Chapter 1081 ซูเซียวโม่แจกอาหารหมา
จุนซ่างเซียวที่ยกทัพใหญ่เข้าประชิดนิกายไท่เสวียนเซิ่ง เกือบที่จะทำสงครามกับโลกนี่แล้ว โชคดีทีลู่เชียนเชียนปรากฏตัวขึ้น ทำให้ทุกอย่างจบลง.
อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างจบลงก่อน โดยที่ไม่ได้ปล้นทรัพยากรอีกฝ่าย นี่ไม่ใช่นิสัยของโกวเซิ่งเลย!
“!”
หลังจากกลับถึงนิกาย จุนซ่างเซียวถึงกับต้องตบกบาลตัวเอง “ลืมเลย!”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร.”
เขาที่ส่ายหน้าไปมา “เห็นแก่ศิษย์หญิงใหญ่ และศิษย์คนที่สาม ข้าจะไม่เอาเรื่องพวกเขาก็ได้.”
“ถางจู่ลี่.”
จุนซ่างเซียวออกคำสั่งทันที “แจ้งไปยังเสี่ยวโม่ให้จัดการเรื่องความรักตัวเองให้เร็วที่สุด แล้วกลับนิกายบ่มเพาะ.”
เขาไม่ได้ขวางศิษย์ที่จะมีความรัก.
ทว่าการละเลยการบ่มเพาะ แน่นอนว่าไม่อนุญาต.
ต้องไม่ลืมว่าหน้าที่ต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัว ไม่สามารถที่จะจดจ่อแต่เพียงเรื่องส่วนตัวได้.
กล่าวให้ถูกแล้วล่ะก็.
รู้สึกอิจฉาเล็กน้อยเหมือนกัน!
ปลอมตัวเป็นสายลับ และยังได้หญิงกลับมาอย่างคาดไม่ถึง.
เฮ้อ.
โชคดีไปที่เปิ่นจั้วไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง.
ไม่เช่นนั้นศิษย์หญิงนิกายไท่เสวียนเซิ่ง คงจะถูกเปิ่นจั้วกวาดเรียบ.
ระบบหมดคำจะพูด “มั่นหน้าไปไหน!”
“รับทราบ!”
ลี่ลั่วฉิวเร่งรีบกระจายข่าวไปยังสาขา ก่อนที่จะติดต่อซูเซียวโม่ได้ที่หนีไปอยู่ในกระท่อมที่ห่างไกล.
เขาที่อุ้มเซี่ยซุยอวิ๋นบินออกไปไกล หาสถานที่สงบ วางแผนที่จะพูดคุยภาษารักกับนางที่แห่งนี้.
“ซุยอวิ๋น.”
ซูเซียวโม่ที่เอ่ยกล่าวอย่างจริงจัง “เจ้านิกายของข้าได้พาคนจากไปแล้ว นิกายไท่เสวียนเซิ่งไม่ได้ถูกทำลาย เจ้าสบายใจยัง.”
เซี่ยซุยอวิ๋นที่ยืนอยู่ในห้อง ใบหน้าเย็นชาจ้องเขม็งไปยังเขา“ในอดีตที่เทือกเขาหยุนหลิง กองกำลังสัตว์จำนวนมากโจมตี เป็นแผนการของนิกายนิรันดร!”
“ใช่.”
“ที่เทือกเขาฉีหลินจิน สัตว์วิญญาณที่ทรงพลังโจมตี ก็เป็นแผนของนิกายนิรันดรของเจ้า?”
“ใช่!”
ซูเซียวโม่ที่กล่าวตอบรับ.
ในเวลานี้ ไม่มีเหตุต้องปกปิดแล้ว.
“คนหลอกลวง!”
เซี่ยซุยอวิ๋นที่ขบฟันแน่น.
ในอดีตนางที่เห็นเขาไม่สนใจต่อความตายยืนต้านเหล่าสัตว์ร้ายที่เทือกเขาหยุนหลิงทำให้นางรู้สึกประทับใจ ก่อนที่จะเปิดใจให้กับอีกฝ่ายช้า ๆ ทว่าทว่าท้ายที่สุดแล้ว ทุกอย่างเป็นแผนการที่สร้างขึ้นทั้งนั้น!
ซูเซียวโม่เอ่ย ”เซี่ยซุยอวิ๋น ข้าขอยืนยัน แม้นว่าข้าจะหลอกเจ้า ทว่าการเป็นสายลับในนิกายไท่เสวียนเซิ่งนั้น ไม่ได้มีเจตนาร้าย ทั้งหมดก็เพื่อสอบถามข้อมูลศิษย์พี่หญิงใหญ่และฟางหลิงยวีเท่านั้น!
ทุกอย่างเพียงแค่ต้องการข้อมูลเท่านั้น.
หลังจากที่จุนซ่างเซียวคลุ้มคลั่ง ทำลายทางเข้านิกายไท่เสวียนเซิ่ง ก็เป็นผลของนางที่เผยความลับออกมาเอง!
“ไปให้พ้น!”
เซี่ยซุยอวิ๋นที่ชี้ไปยังประตูทางเข้า.
“ข้าเสียนิกายตอนนี้แล้ว หากเสียเจ้าอีก ชีวิตนี้ก็ไม่มีความหมาย.”
ซูเซียวโม่ที่กล่าวและเดินออกมาอย่างเศร้าสร้อย.
เซี่ยซุยอวิ๋นที่ยืนอยู่ที่หน้าต่าง จ้องมองแผ่นหลังที่เศร้าซึมของเขา ภายในใจที่เศร้าใจอย่างไม่มีเหตุผล.
“เคร้ง!”
ซูเซียวโม่ที่ยืนอยู่ในสวน นำกระบี่เจิ้นหยางออกมา แววตาที่ดูเด็ดเดี่ยว.
เซี่ยซุยอวิ๋นที่เห็นดังนั้นก็เร่งรีบพุ่งออกมา กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.“เจ้าจะทำอะไร!”
“ปล่อยข้า!”
ซูเซียวโม่ที่กล่าวอย่างเศร้าสร้อย.
เซี่ยซุยอวิ๋นที่ต้องการเอ่ยปาก ทว่าเห็นอีกฝ่ายที่ยกกระบี่ พร้อมกับฟาดฟันออกไป.
“วูซซซซ!”
เงากระบี่ที่เป็นประกาย ส่งเสียงหวีดหวิว.
เซี่ยซุยอวิ๋นที่หัวใจเจ็บปวดรวดเร็ว น้ำตาไหลไม่หยุด เอ่ยออกไปว่า“ทำไมเจ้ามองไม่เห็น.....”
“มา.”
“กินแอปเปิล.”
ในเวลาต่อมา ซูเซียวโม่ที่ยกแอปเปิลที่ปลอกเปลือกและเฉือนเป็นซี่ กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
เซี่ยซุยอวิ๋นอารมณ์ที่มากล้นทันใดนั้นก็ชะงักกลายเป็นไก่ไม้ไปในทันที.
แท้จริงแล้วคนผู้นี่ไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย แท้จริงก็แค่ปลอกแอปเปิล ดังนั้นจึงกล่าวคำรามด้วยความอายและโกรธ “ซูเซียวโม่ เจ้าทำเกินไปแล้ว.....”
ซูเซียวโม่ที่พุ่งเข้ากอดนาง พร้อมกับก้มหน้าจูบที่หน้าผาก.
ภายใต้แสงตะวัน บุรุษและสตรีที่มีใจให้กัน โลกทั้งโลกได้หยุดนิ่ง ทุกอย่างตลบอบอวนด้วยความรักที่สุกงอม.
......
ซูเซียวโม่ยังไม่กลับนิกายนิรันดร เขาที่อาศัยอยู่กับเซี่ยซุยอวิ๋นที่กระท่อมห่างไกลชั่วคราว ทุก ๆ วันที่ค่อย ๆ ว่ากล่าวขอให้นางยกโทษให้เขา เวลานี้ทำให้นางค่อย ๆ ใจอ่อนยินยอมรับตัวเขาแทนที่ซูจินติงช้า ๆ.
เหล่าเหว่ยที่เคยชี้แนะ ความรักที่มากล้นย่อมเหนือกว่าเหตุผลใด ๆ.
ท้ายที่สุดกำแพงใจของเซี่ยซุยอวิ๋น ก็ไม่สามารถต้านทานได้ ต้องเปิดใจให้เขาในที่สุด.
ทว่า......
นางยังคงจำได้เกี่ยวกับจุนซ่างเซียว ที่ยืนอยู่อย่างอหังการทำลายประตูนิกายไท่เสวียนเซิ่ง นางที่มักจะเอ่ยสร้างช่องว่าง เพื่อหลบเลี่ยงอีกฝ่ายเสมอ.
“ซุยอวิ๋น.”
ซูเซียวโม่กล่าว “เรื่องของศิษย์พี่หญิงใหญ่ในอดีตแม้นว่านางจะทำผิด ทว่าโทษของนางก็ไม่ควรจะที่จะหนักถึงทำลายพลังบ่มเพาะ อีกอย่างฟางหลิงยวีก็ไร้ซึ่งความยุติธรรม การที่เจ้านิกายของข้าทวงความยุติธรรมก็สมเหตุสมผลแล้ว.”
“......”เซี่ยซุยอวิ๋นที่กลายเป็นเงียบ.
เรื่องของลู่เชียนเชียน มีคนน้อยนักที่จะเอ่ยถึง บางทีเพราะไม่ต้องการให้คนรู้ เพราะว่าการลงโทษครั้งนั้นมันเกินไปจริง ๆ.
“อีกอย่างนังอสรพิษนั่นยังล่อสัตว์วิญญาณเข้ามาในถ้ำอสูรมังกรด้วย หากไม่เพราะว่าข้าแข็งแกร่ง บางทีคงตกตายไร้ที่ฝังไปแล้ว.”ซูเซียวโม่เอ่ย.
“......”
“หลังจากที่ข้าบาดเจ็บหนัก นางถึงกับตัดสินใจที่จะสังหาร หากไม่เพราะว่าข้าสามารถฟื้นคืนอาการบาดเจ็บได้ทัน คงตายเป็นครั้งที่สองเช่นกัน.”
เซี่ยซุยอวิ๋นที่เงียบก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น “เจ้าพูดมากมาย ต้องการบอกข้าว่า ทุกอย่างที่ศิษย์พี่ฟางทำ มีเพียงแค่ต้องโทษตัวเองงั้นรึ?”
“ไม่ผิด.”ซูเซียวโม่เอ่ย.
เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย “ทางเข้านิกายไท่เสวียนเซิ่งที่พังทลายลง กลายเป็นที่อับอายต่อคนทั่วยุทธภพ ก็คงต้องโทษตัวเองด้วยสินะ?”
“เรื่องนี้....”
ซูเซียวโม่และกล่าวออกมาเล็กน้อย “เจ้านิกายให้ความสำคัญกับศิษย์พี่หญิงใหญ่ การที่ทางเข้านิกายไท่เสวียนเซิ่งพังทลายเท่านั้น ก็ถือว่าปราณีแล้ว.”
เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย “เจ้าต้องการให้ข้าขอบคุณเจ้านิกายของเจ้างั้นรึ?”
“ข้าหมายความว่า เรื่องของศิษย์พี่หญิงใหญ่และฟางหลิงยวีนั้นจบแล้ว เรื่องนิกายของพวกเราทั้งสองต่างก็ไม่ได้บาดหมางกันอีก.”ซูเซียวโม่กล่าว.
“......”
เซี่ยซุยอวิ๋นที่ไม่เอ่ยอะไรต่อ.
เป็นความจริง จุดยืนที่ต่างกัน ความคิดก็ย่อมแตกต่างกัน.
ซูเซียวโม่ยังได้รับข้อมูลอีกหลายอย่างที่ถูกส่งมาจากสมาชิกหอฝนพรำ ทันใดนั้น เขาก็เปลี่ยนท่าทางและเอ่ยออกมาว่า“ซุยอวิ๋น ข้าเพิ่งได้รับสาร เจ้านิกายของเจ้าได้ลาออกจากตำแหน่งไปเรียบร้อยแล้ว.”
เซี่ยซุยอวิ๋นที่กลายเป็นตะลึงงัน.
เรื่องที่เจ้านิกายซือ ลาออกจากตำแหน่งเจ้านิกายไท่เสวียนเซิ่ง ในเวลานี้ได้กระจายไปทั่วยุทธภพแล้ว.
ส่วนเหตุผลนั้น ก็เพราะทางเข้านิกายถูกทำลาย ห้องโถงใหญ่เกือบถูกทำลายเช่นกัน สร้างความอับอายต่อบรรพชนนิกาย.
ไท่จางเหล่าหลานจิงติงที่อนุญาตให้เขาลาออกไป.
ที่จริงเรื่องลงโทษลู่เชียนเชียนหนักเกินไป เขาได้พูดคุยกับเจ้านิกายซือแล้ว ทว่าเรื่องนี้ถูกเพิกเฉยจากเหล่าอาวุโส อย่างไรก็ตาม ไม่คาดคิดฝันว่าจะเป็นต้นเหตุให้จุนซ่างเซียวเกือบทำให้นิกายไท่เสวียนเซิ่งล่มสลายจริง ๆ.
เจ้านิกายไท่เสวียนเซิ่งที่หลายปีมานี้ ไม่สามารถควบคุมเหล่าอาวุโสได้ ทำให้นิกายเกือบได้รับภัยพิบัติจนสิ้นนิกาย ทำให้เขาโทษตัวเองอยู่ไม่น้อย จึงตัดสินใจลาออกไปนั่นเอง.
“หลังจากพูดคุยปรึกษาของเหล่าอาวุโส.”
ซูเซียวโม่เอ่ย “อาวุโสสามจะรับหน้าที่เป็นเจ้านิกายชั่วคราว.”
“อาวุโสสามที่เป็นผู้ดูแลธุรกิจภายในนิกายมาหลายปี ทำเพื่อนิกายมากมาย กล่าวได้ว่าตำแหน่งเจ้านิกายคงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด.”เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย.
“ใช่แล้ว.”
ซูเซียวโม่เอ่ย “อาวุโสสามดีต่อข้ามาก หากไม่มีเขาที่ให้ความสำคัญ พวกเราคงไม่ได้มีความรักต่อกัน.”
“ฮึ.”
เซี่ยซุยอวิ๋นเบ้ปาก “ใครไปรักกับเจ้าตอนใหน.”
ซูเซียวโม่ที่ยังกล่าวต่อด้วยรอยยิ้ม “จากนี้ไป เจ้าจะต้องมีบุตรให้กับข้า.”
“ใครจะไปมีบุตรกับเจ้ากัน!”เซียวซุยอวิ๋นที่ก้มหน้าด้วยความเขินอายทันที.
“อา ใช่แล้ว.”
ซูเซียวโม่เอ่ย “ข้าได้รับอีกข่าวมา เจ้าต้องการฟังหรือไม่?”
“ข่าวอะไร?”
“อาวุโสเซี่ยได้เลื่อนระดับเป็นรองเจ้านิกาย.”
“หะ?”
เซี่ยซุยอวิ๋นที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
เซี่ยซุยอวิ๋นที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้านิกายให้ข้ากลับไปให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้เตรียมสินสอดทองหมั้นเพื่อไปสู่ขอเจ้าจากอาวุโสเซี่ย.”
“คำพูดของปู่ของข้าไม่มีความสำคัญที่จะตัดสินใจ ทุกอย่างอยู่ที่ข้าต่างหาก!”
ซูเซียวโม่ที่อยู่ไกลออกมา นำขวดเปล่าเม็ดยาแก่นน้ำแข็งชำระจิตออกมา พร้อมกับกล่าวอย่างจริงจัง “สิ่งนี้เจ้ามอบให้ข้า ข้ารับมาแล้ว มันจะเป็นของหมั้นของพวกเราดีหรือไม่?”
“เจ้าไม่สามารถปฏิเสธได้.”
เขาที่เอ่ยเสริม “เพราะว่าเจ้าได้กลายเป็นของล้ำค่าสำหรับข้าแล้ว!”
