหน้าอัปลักษณ์ แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรงมากขึ้นและก็มากขึ้น.
“กวี๊กกกก---”
ในเวลานั้น เสียงหวีดร้องที่ดังกึกก้องสนั่นอาณาบริเวณ ผ่านไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้า.
ในเวลานั้น เย่ซิงเฉินที่ได้ยินเสียงร้องดังกล่าว ใบหน้าที่เผยความตื่นเต้นดีใจอย่างคาดไม่ถึง.
“แปลก แปลก!”เซียวจุ้ยจื่อที่เผยความประหลาดใจ.
เขาและเย่ซิงเฉินที่รู้จักกันมา กินดื่มทั้งภายในภายนอก อีกฝ่ายที่ดูยโสโอหังเป็นประจำ.
“พรึด ซี่!”
“พรึด ซี่!”
ในหุบเขาที่มือครึ้ม เสียงของปีกที่สะบัดไปมา.
ร่างกายสีฟ้าคราว ที่กำลังพุ่งออกมา ร่างกายที่ใหญ่โตขนาด 20 เมตร!
“แรงหยกฟ้าคราม!”
“โอ้วสวรรค์! นั่นมันสัตว์ขี่ของอดีตราชันย์รัตติกาลที่ตายไปแล้ว!”
“ดูเหมือนว่ามันจะอ่อนแออยู่ เร็วเข้า รีบกำราบมันตอนนี้เลย!”
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
เหล่ายอดฝีมือที่ต่อสู้กันในหุบเขา มองเห็นแร้งหยกครามที่บินขึ้น ต่างก็พุ่งไล่ล่าทันที.
“สัตว์ขี่ราชันย์รัตติกาล?”
เซียวจุ้ยจื่อกล่าวด้วยความประหลาดใจ.“ดูร้ายกาจเล็กน้อยแฮะ!”
ในทวีปชิงหยุนมีสิบสุดยอดราชันย์ยุทธ์ แม้นว่าจะไม่เคยเห็นตัวตน ทว่านี่คือตัวตนที่เป็นดั่งเทพสำหรับคนทั่วไป.
“ศิษย์น้องเย่.”
เห็นยอดฝีมือนับร้อยที่บินออกมาจากหุบเขา เซียวจุ้ยจื่อเอ่ยอย่างจริงจัง “ยอดฝีมือมากมาย พวกเราไม่ควรเข้าร่วม.......”
คน? คนล่ะ?
เย่ซิงเฉินที่พุ่งเข้าไปก่อนแล้ว.
เซียวจุ้ยจื่อที่จ้องมองรอบ ๆ เห็นอีกฝ่ายพุ่งเข้าหาแร้งหยกครามแล้ว ดังนั้นเขาที่แทบทรุดลงกับที่“มุทะลุจริง ๆ!”
แปลกจริง.
แร้งตนนั้นดูเหมือนว่าจะบินมาหาศิษย์น้องเย่.
ด้วยความเร็วของทิศทาง พวกเขาที่พบกันแล้ว.
“หืม?”
เหล่ายอดฝีมือที่ไล่ตามมา เห็นคนและสัตว์วิญญาณที่กำลังบินเข้าหากัน ตะโกนดังลั่น“ป้องกันเขาเอาไว้!”
“ฟู่ ฟู่!”
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมมม!”
พลังมากมายหลายสายพวยพุ่งบนอากาศ ส่องประกายแสงวับวาวแสบตาพุ่งตรงมายังทิศทางของเย่ซิงเฉิน.
แม้นว่าพวกเขาเพียงแค่ต้องการห้ามอีกฝ่ายเข้าใกล้แร้งหยกฟ้า ทว่าพลังหลายสายที่โจมตีมาพร้อมกัน ก็ดูน่าพรั่นพรึงไม่น้อย!
“กวี๊กกกก ----”
ทว่าแร้งวิญญาณตนดังกล่าวที่คำรามลั่น ก่อนที่จะหันร่างที่ใหญ่ยักษ์ รับพลังดังกล่าวนั่นแทน.
“ไม่!”
เย่ซิงเฉินที่คำรามดังกึกก้อง.
“ตูมมม! ตูมมม! ตูมมม!”
เกิดระเบิดดังลั่น ปะทะร่างแรงหยกครามที่ตัวใหญ่ยักษ์เสียงสนั่นหวั่นไหว.
“อ๊ากกกกกกก ----”
แววตาของเย่ซิงเฉินเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย กับตัวตนที่เปี่ยมล้นด้วยความทนงตัว ยากจะทนรับได้ เขาที่โคจรพลังจนมากล้นปะทุระเบิดออกมา.
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น ริ้วแสงที่เจิดจ้าที่หรี่เรียวเล็กลง.
“ครืนนนน!”
เย่ซิงเฉินที่ยื่นมือออกไปคว้าเอาไว้.
แร้งหยกฟ้าครามที่ลดขนาดเล็กลง.
เพราะว่ามันบาดเจ็บหนัก ไม่สามารถรักษาสภาพร่างใหญ่ได้ ตอนนี้จึงมีขนาดเล็กลงกะทัดรัด แววตาของมันที่ยังคงใส เห็นชัดเจนว่ามันยังคงแข็งขืนเปี่ยมล้นด้วยจิตใจที่เข้มแข็ง.
“ฟิ้ว!”
ยอดฝีมือหลายร้อยคนที่พุ่งเข้ามา.
พวกเขาไม่ยอมให้ใครแย่งชิงสัตว์ขี่ของราชันย์รัตติกาลไปแน่ จะต้องเอามาครองให้ได้.
“ตูมมม!”
“ตูมมม!”
“ตูมมม!”
ในเวลานั้น ขณะที่พวกเขาพุ่งเข้ามาถูกยิงสอยด้วยลูกปืนอันรวดเร็วจากด้านหลังเย่ซิงเฉิน เกิดเสียงดังสนั่น.
ในเวลานั้น ใบหน้าของพวกเขาที่เปลี่ยนสี เร่งรีบหลบในทันที.
ขณะที่ยั้งเท้าเอาไว้ได้ ก็พบว่าคนที่อยู่ด้านหลังชายที่คว้าร่างแร้งหยกฟ้าครามเอาไว้นั้น บนเสื้อมีอักขณะที่เขียนไว้ว่า นิรันดร และที่เอวยังมีป้ายตราที่มีอักษรที่เขียนไว้ว่า“ไท่กู่”อีกด้วย.
กึก!
ในเวลาต่อมา พวกเขาที่ระงับพลังเอาไว้ เอ่ยด้วยความตกใจ “ศิษย์นิกายนิรันดร!”
“ศิษย์น้องเย่.”
เซียวจุ้ยจื่อที่ถือปืนไรเฟิลสไนเปอร์ยืนอยู่ด้านหลังเย่ซิงเฉิน เอ่ยออกไปว่า“เป็นไรหรือไม่?”
“กึก ซี่!”
“กึก ซี่!”
เสียงกระดูกที่ดังลั่นไปทั่วร่าง.
เย่ซิงเฉินที่อุ้มแร้งหยกฟ้าครามที่บาดเจ็บ แววตาเปี่ยมล้นด้วยจิตสังหาร เอ่ยออกไปว่า“คนที่ทำลายมัน วันนี้ต้องตาย!”
“ฟู่ ฟู่!”
“ฟู่ ฟู่!”
พลังบ้าคลั่งเจือด้วยจิตสังหารที่น่าหวาดกลัว ตอนนี้พุ่งทะยานสวรรค์แล้ว เหล่าชาวยุทธ์ที่เวลานี้ กำลังสั่นสะท้าน หนังหัวชาหนึบกันไปตาม ๆ กัน!
