บทที่ 22

ม่อเหวินเฉิงสูดหายใจเข้าลึก สายตาที่จ้องมองเฉินฮั่นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แววตาที่เคยเย่อหยิ่ง กลายเป็นความครุ่นคิดและทึ่ง

การพนันหินวิญญาณ เปรียบเสมือนการประลองฝีมือระหว่างนักพนัน โดยอาศัยทักษะและประสบการณ์ เพื่ออ่านความลับที่ซ่อนอยู่ภายในก้อนหินไร้ค่าเหล่านี้

หากทักษะของอีกฝ่ายเหนือกว่า ย่อมมองเห็นแร่สวรรค์ที่ซ่อนอยู่ภายในได้ชัดเจนกว่า

ม่อเหวินเฉิงขมวดคิ้วลึก รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ที่ยากจะยอมรับ

"ไม่แปลกใจเลย ที่เจ้าถึงได้มั่นใจขนาดนั้น" เขาพึมพำกับตัวเอง

"ทักษะการพนันหินวิญญาณของเจ้า เหนือกว่าข้าจริงๆ!"

ม่อเหวินเฉิงลองใช้ทักษะของเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่สามารถมองทะลุก้อนหินวิญญาณในมือของเฉินฮั่นได้

ในที่สุด เขาจึงยอมแพ้ ก้มหน้าลงด้วยความอับอาย

"ข้าแพ้... ทักษะการพนันหินวิญญาณของเจ้า เหนือกว่าข้าจริงๆ"

คำพูดนี้ เปรียบเสมือนการประกาศความพ่ายแพ้ต่อหน้าทุกคน

ทุกสายตาหันมองไปที่ม่อเหวินเฉิงด้วยความตะลึงพรึง ราชาหินวิญญาณผู้ทรงเกียรติ อันดับหนึ่งของเมืองจีหนาน กลับต้องพ่ายแพ้ให้กับเฉินฮั่น!

เฉินฮั่นยิ้มแย้ม แล้วหยิบก้อนวิญญาณนั้นส่งคืนให้ม่อเหวินเฉิง

"มันก็แค่ก้อนหินวิญญาณธรรมดา ท่านยอมรับความพ่ายแพ้ ข้าก็ยินดีมอบให้"

ม่อเหวินเฉิงรับก้อนวิญญาณนั้นไว้ ส่ายศีรษะพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆ น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปอย่างจริงใจ

"ม่อเหวินเฉิง สัญญาย่อมเป็นสัญญา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าคืออาจารย์ของข้า

ชื่อเสียงของ ราชาหินวิญญาณ ม่อเหวินเฉิง ได้รับการสั่นคลอนในขณะเดียวกัน ชื่อเสียงของ เฉินฮั่น ชายหนุ่มผู้ลึกลับ กลับโด่งดังไปทั่วเขาคือผู้ที่โค่นล้ม ราชาหินวิญญาณ

"ข้าขอปฏิเสธ!" เฉินฮั่นรีบส่ายศีรษะปฏิเสธอย่างหนักแน่น

"ท่านผู้เฒ่าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ข้าแค่มาที่นี่เพื่อขจัดข่าวลือที่ว่าโรงฝึกสกัดแร่สวรรค์ของตระกูลเสี่ยวไม่มีสมบัติวิเศษเท่านั้น"

ม่อเหวินเฉิงยืนกราน สีหน้าของเขาจริงจัง "ไม่! ข้า ม่อเหวินเฉิง พูดคำไหนคำนั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าคืออาจารย์ของข้า!"

เฉินฮั่นรู้สึกหนักใจ เขามองหาทางออกอย่างสิ้นหวัง

"ม่อเหวินเฉิง ถ้าผู้อวุโสไม่รังเกียจ ข้าขอเสนอให้ท่านมาช่วยดูแลโรงฝึกสกัดแร่สวรรค์ของตระกูลเสี่ยว ผู้อวุโสจะได้ใช้ความรู้ความสามารถของท่านให้เกิดประโยชน์"

ม่อเหวินเฉิงยิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "ข้าว่าอย่างนี้ดีกว่านะ ข้า ม่อเหวินเฉิง ไม่ได้มีงานอดิเรกอะไรในชีวิต สิ่งที่ข้าชอบที่สุดก็คือการพนันหินวิญญาณ!"

เฉินฮั่นถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เขาไม่รู้จะพูดอะไรกับชายคนนี้ดีม่อเหวินเฉิงเป็นคนดื้อรั้น ยากที่จะโน้มน้าวเขารู้ดีว่า ต่อให้เขาพูดอะไร ม่อเหวินเฉิงก็คงไม่เปลี่ยนใจ

ในที่สุด เฉินฮั่นก็ยอมจำนนต่อโชคชะตา "ก็ได้ ท่านอยากเป็นศิษย์ของข้าก็ตามใจ"

ม่อเหวินเฉิงยิ้มอย่างร่าเริง เขารีบก้มลงคุกเข่าต่อหน้าเฉินฮั่น

"ข้า ม่อเหวินเฉิง ขอคารวะอาจารย์!"

เฉินฮั่นพยักหน้ารับ ทักษะการพนันหินวิญญาณของม่อเหวินเฉิงนั้นน่าทึ่ง แต่ระดับพลังของเขากับอยู่เเค่ขอบเขตชำระวิญญาณเท่านั้น ระดับพลังเเค่นี้กลับไม่ได้โดดเด่นอะไรในเมืองจีหนาน

หากปราศจากทักษะอันล้ำเลิศนี้ ม่อเหวินเฉิงคงเป็นเพียงชายธรรมดา ไร้ชื่อเสียงในเมืองจีหนาน

........................

แม้จะขับไล่ป๋ายหยงออกไปได้ แต่เฉินฮั่นรู้ดีว่า ตระกูลป๋ายไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ แน่นอน

เขาเดินออกมายังถนน สายตาจับจ้องไปยังมุมถนน เเววตากับกลายเป็นเย็นชา

ชายในเงามืดรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาสั่นระรัวด้วยความตกตะลึงพลังที่เฉินฮั่นแผ่ออกมานั้น ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนักเขาไม่เคยรู้สึกถึงพลังอำนาจที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อน

......................

ภายในศาลาหลิงตัน หยิงมู่จ้องมองชายผู้ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง

เพียงไม่กี่วันก่อน ผู้พิทักษ์พลังระดับชำวิญญาณที่เขาส่งไปปกป้องเฉินฮั่นกลับมาพร้อมเรื่องราวสุดเหลือเชื่อมากมาย

เรื่องราวเหล่านั้น ล้วนเป็นผลงานของเฉินฮั่น ในช่วงเวลาเพียงสองสามวัน!

"เฉินฮั่นยังอายุน้อย แต่กลับมีพลังการเพาะปลูกถึงขั้นนั้น" หยิงมู่สูดหายใจลึกๆ เฉินฮั่นมีอายุเท่าไหร่กัน? แต่กลับมีพลังการเพาะปลูกที่น่าทึ่งขนาดนี้ในวัยเยาว์ พรสวรรค์ของเฉินฮั่นช่างน่าสะพรึงกลัวเสียจริง!

หยิงมู่ส่ายหน้า  "พลังของเฉินฮั่นนั้นเหนือกว่าเจ้าแล้ว แม้จะติดตามไป เขาก็ย่อมรู้ได้โดยง่าย มันจะยิ่งทำให้เขาระแวงเสียมากกว่า เราจะได้ประโยชน์ ไม่คุ้มเสีย"

ชายคนนั้นพยักหน้าเห็นด้วย แล้วจากไป

หยิงมู่ถอนหายใจเบาๆ สายตาที่มองออกไปนอกหน้าต่างลึกล้ำ ท้องฟ้าของเมืองจีหนาน คงจะเปลี่ยนแปลงไปแล้วสินะ!

ร่างของหญิงสาวในชุดยาวสีขาว เดินเข้ามาในห้องอย่างสง่างาม

หยิงมู่ยิ้มแย้ม โบกมือเรียก "ซินเอ๋อร์ มาหาปู่"

หญิงสาวเดินมายืนตรงหน้าหยิงมู่ ใบหน้าของเธองดงามดั่งภาพวาด ดวงตาสีฟ้าใสบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา

เฉียว หยาซิน เดินด้วยท่าทีอ่อนหวานเข้ามา เธอนั่งลงตรงข้ามเขา เปลือกตาบางระริก เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าใสบริสุทธิ์

หยิงมู่ ลูบไล้เครายาวสีขาวของเขาอย่างแผ่วเบา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดู จ้องมอง เฉียว หยาซิน เเววตาของหยิงหมู่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนเมื่อมองดูหลานสาว

"ซินเอ๋อร์" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "เจ้าตั้งใจจะอยู่ที่เมืองจีหนานนานแค่ไหน?"

เฉียว หยาซิน ครุ่นคิดชั่วครู่ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ "คุณปู่หยิงมู่ คุณปู่ขอให้มาอยู่เป็นเพื่อนท่านที่เมืองจีหนานสักพักค่ะ"

หยิงมู่ ตกตะลึงไปชั่วขณะ ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม "ดูเหมือนว่า ชราคนนั้นยังคงต้องการให้ข้ากลับไปอยู่ด้วย"

"แต่ถ้าหากเจ้าอยู่ที่เมืองจีหนานแห่งนี้ นานเกินไป ผู้คนก็คงจะ..." เขาหยุดพูด สายตาของเขาจับจ้องไปที่เฉียว หยาซินเต็มไปด้วยความกังวล