Chapter 1043 เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
“เจ้านิกายจุน ผ่านไปจากที่หนึ่งพันลี้ ก็จะพบหายนะที่สามภูเขากระบี่.”โหลวจื่อหลงเอ่ย.
ขณะเข้ามาในทะเลตงยวีเขารู้สึกกังเวลเป็นอย่างมาก จนกระทั้งผ่านสองหายนะมาได้ ทำให้ตอนนี้วางใจเป็นอย่างมาก.
กล่าวได้ว่าต่อหน้าจุนซ่างเซียวและศิษย์ถึงจะเป็นนรกก็ผ่านไปได้โดยง่าย.
ตัดสินใจไม่ผิดจริง ๆ.
ที่เสนอตัวตามอีกฝ่ายมายังจังหวัดตงไห่ยวีเช่นนี้!
“ภูเขากระบี่?”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางคาดหวัง “จะเป็นอย่างไร?”
“ฟิ้ว-”
เรือรบตงกู่ที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว ในเวลานั้นเห็นเป็นประกายแสงวับวาวเท่านั้น
เร็วมาก.
ก็ใช้พลังงานมาก.
หากไม่เพราะว่าปมาจารย์ฟ่านเขียนข้อความว่าเร่งด่วนมาก เขาคงใช้ศิลาวิญญาณธรรมดา เดินทางเรื่อย ๆ ไม่เร่งรีบเป็นแน่
“ฟู่ ฟู่!”
หลังจากผ่านมาหนึ่งร้อยลี้ พบว่าที่ไกลออกไปนั้นพบเมฆที่ดำมืด และยังแผ่กลิ่นอายที่คมกล้าออกมา!
“เจ้านิกายจุน!”โหลวจื่อหลงเอ่ยออกมาว่า“นั่นคือดินแดนภูเขากระบี่ หากเรือเคลื่อนที่เข้าไป จะพบกับฝนที่แหลมคมโจมตี.”
“อาหนิว.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ด่านนี้มอบให้เจ้า.”
“......”
เย่ซิงเฉินที่ยังคงเงียบ จ้องมองเมฆสีดำที่อยู่ไกลออกไป แววตาที่เผยความเหยียดหยัน.
หายนะหนึ่งและสอง เขาเองก็ต้องการลงมือ.
หากแต่กับถูกชิงตัดหน้าโดยหลี่ชิงหยางและเซียวจุ้ยจื่อ และแล้วท้ายที่สุดก็ถึงเวลาของเขาออกโรงแล้ว!
พวกสามัญชน.
รอตื่นตะลึงกับพลังของเปิ่นตี้ได้เลย!
......
“ฟิ้ว---”
เรือรบตงกู่ที่เข้ามาในเขตภูเขากระบี่ ริ้วแสงคมมีดจากเมฆสีดำทมิฬที่ล่วงหล่นลงมาราวกับสายฝน ความคมที่บาดห้วงมิติเป็นรอย!
“เคร้ง!”
ในเวลานั้นกระบี่เจิ้นหยางที่ออกจากฝัก ส่องประกายแสงวับวาวปกคลุมสภาพแวดล้อมรอบ ๆ.
“ฟิ้ว---”
ในเวลานั้น บนดาดฟ้าเรือ เย่ซิงเฉินที่ถือกระบี่ มุมปากกระตุกเล็กน้อย.
ทำไมคนอื่น ๆ ถึงได้แสดงความยอดเยี่ยมออกมา ทว่าพอถึงทีเขา กับจบรวดเร็วซะเหลือเกิน!”
“ไม่เห็นยากอะไร.”จุนซ่างเซียวที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา.
เขาได้ยินคำบรรยายที่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม ท้ายที่สุดหายนะทั้งสาม เขาไม่ได้ลงมือเลย ให้ศิษย์จัดการก็เกินพอแล้ว.
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
บนท้องฟ้า เรือรบตงกู่ที่เร่งความเร็วอีกครั้ง.
ผ่านมาสองสามวันนี้ มีภัยพิบัติหลายอย่างเช่นกัน แต่เพราะว่ามันไม่ได้รุนแรงอะไร ศิษย์ของเขาสามารถจัดการมันได้อย่างง่ายดาย.
“......”
ขณะจ้องมองทะเลเพลิงที่สลายหายไป โหลวจื่อหลงที่ตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก “สามารถผ่านไปได้ง่ายขนาดนี้เลย.”
“เหล่าโหลว.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ยังมีภัยพิบัติอะไรอีก?”
โหลวจื่อหลงส่ายหน้าไปมา “ภัยพิบัติทั่วไปผ่านมาหมดแล้ว เกรงว่าคงมีเพียงแค่ภัยพิบัติที่ซ่อนอยู่เท่านั้น.”
“ภัยพิบัติที่ซ่อนอยู่?”
“บนทะเลตงไห่นั้นมีปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดอยู่มากมายหลากหลาย ยกตัวอย่างเขตแดนหมอก หากเข้าไปจะทำให้หลงได้ ถือว่าได้ว่าเป็นภัยพิบัติที่ซ่อนอยู่ ทว่าสภาพอากาศที่ไม่แน่นอน บางทีก็ไม่ได้พบเจอแต่อย่างใด.”
“เขตแดนหมอก?”
จุนซ่างเซียวชี้ไปยังพื้นที่ไกลออกไป “นั่นคือสิ่งที่เจ้าเอ่ยถึงอย่างงั้นรึ?”
โหลวจื่อหลินที่ขนลุกขึ้นทันที พบว่าที่ไกลออกไปปรากฏหมอกขาวปกคลุมพื้นที่กว้าง.
“ไม่นะ!”
เขาที่ได้แต่ส่ายหน้า แทบทรุดไปกับพื้น “แค่พูดก็มาเลย!”
“คำพูดของเจ้าร้ายกาจจริง ๆ.”
“......”
“ฟิ้ว ----”
เรือรบตกกู่ที่เวลานี้ถูกปกคลุมด้วยหมอกหนา.
แทบจะในทันที จุนซ่างเซียวพบว่าจิตสัมผัสของเขาถูกจำกัดเอาไว้ แทบจะไม่สามารถสำรวจรอบ ๆ ได้เลย แม้แต่เริ่มหลงทิศ!
“เจ้านิกาย!”
หลี่ชิงหยางที่กล่าวด้วยความตกใจ “ศิษย์ไม่สามารถบอกได้เลยว่าที่ใหนตะวันออก ตะวันตก เหนือหรือใต้ได้เลย!”
เหออู๋ตี้ที่ขมวดคิ้วไปมา “หมอกนี่เหมือนกับค่ายกล ที่สะกดจิตสัมผัสและทำให้พวกเราหลงทิศ.”
“ไม่มีกลิ่นอายของค่ายกล เกิดจากธรรมชาติ ลึกลับจริง ๆ.”จุนซ่างเซียวทีเอ่ยด้วยความประหลาดใจ.
“เจ้านิกายจุน.”
โหลวจื่อหลงที่ชี้ไปยังทิศทางด้านซ้าย “ทางออกไปทางนี้!”
กับคนทั่วไปที่หลงทิศ หากแต่ต้นหนที่มีประสบการณ์ จะมีวิธีในการระบุทิศที่ถูกต้องแม่นยำ.
จุนซ่างเซียวที่บังคับเรือรบตงกู่อย่างรวดเร็ว ไปยังทิศที่เขานำทาง ผ่านไปราว ๆ หนึ่งวัน พวกเขาก็บินออกมาจากหมอกได้.
“ฟู่ ฟู่!”
โหลวจื่อหลงที่แทบหมดสติ.
เขาที่ต้องใช้สมาธิมากมายจนทำให้เขาหมดเรี่ยวหมดแรงนั่นเอง.
“เจ้านิกายจุน.”
โหลวจื่อหลงเอ่ย ”พวกเราเข้าเขตจังหวัดตงไห่ยวีแล้วตอนนี้ หากไม่พบกับภัยพิบัติซ่อนอยู่ เจ็ดวันหลังจากนี้ก็จะถึงเป้าหมาย.
ในเวลานี้ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรอีกแล้ว.
เพราะว่าตอนนี้ไม่คาดหวังที่จะพบกับภัยพิบัติใด ๆ แล้ว.
แน่นอนว่าพวกเขายังคงพบกับพายุใหญ่ เพราะมันไม่ได้รุนแรง จึงไม่ถูกเรียกว่าภัยพิบัติ.
หลังจากเข้ามาในพื้นที่จังหวัดตงไห่ยวีแล้ว พวกเขาก็พบเรือน้อยมาก ที่จริงต้องบอกว่าไม่มีด้วยซ้ำ เห็นเพียงผืนน้ำที่กว้างใหญ่.
จุนซ่างเซียวพอจะคาดเดาได้ว่า เรือที่เดินทางมา หากไม่พบกับภัยพิบัติอยู่ ก็คงกำลังหลงทิศ.
“อึก ๆ.”
โหลวจื่อหลงที่ยกสุราขึ้นดื่ม พลางทอดถอนใจ “เจ้านิกายจุน โหลวโหมวไม่คาดคิดเลยว่า จากจังหวัดหนานซือมายังจังหวัดตงไห่ยวีจะง่ายดายถึงเพียงนี้.”
“ข้าก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อ เหออู๋ตี้ที่นั่งอยู่ห่างออกไป ขณะกำลังกินอาหารทะเลอยู่.
โหลวจื่อหลงจ้องมองไปยัง เย่ซิงเฉินที่ยืนกอดอกอยู่ กล่าวด้วยความสงสัย “ศิษย์ของท่านผู้นั้นไม่ชอบดื่มสุราอย่างงั้นรึ?”
“เขารึ? เขาชอบดื่มแต่ดื่มแล้วมักจะนอนยาว ดังนั้นจึงไม่คิดที่จะดื่มตอนนี้.”จุนซ่างเซียวเอ่ยตอบ.
“......”
เย่ซิงเฉินที่ได้ยินคำพูดดังกล่าว ใบหน้าที่กลายเป็นเหรอหราไปในทันที.
ในอดีตเมื่อครั้งที่เป็นราชันย์ยุทธ์ ชีวิตของเขาที่อยู่กับการฆ่าฟัน ไฉนเลยจะสนใจสิ่งรื่นเริงเหล่านั้น.
......
อาหารทะเลจังหวัดตงไห่ยวีนั้นอร่อยมาก ยิ่งกินแก้มสุรา ชมดวงตะวัน นอนเอกเขนก ทำให้รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก.
จุนซ่างเซียวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ดาดฟ้าเรือ ลอบคิดในใจ“นี่สิคือชีวิตที่ข้าต้องการ.”
หากไม่มีภารกิจที่จำกัดเวลา บางทีเขาจะลองชีวิตอย่างไร้แก่นสาร ท่องเที่ยวไปทั่วโลกอย่างแน่นอน.
“เจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยางเอ่ย “ที่ไกลออกไปมีเรือด้วย!”
“หืม?”
จุนซ่างเซียวที่ส่งจิตสัมผัสออกไป พบว่ามีเรือขนาดใหญ่สิบลำ กำลังล้อมกรอบเรือลำหนึ่งอยู่ บนท้องฟ้าที่ส่องประกายแสงวับวาว เหมือนว่ากำลังต่อสู้อย่างหนักหน่วง.
“นั่นมันโจรสลัด!”
ขณะมองออกไป โหลวจื่อหลงที่ใบหน้าเปลี่ยนสีในทันที.
จุนซ่างเซียวที่จับจ้องมองไปยังเรือที่ถูกล้อมกรอบ ดูจากรูปลักษณ์แล้ว น่าจะเป็นเรือจากจังหวัดหนานซือ ผ่านภัยพิบัติมาได้ ไม่ง่ายเลย แต่ท้ายที่สุดก็มาพบกับโจรสลัดเข้าอีก ดูเหมือนว่าจะโชคร้ายอยู่เล็กน้อย.
เดี๋ยวนะ!
คนบนเรือนั่น ดูคุ้น ๆ นะ!
......
“ตูมมมม!”
“ตูมมมม!”
บนท้องฟ้าเรือรอบสิบล้ำ พลังวิญญาณที่มากล้นระเบิดออกมา.
ชายชราชุดดำที่รับมือหนึ่งต่อห้า ตอนนี้ทำได้แค่หลบซ้ำแล้วซ้ำเล่า.
“นายน้อย!”
เขาที่คำรามลั่น “ท่านหนีไปก่อนเร็ว!”
“หนีรึ?”
“อิ อิ อิ อิ!”
บนเรือโจรสลัดที่ไกลออกไป ชายวัยกลางคนตาเดียวหัวเราะอย่างสยดสยอง “กล้าสังหารคนของโจรสลัดถูหลงของข้า เจ้าต้องตายในวันนี้!”
“น่ารังเกียจนัก!”
ชายหนุ่มที่สวมชุดหรูหรากำหมัดแน่น ภายในใจที่ไม่ยินดียิ่งนัก “เพียงแค่กลุ่มโจรสลัด ทำไมถึงได้มีครึ่งก้าวปราชญ์ยุทธ์มากมายขนาดนี้กัน!”
“ตูมมมมม!”
ในเวลานั้น บนท้องฟ้าที่เกิดระเบิดเสียงดังสั่น.
ชายชุดดำที่หลบไม่พ้น ถูกต่อยลอยกระเด็น ก่อนที่จะไถลไปบนพื้นทะเล กระอักโลหิตออกมา.
“เหล่าหลิน!”
ชายหนุ่มในชุดที่หรูหราตะโกนออกมาด้วยความตกใจ.
“ฟู่ ฟู่!”โจรสลัดครึ่งก้าวปราชญ์ยุทธ์บนท้องฟ้าที่รวมพลังวิญญาณ อย่างไรก็ตาม ขณะที่จะโจมตีออกมา บรรยากาศสภาพแววล้อมรอบ ๆ ที่กลายเป็นมืดขึ้นมาทันที.
“หืม?”
ขณะนั้นทุกคนที่เงยหน้าขึ้นมอง เห็นเพียงบนท้องฟ้ามีเรือลำใหญ่ลอยอยู่.
“นายน้อยหยวน.”
จุนซ่างเซียวที่นั่งอยู่บนดาดฟ้า เผยยิ้มพลาย “ไม่คาดคิดเลยว่าจะมาพบกันที่ชายทะเลจังหวัดตงไห่ยวีเช่นนี้.”
ในเวลานั้นเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น นายน้อยหยวนที่ชะงักราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงกลางกบาล เขาที่สูดหายใจลึก คำรามลั่นในใจ“เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!”
