Chapter 1046 ข้าตั้งหลัก เพื่อเริ่มต้นใหม่
จังหวัดตงไห่ยวี.
นี่คือดินแดนที่แยกออกมาจากแผ่นดินใหญ่เมื่อหมื่นปีที่แล้ว.
สถานที่แห่งนี้แตกต่างจากแผ่นดินใหญ่ ที่ถูกล้อมรอบด้วยทะเลทั้งสี่ด้าน.
“ฟิ้ว---”
เรือรบตงกู่ที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว ก่อนที่จะชะลอลงจอดที่ชายฝั่งทะเลช้า ๆ.
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่กระโดดลงมา ร่อนลงไปยืนบนผืนปฐพี พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า“ที่นี่คือจังหวัดตงไห่ยวีสินะ ดูไม่แตกต่างจากจังหวัดหนานตงซือเลย.”
หากเส้นทางไม่มีอันตราย และไม่ต้องใช้ศิลาดาราหกแฉก คงจะทำให้เขาตื่นเต้นได้มากกว่านี้
อย่างไรก็ตาม คิดถึงการปล้นโจรสลัดก่อนหน้านี้ ลอกคราบพวกเขาจนหมด ก็ทำให้เขาพอใจอยู่เล็กน้อย.
หลี่ชิงหยาง เซียวจื่อจื่อ ศิษย์ทั้งสี่ได้กระโดดลงมาเช่นกัน เพราะว่าพื้นที่ไม่คุ้นเคย กับบรรยากาศที่แปลกประหลาด รู้สึกไม่สบายตัวอยู่เหมือนกัน.
“เจ้านิกายจุน!”
โหลวจื่อหลงยกมือประสานไปด้านหน้า “โหลวโหมวขอลาก่อน!”
การจากสถานที่แห่งนี้มาหลายสิบปี เมื่อมาถึงฝั่งแห่งนี้ ทำให้ใจของเขากระวนกระวายขึ้นมาเป็นอย่างมาก.
สหาย!
ข้ามาแล้ว เจ้าจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว!”
“อย่าเพิ่งไป.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย.“เปิ่นจั้วไม่รู้เรื่องราวจังหวัดตงไห่ยวีนัก จำเป็นต้องให้เจ้านำทางอยู่.”
“......”
โหลวจื่อหลงที่กล่าวด้วยน้ำเสียงขมขื่น “โหลวโหมวไม่ได้รู้จักจังหวัดหนานตงยวีนัก ยากจะนำทางเจ้านิกายจุนได้.”
“อย่างน้อยเจ้าก็ควรจะบอกว่าอาณาจักรเจิ้นเหว่ยไปทางใหน ไม่ใช่รึ?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
เขามายังจังหวัดตงไห่ยวีเพื่อช่วยปรมาจารย์ฟ่าน อย่างน้อยก็ต้องมีคนที่เชื่อใจได้นำทางสักหน่อย จะได้ไม่หลง.
“อาณาจักรเจิ้นเหว่ย.....”
ระหว่างนี้โหลวจื่อหลง ที่ดวงตาเบิกกว้าง เพราะว่าที่ด้านหน้าบนท้องฟ้า ทันใดนั้นปรากฏฝูงสัตว์ที่บินได้ปรากฏขึ้น!
“หืม?”
จุนซ่างเซียวที่หันหน้าไปมอง ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
ในครรลองสายตาของเขานั้น ปรากฏกลุ่มของอาชามีปีก ร่างกายสีขาวเงิน ที่ด้านหน้ามีเขาสีแดงส่องประกาย ใต้เท้าของพวกมันมีหมอกสีขาวปรากฏ ขณะทะยานไปบนท้องฟ้า กล่าวได้ว่าเป็นภาพที่อลังการเป็นอย่างมาก!
“โอ้วสวรรค์!”
เซียวจุ้ยจื่อที่อุทานด้วยความตกใจ“ม้ามีปีก ม้าพวกนี้บินได้ด้วย!”
“ชิ.”
เย่ซิงเฉินแค่นเสียงดูแคลน.
มีอะไรน่าตื่นตะลึงกับสิ่งแปลก ๆ ในโลกใบนี้ ต้องประหลาดใจขนาดนั้นเลยเหรอ.
แววตาของจุนซ่างเซียวที่เป็นประกายขึ้นมา ลอบคิดในใจเช่นกัน“รูปร่างสวยงามไม่เลว หากจับไปเป็นสัตว์ขี่ละก็ต้องยอดเยี่ยมแน่!”
ระบบเอ่ย “อสูรเพกาซัส หรือม้าซีเหล่ยกลายพันธ์ มีปีกตั้งแต่เกิด สามารถบินบนท้องฟ้าได้ ในยุคโบราณถือว่าเป็นสัตว์ที่แสนธรรมดาของทวีปชิงหยุน หลังจากสงครามราชันย์นึกว่าสูญพันธ์ไปแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่าจะมาโผล่ที่จังหวัดตงไห่ยวีเช่นนี้!”
“อสูรเพกาซัสอย่างงั้นรึ?”จุนซ่างเซียวที่พุ่งออกไป โผล่ที่กลางฝูง พร้อมกับเผยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “วันนี้พวกเจ้าต้องเป็นของข้า.”
“ฮี่ ฮี่ ---”
ฝูงเพกาซัสที่ตื่นตะหนก แตกฝูงกระจายกันจ้าระหวั่น.
“ฟู่ ฟู่!”
พลังวิญญาณที่มองไม่เห็นกระจายออกไปรอบ ๆ สานกันเป็นตาข่ายที่มองไม่เห็นกักขังพวกมันเอาไว้อย่างสมบูรณ์.
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่วาดมือไปบนอากาศ.
ก่อนที่จะส่งเพกาซัสสิบตนเข้าไปขังไว้ในห้องโดยสารที่สามของเรือรบตงกู่.
“หลังจากนี้พวกเจ้าจะเป็นสัตว์ขี่ของข้า เป็นสัตว์ของข้าแล้ว จะต้องถูกประทับตรา!”จุนซ่างเซียวที่วาดมือไปด้านหน้า บนร่างของเพกาซัสทั้งสิบปรากฏผนึกเป็นรูปเกือกม้า.
ระบบที่พูดไม่ออก “โฮสน์บ้านนอกจริง คิดอย่างไรทำตรารูปเกือบม้ากัน!”
“เหล่าโหลว.”จุนซ่างเซียวเอ่ยถาม “อาณาจักรเจิ้นเหว่ยไปทางใหน?”
โหลวจื่อหลงเอ่ย “ข้ารู้เพียงไปทางตะวันออก.”
“แปะ!”
จุนซ่างเซียวดีดนิ้ว เอ่ยออกมาว่า“ขึ้นเรือ ไปทิศตะวันออก.”
เพราะว่าจังหวัดตงไห่ยวีนั้นถูกล้อมรอบด้วยทะเล และห่างจากแผ่นดินใหญ่มาก ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะรอได้แล้ว เพราะจะต้องยืนยันก่อนว่าปรมาจารย์ฟ่านมีชีวิตหรือตายไปแล้ว ให้เร็วที่สุด.
เบาะแสเดียวที่มีคือ เขาและช่างตีเหล็กคนอื่น ๆ เดินทางไปศึกษาแร่ลึกลับที่อาณาจักรเจิ้นเหว่ย.
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
เรือรบตงกู่ที่ยกตัวขึ้นจากพื้นดิน.
“เจ้านิกาย.”หลี่ชิงหยางเอ่ยด้วยความเป็นกังวล“พวกเราเพิ่งมายังจังหวัดตงไห่ยวี ไม่คุ้นเคยกับผู้คนและสถานที่ การนำเรือเหาะที่อลังการเช่นนี้บินออกไป ไม่ดูเด่นไปหน่อยรึ?”
จุนซ่างเซียวที่เอ่ยออกมาด้วยความพอใจ “ขอบใจที่เจ้าเตือน พวกเราควรจะถ่อมตนสักหน่อย.”
กับโจรสลัดระดับครึ่งก้าวปราชญ์ยุทธ์มากมาย จังหวัดตงไห่ยวีอาจจะไม่ธรรมดาก็ได้ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการสร้างปัญหา จุนซ่างเซียวที่เก็บเรือรบตงกู่ ก่อนนำศิษย์เดินทางอย่างระมัดระวัง.
ส่วนเพกาซัสสิบตัวนั่นล่ะ?
แน่นอนว่ามันถูกผนึกในพื้นที่มิติแยกภายในเรือนั่นเอง.
“ฮึฮึ.”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ“ถึงจะลดขนาดเรือรบลง ก็ยังใส่สิ่งมีชีวิตได้ ดูเหมือนว่าการพบเจอเรือรบตงกู่ที่พิภพสงครามครั้งนั้น คุ้มเกินคุ้มเลย!”
......
หลังจากที่จุนซ่างเซียวจากไปหลายวันแล้ว.
นายน้อยหยวน และเหล่าหลินก็มาถึงชายฝังจังหวัดตงไห่ยวีในที่สุด.
เขาไม่คาดหวังจะพบกับจุนซ่างเซียวเช่นเดิม ยังไงซะเขาหนีมาที่นี้ ก็เพราะหนีอีกฝ่ายอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อตั้งเป้าหมายแล้ว ก็ต้องเดินหน้าต่อเตรียมเริ่มชีวิตใหม่ที่นี่.
ก่อนออกเดินทาง นายหน้อยหยวนที่สลัดทิ้งทุกอย่าง หวังจะมาตั้งตัวที่นี่ ทว่าคิดถึงว่าจุนซ่างเซียวมาถึงที่นี่ก่อนเข้าซะอีก ภายในใจก็รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเช่นกัน.
ข้าหยวนเฟิง ชั่วชีวิตนี้ไม่สามารถสลัดคนผู้นี้ได้จริง ๆ รึ?!
ไม่!
มันต้องได้สิ!
ข้าจะต้องมุ่งไปด้านหน้าด้วยจิตใจที่เข้มแข็ง!
นายน้อยหยวนยังเชื่อมั่น เขาจะสามารถผูกสัมพันธ์กับคนของจังหวัดตงไห่ยวีได้แน่.
ตอนนี้เขารู้สึกดีใจที่สุด ที่สืบข่าวมาบ้างแล้ว พอจะรู้เรื่องราวอาณาจักรใหญ่ในจังหวัดตงไห่ยวี.
โอกาส!
นี่คือโอกาสที่จะสร้างผลงาน.
หากว่าไปเข้าร่วมอาณาจักรสักแห่ง ค่อย ๆ ไต่เต้า แม้นว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยก็ตาม!
“ตัดสินใจแล้ว!”
ขณะมาถึงโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง เขาก็เอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ “ข้าจะเลิกจับปากกาเข้าร่วมกองทัพแล้ว!”
เหล่าหลินเอ่ย “นายน้อย จังหวัดตงไห่ยวีมีอาณาจักรหลายแห่ง พวกเราควรจะเลือกเข้าร่วมอาณาจักรใหนกัน?”
นายน้อยหยวนที่กางแผนที่จังหวัดตงไห่ยวี ก่อนที่จะเอ่ยออกมว่า“สิบปีที่แล้ว จังหวัดตงไห่ยวีมีสิบอาณาจักร ตอนนี้ หกอาณาจักรถูกกำราบไปแล้ว เหลืออาณาจักร เหล่ยเหยี่ยน ชิงเสวียน หู่เยว่ และเจิ้นเหว่ย สี่อาณาจักรใหญ่เท่านั้น.”
“ทางตะวันออกอาณาจักรเจิ้นเหว่ยมีพื้นที่กว้างใหญ่ที่สุด ภูมิประเทศซับซ้อนที่สุดด้วย ยากที่จะถูกตีแตก ดังนั้น.....”เขาที่ชี้ไปยังพื้นที่อาณาจักรเจิ้นเหว่ย “พวกเราจะไปยังอาณาจักรนี่ล่ะ!”
“ข้าเคารพการตัดสินใจของนายน้อย!”เหล่าหลินเอ่ย.
เช้าวันถัดมา.
ทั้งสองที่เตรียมสัมภาระ มุ่งหน้าสู่อาณาจักรเจิ้นเหว่ยทันที.
นายน้อยหยวนที่อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เขาที่ทิ้งทุกอย่างในอดีตไปแล้ว เตรียมสร้างอนาคตขึ้นมาใหม่.
ในเวลาเดียวกัน ขณะที่พวกเขาเดินทางนั้น ที่ชายแดนอาณาจักรหู่เยว่และอาณาจักรเจิ้นเหว่ยนั้น จุนซ่างเซียวที่นำศิษย์สี่คนเดินทางผ่าน เวลานี้ถูกทหารหลายสิบคนเข้าล้อมกรอบเอาไว้.
“นายกอง!”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “พวกเราเป็นเพียงคนที่ผ่านมา ไม่เชื่อรึ?!”
“คนที่ผ่านมา?”
หัวหน้าทหารที่สวมเกราะรบแค่นเสียง“ในความเห็นของข้า พวกเจ้าคือสายลับของอาณาจักรหู่เยว่ส่งมา ค้นพวกมัน!”
“ตูมมมมม!”
กล่าวจบ เย่ซิงเฉินที่ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้า หมัดขวาของเขาต่อยไปยังอกอีกฝ่าย แค่นเสียงเย็นชา“แส่หาความตาย!”
“ตูมมมมม ----”
ทหารเหล่านั้นลอยกระเด็น เกราะรบที่ยังคงอยู่ดี ทว่าร่างกายภายในนั้นได้กลายเป็นกองเศษเนื้อเรียบร้อยแล้ว.
ราชันย์รัตติกาล.
เป็นคนที่เกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก.
“นายกอง!”
เหล่าทหารทั้งหมดที่ตื่นตกใจ ขณะนำอาวุธออกมา ก็พบว่าที่คอของพวกเขามีกระบี่พาดเอาไว้.
เซียวจุ้ยจื่อยืนอยู่ด้านหลัง กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อย่าขยับดีกว่า.”
“พรึดโครม!”
“พรึดโครม!”
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เหล่าทหารกว่าสิบคนก็หมดสติ ก่อนที่ร่างกายจะถูกถอดลอกคราบไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน.
“เจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยางที่ตรวจสอบเกราะที่ลอกคราบมา “เกราะของอาณาจักรเจิ้นเหว่ยไม่ธรรมดาเลย สิบปีมานี้พวกเขาสามารถจัดการกับสามอาณาจักรได้.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ปรมาจารย์ฟ่านที่ถูกจับตัวมาจังหวัดตงไห่ยวี บางที่อาจจะเกี่ยวข้องกับพวกเขาก็ได้.”
ระหว่างทางเดินทางมายังอาณาจักรเจิ้นเหว่ย ไม่เพียงแค่ศึกษาเกี่ยวกับวัฒนธรรมยังได้รับข่าวหลายอย่างเกี่ยวกับราชันย์เจิ้นเหว่ย ที่มีความสามารถที่น่าเกรงขาม.
“เจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยางที่ส่งเกราะรบออกมา“เกราะรบเหล่านี้ แม้แต่ทหารธรรมดาทั่วไปยังสวมใส่ได้ จะต้องถูกสร้างขึ้นมาจากยอดฝีมือแน่ ๆ.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “อธิบายได้ว่าทรัพยากรของอาณาจักรเจิ้นเหว่ยนั้นมีมากมาย นอกจากนี้ยังยึดครองสามอาณาจักรได้ อีกไม่นานอาจจะรวมจังหวัดตงไห่ยวีได้แน่.”
“แล้วตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดี?”
“ก็ต้องไปที่เมืองเจิ้นเหว่ย พบราชันย์เจิ้นเหว่ยสักหน่อยแล้ว.”
