ตอนที่ 26 บททดสอบใหม่ (2)
ไลลา ที่ไม่เคยออกจากป่าเลยนั้น ไม่เคยเห็นขนนกชนิดที่อาศัยอยู่บนหน้าผาสูงชันมาก่อน ขนนกสีแดงสดใสเปล่งประกาย มันเป็นสิ่งของที่เหมาะสมที่จะพิชิตหัวใจที่ใคร่รู้ของเธอ
“ไม่เป็นไร เอาไปทั้งหมดเลย”
“ไม่ เอาแค่หนึ่งอันก็พอ ฉันอยู่ได้ไม่นานอยู่แล้ว”
ไลลา ถูกสาปให้สูญสลายไปพร้อมกับป่าแห่งนี้ภายในเวลาเพียงหกวัน ดรายแอด ผู้ถูกสาปและถูกเผาผลาญต้นไม้ของตัวเองลงเป็นเถ้าธุลีเป็นการลงโทษสำหรับการบอกที่ซ่อนสมบัติของเทพเจ้าแก่เหล่ามนุษย์ อย่างไรก็ตาม ด้วยการแทรกแซงของผู้สร้าง บทลงโทษประหารชีวิตของเธอก็ถูกเลื่อนออกไป
“มีอะไรที่ผมช่วยคุณได้บ้างไหม?”
“คงไม่หรอก คำสาปแช่งที่เทพเจ้ามอบให้ฉันนั้นรุนแรงเกินไป”
เห็นสีหน้าของไลลาหม่นลง วูฮยอกรีบยื่นขนนกให้เธอเพื่อปรับบรรยากาศ ขณะที่เธอถือมันไว้ ไลลาก็เหม่อลอย ด้วยความคิด
“นายรู้ไหม ฉันเคยมีการผจญภัยอันตรายมากมายเลยนะ แต่นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ราบรื่นขนาดนี้”
“ฉันคิดว่าฉันเคยไปมาเกือบทุกที่แล้ว”
“งั้นเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังสิ ฉันอยากฟังมาก เพราะฉันถูกขังอยู่ในป่าแห่งนี้มาตลอดชีวิต”
วูฮยอก นั่งลงโดยเอาหลังพิงต้นโอ๊ก ขณะที่เขาเริ่มเล่าเรื่องการผจญภัยของเขาตลอด 40 ปีที่ผ่านมา ตอนแรก ไลลาตั้งใจฟังอย่างใกล้ชิดจากบนกิ่งไม้ของเธอ แต่ต่อมาเธอก็ลงมาและนั่งบนไหล่ของ วูฮยอก ดื่มด่ำไปกับเรื่องราว
ไม่มีสัตว์ประหลาดตัวไหนมารบกวนพวกเขาตราบใดที่ วูฮยอก ยังคงเล่าเรื่องต่อไป ไลลา ก็จะไล่สิ่งใดก็ตามที่กล้าเข้ามาใกล้ออกไป
“เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นจริงเหรอ? ฉันไม่เชื่อเลย…”
“ผมไม่มีเหตุผลที่จะโกหก”
เขาไม่มีเครื่องหมายสีแดงอยู่เหนือหัว ซึ่งหมายความว่าเขาคงพูดความจริง ไลลา เอนตัวพิงคอของ วูฮยอก ขณะที่เธอแกว่งขาไปมา
มันเป็นเรื่องราวที่สนุกสนาน เพลิดเพลิน บางช่วงตลก ขบขัน บางช่วงโรแมนติก แต่ส่วนใหญ่ความทรงจำของเขากลับเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและการสูญเสีย แม้จะมีเรื่องราวการผจญภัยและเควสต์สุดยิ่งใหญ่ แต่ก็ยังคงมีความเป็นส่วนตัวและความอบอุ่นอยู่ในนั้น
เธอหลงใหลไปกับเรื่องราวอันน่าอัศจรรย์ของเขามากจริงๆ
“ฉันชอบมากเลย ดังนั้น ข้อเสนอของฉันคืออยู่กับฉันจนถึงคืนพรุ่งนี้ นายคงมีเรื่องราวอีกมากมายที่จะเล่า”
“ได้เลย”
วูฮยอกตกลงอย่างรวดเร็ว ทั้งจิตใจและร่างกายของเขาล้ามากจากการที่เขาเคี่ยวกรำมันมาตลอด ไม่ต้องพูดถึงว่าถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากไลลา เขาคงไม่สามารถถอดรหัสเวทมนตร์บนแผนที่ได้
“ลองเล่าไปพลาง เดินเล่นไปพลางไหม มันน่าเบื่อที่จะนั่งเฉยๆตลอดเวลา”
ไลลา นั่งบนไหล่ของ วูฮยอก ชี้ทางด้วยนิ้วมือของเธอขณะที่พวกเขาเดินไปทั่วป่า พวกเขากินผลไม้ป่าที่เจอระหว่างทาง เช่น ราสเบอร์รี่และเชอร์รี่ นอกจากนี้เธอยังเชิญสัตว์ป่ามากมายที่อาศัยอยู่ในป่าให้ออกมาพบกับ วูฮยอก
เหล่าร่ายาผีดาวจะหลีกทางให้พวกเขา พวกเขาไม่เคยเจอนักผจญภัยคนอื่นเลย มีเพียงสายลมพัดเอื่อยๆ นำกลิ่นไอของป่ามาให้
“แค่นี้พอสำหรับวันนี้ มันดึกมากแล้ว”
ไลลาพา วูฮยอกกลับไปยังต้นโอ๊กของเธอ เธอเฝ้าดูเขาขณะที่เขาลับตาไปอย่างสงบสุข เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว และไม่ช้าก็เป็นเวลาเช้า เวลาที่เธอจะอยู่กับเขาใกล้จะหมดลงแล้ว
“ฉันอยากจะเจอนายเร็วกว่านี้”
เขาไม่ได้มาจากโลกนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาถูกเรียกตัวมาที่นี่ แม้กระนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนรู้จักเขามานาน พวกเขาดูเหมือนจะเข้ากันได้ดี
‘เหมือนกับว่าประตูบานใหม่ได้เปิดออกสำหรับฉัน’
ราวกับว่าเธอได้ค้นพบสีสันใหม่ๆในโลกใบนี้ ซึ่งก่อนหน้านี้เธอไม่สามารถรับรู้ได้ ไลลาพึงพอใจ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงจินตนาการของเธอก็ตาม เรื่องราวที่เธอได้ยินเกี่ยวกับโลกภายนอกคือสิ่งที่เธอใฝ่ฝันมาตลอด
เมื่อเวลาผ่านไปในป่า ไลลาปล่อยให้จินตนาการของเธอโลดแล่น คิดว่าชีวิตของเธออาจแตกต่างไปอย่างไรบ้างหากเธอได้เข้าร่วมการผจญภัยในอดีตของ วูฮยอก เช่นเดียวกับที่เธออาจส่งผลต่อเขาทั้งทางดีและทางร้าย
และแล้ว เช้าวันที่สองก็มาถึงพวกเขา
“ฉันจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้แต่เหนือสิ่งอื่นใด ฉันมีบางอย่างให้นายด้วย”
ไลลา หยิบผลไม้แปลกประหลาดสองลูกออกมาให้วูฮยอก
[ผลแห่งต้นไม้สวรรค์]
ประเภท: วัตถุปริโภค
ผลกระทบ: วัตถุดิบของนักเล่นแร่
ได้รับความรู้ซ่อนเร้นเมื่อกินในพื้นที่แห่งประวัติศาสตร์
[ผลไม้แห่งต้นไม้แห่งชีวิต]
ประเภท: วัตถุปริโภค
ผลกระทบ: วัตถุดิบของนักเล่นแร่
เรียนรู้สูตรอาหารทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับวัสดุเฉพาะที่คุณครอบครอง
‘สุดยอด’
เป็นไอเท็มที่เล่ากันในตำนานแต่ไม่เคยมีใครพบเห็นจริงๆ ต้นไม้เหล่านี้ไม่เคยมีบันทึกว่าออกผลมาก่อน และไม่เคยมีข้อมูลเกี่ยวกับการค้นพบผลไม้บนดินแดนสูญสิ้นสวรรค์
เมื่อเห็นความทึ่งของ วูฮยอก ไลลาก็พอใจมากกว่าเดิม
“ฉันอยากจะให้นายมากกว่านี้นะ แต่น่าเสียดาย ฉันได้รับมาแค่ชนิดละลูก เรื่องผลข้างเคียงก็ไม่ต้องกังวลเลย”
“ขอบคุณ”
“งั้นก็เหลือแค่แผนที่ใช่มั้ย? ฉันจะถอดรหัสให้นายเดี๋ยวนี้เลย”
ไลลานั่งลงบนฝ่ามือของวูฮยอก ขณะที่เธอ วางมือเล็กๆของเธอไว้บนแผนที่ ฉายแสงสีฟ้าลงไป เครื่องหมายสีแดงปรากฏขึ้นบนแผนที่ในที่สุด
“สุดท้าย ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”
“คุณต้องการอะไร?
“เมื่อนายเดินทางไปยังทวีปนั้นในภายหลัง โปรดฝังฉันไว้ใกล้บ้านของนายด้วยนะ ด้วยวิธีนี้ ฉันจะได้ยินเรื่องราวของนายแม้ว่าฉันจะตายไปแล้วก็ตาม”
ไลลา ถูกเทพเจ้าพิพากษาลงโทษประหารชีวิต เนื่องจากการช่วยเหลือมนุษย์แต่เธอกลับต้องสูญสลายไปภายในอีกไม่กี่วันข้างหน้า การช่วยเหลือวูฮยอก อย่างที่เพิ่งทำไป แน่นอนว่าเธอจะต้องตาย แต่เธอก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่าเพราะอีกอย่างเธอก็เหลือเวลาอยู่แค่สองสามวันอยู่แล้ว
“ฉันสัญญาว่าจะทำให้เธอ”
“ฉันดีใจที่ได้พบนะ นายทำให้ฉันใฝ่ฝันถึงโลกอีกใบ ช่วยจุดประกายความหวังให้ฉันอีกครั้ง...”
ทรยศ
ครั้งหนึ่ง เธอเคยช่วยเหลือชายหนุ่มผู้เยาว์คนหนึ่ง ยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อความรักที่กำลังก่อตัว แต่ผลลัพธ์ที่ได้รับคือการถูกทอดทิ้ง โทษพิษบาปของเทพเจ้าได้ตกลงมายังบ่าของเธอ และจนถึงวินาทีสุดท้าย ชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่เคยปรากฏตัว
เสน่ห์แห่งรักหวาน
วูฮยอก เป็นคนที่ทำให้เธอกรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขอีกครั้ง ไลลายิ้มแย้มบนใบหน้า ขณะที่เธอสิ้นลมหายใจครั้งสุดท้ายบนฝ่ามือของเขา กำขนนกไว้แน่น
ร่างกายของเธอกลายเป็นอนุภาคพลังงานสีฟ้า ก่อนที่จะรวมตัวกันเป็นรูปร่างของเมล็ดพันธุ์
[เมล็ดโอ๊ก บรรจุความฝันของไลลา]
ประเภท: ของใช้ส่วนตัว
ผลกระทบ: เมื่อปลูก ต้นกล้าของต้นโอ๊กจะงอกขึ้น ต้องการเลเวลที่เฉพาะเจาะจงเพื่อให้มันสืบทอดวิญญาณของไลลา
‘เราอาจจะได้พบกันอีกครั้งในอนาคต’
แม้ไลลา จะเป็นเพียงแค่ไกด์ภารกิจลับ แต่ภารกิจที่เธอได้รับนั้นหนักหน่วง เอาล่ะ
วูฮยอก กลั้นน้ำตาและหยิบแผนที่ขึ้นมาดู
เครื่องหมายสีแดงปรากฎอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของแดนสูญสิ้นสวรรค์ วันนี้อากาศแจ่มใส แดดออก เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ออกสำรวจทันที
ขณะที่เขาก้าวขึ้นหลังอินทรีย์สามเล็บ วูฮยอกครุ่นคิดถึงอนาคตข้างหน้า
เขาถอดรหัสตำแหน่งได้สำเร็จแล้ว และแทบจะรู้สึกเหมือนเป้าหมายของเขาใกล้แค่เอื้อม
* * *
‘ที่นี่ใช่ไหม?’
จากหลังอินทรีย์สามเล็บ เขามองลงไปในคลื่นของทะเลสาบอันเงียบสงบ ไม่มีจุดสังเกตใดๆ เลยที่จะใช้ยืนยัน แต่ตามแผนที่แล้วนี่น่าจะเป็นจุดที่ถูกต้อง
เขาพยายามเป่าแตรน้อย ทันใดนั้นก็มีปฏิกิริยาเกิดขึ้น เมฆมืดมรณะก่อตัวขึ้นเบื้องบน บดบังบริเวณนั้นด้วยความมืด ทรัมเป็ตและแผนที่สลายกลายเป็นฝุ่นละออง ขณะที่เงาลายใหญ่โผล่ขึ้นมาจากก้นบึ้งของทะเลสาบ
มันเป็นสัตว์ประหลาดขนาดมหึมา มากเสียจนจากระยะนี้ เขาไม่สามารถมองเห็นร่างกายทั้งหมดของมันได้ด้วยการมองเพียงแวบเดียว การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยของมันก็เปลี่ยนแปลงทะเลสาบที่เคยสงบสุข ให้กลายเป็นภาพลักษณ์ที่พายุรุนแรง
หลังจากนั้นไม่นาน มันก็โผล่พ้นผิวน้ำ ทำให้วูฮยอกลังเลกับสิ่งที่ตัวเองเห็น
‘คราเคน?’
คราเคน เป็นสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ในก้นทะเล มันมีลักษณะคล้ายหมึกยักษ์มักโจมตีเรือด้วยหนวดอันยาวเหยียดและมหึมาของมัน
เขาเคยเจอกับมันตัวหนึ่งในอดีต ซึ่งเกือบจะมีขนาดเท่ากับแดนสูญสิ้นสวรรค์ เมื่อเทียบกันแล้วตัวนี้เล็กกว่ามาก ดังนั้นมันอาจจะยังเด็ก
‘ฉันเคยได้ยินมาว่ามี คราเคนอยู่สองตัว’
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่า ทำไมตลอดการเดินทางที่ผ่านมาเขาถึงเคยเจอแค่ตัวเดียวเท่านั้น
วูฮยอกจ้องมองไปที่คราเคน ในขณะเดียวกันก็พยายามทำให้สัตว์พาหนะของเขาสงบลง น้ำวนและเสาน้ำใกล้กับคราเคน พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเป็นระยะๆ
‘แย่แล้ว!’
แม้จะเป็นคราเคนตัวผู้เยาว์ก็ตาม แต่ถ้าเขาตกลงไปในทะเลสาบ เขาจะถูกน้ำวนอันเชี่ยวกรากพัดพาไปในทันทีและกลายเป็นอาหารปลา เช่นเดียวกันหากเขาโดนหนวดอันยาวเหยียดที่ฟาดไปมาโจมตีโดยตรง ชีวิตของเขาก็จะจบลงทันที
เสาน้ำยังคงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอันเป็นผลมาจากการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยของสัตว์ประหลาด ดังนั้นเขาจึงต้องคอยจับตาดูหนวดทั้งหมดของมันด้วย เพื่อหลบเสาน้ำเหล่านั้นล่วงหน้า
‘ไม่ควรยืดเยื้อกับมัน’
เมื่อพลังชีวิตของมันลดลงต่ำกว่าเกณฑ์ที่กำหนด มันจะเข้าสู่สภาวะคลั่ง ทำให้เคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งยิ่งขึ้น สิ่งนี้จะยิ่งทำให้มันคาดเดาไม่ได้ จำนวนเสาน้ำที่พุ่งออกมาจะเพิ่มขึ้น นอกจากนี้ยังจะมีคลื่นสึนามิเป็นครั้งคราว ดังนั้นจึงจำเป็นต้องยุติการต่อสู้ให้นเร็วที่สุด
‘โชคดีที่ฉันมีวิธีโจมตีมัน’
เขารวบรวมเวทมนต์สายฟ้าจำนวนมาก ซึ่งสามารถสะสมมาจากการโจมตีประตูเหว นั่นหมายความว่าเขาไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตด้วยการพยายามทำร้ายมันด้วยตัวเอง
วูฮยอกบังคับนกอินทรีของเขาและยิงสายฟ้าสีม่วงไปที่คราเคน
คว่างงง
ร่างกายของคราเคนสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวดจากการถูกโจมตีด้วยสายฟ้า มันส่งเสียงร้องประหลาด ปล่อยหมึกสีดำสนิทออกมาเป็นจำนวนมาก ดึงดูดฉลามและสัตว์น้ำอื่นๆ อีกมากมายขึ้นมาสู่ผิวน้ำ
‘มันกำลังเรียกพวกพ้องเหรอเนี่ย?’
ปลาบางตัวสามารถกระโดดออกจากน้ำและพ่นน้ำจากปากของมัน ขณะที่บางตัวใช้เวทมนต์สายฟ้าโจมตีเขา ผลลัพธ์ที่ได้คือเขาถูกบังคับให้ต่อสู้จากที่สูงขึ้นไปอีก
วูฮยอก ยังต้องพึ่งพาคริสตัลวิเศษอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากการยิงสายฟ้าและการเก็บสะสมมันไว้ตลอดเวลานี้ยังคงต้องใช้มานา
‘มันอาจจะหมดในเร็วๆนี้’
เขาสามารถซื้อคริสตัลวิเศษเพิ่มเติมได้ที่ร้านค้าของระบบ โดยใช้เหรียญโบราณ โดยทั่วไปมันค่อนข้างสิ้นเปลืองไปหน่อย เนื่องจากมันไม่ใช่วิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการเพิ่มค่าสติปัญญาของเขา แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกจริงๆ
ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะคราเคนตอนนี้ เขาจะไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก วูฮยอกบังคับนกอินทรีสามเล็บของเขาอย่างมั่นคง ระมัดระวังไม่ให้โดนเสาน้ำที่พุ่งเข้ามา
‘จะดีไม่น้อยเลยถ้าฉันสามารถจับมันได้’
เพราะเขาได้ดื่มน้ำอมฤตแห่งแดนสูญสิ้นสวรรค์ หากเขาลดพลังชีวิตของมันลงจนแทบจะหมด ก็มีโอกาสเป็นไปได้ในทางทฤษฎี แน่นอนว่าในตอนนั้นเขาจะต้องรับมือกับสภาวะคลั่งของคราเคนด้วย
คำถามยังคงอยู่ว่า เขาจะทนอยู่ได้หรือไม่จนกว่าจะปราบมันสำเร็จ
คว่าคว้าคว่าง
วูฮยอก ยิงสายฟ้าสีม่วงอีกครั้ง ขณะเดียวกันก็คอยจับตาดูหนวดของคราเคน
ไม่ใช่แค่การบินอยู่บนฟ้าเท่านั้นที่เขาจะปลอดภัย เขาอาศัยสกิลการรับรู้ภัย เพื่อตรวจจับอันตรายใดๆ และสั่งให้สัตว์พาหนะของเขาหลบออกไปทันที ซึ่งทั้งหมดนี้ต้องใช้สมาธิอย่างเต็มที่
โดยพื้นฐานแล้ว เขาต้องปรับเข้ากับนกอินทรีสามเล็บของเขาอย่างสมบูรณ์แบบเพื่อเอาชนะความท้าทายนี้ โชคดีที่เขามีประสบการณ์มากมายในการขี่สัตว์พาหนะอื่นๆ เช่น กริฟฟิน, การ์กอยล์ และแม้แต่ไวเวอร์น ดังนั้นทักษะของเขาจึงไม่ใช่ปัญหา
กระนั้น สัตว์พาหนะปัจจุบันของเขาก็ไม่เหมาะสมและไม่มั่นคง
ต๊าง
หนวดของคราเคนฟาดลงบนผิวน้ำ ส่งเสาน้ำนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่เขา
วูฮยอก รีบสั่งให้นกอินทรีบินสูงขึ้น แต่เนื่องจากเป็นการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน เขาต้องเกาะคอมันไว้แน่นเพื่อป้องกันตัวเองไม่ให้ร่วง
หัวของนกอินทรีแทบจะชี้ไปบนฟ้า ขณะที่พยายามเร่งความเร็วเพื่อขึ้นสู่อากาศ สำหรับวูฮยอก มันรู้สึกเหมือนเขากำลังห้อยอยู่ที่ปลายหน้าผา
คว่าคว้าคว่าง
มันกลายเป็นการต่อสู้ที่ค่อนข้างยาวนาน เพราะความต้านทานเวทมนต์สายฟ้าของคราเคนตัวผู้เยาว์นั้นสูงกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้ แม้จะถูกโจมตีด้วยสายฟ้าที่ทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ แต่มันก็ไม่ได้รับความเสียหายมากนัก
ขณะที่เขากำลังคิดกับตัวเองว่ามันอาจเป็นไปไม่ได้ คราเคนก็ยกหนวดทั้งหมดขึ้นพร้อมกัน จากนั้นฟาดพื้นผิวใต้น้ำใส่วูฮยอกโดยตรง
ต๊าาาาาาง
น้ำพุ่งขึ้นมาเป็นน้ำพุขนาดมหึมา ในกรณีนี้ การบินสูงขึ้นเพียงอย่างเดียวคงไม่พอ ดังนั้นเขาจึงต้องตัดสินใจทันทีและหลบไปด้านข้าง
‘คงจะดีถ้า ซอง อันนาอยู่ที่นี่’
ด้วยบัฟฟ์จากฟลูทของเธอ เขาจะมีเวลาจัดการได้ง่ายขึ้นมาก แต่แน่นอนการเรียกเธอมายังสถานการณ์นี้มันช่างไร้สาระสิ้นดี การต่อสู้ครั้งนี้นั้นรุนแรงเกินไป และเขาไม่สามารถฟุ้งซ่านแม้แต่วินาทีเดียว
คว่าคว้าคว่าง
หลังจากเผชิญหน้ากับทั้ง ประตูเหวและคราเคนตัวผู้เยาว์ ค่าสติปัญญาของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก ส่งผลให้มานาของเขามีปริมาณมากขึ้น ทำให้เขาสามารถยิงสายฟ้าได้มากขึ้นอีก
‘ฉันต้องเปลี่ยนแผน’
จำนวนสายฟ้าที่เขายังเหลืออยู่นั้นเริ่มลดลงด้วยอัตรานี้ เขาจะต้องไปจัดการมันด้วยตัวเองโดยใช้แกรนเดีย
ขณะที่ วูฮยอกกังวลว่าจะดำเนินการต่ออย่างไร ในที่สุด คราเคนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปและส่งเสียงร้องอันน่าสยดสยองออกมา
“วู้ววววว”
ร่างกายของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย ขณะที่มันเข้าสู่สภาวะคลั่ง
เมื่อเห็นมันเข้าสู่สภาวะเช่นนั้น วูฮยอกยังคงใจเย็น ขณะที่เขายังคงยิงสายฟ้าอย่างใจเย็น มันเป็นสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ ที่แม้พลังชีวิตของมันจะลดลงไปที่ระดับต่ำ เขาก็ยังไม่มั่นใจที่จะปีนขึ้นไปและจัดการมันด้วยดาบ
‘ฉันอาจจะต้องใช้สายฟ้าที่มีทั้งหมด’
เดิมทีเขาตั้งใจจะเก็บมันไว้เผื่อฉุกเฉิน แต่เขาไม่สามารถยั้งมือในสถานการณ์นี้ได้ ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะมันได้ สิ่งอื่นๆก็ไร้ความหมาย
ดึ๊บ ดึ๊บ ดึ๊บ
สายฝนเม็ดใหญ่ตกลงมาจากเมฆมืด ขณะที่ลมพัดกระโชกแรง วูฮยอกและนกอินทรีของเขาบินวนไปรอบๆ
มันเป็นสภาพอากาศที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ วูฮยอก ใช้สมาธิทั้งหมดของเขาเพื่อหลบหนวด ปล่อยสายฟ้าครั้งสุดท้ายออกไป
คว่าคว้าคว่าง
ดวงตาของคราเคนพร่าไปชั่วขณะ วูฮยอกเห็นโอกาส จึงเร่งเร้าสัตว์พาหนะของเขาให้ลงมาบนหัวของมันอย่างรวดเร็ว
“ฉันคือเจ้านายของเจ้าตั้งแต่ตอนนี้แล้ว ไม่ต้องต่อต้านอีกต่อไป”
ว๊าบ!
วูฮยอก ฟาดหัวคราเคนด้วยแส้ของเขา และหลังจากนั้นไม่นาน เมฆมืดก็เริ่มสลายไป ขณะที่ความโกรธเกรี้ยวของสัตว์ประหลาดสงบลง
[ได้รับตำแหน่ง ‘ผู้ปกครองแห่งทะเลสงบ’]
[คุณสามารถเรียก ‘คราเคน’ ได้เมื่ออยู่กลางทะเล]
[สัตว์ทุกชนิดภายในทะเลสงบจะปฏิบัติตามคำสั่งของคุณ]
[สามารถสร้างฟองอากาศเพื่อช่วยหายใจใต้น้ำได้]
[ได้รับ ‘เรือต้องสาป ขวดแก้วเหว abyssal ship’]