บทที่ 26 กล่าวคำหวานชวนทุกคนตกลง

แม้ซุนจางเลือกจะหลบหลีกไม่พบ แต่หลี่ฟานจะไม่ยอมละทิ้งไปง่ายๆ เช่นนี้หรอก

จากที่เขาวันนั้นทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากปลอบใจซูฉางหยูมา อย่างน้อยคนผู้นี้ก็ไม่ใช่คนชั่วร้ายอำมหิต ที่ก่อนหน้านี้ถึงได้ทำหน้าเย็นชาใส่ตลอด คงเป็นเพียงเพราะไม่อยากข้องแวะกับคนธรรมดาในดินแดนไร้เซียนมากเกินไปเท่านั้นเอง

เทียบกับคนแปลกหน้าแล้ว หลี่ฟานชอบติดต่อกับคนที่รู้จักเจตนาบางอย่างมากกว่า

ดังนั้น หลี่ฟานจึงย้อนกลับไปที่ตึกเทียนเป่าอีกครั้ง

"เจ้าเด็กนี่ ทำไมหวนกลับมาอีกแล้ว? อยากตายใช่ไหม?" ชายร่างใหญ่ในชุดดำที่ประตูมองหลี่ฟานอย่างระแวดระวัง พูดขึ้นอย่างดุดัน

หลี่ฟานยิ้มเล็กน้อย "ข้ามาติดต่อธุรกิจกับพวกท่านที่ตึกเทียนเป่า พวกท่านไม่ยอมพูดคุยสักคำ ก็จะไล่คนเลยหรือ? นี่คือมารยาทต้อนรับแขกของพวกท่านที่ตึกเทียนเป่างั้นหรือ?"

หลี่ฟานตั้งใจเปิดเสียงดังขึ้น ทำให้ผู้คนรอบข้างหันมามองกัน

"เจ้า..." ชายร่างใหญ่ผู้นั้นโมโหขึ้นมาทันที กำลังจะเข้ามาต่อยคน แต่กลับถูกคนข้างกายห้ามไว้

กลับเข้าไปรายงานสักพัก ชายร่างใหญ่ก็พาหลี่ฟานเข้าไปด้วยสีหน้าค่อนข้างไม่พอใจ

มาถึงห้องรับรองแขก หญิงรับใช้ยกน้ำชาขึ้นมาหนึ่งถ้วย

หลี่ฟานลองจิบดูอย่างไม่เร่งรีบ น้ำชาไหลลงท้อง รู้สึกได้ถึงกระแสอุ่นๆ จากกระเพาะไหลไปทั่วร่างกาย

เพียงชั่วครู่ หลี่ฟานก็รู้สึกเหมือนกับตอนฤดูหนาวที่ตากแดดเกือบครึ่งวัน ทั่วร่างกายอุ่นสบาย บางครั้งยังรู้สึกร้อนขึ้นมาด้วย

"ชาดีมาก!" หลี่ฟานอดชมไม่ได้

"ไท่ซั่งเหยียนหลง เติบโตอยู่ในปากปล่องภูเขาไฟใต้ทะเลรอบๆ เกาะไท่ซั่ง มีเพียงสิบต้นเศษๆ เท่านั้น ตอนนี้ตามที่เกาะไท่ซั่งถูกทำลายลง ไท่ซั่งเหยียนหลงนี้ก็กลายเป็นของหายากชั่วคราวไป" ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ค่อยๆ พูดขึ้น นั่นก็คือซุนจางนั่นเอง

"ถ้าเช่นนั้น ก็ต้องอาศัยบารมีของท่านอาจารย์ใหญ่ซุนแล้ว" หลี่ฟานไม่เกรงใจ ดื่มน้ำชาที่เหลือจนหมดถ้วย

รอจนกระทั่งหลี่ฟานวางถ้วยชาลง ซุนจางจึงหรี่ตามอง ถามขึ้นช้าๆ "เรื่องเมืองต้าลี่ เสร็จสิ้นไปแล้ว เจ้ากับข้าไม่ควรมีเรื่องอะไรกันอีกแล้ว แต่ทำไมตอนนี้ถึงมาตามหาข้าอีก?"

น้ำเสียงของซุนจางไม่สุภาพเอาเสียเลย ในแววตายังแฝงไว้ด้วยเจตนาฆ่า เหมือนว่าถ้าคำตอบของหลี่ฟานทำให้เขาไม่พอใจ ก็จะลงมือฆ่าคนเลย

หลี่ฟานไม่ได้ใส่ใจกับการตั้งข้อหาของซุนจาง แต่ตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มว่า "ท่านอาจารย์ใหญ่ซุนเข้าใจผิดแล้ว ข้ามาเพื่อพูดคุยเรื่องธุรกิจจริงๆ"

"ธุรกิจงั้นหรือ? แค่เจ้าหรือ?" ซุนจางอึ้งไปครู่หนึ่งก่อน จากนั้นก็หัวเราะเยาะพลางมองหลี่ฟานอย่างพิจารณา

สีหน้าหลี่ฟานยังคงเดิม ยิ้มแต่ไม่พูด

ซุนจางเห็นท่าทีก็ค่อยๆ เริ่มจริงจังขึ้น "ธุรกิจอะไร?"

"ไม่ทราบว่าตึกเทียนเป่าสนใจโควตาเรือสำเภาออกทะเลหรือไม่" หลี่ฟานพูดขึ้นช้าๆ

"เรือสำเภาแต่ละเที่ยวที่ออกทะเล ไม่ต้องพูดถึงสมบัติล้ำค่าที่เก็บได้บางครั้ง เพียงแค่ปลาหลิ่วหลี่และของดีอื่นๆ จากทะเลอีกนิด ก็ทำกำไรได้เต็มไม้เต็มมือ ถ้าจะบอกว่าพวกเราตึกเทียนเป่าไม่สนใจ นั่นเป็นไปไม่ได้"

"แต่โควตาเรือสำเภาถูกผู้จัดการเชี่ยนควบคุมไว้อย่างแน่นหนา อย่าพูดถึงพวกเราตึกเทียนเป่าเลย แม้แต่ผู้จัดการจ้าว การจะแย่งชิงอีกหนึ่งโควตาก็เป็นเรื่องยากเย็น เจ้าเป็นคนมาใหม่ มีความสามารถอะไรกล้ามาหวังมันเล่า?" ซุนจางจ้องหลี่ฟานเขม็ง เหมือนจะมองหาอะไรบางอย่างจากใบหน้าของเขา

"หากให้ข้าได้พบกับผู้จัดการจ้าว ข้าก็มีวิธีที่จะโน้มน้าวเขาเอง" หลี่ฟานกล่าวอย่างมั่นใจ

เห็นหลี่ฟานมีท่าทางแน่วแน่เช่นนั้น ซุนจางก็ลังเลใจอยู่พักหนึ่ง

"ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาได้พบกับผู้จัดการจ้าวสักหน่อย ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ถ้าเรื่องไม่สำเร็จ ก็เอาเขาไปสับเป็นชิ้นๆ โยนลงทะเลให้ปลากินซะ" ในตอนนั้น เสียงเกียจคร้านดังขึ้นมาจากนอกห้อง

หลี่ฟานเพ่งมอง เห็นหญิงสาวผู้หนึ่งสวมชุดสีเหลืองอ่อนและปิดผ้าคลุมหน้าเดินเข้ามา

ฟังจากเสียงน่าจะอายุเพียงสิบเจ็ดสิบแปดปี แต่รูปร่างอวบอิ่มของนางกลับแผ่ออกมาด้วยกลิ่นอายยั่วยวนเย้ายวนเหมือนสาวเต็มวัย

"ขอคารวะท่านเจ้าของร้าน" ซุนจางพอเห็นหญิงสาวชุดเหลืองก็ลุกขึ้นทันที คารวะทักทายอย่างนอบน้อม

"ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณท่านเจ้าของร้านไว้ก่อนแล้ว" หลี่ฟานกล่าวพร้อมกับคำนับขณะที่ใบหน้ายังคงเป็นปกติ

"ดูเจ้าเหมือนจะมั่นใจอยู่บ้าง ไม่เหมือนกำลังพูดเกินจริง" หญิงสาวชุดเหลืองนั่งลงตรงข้ามกับหลี่ฟาน นางเอียงคอและมองเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

"ผู้น้อยตั้งแต่ไหนแต่ไร พูดอย่างไรทำอย่างนั้น ไม่มีวันคืนคำพูด" หลี่ฟานกล่าวตรงไปตรงมา

หญิงสาวชุดเหลืองหัวเราะเบาๆ ออกมา

"หากเรื่องนี้สำเร็จจริง ตึกเทียนเป่าของพวกเราก็ต้องหักผลประโยชน์ส่วนแบ่งออกด้วยนะ"

"ตามกฎของบนเกาะ ในแต่ละครั้งที่ออกทะเล สามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์เองได้สามส่วน สามส่วนนี้ข้าไม่ขอสักส่วน ครึ่งหนึ่งให้ผู้จัดการจ้าว อีกครึ่งหนึ่งมอบให้พวกท่านที่ตึกเทียนเป่า" หลี่ฟานตอบตกลงพร้อมพูดจาทำให้ผู้ฟังตกตะลึง

หญิงสาวชุดเหลืองอึ้งงันไป

นางกวาดตามองหลี่ฟานหลายครั้งอีก "แปลกดีนะ ถ้าอย่างนั้น เจ้าจัดการอย่างยุ่งยากถึงเพียงนี้ แท้จริงแล้วเจ้าต้องการอะไรกันแน่?"

"ข้าต้องการเพียงโควตาแช่ตัวในสระวิเศษชำระร่างกายสามปีครั้งเท่านั้น" หลี่ฟานกล่าวตรงไปตรงมา

"อ้าว..." คราวนี้หญิงสาวตกใจจริงๆ นางเพ่งมองหลี่ฟานหลายครั้งราวกับจะยืนยันว่าตัวเองฟังผิดรึเปล่า

หลี่ฟานสบตากับนาง สายตาแน่วแน่หนักแน่น

"ฮ่าๆๆๆ..." ราวกับได้ยินเรื่องตลกอะไรสักอย่าง หญิงสาวชุดเหลืองกลับหัวเราะออกมาดังๆ

"ขอร้องเถอะท่านลุง ท่านอายุปูนนี้แล้ว ยังคิดจะเรียนวิชาเซียนเหมือนคนอื่นอีกเหรอ?" หลังจากหัวเราะไปสักพัก นางหยุดลงอย่างยากลำบาก ฝืนพูดประโยคหนึ่งแล้วก็ทนไม่ไหวหัวเราะดังออกมาอีก

ซุนจางมองไปที่หลี่ฟาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

หลี่ฟานเพียงแค่มองหญิงสาวชุดเหลืองเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร

เสียงหัวเราะของหญิงสาวชุดเหลืองค่อยๆ เบาลง

"ฮ่า... ฮ่า..."

สุดท้ายนางก็หัวเราะแห้งๆ อีกครั้ง แล้วกลับสู่สภาวะปกติอย่างเก้อเขิน

"ขอเพียงยืดชีวิตได้ยาวนาน ต่อให้ตายก็ไม่เสียใจ" หลี่ฟานเอ่ยขึ้นเบาๆ

หญิงสาวชุดเหลืองเงียบไปนาน

"ตกลง ข้ารับปากเรื่องนี้แล้ว" ในที่สุดนางก็ตัดสินใจ "รอนัดวันเรียบร้อยแล้ว ข้าจะส่งคนไปบอกเจ้าอีกที"

"ถ้าอย่างนั้น ก็ตกลงกันอย่างนี้แล้วกัน ข้าอยู่นอกเมืองแนวตั้งที่หกหมายเลขเจ็ด พวกเจ้าไปตามหาข้าได้ที่นั่น" หลี่ฟานกล่าวพร้อมโค้งคำนับ แล้วหันหลังจากไป

ในห้องเหลือเพียงหญิงสาวชุดเหลืองกับซุนจางสองคน

หลังจากเงียบไปนาน ซุนจางอดไม่ไหวต้องเอ่ยขึ้น "ท่านเจ้าของร้าน โควตาสระวิเศษชำระร่างกายนั่น..."

"ถึงแม้โควตาสระวิเศษชำระร่างกายจะมีการแย่งชิงกันสุดชีวิตบนเกาะทุกปี แต่พวกเราที่ตึกเทียนเป่าก็ไม่ใช่ไม่มีกำลังพอจะต่อสู้แย่งชิงหรอก ยิ่งไปกว่านั้น หากเขาสามารถได้กองเรือสำเภาออกทะเลมาจริงๆ เพียงประมาณห้าปีเท่านั้น ผลกำไรที่กองเรือนำมาก็น่าจะชดเชยเทียบเคียงกับค่าของหนึ่งโควตาได้แล้ว เรื่องนี้ได้กำไรแน่นอน ไม่มีทางขาดทุน" หญิงสาวชุดเหลืองไม่แยแส

"แต่ว่า..." นางขมวดคิ้วสวยและมองไปทางที่หลี่ฟานจากไป พึมพำกับตัวเอง

"อะไรหรือ?" ซุนจางอดไม่ไหวต้องถามออกมา

"สายตาของคนผู้นั้นดูน่ากลัวมาก..." หญิงสาวชุดเหลืองตบอกตัวเองเบาๆ ดูเหมือนยังหวาดหวั่นอยู่บ้าง

ซุนจางพลันรู้สึกประหลาดใจ

......

ระหว่างทางกลับ หลี่ฟานแวะซื้อ《คาถาชำระจิตเสวียนหวง》และยาที่เข้าชุดกันที่ร้านขายยา

ต่อให้ทุกอย่างราบรื่น การเปิดสระวิเศษชำระร่างกายก็ยังต้องรออีกสองปี

เวลานานขนาดนี้ไม่อาจปล่อยให้สูญเปล่า

ทำไมไม่ลองฝึกฝน《คาถาชำระจิตเสวียนหวง》ก่อนดูผลลัพธ์ล่ะ ใครจะไปรู้ บางทีหลี่ฟานอาจมีพรสวรรค์น่าตกใจ ไม่ต้องใช้เวลาถึงสองปีก็ขจัดสภาวะพิษในร่างกายได้เองก็เป็นได้?

หลังจากนั้นอีกสองสามวัน หลี่ฟานก็อยู่แต่ในบ้านฝึกฝน รอคอยที่จะได้พบกับผู้จัดการจ้าว

ใครจะคิดว่า ยังไม่ทันได้เจอหน้าผู้จัดการจ้าวเลย หลี่ฟานกลับได้ยินข่าวที่ทำให้เขาตกใจไม่น้อย

ซูฉางหยูตายแล้ว