Chapter 1011 ทำไมเขาต้องอยู่ที่นั่นเสมอที่สมบัติปรากฏ
จากท่าทางของมันแล้ว ดูเหมือนกับแมวนำโชคเป็นอย่างมาก.
ทว่าหัวของมันกับเหมือนกับอสุรกาย เหมือนกับปิศาจจากนรก.
จุนซ่างเซียวที่สีคางไปมา “หากว่าตัวมีปีกเหมือนกับค้างคาวหน่อย คงจะมีรูปร่างเหมือนกับภูตปิศาจแน่.”
“ฟิ้ว!”
เขาที่ยกมือ คว้าไปยังรูปปั้นดังกล่าวในทันที.
“ฟิ้ว-”
ดวงตาของมันที่ขยับ รูปปั้นสั่นเล็กน้อย จากนั้นก็ส่งประกายแสงสีแดงออกมาทันที.
จุนซ่างเซียวที่คิดว่าเป็นกับดัก จึงได้ปล่อยมือทันที ทว่าแสงก็ยังส่องประกาย สั่นไปมา และหยุดลงในที่สุด.
ทุกอย่างที่กลับคืนสู่จุดเริ่มต้น.
“แปลก.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้นกัน.”
เขาที่ไม่คิดอะไรอีก ก่อนที่จะเก็บรูปปั้นดังกล่าวเข้าไปในแหวนทันที.
“วูซซซซ!”
“วูซซซซ!”
ในเวลานั้นหลุมที่สั่นไปมา แผ่นหินใต้เท้าของเขาที่แยกออก.
“แย่แล้ว!”
จุนซ่างเซียวที่ใบหน้าเปลี่ยนสีไปในทันที ก่อนที่จะพุ่งไปยังอุโมงค์ทางออก สถานะการณ์เวลานี้ดูเหมือนว่าที่นี่จะต้องพังถล่มอย่างแน่นอน!
เป็นไปตามคาด!
อุโมงค์ที่มีกับดักก่อนหน้านี้ บุบยุบกลายเป็นหลุมใหญ่ จากนั้นก็พังทลายลง ศิลาใหญ่ยักษ์ก็ล่วงหล่นลงมาเช่นกัน.
“ตูมมมม! ตูมมมม!”
ทุกอย่างกำลังพังทลายลง.
จุนซ่างเซียวที่วิ่งหนีด้วยความเร็วสูงสุด อุโมงค์ที่พังไล่หลังเขามา.
แน่นอน.
แทบจะไม่มีเวลาให้เขาครุ่นคิด หากว่าล้มลงเมื่อไหร่เกรงว่าคงถูกฝังทั้งเป็นแน่.
“อ๊ากกก---”
จุนซ่างเซียวที่ยังคงวิ่งหน้าตั้ง ลิ้นห้อยยื่นออกมาเลยทีเดียว!
หากไม่เพราะว่าถูกสะกดด้วยกลิ่นอายโบราณ เขาคงบินออกไปจากที่นี่นานแล้ว!
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น จุนซ่างเซียวก็พบทางเข้า ประตูศิลาที่เปิดอยู่ กระโดดออกไป พร้อมกับบินหนีจากหลุมในทันที.
ในเวลานั้น.
เขาที่หนีออกมาได้อย่างฉิวเฉียด.
“ตูมมมมม!”
ขณะบินออกมาแล้ว เขาที่มองย้อนกลับไป หลุมที่เปปป้าขุดก่อนหน้านี้ บุบยุบลงไปหลายพันจั้ง.
จุนซ่างเซียวที่บินอยู่บนอากาศ จ้องมองลงไป เห็นทุกอย่างที่พังทลายลง ถึงกับต้องยกมือปาดเหงื่ออกมา “ตื่นเต้นดีจริง ๆ!”
“หืม?”
ในเวลานั้น พบว่ารอบ ๆ เขานั้นมียอดฝีมือของพิภพอื่น ๆอยู่มากมาย.
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองพวกเขา พวกเขาจ้องมองจุนซ่างเซียว ใบหน้าที่กลายเป็นเอ๋อเหรอ.
เดิมที ตั้งแต่เขากดปุ่มที่ประตูศิลา ที่ด้านนอกก็ปรากฏปรากฏการณ์ฟ้าดินขึ้นมาแล้ว ทำให้ดึงดูดคนมากมายเข้ามา.
เหล่ายอดฝีมือของพิภพต่าง ๆ ที่เร่งรีบบินมา.
หลังจากที่ประกายแสงสลายหายไป ก็พบจุนซ่างเซียวบินออกมาจากหลุม.
โอ้วสวรรค์!
โอ้วปฐพี!
สถานที่สมบัติปรากฏ ไฉนต้องมีเขา!
“ทุกท่าน.”
จุนซ่างเซียวเอ่ยออกมาเล็กน้อย “สมบัตินั่นเปิ่นจั้วได้รับมาแล้ว มีใครต้องการแย่งอย่างงั้นรึ?”
“ไม่ ไม่ ไม่!”
เหล่ายอดฝีมือเร่งรีบเอ่ยตอบ“ข้าเพียงแค่ผ่านทางมา!”
“ฟิ้ว!”
กล่าวจบ เขาก็หายไปทันที.
เหล่ายอดฝีมือจากพิภพอื่น ๆ ก็เช่นกัน ต่างเร่งรีบใช้ท่าเท้าสุดยอดหนีหายไปอย่างรวดเร็ว.
สมบัติไม่ต้องเอ่ยเลยว่าสำคัญ ทว่าชีวิตย่อมสำคัญกว่า ไม่ใครกล้าหือกับคนที่สังหารคนไปหลายหมื่นก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน!
“น่าเบื่อจริง!”
เขาที่เห็นทุกคนวิ่งหนีไป จุนซ่างเซียวที่ล้มเลิกนำดาบหนานโชวออกมา ก่อนที่เขาจะกลับฐานที่มั่น พลางเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ“เปปป้ามีทักษะในการหาสมบัติด้วย อ๊าก!”
ระบบเอ่ย “อย่าลืมว่า นี่คือสัตว์ธาตุปฐพี ขอเพียงสมบัติซ่อนอยู่ใต้ดิน ย่อมทำให้สามารถตรวจจับได้.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “สมบัติล่าสมบัตินี้ขายคืนเลยได้ไหม ตอนนี้ข้ามีสัตว์พันธสัญญาสุดรักในการล่าสมบัติแล้ว.”
ระบบ “.....”
ก่อนหน้านี้ ยังเห็นเป็นเพียงแรงงานอยู่เลย ตอนนี้กลายเป็นสัตว์พันธะสุดรักสะแล้ว เปลี่ยนแปลงเร็วขนาดนี้เลย?
......
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่บินกลับฐาน.
ขณะร่อนลงฐานที่มั่น เพราะว่าได้รับสมบัติมา เป็นไปตามกฎ พื้นที่ขยายออกไปทันที.
“เป็นความจริง!”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ระดับสวรรค์จริง ๆ ด้วย!”
ก่อนหน้านี้พบต้นหยกกระจ่างวิญญาณลึกล้ำ นำกลับมา พื้นที่ก็เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก รูปปั้นชิ้นนี้เองก็เพิ่มขึ้นเท่า ๆ กับก่อนหน้านี้เลย.
“หากหาพบอีกสองสามอัน ระดับนครขนาดใหญ่เกรงว่าคงไม่ไกลเกินเอื้อม!”จุนซ่างเซียวที่ดวงตาเป็นประกาย ก่อนที่จะเดินไปยังหอยา.
ไปทำอะไร?
เพื่อไปรักษาแผลให้กับสัตว์สุดรักของเขานั่นเอง!
......
ข้าเปปป้า.
ตอนนี้ได้ผลัดกระดูกแล้ว.
เพราะว่าจู่เหรินดูแลข้าอย่างอบอุ่น ทำให้ข้าพอใจนัก!
“มา ๆ อ้าปาก.”
บนเตียง จุนซ่างเซียวที่ถือถ้วยซุปป้อนอีกฝ่ายด้วยร้อยยิ้ม.“ดื่ม ๆ.”
“......”
เปปป้าที่ดื่มน้ำซุบลงท้อง น้ำตาไหลพราก ๆ “จูเหริน....ท่านดีกับข้าเกินไปแล้ว!”
จุนซ่างเซียวที่ยกผ้าห่ม ขึ้นห่มให้อีกฝ่าย เพราะกับตบหัวเบา ๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “เจ้าคือสัตว์พันธสัญญาของเปิ่นจั้ว ข้าก็ต้องทำดีกับเจ้าเป็นธรรมดา.”
เปปป้าที่ โอดครวญร้องโหยหวน.
ตั้งแต่มันกลายเป็นสัตว์พันธสัญญา และเดินทางมาถึงนิกายนิรันดร มันก็ต้องทำงานเหนื่อยแทบตาย แต่ละวันเต็มไปด้วยความขมขื่น และยังถูกไล่ฟันด้วย ท้ายที่สุด....หลังจากเจ็บช้ำก็พบกับความสุขสักที!
หากไม่เพราะว่ามีผ้าพันแผลผูกรัดไปหมด บางทีคงกระโดดออกมา พร้อมกับชูคอร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจแล้ว.
“รักษาแผลของเจ้าให้ดีก่อน.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “พรุ่งนี้เปิ่นจั้วจะมาเยี่ยมเจ้าอีก.”
“จูเหริน!”
เป็ปป้าเอ่ย “บาดแผลแค่นนี้ไม่มีปัญหาอะไร ข้าพร้อมจะช่วยจูเหรินอย่างเต็มกำลัง!”
จุนซ่างเซียวที่เอ่ยอย่างจริงจัง “เมื่อเป็นเช่นนั้น พรุ่งนี้ออกจากโรงหมอ ไปพิภพสงครามกับเปิ่นจั้ว พวกเราจะไปพิชิตโลกด้วยกัน!”
“ตกลง!”
โลหิตของเป็ปป้าที่พลุ้งพล่านขึ้นมาทันที.
......
เช้าวันถัดมา.
จุนซ่างเซียวที่ลุกขึ้นจากเตียงตอนเช้า พร้อมกับนำเปปป้าที่หลับอยู่ นำเข้าไปในพิภพสงครามทันที.
“ฟู่ ฟู่!”
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมม!”
พื้นที่อันว่างเปล่า พลังธาตุปฐพีที่แผ่ออกไป.
“จูเหริน.”
ในเวลาต่อมา เปปป้าที่เงยหน้าขึ้น จ้องมองไปยังทิศทางหนึ่ง “ห่างออกไปสิบลี้ ใต้ดินมีสมบัติซ่อนอยู่!”
“ขุด!”
“รับทราบ!”
“ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
เปปป้าที่พุ่งออกไป ก่อนที่จะลงมือขุด ลึกลงไปอย่างรวดเร็ว.
......
“ฟิ้ว!”
ริ้วแสงที่สว่างจ้า ทะลวงหมู่มวลเมฆาอีกครั้ง!
“สมบัติปรากฏขึ้นอีกแล้วรึ?”
“กลิ่นอายแบบนี้มัน จะต้องเป็นสุดยอดสมบัติแน่!”
“ไป! ไป! เร็วเข้า!”
“ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
เหล่ายอดฝีมือมากมายที่มุ่งตรงไปยังทิศทางดังกล่าวทันที.
อย่างไรก็ตาม ขณะพวกเขามาถึงสถานที่ดังกล่าว ก็พบว่าจุนซ่างเซียวกำลังบินออกมาจากหลุม พวกเขาที่วิ่งหนีอย่างรวดเร็วเช่นกัน.
โอ้วสวรรค์!
เขามาที่นี่ได้อย่างไร!
นี่เขามาอยู่ที่นี่ก่อนที่ก่อนที่จะเกิดปรากฏการณ์ฟ้าดินอย่างงั้นรึ?
......
“ฟิ้ว!”
ในตอนบ่าย ปรากฏการณ์ฟ้าดินที่เกิดขึ้นอีกครั้ง!
“หา อีกแล้วเหรอ!”
“ทุกคนดูนั่น.”
“นี่มันใช่สมบัติแน่เหรอ? วันนี้เกิดขึ้นกี่ครั้งแล้ว!”
ตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว ปรากฏการณ์ฟ้าดินที่เกิดขึ้น ต่างก็ทำให้พวกเขาตื่นตะลึง ทว่าเมื่อไปถึงก็พบกับจุนซ่างเซียวทุกครั้ง เหตุการณ์ซ้ำ ๆ ที่เหมือน ๆ กัน จนช่วงหลัง ๆ ไม่มีใครกล้าที่จะไปดูแล้ว.
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
ในเย็นวันหนึ่ง ริ้วแสงหลายแสงที่พุ่งมา.
“ภรรยา ดูนั่น ที่นี่คือที่ซ่อนสมบัติของราชากระทิง.”
หลังจากเดินทางมาเนิ่นนาน พวกเขาที่มาถึงสถานที่ซ่อนสมบัติ ทว่าเมื่อมาถึงประตูศิลาที่พังแตกเป็นสองส่วน เวลานี้พวกเขาแทบทรุดไปตาม ๆ กัน อารมณ์งงงันไม่ยอมรับยังคงแล่นไปมาทั่วร่างของพวกเขา.
