Chapter 1091 ตบหน้าระบบอีกครั้ง
เมื่อครั้งตามจุนซ่างเซียวไปจังหวัดตงไห่ยวีนั้น เปปป้าไม่มีบทบาทนัก ทำเพียงแค่หาพื้นที่เก็บสมบัติเท่านั้น.
เพราะว่ามันเป็นสัตว์วิญญาณธาตุปฐพี ที่มีทักษะบำรุงดินเท่านั้น พลังโจมตีน่าผิดหวัง.
อีกทั้งพื้นที่ส่วนมากในการเดินทางเป็นผืนน้ำซึ่งมันไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย.
หากไม่มีหลี่ชิงหยางและคนอื่น ๆ เกรงว่าเปปป้าก็มีแต่จะถูกทุบตีเท่านั้น.
แม้นว่าเปปป้าจะปลุกสายโลหิตสัตว์ศักดิ์สิทธิ์กลืนปฐพี ความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้น แต่เพราะว่าเพิ่งเติบโต ประสบการณ์ต่อสู้แทบไม่มี กล่าวได้ว่าไม่ให้ออกไปต่อสู้เพราะมันนั้นอ่อนแอมาก.
ตอนนี้มันได้รับทักษะหลอมปฐพีที่สร้างพื้นที่โจมตีขนาดใหญ่ เช่นเดียวกับทักษะเพลิงมังกรของเสี่ยวหลง กล่าวได้ว่ามันมีทักษะต่อสู้เคียงบ่ากับจู่เหรินแล้ว.
เปปป้าที่ดีใจเป็นอย่างมาก.
หลังจากใช้ทักษะออกมา มันที่นอนหมดแรงลง แต่ใบหน้าก็ยังยิ้มไม่หุบ.
มันยังคงจำคำพูดของโกวเซิ่งได้ดี มันได้ฝังลึกลงไปในจิตใจ ว่าในอนาคตมันต้องก้าวไปอยู่บนจุดสุดยอด ต่อสู้ร่วมกับจูเหรินของมัน.
“ฟู่ ฟู่!”
หนอนกาลอากาศตัวกลมยังคงกินผืนปฐพีอย่างเอร็ดอร่อย.
จุนซ่างเซียวที่ยืนอยู่บนยอดเขาจ้องมองด้วยท่าทางพึงพอใจ ทักษะเจ้าตัวน้อยและเปปป้าเข้าขากันจริง ๆ ดูเหมือนว่าร่างของมันเริ่มเปลี่ยนแปลงแล้ว.
เป็นปรากฏการณ์ที่ดี.
หากมีดินพลังวิญญาณ ก็จะสามารถเลี้ยงดูหนอนกาลอากาศให้เติบโตได้ แน่นอนว่าช่วยประหยัดทรัพยากรในการฝึกฝนได้มหาศาล.
......
เช้าวันถัดมา.
เปปป้าที่คืนพลัง ตอนนี้เริ่มกลืนปฐพีต่อ.
แมลงกาลอวกาศเองก็รับผิดชอบกินผืนฐพีที่มันปล่อยออกมา จากเช้าจนเย็นแม้แต่เวลากลางคืน.
ไม่กี่วันหลังจากนั้น.
เจ้าตัวน้อยที่ตอนนี้มีเคยขนาดเท่ากับนิ้วมือ ดูอวบอ้วนเรียบร้อยแล้ว.
เปปป้าที่ทำงานอย่างหนักในทุกวัน แม้นว่าจะเหนื่อยล้าจนหมดแรง ทว่าหลังจากฟื้นคืนในวันถัดมา ความแข็งแกร่งก็เพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน.
“เจ้านิกาย.”
ในวันหนึ่ง เหล่าเหว่ยที่เอ่ยด้วยท่าทางไม่สู้ดีนัก “เจ้าตัวเล็กนั่นกินอย่างบ้าคลั่ง เกรงว่าเทือกเขาไท่กู่คงจะถูกมันกินไม่มีเหลือแน่.”
เปปป้าที่กินผืนปฐพีก็พ่นออกมา สามารถเพิ่มคุณสมบัติให้กับดิน.
ส่วนหนอนกาลอากาศนั้นกินอย่างเดียว กินแล้วย่อยและหายไป.
ในเวลานั้น พื้นดินของสวนสมุนไพรที่ถูกกินหายกลายเป็นหลุมใหญ่ขึ้นทุกวัน หากเป็นเช่นนี้อีกไม่นานแม้แต่ทั้งภูเขาก็ไม่เหลือ.
“ดูเหมือนว่าเปิ่นจั้วต้องหาพื้นที่ใหม่ให้มันกิน.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“......”
เหล่าเหว่ยถึงกับพูดไม่ออก “เจ้านิกาย เจ้าหนอนนั่นกินล้างผลาญมาก ข้าเกรงว่ากว่ามันจะโต ทวีปชิงหยุนคงถูกมันกินไปจนหมด.”
“มันก็ใช่.”
จุนซ่างเซียวที่ตระหนักได้ว่าเจ้าตัวเล็กนั่นกินผืนปฐพีได้อย่างน่าเกรงขาม.
ดังนั้นเขาที่เริ่มเปลี่ยนแผน จะเพิ่มแร่ สมุนไพรควบคู่ให้มันกินไปด้วย.
แม้นว่าการให้มันกินผืนปฐพีจะไม่มีปัญหาชั่วคราว ทว่าหากเพิ่มสมุนไพร เกรงว่าหอสมุนไพรต้องทำงานหนัก เพราะว่าจำนวนสมุนไพรที่ต้องเตรียมก็มากโขทีเดียว.
จุนซ่างเซียวที่กล่าวปลอบใจ “เพื่อเป้าหมายระยะยาวของนิกายนิรันดร คงต้องรบกวนเหล่าเหว่ยแล้ว.”
คุณค่าของหนอนกาลอากาศนั้น ไม่เพียงแค่เชื่อมต่อทวีปเผ่าวิญญาณเท่านั้น ทว่ายังหมายถึงพิภพอื่น ๆ อีกหลายแห่งด้วย.
แม้นว่าจะลงทุนเป็นจำนวนมาก ทว่าวันหน้าก็ต้องได้รับกลับมา ซึ่งเป็นผลประโยชน์ที่มหาศาล.
คิดถึงการบุกพิภพอื่นก็ทำให้โกวเซิ่งตื่นเต้นเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังก้าวไปถึงจุดสุดยอดของชีวิต.
......
“ฟู่ ฟู่!”
ด้านนอกสวนปฐพี หลังจากฟื้นคืนพลังจากทักษะหลอมปฐพี เปปป้าก็สามารถปล่อยแสงลวดลายค่ายกลออกมาได้อีก.
แม้นว่าจะไม่ได้ใช้ทักษะอะไร ทว่าก็สามารถเตรียมอาหารให้กับหนอนกาลอากาศได้ ทำให้มันเติบโตเร็วขึ้นมาก.
“อร่อย!”
“อร่อยจริง ๆ!”
เจ้าตัวเล็กที่ไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย กินผืนดินที่อีกฝ่ายอ๊วกออกมา ตอนนี้ท้องกลมดิกนอนเกลือกกลิ้งไปบนพื้น.
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองแต่ไกล เอ่ยออกมาว่า“ด้วยทักษะธาตุปฐพีของเปปป้าที่ยกระดับขึ้น ดูเหมือนว่าจะเป็นผลดีต่อเจ้าตัวเล็กนั่นด้วย นอกจากนี้ยังสามารถใช้พลังออกมาอย่างสม่ำเสมอ.”
เช้าวันถัดมา.
เปปป้าและหนอนกาลอวกาศถูกนำเข้าไปในเขตแดนลับกาลอากาศ.
ด้วยทักษะควบคุมปฐพีทีสามารถใช้ติดต่อกันได้ไม่ขาด ทำให้สามารถป้อนอาหารให้เจ้าหนอนน้อยไม่หยุดได้.
“เปปป้า.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้าอาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราว ใช้ทักษะหลอมปฐพีออกมาก็พอ.”
“รับทราบ!”
......
สามวันหลังจากนั้น.
เปปป้าที่ถูกส่งออกมาด้านนอกเขตแดนลับ.
“พรึด โครม!”
ขณะก้าวออกมา มันที่ล้มลงลิ้นห้อยออกมาทันที.
สามวัน ในเขตแดนลับกาลอากาศเท่ากับ 150 วัน มันได้ปลดปล่อยทักษะหลอมปฐพีมากกว่า 50 ครั้ง.
ด้วยการใช้พลังออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ทักษะควบคุมปฐพีของเปปป้ายกระดับขึ้น ทั้งเจ็บและยินดีผสมกันไป.
หนอนกาลอากาศเวลานี้มีอาหารมากมาย ร่างกายเท่ากับนิ้วมือ ตอนนี้เท่ากับข้อมือผู้ใหญ่แล้ว ร่างกายของมันที่เติบโตขึ้นมาก.
ทว่า นี่เพียงแค่สามวันเท่านั้น.
ระบบหลังจากเห็นหนอนกาลอากาศเปลี่ยนไปชัดเจน ก็รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย.
ก่อนหน้านี้มันได้กล่าวล้อเจ้าตัวเล็กต้องใช้เวลา 10,000 ปี ตอนนี้ดูเหมือนว่า...จะถูกตบหน้าเข้าอีกแล้ว!
ระบบที่เสนอความเห็นก็มักจะถูกตบหน้าเป็นประจำ.
ดูเหมือนว่า จะไม่มีวันใหนที่ต้องกลืนน้ำลายลงคอสินา!
“เจ้าตัวน้อยนี้โตช้าจริง ๆ.”จุนซ่างเซียวที่ไม่พอใจการเติบโตของหนอนกาลอากาศ ลอบคิดในใจ“หากว่ามีเขตแดนกาลอากาศระดับสูง เร่งเวลามากกว่านี้ คงจะดี.”
ระบบที่เงียบ.
เกรงว่าจะถูกหักหน้าอีก จึงไม่กล้าเอ่ยเสนออะไร.
......
ไม่กี่วันหลังจากนั้น.
เจียงเซี่ยที่กลับมาจากด้านนอก.
เขาที่แทบจะออกตามหาไปทั่วแผ่นดินแล้ว แต่ก็ยังไม่พบพี่สาวของตัวเองเลย.
“เหล่าเจียง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เปิ่นจั้วจะพาเจ้าไปหาที่จังหวัดตงไห่ยวี.”
ดังนั้น เช้าวันถัดมาหลังจากกินอาหารของหลิวหว่านซีแล้ว เขาก็เรียกเรือรบตงกู่ออกมา พร้อมกับนำเจียงเซี่ยมุ่งสู่ทะเลตะวันออก.
ครั้งนี้ไม่ได้นำศิษย์ไปด้วย หลัก ๆ นั้นก็เพื่อหาคน ดังนั้นโกวเซิ่งจึงไม่ต้องการให้เสียเวลาเปล่า เร่งรีบเดินทางไปยังจังหวัดตงไห่ยวีอย่างรวดเร็ว.
ไม่ได้มาพักหนึ่ง ที่นี่ดูเหมือนว่าจะคึกคักไม่น้อย.
ตั้งแต่ราชันย์เจิ้นเหว่ยตกตายไป สามอาณาจักรที่เริ่มเข้าโจมตีอาณาจักรเจิ้นเหว่ยอย่างหนักหน่วง.
แม้นว่าจะไม่ได้มีเสาหลัก ทว่าทหารของราชันย์เจิ้นเหว่ยก็มีอยู่มากมาย จึงมีพลังเพียงพอที่จะปกป้องเมืองได้อย่างเหนียวแน่น.
ก่อนที่ราชันย์เจิ้นเหว่ยจะขึ้นครองราช ที่นี่ก็เกิดการสู้รบปีแล้วปีเล่า มีเพียงแค่การรวมอาณาจักรเป็นหนึ่งเท่านั้น ถึงจะสามารถดับไฟสงครามทั้งหมดได้.
จุนซ่างเซียวที่หาได้สนใจ เขาพาเจียงเซี่ยมาอยู่ที่จังหวัดตงไห่ยวีหลายวัน หากแต่ไม่สามารถเก็บเกี่ยวอะไรได้เลย ดังนั้นจึงตัดสินใจที่จะไปยังทะเลทิศใต้และทะเลทิศตะวันตก.
บางทีเพราะว่ามันอยู่ไกลออกไป แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์ ก็ต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะมาถึง แม้แต่อาจจะตกตายไปก่อนที่จะข้ามผ่านมาได้จึงมีคนน้อยมากข้ามผ่านมา ทว่าด้วยเรือรบตงกู่ จุนซ่างเซียวสามารถเดินทางได้อย่างง่ายดาย.
“พอแล้ว.”
เจียงเซี่ยเอ่ย “เจ้านิกาย พวกเรากลับกันเถอะ.”
การเดินทางครั้งนี้ ดูเหมือนว่าจะล้มเหลว.
เขาที่ไม่มีความกล้าที่จะหาต่อยังที่อื่นแล้ว เกรงว่าเมื่อได้รับคำตอบจะไม่สามารถยอมรับได้.
อีกอย่างทะเลตะวันตกและทะเลใต้อันตรายกว่าทะเลตะวันออก หากเจ้านิกายไม่สามารถกลับมาได้ จะเป็นปัญหาใหญ่.
“ไม่ไปจริง ๆ รึ?”
“ไม่.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ตกลง.”
ขณะที่เขาควบคุมเรือรบตงกู่ กลับแผ่นดินใหญ่ บนท้องฟ้าทันใดนั้นก็ปรากฏแสงหลากสี ทะลวงหมู่มวลเมฆา!
“นี่มัน...”จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจดีใจ “พหุพลังวิญญาณฟื้นคืน!”
