บทที่ 101 ชอบอาเยว่ (2)

จู่ๆ ก็มีเวลาว่าง ในที่สุดเสิ่นเยว่ก็สามารถเริ่มอ่านหนังสือที่ตุนไว้ก่อนหน้านี้ได้แล้ว

เด็กๆ ไม่อยู่ คล้ายกับจู่ๆ นางก็มีเวลาขึ้นมากมาย สามารถอ่านหนังสือ วิเคราะห์ เขียนคำอธิบาย และเขียนใจความสำคัญ เวลาครึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ใกล้ช่วงเที่ยง นางเก็บผักที่ลานเรือนด้านนอกห้องครัวเป็นเพื่อนท่านป้า

ท่านป้าพูดคุยกับนางเป็นครั้งคราว บ้างก็ทำงานในครัว ในหนึ่งวันราวกับว่าทุกอย่างจะกลับไปเป็นเช่นในอดีต

ในตอนที่ยังไม่ได้ไปที่จวนอ๋องผิงหย่วน

ตอนนั้นยังไม่มีเสี่ยวอู่ เสี่ยวชี เถาเถา ซุ่ยซุ่ย และไม่มีจัวซิน อาซื่อ ชงชิง เซ่าอ้าย แล้วก็...ชิงจือ

จู่ๆ นางก็ชะงักไป

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆ จึงนึกถึงชื่อนี้

"อาเยว่?" จวงซื่อเห็นนางเหม่อลอย

นางทัดผมข้างหู ยิ้มสดใส "เหม่อไปน่ะเจ้าค่ะ"

จวงซื่อเดินเข้ามาหา "อาเยว่ เจ้ามีเรื่องในใจหรือไม่?"

"เปล่าเจ้าค่ะ" เสิ่นเยว่ยิ้ม ครู่ใหญ่ผ่านไปจึงกล่าวอีกครั้ง "เพียงรู้สึกไม่วางใจเรื่องเด็กๆ ว่าอาจก่อความวุ่นวายระหว่างทาง..."

จวงซื่อยิ้ม ไม่ได้ถามอะไรมากอีก

......

หลังรับประทานอาหารเที่ยง หานเซิงก็ไปนอนกลางวัน

เสิ่นเยว่เพิ่งตื่นได้ไม่นาน ไม่รู้สึกง่วงนอน จึงอ่านหนังสือในห้องหนังสือ เมื่อหานเซิงตื่นนอน เสิ่นเยว่จึงเขียนอักษรเป็นเพื่อนเขา

จากเมืองหลวงในเดือนสิบ ตอนนี้เป็นวันที่ยี่สิบเดือนสิบสอง ความสามารถในการเขียนของหานเซิงพัฒนาไปมาก

"หานเซิง ท่านลุงพูดกับเจ้าหรือยัง เรื่องกลับเมืองหลวงปีหน้า?" เสิ่นเยว่เอ่ยถาม

หานเซิงพยักหน้าด้วยท่าทางเฉลียวฉลาด "บอกแล้วขอรับ"

เสิ่นเยว่ลูบศีรษะเขาเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา "หากมีเวลาก็อยู่กับท่านป้าให้มาก ปกติแล้วนางดีกับเจ้ามากที่สุด หากเจ้าไปเรียนที่โรงเรียนฉี่หมิงก็ต้องกินนอนที่โรงเรียน เกรงว่าปิดเรียนฤดูร้อนถึงจะได้กลับมาเยี่ยมท่านลุงท่านป้า พวกเขาคงจะคิดถึงเจ้ามาก..."

หานเซิงพยักหน้า "ข้าเข้าใจแล้วท่านพี่ ข้าจะหาเวลาไปอยู่เป็นเพื่อนท่านป้า"

เสิ่นเยว่ยื่นมือไปโอบเขาไว้ เอ่ยถาม "ช่วงนี้อ่านหนังสืออะไรอยู่?"

เสิ่นหานเซิงยิ้มพลางกล่าว "หนังสือที่ท่านพี่ให้คนนำมาส่ง ข้าอ่านหมดแล้ว การสอบในโรงเรียนข้าเองก็สอบได้อันดับต้นๆ ท่านอาจารย์บอกว่าข้าเก่งด้านการเรียน ข้าบอกท่านอาจารย์ไปว่า การเรียนของพี่หญิงข้าดีกว่าข้านัก แต่ท่านอาจารย์ก็ไม่เชื่อ!"

เสิ่นเยว่ยิ้มแล้วยื่นมือไปลูบศีรษะเขาอีกครั้ง "ข้าเพียงอ่านหนังสือเร็วกว่าเจ้า รอเมื่อเจ้าได้ไปโรงเรียนฉี่หมิง ข้าก็คงสู้เจ้าไม่ได้แล้ว..."

เสิ่นหานเซิงตาเป็นประกาย เสิ่นเยว่สำทับขึ้นมาอีกครั้ง "ถึงจะเป็นเรื่องแปลก..."

เสิ่นหานเซิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

สองพี่น้องหัวเราะไปด้วยกัน

......

เวลาผ่านไปสักพัก เหลียงเย่ก็กลับถึงเรือน เขาเล่าว่าส่งจดหมายไปยังค่ายทหารแล้ว ปีหน้าคงได้รู้ผล

เสิ่นเยว่เห็นเขาอารมณ์ดีมาก เขาลากเสิ่นเยว่ไปเล่นหมากล้อมด้วยกัน เสิ่นเยว่เองก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เพียงแต่เล่นหมากล้อมต้องลงหมากห้าตัว หมากล้อมยากเกินไป...

เหลียงเย่หัวเราะเพราะความประหลาดใจ "ไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้าไปเรียนรู้ของแปลกประหลาดพวกนี้มาจากที่ใด?"

เสิ่นเยว่พูดด้วยท่าทีนิ่งเรียบ "ในหนังสืออย่างไรเล่า...ในหนังสือมีทุกอย่าง ในหนังสือยังมีหญิงงามด้วย!"

เหลียงเย่อยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป

เสิ่นเยว่เรียงหมากติดต่อกันห้าตัว

เหลียงเย่ไม่รู้จะพูดอย่างไร

ผ่านไปอีกสักพัก เสิ่นเยว่ก็ไปตลาดกับจวงซื่อ

ก่อนสิ้นปี ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องซื้อของสำหรับปีใหม่ไม่น้อย ยิ่งใกล้ปลายปียิ่งต้องจัดตกแต่งให้เรียบร้อยแต่เนิ่นๆ ผ่านไปอีกไม่กี่วันก็ต้องไปมาหาสู่ผู้มีอำนาจสูงศักดิ์ในเมือง จวงซื่อเองก็ไม่พลาดการทำสิ่งนี้ เรื่องภายในเรือนเตรียมไว้ล่วงหน้าย่อมสบายใจกว่า

เพียงแต่เมืองตานเฉิงไม่ใหญ่

ในตอนที่เสิ่นเยว่เกาะแขนจวงซื่อไปตลาด แทบจะมีคนเดินเข้ามาหาแล้วทักทายจวงซื่อทุกช่วงขณะ และเพราะแปลกตา คนเหล่านั้นจึงอดที่จะมองเสิ่นเยว่ไม่ได้ พลางถามนี่คือผู้ใด? ท่านป้าก็จะแนะนำอย่างภาคภูมิใจว่าเป็นหลานสาว เสิ่นเยว่เองก็กล่าวทักทาย ฝ่ายตรงข้ามตาเป็นประกายถามว่า ออกเรือนหรือยัง?

เสิ่นเยว่รู้สึกปวดหัว

จวงซื่อยิ้มพลางกล่าว ยัง...

ระหว่างทางไป หากคนเหล่านั้นมีครอบครัวก็จะบอกว่าที่เรือนมีบุรุษงาม ทั้งยังซักไซ้จวงซื่ออีกว่าสองวันนี้มีเวลาไปหาได้หรือไม่

เสิ่นเยว่รู้สึกปวดหัวยิ่ง