ตอนที่ 59 ข้าขอมอบภารกิจให้เจ้า! (อ่านฟรี 16/06/2567)

“เถ้าแก่! เกิดอะไรขึ้นกัน ?!” หานจุนหมิงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนลน นี่มันเกิดอะไรขึ้น เมืองหลวงกำลังเกิดหายนะรึ?

แต่การที่เถ้าแก่สงบนิ่งได้แบบนี้ แสดงว่าเถ้าแก่อาจจะทราบอยู่แล้วว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น หรืออาจเป็นเพราะเถ้าแก่ทำให้เกิดขึ้นกัน ?! ชายกลางคนครุ่นคิดด้วยความตกตะลึง โดยหารู้ไม่ว่ามันไม่ได้เป็นแบบที่เขาคิดเอาไว้เลย !

[“ระบบ! เกิดอะไรขึ้น อาณาเขตพวกนี้มันอะไร?”] ชายหนุ่มถามระบบด้วยความลนลาน ไหนร้านเซียนรับจ้าง ? นี่มันหายนะรึไง ?

ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่าไม่ว่าจะคนทั่วไป ผู้ฝึกตน ล้วนไม่อาจฝ่าอาณาเขตเหล่านี้เพื่อออกไปข้างนอกได้ ราวกับว่ามันเป็นกำแพงอันไร้เทียมทาน

[“ระบบได้ทำการปิดล้อมที่ดินของทั้งเพื่อป้องกันผู้บุกรุกและป้องกันการสอดแนมจากทุกคนเรียบร้อยแล้ว ร้านเซียนรับจ้างจะใช้เวลาก่อสร้างทั้งหมด เจ็ดวันเจ็ดคืน หลังจากนั้นอาณาเขตเหล่านี้จะหายไป”]  ระบบให้คำตอบกลับมา ทำให้ชายหนุ่มเข้าใจสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

[“แล้วพวกผู้คนที่ยังอยู่ในนี้ล่ะ?”] ชายหนุ่มถามต่อ

[“ท่านสามารถเลือกได้ว่าจะให้ใครบ้างที่ยังอยู่ในที่แห่งนี้ หรือ ให้บ้างที่สามารถเข้าออกได้ บุคคลนอกเหนือจากที่ท่านเลือกจะสูงส่งออกไปด้านนอกอาณาเขตโดยทันที”] เมื่อได้ยินระบบอธิบายเพิ่มเติม ชายหนุ่มก็ใจเย็นลงได้ไม่ยาก

“เถ้าแก่ อาณาเขตสีทองพวกนี้มันคืออะไรกัน ?” เสียงของหานจุนหมิงดังขึ้นอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่กางอาณาเขตเพื่อป้องกันผู้บุกรุกจากการก่อสร้างร้านก็เท่านั้น อีกสักครู่ข้าจะส่งเจ้าออกไป ถ้ามีเรื่องฉุกเฉินหรือต้องการพบข้า เจ้าสามารถเข้ามาทางประตูที่ข้าจะส่งเจ้าออกไปได้ทุกเมื่อ” ชายหนุ่มกล่าวออกมา ทำให้ชายกลางคนสงบลงในที่สุด ที่แท้ก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ ! เป็นฝีมือเถ้าแก่นี่เอง

[“ระบบ นอกจากข้ากับสัตว์เลี้ยงของข้าแล้ว ส่งคนอื่นออกไปให้หมด ส่วนหานจุนหมิงอนุญาตให้เขาเข้าออกอาณาเขตได้ทุกเมื่อ”] ชายหนุ่มบอกกล่าวระบบในใจ

ทันใดนั้นร่างของทุกคนในที่ดินแห่งนี้นอกจากเย่ซีและฟิชก็เหมือนถูกบางอย่างดึงดูด ร่างของพวกเขาค่อย ๆ หายไปทีละนิด พอรู้ตัวอีกทีก็มาโผล่อยู่ด้านนอกอาณาเขตสีทองเสียแล้ว

“เฮ้ย! มีคนออกมาจากปราการแสง !” เสียงของใครบางคนตะโกนขึ้น หลังจากนั้นผู้มีผู้คนทั้งคนธรรมดา ผู้ฝึกตน ถาโถมเข้าไปหาเหล่าผู้ที่ปรากฏกายออกมานอกปราการแสง

ผู้คนที่เพิ่งถูกดึงออกมาล้วนตั้งตัวไม่ถูก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน! อยู่ดี ๆ ก็ถูกขังด้วยปราการแสง อยู่ดี ๆ ก็ถูกพาตัวมาอยู่ตรงนี้!

“ข้ารีบไปจะดีกว่า” หานจุนหมิงกล่าวออกมาก่อนจะรีบไปยังจุดที่เขาจอดรถม้าเอาไว้ เขาอาศัยช่วงชุลมุนปะปนกับผู้คนแล้วเรียกรถม้าเก็บเข้าแหวนมิติ ก่อนจะตรงกลับไปยังโรงเตี๊ยมพลบค่ำโดยเร็ว

เขาสัมผัสได้ว่า อีกไม่นานสถานที่แห่งนี้จะต้องวุ่นวายเป็นแน่!

…

“นายท่าน! นายท่าน! ท่านอยู่ไหนกัน” เสียงของฟิชตะโกนดังลั่นด้วยความร้อนลน มันมึนงงกับสถานการณ์ในตอนนี้อย่างมาก

มันกำลังว่ายน้ำไล่ชาวบ้านอย่างสนุกสนาน แต่อยู่ ๆ ก็มีปราการแสงปรากฏขึ้นครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด แต่ยังไม่ทันจะเข้าใจสถานการณ์ ผู้คนทั้งหมดก็ได้หายไปแล้ว !

“อยู่นี่โว้ย! จะแหกปากทำไม!!” เสียงชายหนุ่มตะโกนตอบกลับไปอย่างเหลืออด ไอ้ปลาตัวนี้มันชอบแหกปากเหลือเกิน!

“เกิดอะไรขึ้นกันนายท่าน! แล้วผู้คนหายไปไหน ไอ้แก่นั่นล่ะ?” ปลาปากเสียถามไม่หยุด ไอ้แก่ที่มันว่าก็คือหานจุนหมิงนั่นแหละ ถึงความจริงอายุของมันจะมากกว่าอีกฝ่ายเป็นเท่าตัวก็เถอะ

การได้เรียกคนอื่นว่าไอ้แก่ มันก็ทำให้ตัวเองดูเด็กนี่นา จริงไหม?

ครึ่งหลัง

“ไม่มีอะไร ข้าจะสร้างร้านเลยเรียกอาณาเขตแสงป้องกันการมองเห็นและป้องกันการบุกรุกจากผู้อื่น ส่วนหานจุนหมิงข้าก็ส่งเขากลับไปแล้ว ถ้ามีอะไรเขาก็มาหาเองนั่นแหละ” ชายหนุ่มอธิบายให้สัตว์เลี้ยงของเขาฟัง

“อย่างนี้นี่เอง สมกับเป็นเถ้าแก่จริง ๆ ถึงกับเรียกพลังฟ้าดินมาสร้างปราการแสงได้แบบนี้ เกิดมาข้าก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ!” ทักษะการเลียแข้งเลียขาของเจ้าปลาตัวนี้นับว่าไม่เป็นสองรองใครจริง ๆ

“เจ้าว่า พวกเราควรจะสร้างอะไรบ้าง ?” ชายหนุ่มถามปลาปากเสียที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“ข้าอยากได้บ้านพักกลางน้ำ น้ำตาเก้าชั้น เกาะลอยฟ้า!” ปลาปากเสียกล่าวออกมา ทำให้คิ้วของชายหนุ่มกระตุกไม่หยุด ไอ้ของที่เอ็งว่ามา มันสร้างง่าย ๆ รึไง?

“เจ้าสร้างได้รึไง ?” ชายหนุ่มกล่าวถามมันกลับไป

“ไม่ แต่นายท่านต้องทำได้เป็นแน่!” มันตอบกลับด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ ทำให้ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจออกมา

[“ระบบ ไอ้ของพวกนั้นข้าสร้างมันได้ไหม ?”] ชายหนุ่มกล่าวถามระบบในใจ

[“ถ้าท่านซื้อ เซียนก่อสร้าง ท่านย่อมสร้างได้ทุกอย่างที่เป็นสถานที่ บ้านเรือน มิติลับ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ท่านจะนึกออก”] ระบบตอบกลับคำถามของชายหนุ่ม แต่มันก็ไม่ค่อยช่วยอะไรเท่าไหร่

‘ตั้งล้านผลึก ไม่รู้จะหาได้ครบเมื่อไหร่ ตอนนี้ก็เหลืออยูหนึ่งแสนสองหมื่นผลึกเอง’ ชายหนุ่มบ่นในใจอย่างเซ็ง ๆ

“ถ้าบ้านพักกลางน้ำ ข้าว่าพอมีวิธีอยู่ ฟิชข้าจะมอบภารกิจให้เจ้าจงกลับไปเอาบ้านไม้กลางป่าที่ข้าสร้างไว้มาที่นี่ซะ” ชายหนุ่มนึกอะไรขึ้นได้เขาจึงกล่าวกับสัตว์เลี้ยงของเขาออกมา

“อ๋อ ไอ้บ้านหลังนั้นเหรอนายท่าน แล้วข้าจะเอามันมาได้ยังไง แค่จะขยับมัน มันยังไม่ยอมกระดิกเลย” ฟิชนึกอยู่ชั่วครู่ก็นึกออก แต่เขาเคยทดลองจะขยับมันดูแล้วซึ่งมันไม่กระดิกสักนิด

[“ระบบ มีวิธีเคลื่อนย้ายบ้านไม้หลังนั้นไหม ?”] ชายหนุ่มกล่าวถามระบบทันที

[“ท่านสามารถเก็บบ้านหลังนั้นใส่แหวนมิติของท่านได้ แต่แหวนวงนี้ไม่อาจมอบให้ผู้อื่นได้”] ระบบตอบกลับมา

[“แล้วมีวิธีอื่นอีกไหม ?”] ชายหนุ่มถามอีกครั้ง เขาอดที่จะรู้สึกเซ็งไม่ได้ ถ้าตอนนั้นรู้ว่าบ้านหลังนั้นใส่แหวนมิติได้ก็คงเก็บใส่ไปแล้ว แต่มันก็เพราะเขาไม่คิดว่าบ้านหลังนั้นจะมีค่าอะไรนัก ค่อยสร้างใหม่ก็ได้ด้วยนั่นแหละเลยไม่ได้ใส่ใจ

[“มี ท่านสามารถซื้อแหวนมิติแบบพิเศษ ราคาห้าหมื่นผลึกได้ แหวนนี้สามารถเก็บได้ทุกอย่าง แต่ได้แค่สิบอย่างเท่านั้น”] ระบบเสนอสิ่งวิเศษให้ ทำเอาชายหนุ่มอึ้งไม่น้อย ต้องเสียผลึกอีกแล้ว?!

[“ถ้าข้าสร้างบ้านไม้แบบนั้นใหม่ มันจะเป็นบ้านระดับเซียนอีกหรือไม่ ?”] เนื่องจากไม่อยากเสียผลึกเพิ่ม ชายหนุ่มจึงกล่าวถามระบบถึงสิ่งที่เขาสงสัย เพราะทักษะช่างไม้ของเขามันเป็นแค่ระดับราชวงศ์ ทำไมถึงสร้างบ้านระดับเซียนได้กัน?

[“ไม่ได้ ท่านจะสร้างได้แค่บ้านไม้ระดับราชวงศ์ ที่คราแรกท่านสร้างบ้านไม้ระดับเซียนได้เป็นเพราะระบบอัพเกรดบ้านหลังนั้นให้เนื่องจากเป็นรางวัลความพยายามครั้งแรกของท่าน”] ระบบตอบกลับมา ทำให้ชายหนุ่มเข้าใจในที่สุด

[“ซื้อก็ซื้อ! เอาแหวนมา!!”] ชายหนุ่มคำรามในใจด้วยความโมโห ระบบมันหน้าเงินจริง ๆ !

[“จะว่าไป เจ้าจะเอาผลึกไปทำอะไรกัน? เป็นระบบจำเป็นต้องใช้เงินด้วยรึไง??”] ชายหนุ่มถามระบบอีกครั้ง คำถามนี้เขาอดสงสัยไม่ได้ ในเมื่อระบบยิ่งใหญ่ซะขนาดนี้จะเอาผลึกไปทำไม

[“ท่านไม่ต้องกังวล เงินทุกบาททุกสตางค์ทุกผลึก ระบบนำไปบริจาคให้ผู้ยากไร้ในทุกโลกแบบสุ่ม ถือซะว่าท่านทำบุญก็ว่าได้ จำวางใจเถิด”] คำตอบจากระบบนำว่าเกิดคาดนัก!

[“...ทำไมข้ารู้สึกเหมือนถูกหลอกยังไงก็ไม่รู้”] ชายหนุ่มตอบกลับไปก่อนจะเลิกสนใจมันอีก

หลังจากระบบดูดผลึกของเขาไปห้าหมื่นผลึกแล้ว ก็ได้มีแหวนมิติสีเงินปรากฏขึ้นตรงหน้าของชายหนุ่ม เขาก็รับไว้ก่อนจะยื่นให้ปลาปากเสียตรงหน้าไป

“เจ้ารับนี่ไป แหวนวงนี้สามารถเก็บได้เกือบทุกสิ่ง แต่มันเก็บได้แค่สิบอย่างเท่านั้น” ชายหนุ่มกล่าวออกมาทำให้เจ้าปลาตกใจมาก แหวนวงนี้นับว่าเป็นของวิเศษอย่างแท้จริง!

เพราะบ้านไม้หลังนั้นตัวมันเคยลองคิดจะเก็บใส่แหวนมิติของตัวเองมาแล้วแต่ทำไม่ได้ มันจึงได้ล้มเลิกความตั้งใจไป แล้วยิ่งเห็นว่าเจ้านายของมันก็ไม่ได้สนใจในบ้านไม้หลังนั้นเลยมันเลยเลือกที่จะไม่กล่าวถึง

“ข้าเกือบลืมไป เอาเจ้านี่ไปด้วย ให้มันเป็นลูกน้องเจ้า” ในตอนที่ควานหาของในแหวนมิติชายหนุ่มก็ได้เจอกับบางอย่างเข้า เขาจึงยื่นให้ปลาปากเสียตรงหน้าไป

“ไอ้นี่มัน เจ้าเด็กตอนนั้นรึ?” ปลาปากเสียกล่าวถามออกมา

สิ่งที่ชายหนุ่มยื่นให้ ก็คือโหลแก้วที่ใส่ปลาเอาไว้ตัวหนึ่ง ปลาตัวนั้นมีท่าทีกระวนกระวายเหมือนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น! ทำไมทุกสิ่งรอบตัวถึงมีขนาดใหญ่เช่นนี้?

ปลาตัวนั้นชื่อว่า ฉู่หมิง นั่นเอง!