Chapter 1042 ปรมาจารย์ฟ่าน
จุนซ่างเซียวที่ควบคุมเรือรบตงกู่มุ่งสู้จังหวัดตงไห่ยวี ระหว่างทางพบกับเรืออับปางมากมาย.
....
บนเกาะที่โดดเด่นแห่งหนึ่ง.
“!”
คลื่นทะเลที่สาดซัด กระแทกโขดหินใหญ่ไม่หยุดหย่อน.
ชายชราผู้หนึ่งที่เผ้าผมกระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าเปียกโชกขาดเป็นรูมากมาย ที่เท้านั้นมีโซ่ล่ามผูกมัดเอาไว้ ดูเหมือนว่าจะถูกคุมขังเอาไว้บนเกาะแห่งนี้มาหลายสิบปีแล้ว.
“ข้าได้ปล่อยขวดลอยน้ำไปยังแผ่นดินไหว จะต้องมีใครสักคนมาช่วยอย่างแน่นอน!”
ใช่แล้ว!
ไม่จำเป็นต้องถาม คนผู้นี้ก็คือช่างตีเหล็กชั้นยอดที่สร้างอาวุธขึ้นมาเพื่อให้จุนซ่างเซียวทำลาย แล้วสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองนั่นเอง ปรมาจารย์ตีเหล็กฟ่านเย่จื่อ!
“เจ้าแก่.”
ทหารในชุดเกราะคนหนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ที่นี่ห่างจากแผ่นดินใหญ่มากมาย บนทะเลก็มีสัตว์ร้ายมากมายนับไม่ถ้วน บางทีขวดของเจ้าคงไปไม่ถึงฝั่งหรอก คงจมกลางทางหรือถูกกินไปหมดแล้วนั่นล่ะ.”
ปรมาจารย์ฟ่านเอ่ย “ขวดลอยน้ำที่เหล่าฟู่ ตีขึ้นมานั้นพิเศษ จะถูกสัตว์ร้ายกินได้อย่างไร?”
อั๊ยยะ!
คำพูดของเขาดูมั่นใจเป็นอย่างมาก!
“ชิ.”
ทหารคนดังกล่าวที่ครุ่นคิดและเอ่ยออกมาว่า“ถึงจะไปถึงแผ่นดินใหญ่แล้วอย่างไร เจ้าคิดจริง ๆ รึว่าจะมีคนที่ไม่กลัวตายถ่อมาช่วยเจ้าถึงที่นี่? ไม่ว่าจะเป็นใครก็รักชีวิตตัวเอง ใครมันจะเสี่ยงตายมายังจังหวัดตงไห่ยวีเพื่อช่วยชีวิตช่างตีเหล็กแก่ ๆ อย่างเจ้า.”
ปรมาจารย์ฟ่านที่ยังไม่สิ้นหวัง เอ่ยออกมาว่า“เท่าที่เหล่าฟู่คาดการณ์ ขวดลอยน้ำน่าจะไปถึงแผ่นดินใหญ่แล้ว เชื่อว่าอีกไม่นาน จะต้องมียอดฝีมือมากมายมาช่วยข้า เพราะว่าข้าฟ่านเย่จื่อนั้นมีสหายมากมาย!”
ทหารเอ่ยออกมาเล็กน้อย “งั้นคงต้องย้ายห้องขังเจ้าไว้ก่อนเนิ่น ๆ จะได้หลบเลี่ยงคนที่จะมาช่วยเจ้าสินะ.”
“......”
หากไม่มีโซ่ล่ามเอาไว้ ปรมาจารย์ฟ่านคงลุกขึ้นตบหน้าอีกฝ่ายแน่ เพราะอีกฝ่ายพยายามทำลายความหวังของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า!
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร.
จะต้องมีคนมาช่วยข้าอย่างแน่นอน.
ฟ่านเย่จื่อยังคงนั่งบนหินใหญ่ ดูไม่ต่างจากรูปปั้น.
หากทหารคนนี้มีความสามารถสักหน่อย จะพบได้อย่างแน่นอนว่า ก้อนหินและก้อนกรวดรอบ ๆ นั้นมีรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปเป็นพิเศษมาก.
นี่คือความสามารถ.
ไม่ใช่อำนาจของวิถียุทธ์ แต่เป็นอำนาจของวิถีตีเหล็ก.
ในทวีปชิงหยุน เขาถือว่าเป็นตัวตนในตำนานแล้ว.
ด้วยความสามารถตีเหล็กของเขาได้ก้าวไปถึงขั้นสุดยอด ขอแค่มีแร่ ก็สามารถสร้างอาวุธชั้นยอดออกมาได้!
หากแต่ฟ่านเย่จื่อไม่ได้เผยมันออกมาแต่อย่างใด.
ที่น่าเศร้าที่สุด.
เขาที่ถูกขังเอาไว้ในเกาะที่โดดเดี่ยวแห่งนี้สิบกว่าปีแล้ว.
เขาที่ดูไม่เหมือนช่างตีเหล็กเลยแม้แต่น้อย ในเวลานี้เป็นเพียงชายชราที่สิ้นไร้ไม้ตอกเท่านั้น.
ดวงตะวันที่ขึ้นอีกครั้ง.
ฟ่านเย่จื่อยังคงขีดเส้นนับจำนวน เวลาที่เขาได้ใช้ไป.
......
“ตูมมม!”
บนทะเลตะวันออก บนเรือรบตงกู่ที่เกิดระเบิดเสียงดัง.
ในเวลานั้นหลี่ชิงหยางและคนอื่น ๆ ที่มองออกไป เห็นจุนซ่างเซียวที่ร่างกายดำไหม้ ก่อนที่จะคำรามออกมาด้วยความโกรธ “ฟ่านเย่จื่อ เจ้าวางค่ายกลไว้ในขวดลอยน้ำ ต้องการที่จะสังหารคนมาช่วยรึไง!”
ในเวลานั้นในเวลาว่าง เขาได้นำขวดลอยน้ำจากหอฝนพรำมาด้วย ขณะนำมันออกมาตรวจสอบ จิตสัมผัสที่ผสานเข้าไปด้านใน พริบตานั้นก็ระเบิดขึ้นทันที.
“เจ้านิกาย!”
หลี่ชิงหยางเอ่ย “เป็นไรหรือไม่?”
จุนซ่างเซียวที่โคจรพลังวิญญาณ ก่อนที่จะลบรอยไหม้ทั้งหมดออกไป ขณะจะเอ่ยอะไรออกมา ก็พบว่าที่ด้านหน้าท้องฟ้านั้นปรากฏภูเขาลอยฟ้าด้วย ดังนั้นจึงเอ่ยด้วยความตกใจ“บนทวีปชิงหยุนมีภูเขาลอยฟ้าด้วยรึ?”
โหลวจื่อหลงกล่าวอย่างจริงจัง “นี่คือหินโสโครกไงล่ะ ขอเพียงแค่เรือเข้าไปไกล ภูเขาเหล่านั้นก็จะปล่อยลูกหินลงมาทำให้เรือเสียหาย ไม่เพียงแค่สร้างความเสียหายเท่านั้น ยังสร้างคลื่นใหญ่บนผืนน้ำด้วย!”
จุนซ่างเซียวที่สีคางไปมา “สิ่งนี้ขวางทางอยู่ จุ้ยจื่อ เจ้าลองไปเคลื่อนย้ายพวกมันสิ.”
“รับทราบ!”
เซียวจุ้ยจื่อตอบรับทันที.
“เคลื่อน....เคลื่อนย้ายอย่างงั้นรึ?”โหลวจื่อหลงที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
“ฟิ้ว!”
หลังจากนั้น เรือรบตงกู่ที่เข้าไปไกลกับภูเขาลอยฟ้า เซียวจุ้ยจื่อลอยออกไป ร่างของเขาที่เหมือนกับมดตัวเล็ก ๆต่อหน้าขุนเขาอันใหญ่โต.
“ภูเขาสวรรค์ ที่น่าเกรงขาม!”
โหลวจื่อหลงที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อ “นี่ศิษย์นิกายนิรันดรจะเคลื่อนมันจริง ๆ รึ?”
“ฟู่ ฟู่!”
ในเวลานั้น ร่างกายของเซียวจุ้ยจื่อแผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา แขนของเขาที่ยื่นมืออกไปโอบกอดภูเขา กล้ามเนื้อที่ปูดโปนออกมาทันที.
“ขึ้นมา!”
เขาที่คำรามออกมาเสียงดังสนั่น.
“ครืนนนนนน!”
ภูเขาลอยฟ้าที่ถูกยกขึ้นมาช้า ๆ.
เห็นภาพที่เกิดขึ้นโหลวจื่อหลงที่อ้าปากค้าง แทบจะสามารถใส่ไข่ลงไปได้สองใบ.
เป็นอะไรที่เหลือเชื่อไปแล้ว ต้องมีพลังเท่าไหร่กันถึงจะยกภูเขาได้ “ไป!”
“ฟิ้ว---”
ภูเขายักษ์ที่ถูกเหวี่ยงออกไป ก่อนที่จะชนกับภูเขาลูกอื่น ๆ พร้อมกับแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ในทันที.
“......”
โหลวจื่อหลงที่ใบหน้าชะงักงัน.
ในเวลานี้เขาที่ตื่นตะลึงกับความสามารถของศิษย์นิกายนิรันดรซ้ำแล้วซ้ำเล่า.
ใบหน้าของเขาที่อธิบายได้อย่างเดียว โดดเด่น ร้ายกาจ.
“ฟิ้ว!”
เรือรบตงกู่ยังคงเดินทางต่อไป.
อย่างไรก็ตามต้องหยุดเป็นระยะ ๆ เพราะว่ามีภูเขาลอยฟ้าขวางเอาไว้มากมาย ต้องให้เซียวจุ้ยจื่อออกไปยกทุ่มกระแทกภูเขาลูกอื่น ๆ เพื่อเปิดทาง.
......
“ตูมมมม!”
“ตูมมมม!”
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมมม!”
ลึกเข้าไป หินขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่ แม้นว่าจะสามารถล่องเรือหลบไปได้ ทว่ามันก็สร้างคลื่นน้ำที่สูงใหญ่ซัดสาดมาเป็นระยะ ๆ
“อ๊าก!”
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมม---”
บนทะเลที่มีคลื่นอันบ้าคลั่งซัดสาด จนเรือที่แล่นผ่านโคลงเคลงไปมา แม้แต่มีชาวยุทธ์ยังหล่นลงไปในทะเล อีกทั้งยังมีสัตว์ทะเลมากมายรออยู่ อ้าปากรอ กินพวกเขาเข้าปาก.
“พี่ใหญ่!”
ชาวยุทธ์คนหนึ่งที่กล่าวด้วยความสิ้นหวัง “หายนะที่สอง พวกเราไม่สามารถผ่านไปได้แน่!”
“เฮ้อ!”
ชายที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ พยายามยืนให้ตรง กล่าวด้วยความเศร้า”ทั้งที่รู้อยู่แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าการเดินทางไปยังจังหวัดตงไห่ยวีจะอันตรายขนาดนี้.
เรือที่ต้องแล่นผ่าน ภูเขาที่ปล่อยหินลงมาไม่หยุด มันเต็มไปด้วยอันตราย มันได้สร้างคลื่นทะเลที่รุนแรง ทำให้มีคนมากมายต้องตกตายไป.
อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขาสิ้นหวังไปแล้ว พบว่าพายุหินได้หายไป จากนั้นก็พบว่าภูเขาลอยฟ้าถูกยกออกและหายไปยังพื้นที่บนท้องฟ้า ขณะที่พวกเขาจ้องมองออกไปเห็นจุด ๆ หนึ่ง ต้องตื่นตะลึงตาค้างไปเลย.
บนอากาศ!
ภูเขาหลายลูกจู่ ๆก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย.
ภูเขา! ภูเขาหายไหน!
“พี่ใหญ่!”
ชายยุทธ์คนหนึ่งที่กล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจ “ดูนั่น นั่นมันอะไร!”
ในเวลานั้นทุกคนที่เหลือรอดจ้องมองออกไปยังทิศทางดังกล่าว.
มันทำให้เขาตื่นตะลึงยิ่งกว่าภูเขาลอยฟ้าหายไปอีก.
เรือลอย เรือลอยบนท้องฟ้าจริง ๆ....บัดซบ!
เดี๋ยวนะ! มีใครบินออกมาพร้อมกับยกภูเขา...ทุ่มออกไป เย้ดเข้!
เหล่าคนที่มองเห็นเซียวจุ้ยจื่อยกภูเขาทุ่มออกไปเปิดทาง และยังมีเรือที่ลอยบนฟ้าอีก ตอนนี้พวกเขางงงวยเซ่อไปเลย.
“พี่ใหญ่!”
ชายคนหนึ่งที่กล่าวกุกกัก “....พวกเราฝันไปรึ?”
“อ๊ากก!”ในเวลานั้น พี่ใหญ่ที่ตบหน้าตัวเองถึงกับร้องอย่างน่าสงสาร อธิบายได้ว่าเป็นเรื่องจริง “เจ็บ พวกเราไม่ได้ฝัน!”
