บทที่ 100 ชอบอาเยว่ (1)

เมื่อกลับถึงเรือน คล้ายกับเสิ่นเยว่จะตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

จวงซื่อเรียกนางสองครั้ง นางถึงหลุดจากภวังค์ "...ท่านป้า?"

จวงซื่อเดินเข้าไปหา ในดวงตาแสดงความกังวลใจเล็กน้อย "เป็นอะไรไป? เหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...ระหว่างทางเจอเรื่องอะไรงั้นหรือ?"

เสิ่นเยว่ส่ายหน้า "เปล่าเจ้าค่ะ เพียงแต่...เมื่อครู่ที่บอกลา เด็กๆ ร้องไห้หนัก ข้ากำลังคิดถึงเรื่องเด็กๆ..."

เสิ่นเยว่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เกิดความกลัวว่าจวงซื่อจะซักถามต่อ

จวงซื่อขยับเข้าไปใกล้ เห็นว่าใบหน้านางแดงระเรื่อ สายตาสั่นไหวเล็กน้อย ทว่าไม่ได้ถามสิ่งใดอีก เพียงจัดเสื้อผ้าให้พลางเอ่ยเสียงนุ่มนวล "น้ำที่ใช้อาบเตรียมไว้ในห้องแล้ว เจ้าไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนจนเช้าวันนี้ วันนี้จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้นอน ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"

เสิ่นเยว่รู้สึกโล่งใจอย่างยิ่ง สีหน้าค่อยๆ ผ่อนคลายลง "เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้ากลับห้องก่อนนะเจ้าคะท่านป้า"

"อืม" จวงซื่อมองแผ่นหลังนางแล้วหันไปมองที่ประตูใหญ่อีกครั้ง คล้ายกับกำลังคิดอะไรอยู่ คิ้วขมวดเล็กน้อย

......

เมื่อกลับถึงห้อง จวงซื่อถอดเสื้อคลุมตัวนอกเมื่อครู่ออกแล้วกลับไปที่เตียง

"อาเยว่กลับมาหรือ?" เหลียงโหย่วเหวยถาม

"เจ้าค่ะ" จวงซื่อตอบกลับ ในน้ำเสียงดูห่อเหี่ยวใจ

เหลียงโหย่วเหวยเบิกตา "เป็นอะไรไป?"

จวงซื่อหมุนตัว นอนตะแคงหันไปทางเขา พูดเสียงเบา "เมื่อครู่ข้าเห็นอาเยว่...ไม่รู้ว่ากำลังยืนคิดอะไรที่หน้าประตู คิดอยู่นาน คล้ายกับนางจะยืนอยู่ที่ประตูใหญ่นั่นไม่ขยับเขยื้อน"

"เจอเรื่องอะไรมาหรือเปล่า?" เหลียงโหย่วเหวยยันตัวลุกขึ้น สายตาดูตื่นตระหนกเพราะความกังวลเล็กน้อย แต่ไม่นานก็กลับมาสงบดังเดิม "เมื่อวานที่อาเยว่กลับมา ก็มาพร้อมองครักษ์จวนอ๋องผิงหย่วน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวันนี้ที่อยู่ดึกขนาดนี้? จวนอ๋องจะต้องมีองครักษ์คอยติดตาม มีองครักษ์จวนอ๋องผิงหย่วนอยู่ คงไม่มีเรื่องอะไรหรอก..."

เหลียงโหย่วเหวยครุ่นคิด

จวงซื่อยิ้ม "อาเยว่จะมีเรื่องอะไรได้? ข้าหมายถึง อาเยว่ก็อายุเท่านี้แล้ว นั่นคือปัญหา และปัญหาที่หญิงสาววัยนี้ควรจะมี แม้นางไม่พูด แต่ความจริงแล้วใช่ว่าจะไม่มีปัญหา...ความคิดของเด็กสาวไม่เหมือนเย่เอ๋อร์ หานเซิง ข้าคาดว่านางจะต้องมีคนที่ชอบแล้ว ไม่แน่ว่าอาจเดินกลับมาพร้อมกับคนที่ชอบ..."

เมื่อจวงซื่อพูด เหลียงโหย่วเหวยเองก็ตกตะลึง "จวนอ๋องผิงหย่วน?"

ใช่ว่าก่อนหน้านี้เหลียงโหย่วเหวยจะไม่เคยกังวล "น่าจะไม่ใช่กระมัง...ในเมืองหลวงมีสตรีสูงศักดิ์มากมาย เหตุใดจะต้องมาชอบอาเยว่?"

จวงซื่ออธิบาย "จวนอ๋องผิงหย่วนมีองครักษ์และคนรับใช้มากขนาดนั้น จะไม่มีสักคนสองคนเชียวหรือ?"

เหลียงโหย่วเหวยเข้าใจในทันที

จวงซื่อกล่าวอีกครั้ง "บางทีในจวนอาจมีคนอายุไม่ต่างจากเยว่เยว่?"

คล้ายกับเหลียงโหย่วเหวยจะเข้าใจความเป็นไปมากขึ้น "ก็จริง พรุ่งนี้ข้าจะเขียนจดหมายไปสืบข่าวกับฮั่วหมิง เขาอยู่ที่จวนอ๋องผิงหย่วนตลอด แม้ปกติจะไม่ทันสังเกต แต่ลองถามสักหน่อยบางทีอาจรู้ได้ และเจ้ากับข้าจะได้ไม่ต้องมาคาดเดาเช่นนี้..."

จวงซื่อพยักหน้า "เยว่เยว่ของเราไม่ใช่เด็กใฝ่หาอำนาจ ข้าไม่กังวล เพียงแต่เยว่เยว่โตแล้ว แต่ไหนแต่ไรมาก็มีความคิดเป็นของตัวเอง หากนางชอบ ก็คงเป็นคนที่ตนรู้สึกชอบจริงๆ หรือว่าจะ..." จวงซื่อชะงักไป "หรือว่าจะใกล้ชิดกับคุณชายในจวนอ๋องที่อายุไม่ต่างกันมาก?"

เหลียงโหย่วเหวยเองก็ชะงักไป ก่อนหน้าเขาคิดถึงเพียงอ๋องผิงหย่วน กลับไม่เคยคิดถึงจุดนี้

หากอายุของฝ่ายตรงข้ามเท่ากัน ชาติกำเนิดก็ดี ย่อมทำให้หญิงสาวหลงชอบได้ง่าย

เหลียงโหย่วเหวยพูดเสียงหนักแน่น "พรุ่งนี้ข้าจะไปสืบข่าวกับฮั่วหมิง..."

......

อาจเพราะไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนกลางวันก็ยังไม่ได้พักผ่อน เสิ่นเยว่อาบน้ำเสร็จก็ทิ้งตัวลงบนเตียง ไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

โดยที่ไม่ทันได้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

วันรุ่งขึ้นเมื่อตื่นมาก็เลยยามซื่อแล้ว ในตอนที่รับประทานอาหารเช้าที่ห้องโถง ได้ยินเหลียงเย่เล่าว่า จวนอ๋องผิงหย่วนออกเดินทางจากเมืองตานเฉิงไปแล้ว

เสิ่นเยว่กัดตะเกียบค้างไว้ สายตาสั่นไหวเล็กน้อย

เหลียงเย่ไม่ถามสิ่งอื่นใด กลับเอ่ยถามว่า "เมื่อวานข้าเห็นว่าเด็กๆ ในจวนชอบเจ้ามาก น่าจะไม่อยากอยู่ห่างจากเจ้า วันนี้ตอนเช้าเหตุใดจึงไม่ไปส่ง?"

เสิ่นเยว่เอ่ยเสียงเรียบ "ไม่ไปเจ้าค่ะ เมื่อวานเพิ่งร้องไห้ไป ต้องปลอบอยู่นาน ทั้งยังบอกลากับพวกเขาแล้ว กว่าจะกลั้นน้ำตาได้...ตอนนี้หากไปอีก ในทางกลับกันอาจทำให้เด็กๆ รู้สึกเสียใจไปตลอดทาง..."

เหลียงเย่มองนาง

เมื่อนางพูดจบ สายตาก็นิ่งจ้องอยู่เช่นนั้น

"อาเยว่?" เหลียงเย่เรียกอีกครั้ง

เสิ่นเยว่หันกลับไป "หืม?"

เหลียงเย่มองนางครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปาก "ถือตะเกียบกลับด้านแล้ว..."

เสิ่นเยว่รู้สึกผิด