ตอนที่ 57 เป็นเจ้าของที่ดินสักที! ความวุ่นวาย (อ่านฟรี 10/06/2567)
“ท่านไม่กลัวเรื่องอาถรรพ์ในที่แห่งนี้รึ ?” หญิงสาวกล่าวถามออกมาด้วยความแปลกใจ นางไม่คิดว่าจะมีใครสามารถแก้อาถรรพ์นี้ได้ง่าย ๆ เป็นแน่ ไม่อย่างนั้นทางราชวงศ์คงทำไปนานแล้ว !
“ข้าไม่ลองแล้วจะไปรู้ได้ยังไง ไม่มีอะไรต้องหวาดกลัวไปก่อน” ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยท่าทางมั่นใจ ทำให้อีกฝ่ายอดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้
“เอาเป็นว่าข้าขอตัวไปจัดการเอกสารที่ดินก่อน เมื่อร้านข้าเสร็จเมื่อไหร่ ท่านก็คงได้ทราบเอง” ชายหนุ่มกล่าวออกมาแล้วพาอีกหนึ่งคนและหนึ่งตัวเดินจากไป
“ขอให้ทุกท่านโชคดี ข้าจะรอวันที่ร้านของท่านสร้างเสร็จ” นางกล่าวอำลาออกมาเมื่อเห็นกลุ่มคนตรงหน้าได้เดินจากไป
“ท่านอาจารย์ ท่านว่าพวกเขาจะทำได้จริงรึ ?” ลูกศิษย์สาวที่ยืนเงียบ ๆ อยู่ด้านหลังกล่าวถามออกมา
“ถ้าเป็นคนอื่น ข้าคงตอบว่าไม่ แต่กับชายหนุ่มคนนั้น ข้าไม่อาจกล่าวเช่นนั้นได้ บางทีเขาอาจจะพิเศษกว่าคนอื่นก็เป็นได้” นางกล่าวบอกลูกศิษย์ของนาง ทำให้ฝ่ายที่ได้ยินอดแปลกใจไม่ได้ เพราะน้อยครั้งนักที่อาจารย์ของนางจะชมใครสักคน
“เมื่อถึงเวลา พวกเราก็จะได้รู้เอง” นางไม่ได้ใส่ใจท่าทีของลูกศิษย์ เมื่อกล่าวจบสองศิษย์อาจารย์ก็ได้จากไป
เหล่าผู้ฝึกตนโดยรอบก็พากันแยกย้ายเช่นกัน พวกเขาต่างรีบกลับไปยังขุมกำลังของตนเพื่อบอกกล่าวเรื่องราวที่ได้พบเจอในวันนี้
ทั้งเรื่องที่สองขุมกำลังสูงสุดได้ปรากฏตัว รวมถึงครอบครองที่ดินไปขุมกำลังละหนึ่งแห่ง และเรื่องที่มีชายหนุ่มปริศนาที่รู้จักกับเถ้าแก่โรงเตี๊ยมพลบค่ำ กล้าฉีกหน้าตระกูลโจวอย่างเปิดเผย
อีกไม่นาน ข่าวนี้คงกระจายไปทั่วขุมกำลังระดับสูงในเมืองหลวงเป็นแน่ !
…
ภายในกรมที่ดิน
“เชิญท่านประทับฝ่ามือแล้วใส่พลังปราณเข้าไปในเอกสารแผ่นนี้ หลังจากนั้นท่านก็เก็บไว้ครึ่งหนึ่ง ทางราชวงศ์จะเก็บไว้อีกครั้งหนึ่ง เท่านี้ก็เป็นอันเรียบร้อยขอรับ” เจ้าหน้าที่ชายกลางคนกล่าวออกมาด้วยความนอบน้อม
“แบบนี้ใช่ไหม ?” ชายหนุ่มทำตามที่อีกฝ่ายบอกก่อนจะกล่าวออกมา
“เรียบร้อยแล้วขอรับ ที่ดินผืนนี้เป็นของท่านแล้ว หากท่านต้องการทำสิ่งใดขอแค่ไม่ผิดกฎหมายของบ้านเมือง ย่อมทำได้ทั้งนั้น” เจ้าหน้าที่กล่าวจบก็ยื่นเอกสารให้ชายหนุ่มเก็บไว้ เอกสารพวกนี้มันก็เป็นแค่แผ่นกระดาษธรรมดา แต่ด้วยความน่าเชื่อถือของราชวงศ์มันจึงสามารถนำมาใช้อ้างสิทธิได้
[ภารกิจ....หาที่ดินเปิดร้าน สำเร็จ!]
[“ท่านต้องการรับรางวัลของภารกิจเลยหรือไม่ ?”] เสียงของระบบดังขึ้นในหัว ทำให้ชายหนุ่มโล่งใจที่ทำภารกิจสำเร็จไปได้
นั่นก็รวมถึงตัวหานจุนหมิงด้วย เขาสัมผัสได้ว่าพลังงานลึกลับที่สถิตอยู่ในร่างกาย คอยจะเอาชีวิตของเขาหากไม่สามารถทำตามสัญญาได้ มันหายไปแล้ว
ตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว !
แต่ถึงอย่างนั้นชายกลางคนก็ไม่ได้คิดจะตีตัวออกห่างจากเถ้าแก่หนุ่มแม้แต่น้อย เพราะตลอดเวลาที่เดินทางร่วมกันมา ทำให้เขาได้รู้ว่า ชายคนนี้แหละที่จะกลายเป็นผู้หญิงใหญ่ได้อย่างไม่ยากเย็น! การได้คอยรับใช้หรือติดตามเขาไปคือตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว!!
[“ถ้าข้ารับรางวัลเลย จะมีผลอะไรบ้าง ? ร้านจะโผล่ขึ้นมาตรงจุดไหนของที่ดิน ?”] ชายหนุ่มกล่าวถามระบบกลับไปภายในใจ ในตอนแรกเขาเกือบจะตอบตกลงไปแล้ว
[“ระบบจะทำการสุ่มร้านลงในพื้นที่ ที่ท่านได้ทำการจัดหามา”] ระบบตอบกลับเสียงเรียบ
[“หรือก็คือ มันอาจไปโผล่ตรงไหนก็ได้ รวมถึงตกลงไปในบึงน้ำ ?”] ชายหนุ่มถามกลับ
[“ถูกต้องแล้ว”] เมื่อได้รับคำตอบจากระบบ ก็ทำให้ชายหนุ่มอดโล่งใจไม่ได้ที่ไม่รีบร้อนตอบรับไป ถ้าร้านของเขาตกลงไปในบึงน้ำ ใครมันจะไปงมขึ้นมากัน!
ครึ่งหลัง
“ข้าสามารถสร้างสิ่งปลูกสร้าง ค้าขาย ทำสวน ก่อสร้างสิ่งต่าง ๆ ได้เลยใช่หรือไม่ ?” หลังจากพูดคุยกับระบบเสร็จแล้ว เขาก็กล่าวถามเจ้าหน้าที่ซึ่งยืนรอเขาอยู่
“ใช่แล้วขอรับ ท่านสามารถกระทำได้เลย โดยไม่ต้องมาแจ้งกับทางราชวงศ์หรือส่วนกลาง” หลังได้รับคำตอบชายหนุ่มก็พยักหน้าให้เล็กน้อย
“เถ้าแก่ ท่านวางแผนจะสร้างร้านอย่างไร มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่ ?” หานจุนหมิงกล่าวถามออกมา เขาอยากรู้ว่าเถ้าแก่จะสร้างร้านได้อย่างไร ในเมื่อไม่ว่าใครก็ตามที่พยายามจะทำมันล้วนไม่สำเร็จทั้งสิ้น
“ท่านพาข้าไปส่งยังที่ดินของข้าก่อนก็แล้วกัน ข้าจะได้ตัดสินใจอีกที” ชายหนุ่มกล่าวจบก็เดินนำไปยังทางที่พวกเขาจอดรถม้าเอาไว้
ทั้งสองคนและหนึ่งตัวใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงยังที่ดินอาถรรพ์ที่ประมูลได้มา ในเวลานี้พวกทหารที่ล้อมกั้นผู้คนได้จากไปหมดแล้ว ทำให้มีประชาชนทั่วไปมาพักผ่อน ปลูกพืชผัก จับปลา รวมถึงผู้ฝึกยุทธที่มารวบรวมลมปราณที่นี่
“ช่างเป็นสถานที่ ที่ยอดเยี่ยมนัก” ชายหนุ่มเดินสำรวจก่อนจะกล่าวออกมา เคล็ดวิชาของเขาตอนนี้ทุกลมหายใจของเขาสามารถรวบรวมลมปราณได้เอง
ชายหนุ่มสัมผัสได้เลยว่าสถานที่แห่งนี้มีอากาศที่บริสุทธิ์เสียยิ่งกว่าในป่าที่เขาเดินทางมาเสียอีก ช่างแปลกเสียจริง
“นายท่าน ข้าลงไปว่ายน้ำได้ไหม ?” มนุษย์ปลากล่าวถามด้วยความตื่นเต้น เพราะก่อนหน้านี้ที่มันมาสำรวจก็ยังไม่ได้ลงไปว่ายน้ำเลย
มันรู้สึกได้ว่าที่แห่งนี้มีบางอย่างที่พิเศษกว่าที่อื่น !
“ได้ ข้าก็ว่าจะเดินดูให้ทั่วก่อนค่อยตัดสินใจเหมือนกัน” ชายหนุ่มกล่าวอนุญาตออกมา ทำให้เจ้ามนุษย์ปลารีบหายไปทันที มันไม่ได้กลับเป็นร่างปลาตีน แต่เลือกใช้ร่างมนุษย์ปลาว่ายท่าผีเสื้อไปเรื่อย ๆ
เรือของชาวบ้านที่กำลังหาปลาอยู่ต่างพลิกคว่ำเมื่อเจอคลื่นน้ำจากการว่ายน้ำของมันเข้าไป ชาวบ้านต่างพากันร้องโวยวายออกมา ทำให้ผู้ฝึกตนที่อยู่โดยรอบตกใจ
“เกิดอะไรขึ้น! นั่นมันสัตว์ประหลาดรึ ?” ผู้ฝึกตนชายคนหนึ่งที่มีนัยน์ตาคมดุจกระบี่กล่าวออกมา เขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงรีบรุดหน้าไปยังบึงน้ำทันที
ผู้ฝึกตนโดยรอบก็พากันเคลื่อนร่างตามไปเช่นเดียวกัน สถานที่แห่งนี้นับว่าเป็นสถานที่อันยอดเยี่ยมสำหรับพวกเขา พวกเขาจะไม่ยอมให้มีสัตว์ประหลาดเข้ามาก่อเรื่องเด็ดขาด !
“เถ้าแก่ จะไม่เป็นอะไรจริง ๆ รึ ?” หานจุนหมิงที่เห็นภาพตรงหน้าก็กล่าวถามออกมา เขารู้สึกเหนื่อยใจกับมนุษย์ปลาจอมก่อเรื่องเป็นอย่างมาก
มันช่วยเลิกสร้างปัญหาสักวันจะได้ไหม ?
“มันไม่เป็นอะไรหรอก ข้าไม่คิดว่าจะมีใครทำอันตรายมันได้นะ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาโดยไม่ได้หยุดเดิน
‘ข้าไม่ได้เป็นห่วงเจ้าปลาปากเสียนั่นหรอก ข้าห่วงผู้อื่นต่างหาก’ หานจุนหมิงคิดในใจ เขาไม่กล้ากล่าวออกมา
ผ่านไปหนึ่งก้านธูป
ตู้ม ตู้ม! เปรี๊ยง!!
“หยุดนะ เจ้าสัตว์ประหลาดชั่ว! อย่าทำร้ายชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ไปมากกว่านี้!!” เสียงของผู้ฝึกตนชายคนหนึ่งตะโกนดังลั่น เสียงของเขาเต็มไปด้วยความหนักแน่นจริงจัง ดูเหมือนจะเป็นพวกชอบช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่ดูสถานการณ์ที่แท้จริงสักเท่าไหร่
พวกผู้ฝึกตนใช่ว่าจะลงมือโดยไร้เหตุผล พวกเขาต่างลอบสังเกตการกระทำของเจ้าปลานี่มาสักครู่แล้ว นอกจากมันจะลงมือคว่ำเรือของชาวบ้านที่มาหาปลา มันยังขโมยปลาที่ถูกจับได้อีก รวมถึงพืช ผักที่ถูกปลูกไว้ มันก็เด็ดกินจนเกลี้ยง! ช่างเลวทรามยิ่งนัก!!
เป็นปลาแต่กลับกินปลาด้วยกัน !
“เฮ้ย! พวกเจ้าเป็นบ้ารึไง ? มาโจมตีข้าเพื่อ ??” เสียงน่ารำคาญที่เริ่มมีอารมณ์โกรธดังลั่น ขนาดที่ว่าเย่ซีและหานจุนหมิงเดินไปไกลแล้วยังได้ยิน
“เถ้าแก่ ท่าน...” หานจุนหมิงทำท่าจะกล่าวอะไรออกมา
“ที่นี่แหละ !” แต่ชายหนุ่มเหมือนไม่ได้สนใจเลยสักนิด เขาส่งเสียงออกมาด้วยความภูมิใจ
ในที่สุดก็หาตำแหน่งที่เหมาะจะตั้งร้านได้สักที !
