Chapter 24: โต้กลับ
น้ำเสียงฟังดูเป็นมิตรแต่ยังคงทำให้ฉินหรานเสียวสันหลังวาบ
"มันจบแล้ว!"
ฉินหรานหลับตาลงตามสัญชาตญาณ เขาคิดว่าเป็นไงก็เป็นกัน เขากลัวตาย เขาเข้ามาเล่นเกมนี้เพื่อที่จะมีชีวิตรอด แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะตายตั้งแต่ก่อนจะผ่านดันเจี้ยนมือใหม่ได้เสียอีก มันทำให้เขาเสียใจที่ลองเสี่ยง ถ้าเขาทำตามที่คอลลีนแนะนำ ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่เก็บของใต้ดินรอให้เวลาผ่านไปเขาอาจจะรอดชีวิตได้นานกว่านี้
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกเสียใจจางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของเขาพุ่งขึ้นมากลบ กระตุ้นความต้องการมีชีวิตรอดของเขา เขายินดีเสี่ยงจนวินาทีสุดท้าย
ฉินหรานกำระเบิด [U-II] ไว้แน่น นิ้วสอดอยู่ในสลักพร้อมที่จะดึงมันออก
"คุณครับ!" เสียงคนทรยศนั่นพูด ฟังดูจริงใจยิ่งกว่าตอนแรก "ผมไม่ได้ต้องการทำร้ายคุณนะ ผมรู้ว่าคุณไม่เชื่อผม แต่คุณลองพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนสิ ถ้าผมตั้งใจจะยิงคุณ คุณก็ตายไปแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้ทำ!" คำพูดของคนทรยศทำให้ฉินหรานลังเล เขาไม่อยากเชื่อ แต่ว่าสิ่งที่คนทรยศพูดก็เป็นความจริง ถ้าเขายิง ฉินหรานก็ตายไปเรียบร้อยแล้ว แต่เขาไม่ได้ทำ เพราะอะไร?
ทำไมคนทรยศนั่นถึงไม่ลั่นไก?
ฉินหรานไม่คิดหรอกนะว่าเสน่ห์ของเขาจะเอาชนะชายคนนั้นได้ คนทรยศนั่นน่าจะต้องการอะไรบางอย่างจากเขา หลังจากคิดดูแล้วฉินหรานก็หาคำอธิบายที่มีเหตุผลได้
ผู้ชายคนนั้นต้องการกระเป๋าอัญมณีใบนั้น
"แกใจดีขนาดนั้นเลยเหรอ?" ฉินหรานพูดเยาะคนทรยศนั่น
"แน่นอน ลองตรองดูสิ ถ้าคุณให้ความร่วมมือ ผมสัญญาว่าจะปล่อยให้คุณมีชีวิตรอด" คนทรยศนั่นไปไกลขนาดให้สัญญาจะไว้ชีวิตฉินหราน
"สัญญา? สัญญาไม่มีค่าอะไรในช่วงสงครามหรอก! แกก็แค่ปล่อยให้ฉันมีชีวิตรอดยาวขึ้นอีกหน่อยเพราะว่าแกยังไม่ได้สิ่งที่แกต้องการ พอแกได้ไป มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว!" ฉินหรานพูดอย่างรังเกียจ เบื้องหลังเสียงแหบต่ำของเขา ความหวาดผวากำลังทำให้เขาตัวสั่น เขายังมีโอกาสและพลิกสถานการณ์ เขาแน่ใจว่าถ้าเขาขยับตัวปุบปับ คนทรยศนั่นยิงเขาแน่ ๆ ผู้ชายคนนี้ต้องการรู้ว่าอัญมณีพวกนั้นอยู่ที่ไหน เป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉินหรานยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้น ถ้าเขายิง เขาคงเลือกยิงแขนหรือขาของฉินหราน แต่อย่างไรเสีย ฉินหรานก็รับความเสี่ยงนั้นไม่ได้ เขาจำเป็นต้องยึดมั่นในจุดยืนของเขาและแสดงด้านที่บ้าคลั่งและสิ้นหวังให้มากพอที่จะรักษาสถานะของเขาในสถานการณ์นี้ได้
"ใจเย็น! ได้โปรดใจเย็นลงก่อนครับ! ผมไม่ได้ต้องการให้เกิดความเข้าใจผิด ผมแน่ใจว่าคุณเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง และถ้าคุณบอกผมว่าอัญมณีนั่นอยู่ที่ไหน ผมสามารถทำตามความต้องการที่จะออกไปจากเมืองบ้า ๆ นี่ของคุณได้! เชื่อผม ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ผมจะพาคุณออกไป! อย่างไรผมก็รับใช้ท่านนายพลเจินหนิง ท่านไม่เหมือนคู่ค้าของคุณอย่างพันตรีซาหลูข่า! พันตรีซาหลูข่าก็แค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของท่านนายพลเจินหนิง!"
วิธีของฉินหรานได้ผล
คนทรยศนั่นคายข้อมูลที่ฉินหรานต้องการสุด ๆ ออกมา เขาพูดถึงข้อมูลปลอมที่ฉินหรานสร้างขึ้นตอนที่พยายามหลอกพันตรีซาหลูข่าทางโทรศัพท์ นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าคนทรยศผู้นี้ไม่ใช่แค่ศัตรูธรรมดา เขาฉลาด ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้ถึงบทสนทนาระหว่างเขากับพันตรี หรือแทรกซึมเข้ามาอยู่ในกลุ่มทหารที่พันตรีซาหลูข่าไว้ใจให้ปฏิบัติภารกิจนี้ได้
ฉินหรานไม่สงสัยเลยว่า พันตรีซาหลูข่าเป็นแค่ 'สุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของนายพลเจินหนิง' มันดูเหมือนจะเป็นความจริง ฉินหรานงุนงง เขารู้สึกเหมือนเป็นนายพรานล่ากระต่ายอยู่บนเขาเพื่อที่จะพบว่ากระต่ายตัวนั้นที่จริงแล้วเป็นเสือตัวหนึ่ง
ฉินหรานแค่วางแผนจะจัดการกับพันตรีซาหลูข่าเพื่อยกระดับการประเมินหลังเกม แต่ตอนนี้ผู้อยู่เบื้องหลังของซาหลูข่าได้แสดงตัวออกมาแล้ว นายพลแห่งกองกำลังกบฏ แม้ว่าบทบาทของนายพลในกองกำลังจะไม่ชัดเจน แต่จากคำนำหน้าชื่อแบบนั้น เขาอาจจะเป็นผู้นำตัวจริงจริง ๆ ของกองกำลังกบฏก็ได้ ซาหลูข่าทำงานภายใต้การจับตามองของเขา
คนทรยศที่ด้านหลังฉินหรานก็คือสิ่งยืนยัน
ความหยิ่งผยอง นั่นคือสิ่งที่ฉินหรานรู้สึกได้จากพันตรีระหว่างที่สนทนากัน เขาควรจะเพิ่ม มีความหลงตัวเองจนเย่อหยิ่ง ลงไปด้วย ซาหลูข่าคิดว่าตัวเองทำได้ดีแล้ว แต่ฉินหรานรู้ว่าทันทีที่ซาหลูข่าได้กระเป๋าบรรจุอัญมณีไปก็จะถูกจับกุมตัวอย่างลับ ๆ ทันที พันตรีจะถูกประหารชีวิตในฐานะอาชญากรผู้หนึ่งโดยไม่ผ่านศาลทหาร ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นนายพลเจินหนิงที่วางแผนทุกอย่างนี้ไว้ตั้งแต่แรก
"คนที่ผู้อยู่เบื้องหลังทุกอย่างนี้!" ฉินหรานได้ข้อสรุปจากของทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับชายทั้งสองคน
"ทีนี้ คุณคิดว่ายังไง?" คนทรยศที่ด้านหลังฉินหรานพูดขัดความคิดเขาขึ้นมา หมดเวลาแล้วและฉินหรานต้องเลือกตอบรับหรือปฏิเสธข้อเสนอของเขา
"ฉันต้องการออกไปจากเมืองนี้ก่อน แล้วฉันค่อยบอกทุกอย่างกับแก!" เขาตอบ
"คุณครับ คุณก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยก็จนกว่าผมจะได้เห็นอัญมณีพวกนั้นกับตาของตัวเองผมไม่มีสิทธิ์พาคุณออกไปจากเมืองนี้ มีแค่นายพลเจินหนิงที่ทำได้!" คนทรยศตอบกลั้วหัวเราะ
"ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องการพบนายพลเจินหนิง!" ฉินหรานเปลี่ยนความต้องการ "แกคิดว่าพอจะเป็นไปได้ไหม?"
เสียงหัวเราะของคนทรยศมีแววเยาะเย้ย เขาคิดว่าตนควรจะสั่งสอนฉินหรานให้ได้รู้ว่าใครเป็นคนคุมสถานการณ์ ที่จริงแล้ว ถ้าเขาสามารถยืนยันตำแหน่งของอัญมณีได้ เขาคงฆ่าฉินหรานไปแล้วจะได้หลีกเลี่ยงบทสนทนาไร้สาระพวกนี้
"ฉันต้องการการรักษา ฉันถูกยิง!" ฉินหรานบอกสิ่งที่ต้องการอีกครั้ง คราวนี้ คนทรยศนั่นไม่ได้ปฏิเสธ
เขาเห็นอยู่ว่าฉินหรานถูกยิง แม้ว่าฉินหรานจะสวมเสื้อกันกระสุน แต่เขาเคลื่อนไหวไปมาทั่วพื้นที่นี้ อย่างที่เรียกว่าชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายจริง ๆ
คนทรยศนั่นไม่ได้ตอบรับทันที เขาพูด "ได้ เพื่อเป็นการยืนยันกับคุณว่าผมเป็นคนที่เชื่อถือได้คนหนึ่ง ผมจะมอบเวชภัณฑ์บางอย่างให้คุณ รับมันไปเครื่องพิสูจน์ความจริงใจของผม คุณวางปืนลงแล้วหันมาช้า ๆ! ใช่ ช้า ๆ ให้ผมเห็นแผลคุณ"
ฉินหรานวางปืนลงตามที่คนทรยศบอกแล้วค่อย ๆ หมุนตัวกลับมาช้า ๆ คนทรยศเห็นแผลตรงท้องและน่องซ้ายของฉินหราน จากประสบการณ์ในสนามรบของเขา แผลฉีกขาดที่หน้าแข้งไม่รุนแรง แต่แผลที่ช่วงท้องอาจทำให้เกิดอันตรายต่ออวัยวะภายในได้ แม้ว่าจะสวมเสื้อเกราะเอาไว้ก็ตาม อย่างไรเสียมันก็เป็นเสื้อเกราะของตำรวจกับลูกกระสุนของทหาร
คนทรยศนั่นรู้แล้วว่าฉินหรานได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังอาจจะได้รับบาดเจ็บที่อวัยวะภายในจนเกินรักษาได้ หากฉินหรานจะยังสามารถขยับตัวได้อย่างอิสระก็คงเป็นเพราะว่าเขามีร่างกายและสัญชาตญาณการเอาตัวรอดที่แข็งแกร่ง แต่เขาก็คงทนได้อีกไม่นาน ไม่ช้าเขาก็จะได้นอนหลับไปชั่วนิรันดร์ คนทรยศเคยเห็นกรณีแบบนี้มานักต่อนักในสนามรบ เขายังคงไม่ลดการระวังตัวลง ปืนของเขายังเล็งมาที่หัวของฉินหราน
"แผลของคุณไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น คุณแค่ต้องพันแผลแล้วก็จะดีขึ้น ผมให้ยากับผ้าพันแผลคุณได้ พันแผลให้ตัวเองเร็วเข้า" คนทรยศหยิบของออกจากกระเป๋าคาดเอวแล้วโยนไปใกล้ ๆ ฉินหราน มือขวาของเขายังถือปืนไว้ เล็งไปที่หัวของฉินหราน
ฉินหรานขยับนั่งลงแล้วหยิบของที่ผู้คนทรยศโยนมาให้เขา ด้านในมีผ้าก็อซสองชิ้นและมียาฉีดสองหลอด
[ชื่อ: ผ้าพันแผลคุณภาพสูง]
[ชนิด: ยา]
[คุณภาพ: ปกติ]
[การเสริมสถานะ: ฟื้นฟูพลังชีวิต 30 แต้มภายใน 30 วินาที ลดภาวะเลือดออกและเร่งการหายของแผล]
[ผลลัพธ์: ไม่มี]
[การนำออกจากดันเจี้ยน: ได้]
[หมายเหตุ: ดีกว่าผ้าพันแผลของคุณ!]
...
[ชื่อ: ยาแก้ปวด]
[ชนิด: ยา]
[คุณภาพ: ปกติ]
[การเสริมสถานะ: ลดความเจ็บปวดลงได้นาน 3 นาที]
[ผลลัพธ์: ไม่มี]
[การนำออกจากดันเจี้ยน: ได้]
[หมายเหตุ: สามนาทีมากพอให้คุณทำอะไรหลายอย่าง เช่นเขียนพินัยกรรม!]
การแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาทันทีที่ฉินหรานแตะถูกของพวกนั้น [ยาแก้ปวด] ทำให้ฉินหรานตาเป็นประกาย มันเพิ่มความมั่นใจให้กับสิ่งที่เขากำลังจะทำ
เขาแกะกระดุม [เสื้อเกราะกันกระสุน T1] อย่างช้า ๆ พยายามทำให้ดูเหมือนว่าเขาปวดมาก
"คุณควรจะฉีดยาแก้ปวดสักเข็มก่อน ถ้าคุณบอกที่ซ่อนของอัญมณีพวกนั้น ผมจะเอาอุปกรณ์รักษาพยาบาลที่ดีกว่าให้ แบบที่คุณจะหายในทันทีเลย" คนทรยศบอกฉินหรานเมื่อเห็นเขาดูทรมาน เขาเกรงว่าฉินหรานจะตายเสียก่อน
"อ้อ ได้เลย" ฉินหรานม้วนแขนเสื้อขึ้นแล้วฉีดยาแก้ปวดให้ตัวเองอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็ถอดเสื้อกันกระสุนออก
พอเห็นฉินหรานถอด [เสื้อเกราะกันกระสุน T1] ขึ้นทางศีรษะ คนทรยศก็ลดปืนลง เล็งไปที่ขาของฉินหรานแทนลำตัวส่วนบนซึ่งถูกเสื้อเกราะกันกระสุนบังอยู่
มันเป็นสัญชาตญาณที่จะสร้างความเสียหายสูงสุดแก่ศัตรู นั่นคือสิ่งที่คนทรยศถูกฝึกฝนมาการเคลื่อนไหวนี้ของเขาเปิดโอกาสให้ฉินหรานสู้กลับ โอกาสที่เขารอคอยมานาน
พอฉินหรานเห็นว่าปืนเบนจากหัวของเขาไปที่ขา เขาก็รีบถอดเสื้อกันกระสุนออก โยนใส่คนทรยศเหมือนเป็นถุงกระสอบสักใบและบดบังลานสายตาของผู้ชายคนนั้น ในเวลาเดียวกันฉินหรานก็ลุกขึ้นยืนและกระโจนถอยหลังหลบเข้าไปในทางเดินที่อยู่ด้านหลังตัวเอง
.
.
.
.