ตอนที่ 60 ลูกน้องหมายเลขหนึ่ง (อ่านฟรี 19/06/2567)
บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง
‘ข้าอยู่ที่ไหนกัน ทำไมรอบตัวถึงมีแต่น้ำ’
‘เจ้าปีศาจพวกนั้นมันไปไหนแล้ว ?!’
‘ทำไมรอบตัวถึงมีแต่ความมืดล่ะ ?’
ชายหนุ่มรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าเขาอยู่ในสถานที่ซึ่งมืดมิด มองไม่เห็นอะไรเลย แถมรอบตัวของเขายังมีแต่น้ำอีกต่างหาก ตัวเขาตอนนี้พูดอะไรไม่ได้เลย พอพูดออกมาก็มีแต่ฟองอากาศออกมาจากปากส่งเสียงดัง บุ๋ง บุ๋ง
ก่อนหน้านี้เขาไปตามดักปล้นชายหนุ่มคนหนึ่ง แต่สุดท้ายใครจะคิดว่าชายคนนั้นจะเลี้ยงปีศาจเอาไว้ ปลาตีนนั่น! มันช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก!! มันเข่นฆ่าคนของเขาเหมือนผักปลา ไม่สิ...ปลาไม่ได้เป็นผู้ถูกฆ่า ดังนั้นต้องบอกว่าเหมือนผัดกาด
‘ข้าต้องหนีออกไปจากที่นี่ ข้าต้องกลับไปยังตระกูล!’ เขาคิดในใจอย่างลนลานก่อนจะรีบเคลื่อนร่างไปมาเพื่อหาทางออก
เขารู้สึกว่าแขนและขาของเขามันแปลกไป แต่ก็ไม่รู้ว่าแปลกยังไง เลยได้แต่ว่ายน้ำต่อไปเพื่อหาทางออก เขาว่ายไปได้พักเดียวก็พบว่าชนเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็นเสียแล้ว ไม่อาจหนีไปไหนได้
‘มันเกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่ !?’ เขาได้แต่ลนลาน ไม่อาจทำอะไรได้อีก ได้แต่ใช้ชีวิตไปในความมืดเช่นนั้นต่อไป
จนวันหนึ่งก็พบว่า แสงสว่างได้กลับมาอีกครั้ง เขามีโอกาสได้มองเห็นโลกภายนอกแล้ว ! แต่ทำไมสิ่งรอบข้างมันถึงใหญ่โตผิดปกติแบบนี้ หรือที่นี่คือโลกของเผ่ายักษ์?
“เถ้าแก่ จะให้ข้าทำยังไงกับมัน?” มีเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันดังขึ้น เขาจำได้ขึ้นใจว่าเสียงนี้เป็นของไอ้ปีศาจนั่น!
เมื่อหันไปมองก็ได้เห็นร่างของมนุษย์ปลาตัวใหญ่ดำ ขนขาดกอุย กล้ามล่ำบึกยืนกอดอกอยู่ ทำให้เขาสับสนไม่น้อย
เจ้านี่มันตัวอะไร???
“เจ้ามีทักษะที่ใช้ควบคุมปลานี่นา ข้าลืมไปแล้วว่าเคยเก็บเจ้านี่ไว้ ดังนั้นเจ้าเอามันไปเป็นลูกน้องซะสิ” มีเสียงราบเรียบของชายหนุ่มดังขึ้น เขาเลยหันไปมองก็ได้พบกับร่างที่คุ้นหน้า แต่ยามนี้ชายคนนั้นใส่ชุดคลุมตัวใหม่ ทำให้เขาดูลึกลับยากจับต้อง ต่างจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง
บุ๋ง บุ๋ง ‘พวกบัดซบ พวกเจ้าทำอะไรกับข้า!’ เขาพยายามจะตะโกนออกไป แต่สิ่งที่ออกมาจากปากก็มีแค่ฟองอากาศเท่านั้น
“มันทำอะไรของมัน ?” ชายหนุ่มหันมาเห็นพอดีเลยกล่าวถามออกมา
“มันกำลังด่าพวกเราน่ะนายท่าน มันบอกท่านหน้าตาแย่มาก เลวทรามเหมือนปีศาจ สั่งให้เทพแห่งปลาเยี่ยงข้า ทำร้ายมันได้ลงคอ มันขอสาปแช่งท่าน” เจ้าปลาปากเสียที่ฟังภาษาปลาออกก็กล่าวแปลให้เจ้านายของมันฟัง
“เจ้าแน่ใจเหรอว่ามันพูดแบบนั้น ?” ชายหนุ่มหรี่ตามองมนุษย์ปลาตรงหน้า ไอ้ปลาตัวนั้นมันพ่นฟองอากาศออกมาสองทีมันพูดได้ยาวขนาดนั้นเลยรึไง ?
“จริง ๆ นะนายท่าน ข้าว่าท่านจับมันกินเลยน่าจะดีกว่า มันกล้าว่าร้ายท่านขนาดนี้!” ปลาปากเสียที่เห็นชายหนุ่มมองมันอย่างไม่เชื่อก็รีบแสดงท่าทีให้ปิดปากปลาฉู่หมิงซะ จะได้ไม่มีหลักฐานเหลือทิ้งไว้ให้สาวมาถึงมัน
บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง บุ๋งงงง ‘ที่แท้ก็เป็นเจ้า! ไอ้ปลาบัดซบ แล้วกล้าใส่ร้ายข้าได้ยังไง ต่อให้ตายข้าก็จะเป็นผีไปหลอกหลอนเจ้า! ข้าจะเป็นวิญญาณไปบอกนายของเจ้าว่าเจ้ามันบัดซบ!’ ปลาฉู่หมิงตะโกนออกมาเป็นชุด ทำให้คิ้วมนุษย์ปลากระตุก นายท่านมองเห็นวิญญาณรึเปล่านะ? ถ้ากินไอ้ปลาตัวเล็กนี่ไปแล้วมันจะเป็นวิญญาณไปฟ้องได้จริงไหม ?
ครึ่งหลัง
“หืมม ไม่ดีกว่า ข้าจะเลี้ยงมันไว้! เจ้าห้ามทำมันตายเด็ดขาด! จงทำให้มันอยู่ใต้อำนาจของเจ้าให้ได้” ชายหนุ่มที่เห็นท่าทางของมนุษย์ปลา และ ปลาที่อดีตเป็นมนุษย์ก็พอจะเข้าใจได้ว่า ไอ้ปลาปากเสียมันต้องโกหกแน่ ๆ เขาเลยนึกสนุกจะเลี้ยงฉู่หมิงเอาไว้ต่อ
“แต่ว่า... ข้าทราบแล้วนายท่าน” มันพยายามที่จะโต้แย้ง แต่พอเห็นสายตาที่จ้องมาอย่างเงียบ ๆ ของชายหนุ่มมันจึงเงียบไป
‘เฮ้ย! ได้ยินข้าใช่ไหมไอ้เด็กเวร’ อยู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นในหัวของปลาฉู่หมิง มันเลยหันมองซ้ายขวาแต่ก็ไม่พบอะไร
‘หันมองหาอะไร ข้าสุดหล่อมนุษย์ปลาพูดกับเจ้าอยู่! ตั้งแต่นี้ไปเจ้าจะอยู่ใต้อาณัติของข้า’ เสี่ยงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง เขาจึงเข้าใจว่าน่าจะเป็นความสามารถสื่อสารทางจิตของปลาปีศาจตรงหน้า
บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง‘เป็นเจ้านี่เอง! บัดซบ! จะให้ผู้ฝึกยุทธตระกูลฉู่อันทรงเกียรติไปเป็นข้ารับใช้ของเจ้า ฝันไปเถอะ!!’ มันตอบกลับไปอย่างเกรี้ยวกราด
‘ผู้ฝึกยุทธบ้าบออะไร ตอนนี้เจ้าก็เป็นได้แค่ปลา! ปลาที่แข็งแกร่งกว่าปลาทั่วไปนิดหน่อยก็เท่านั้น!! แหกตาดูร่างกายตัวเองดี ๆ ซะ’ หลังได้ยินคำเยาะเย้ยของมนุษย์ปลาตรงหน้า ทำให้ปลาฉู่หมิงได้สติ เขายกมือของตัวเองที่ตอนนี้กลายเป็นครีบปลาขึ้นมาดูจึงได้รู้ว่า ตอนนี้เขาไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว!
บุ๋ง บุ๋งงงง บุ๋ง‘นี่มันบ้าอะไรกัน! พวกเจ้าทำอะไรกับข้า!!’ ปลาฉู่กรีดร้องเสียงดัง ในสายตาของชายหนุ่มที่มองอยู่ก็เหมือนทั้งสองคนแค่จ้องกันไปมาเท่านั้นจนเขาเริ่มเบื่อ
“พวกเจ้าคุยกันไปก็แล้วกัน ถ้าเรียบร้อยแล้วก็ออกเดินทางซะ เอาสินค้าพวกนี้ไปด้วย ระหว่างทางก็ขายของหาเงินเข้าร้านเสียบ้าง วัน ๆ เอาแต่ทำเรื่องไร้ประโยชน์!” ชายหนุ่มเรียกสินค้าทุกชิ้นออกมาให้มนุษย์ปลาไป เขาเรียกออกมาอย่างละหนึ่งร้อยชิ้น
“ได้เลยนายท่าน ว่าแต่ท่านมีกฎการขายสินค้าเหล่านี้หรือไม่” มนุษย์ปลากล่าวถามพลางเก็บสินค้าเหล่านั้นเข้าแหวนมิติ
“ลูกค้าหนึ่งคนสามารถซื้อสินค้าได้อย่างละหนึ่งชิ้นต่อวันเท่านั้น แต่จะซื้อกี่อย่างก็ได้ มีแค่นั้นแหละ” ชายหนุ่มตอบกลับไป เขาก็เคยถามถึงเรื่องนี้กับระบบเหมือนกัน แต่ก็ได้คำตอบมาเพียงเท่านี้
“ข้าทราบแล้วนายท่าน เดี๋ยวข้าจัดการไอ้เปี๊ยกนี่ก่อนจะรีบเดินทางเลย ข้าสัญญาจะตั้งใจทำหน้าที่อย่างดีแน่นอน!” ปลาปากเสียรีบรับคำอย่างดี มันวางแผนหาเงินให้เจ้านายมันได้แล้ว!
“อืม ข้าไปก่อน โชคดีล่ะ” ชายหนุ่มกล่าวจบก็เดินจากไป เขาว่าจะไปเดินสำรวจอีกสักรอบหนึ่งว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง หรือจะทำอะไรกับที่แห่งนี้ดี
“ข้าจะรีบไปรีบกลับนายท่าน” ปลาปากเสียกล่าวอำลาเจ้านายของมันก่อนจะหันมามองปลาตัวเล็กในโหลแก้วที่วางเอาไว้
“เจ้าอยากรู้ใช่หรือไม่ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ?” มันเดินเข้าไปใกล้ปลาโหลใส่ปลาก่อนจะกล่าวออกมา พลางใช้ปราณน้ำควบแน่นเป็นม่านสะท้อนให้อีกฝ่ายดู
บุ๋ง บุ๋ง! ‘นี่มัน ตัวข้าเรอะ!’ ฉู่หมิงที่ได้เห็นภาพตรงหน้าก็กรีดร้องออกมา เพราะภาพที่เห็นก็คือปลาทองตัวกลมสั้น อ้วนท้วมตัวหนึ่งในโหลแก้ว นี่เขากลายเป็นปลาทอง?!
“เออไง นี่แหละตัวเจ้าตอนนี้” มนุษย์ปลาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ อุตส่าห์กลายร่างเป็นปลาได้ทั้งที แทนที่จะได้เป็นปลาตีนสุดเท่อย่างมัน ดันกลายเป็นปลาทองโง่ ๆ ซะได้
นับว่าไอ้เด็กนี่ดวงซวยอย่างแท้จริง!
บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง ‘แล้วพวกเจ้าต้องการอะไรจากข้ากัน ข้าขอบอกไว้ก่อนว่าข้าไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างของพวกเจ้าเป็นแน่!’ ฉู่หมิงตอบกลับไปอย่างถือดี คนตระกูลฉู่ไม่เคยหวาดกลัวอยู่แล้ว!
“เจ้าแน่ใจรึ? จงคิดดูให้ดี ๆ ถึงแม้ตอนนี้เจ้าจะกลายร่างเป็นปลาไปแล้ว แต่ก็ยังมีโอกาสกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ถ้าเจ้ายืนกรานปฏิเสธ ข้าจะให้นายท่านเสกเจ้าเป็นหมูตัวเมีย โยนไปให้พวกผู้ตัวผู้ผสมพันธุ์ซะ!” มนุษย์ปลากล่าวออกมาทั้งจริงและเท็จ
ด้วยทักษะผู้บัญชาปลา ทำให้คำพูดของมันส่งผลกับจิตใจของเผ่าพันธุ์ปลาทุกชนิด แต่เนื่องจากไม่ได้ต้องการข้ารับใช้ที่เป็นเพียงตุ๊กตาไร้ชีวิต มันจึงข่มพลังของทักษะไว้ให้แสดงผลอยู่แค่ในระดับต่ำเท่านั้น
