ตอนที่ 56 ข้าแค่ถุยน้ำลายส่งเดช เจ้าก็ต้านไว้ไม่ได้ กระจอกสิ้นดี! (อ่านฟรี 06/06/2567)
ณ ภายในรถม้าที่กำลังเดินทางไปที่ดินแห่งสุดท้าย
“เถ้าแก่ ท่านแน่ใจเหรอว่าต้องการที่ดินแห่งสุดท้าย ?” หานจุนหมิงถามย้ำขึ้นมาอีกครั้ง เขาอยากจะให้ชายตรงหน้าเปลี่ยนใจ
“ใช่แล้ว จากที่ฟิชบอกมา ที่แห่งนั้นนับว่าสมบูรณ์พร้อม มีทั้งพลังปราณหนาแน่น ผืนดินที่อุดมสมบูรณ์ บึงน้ำธรรมชาติ” ชายหนุ่มตอบกลับไปตามที่เขาคิด
‘อีกอย่างภารกิจหาที่ดินเปิดร้านก็เหลือเวลาอีกเพียงสองสัปดาห์เท่านั้น หวังว่าสถานที่แห่งนี้จะเป็นตามที่เจ้าปลาปากเสียนั่นบอกไว้’ ชายหนุ่มคิดในใจ ก่อนหน้านี้เขาลืมไปเลยว่าระบบได้ให้ภารกิจเอาไว้ และมันก็เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ไหนจะภารกิจเพิ่มชื่อเสียงให้ครบ หนึ่งล้านอีก เขาต้องเร่งมือให้ไวที่สุด!
“เฮ้อ สุดแท้แล้วแต่ท่าน แล้วท่านวางแผนการประมูลไว้เช่นไรบ้าง ข้าว่าโจวชือคงไม่ปล่อยให้ท่านได้ที่ดินแห่งนี้ไปง่าย ๆ แน่” ชายกลางถอนหายใจก่อนจะกล่าวออกมา
“ข้าคิดแผนไว้นิดหน่อย...” ชายหนุ่มอธิบายถึงแผนอันเรียบง่ายของเขาออกมา
...
หลังจากที่หานจุนหมิงยื่นเอกสารที่ดินให้เย่ซีแล้วก็ทำให้ทุกคนในที่แห่งนั้นประติดประต่อเรื่องราวได้ไม่ยาก ทุกคนพากันแอบเหล่มองไปยังโจวชือ แต่ไม่กล้าส่งเสียงหัวเราะออกมา
“หึหึ ข้าไม่คาดคิดเลยว่าท่านทั้งสองจะรู้จักกัน ดูเหมือนจะมีใครบางคนถูกต้มจนเปื่อยเสียแล้ว” ผู้อาวุโสเก้าของแดนมายาต้วนหลี่หัวเราะออกมาเบา ๆ
“พวกเจ้า! รู้จักกันมาก่อนเรอะ!!” โจวชือตะโกนออกมาเสียงดัง ในเวลานี้เขารู้แล้วว่าตัวเขาถูกหลอก! ยิ่งได้ยินคำเหน็บแนมจากคนของแดนมายาต้วนหลี่ และได้เห็นอาการของผู้คนโดยรอบก็ยิ่งทำให้เขาเดือดดาลจนเก็บอาการแทบไม่อยู่
“ใช่แล้ว ข้ากับเถ้าแก่รู้จักกันเป็นอย่างดี เพียงแต่เจ้านั่นแหละที่ไม่รู้” หานจุนหมิงเหยียดยิ้มแล้วกล่าวออกมา
แผนการในครั้งนี้ก็ง่ายแสนง่าย เย่ซีจะประมูลด้วยตัวเองก่อน ถ้าเกิดโจวชือมันเล่นไม่เลิก เขาก็จะให้หานจุนหมิงประมูลแทนตัวเขาเสีย ถึงยังไงก็ไม่มีใครในที่นี้รู้ว่าพวกเขารู้จักกัน อีกฝ่ายที่เกลียดหน้าเขา จะต้องยอมให้คนอื่นได้ที่ดินไป ดีกว่ายอมให้ตัวของชายหนุ่มได้ไปเป็นแน่
“โง่เขลาสิ้นดี ฮ่าฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาดังลั่น ทำให้คราวนี้ชายชราเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่แล้ว !
“ตายเสียเถอะ!” ชายชราเคลื่อนร่างเข้าหาชายหนุ่มที่ยืนหัวเราะเขาอยู่ด้วยความรวดเร็ว แต่ชายหนุ่มกลับทำเหมือนมองไม่เห็นเสียอย่างนั้น เขาไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำ
“แกสิตาย! ไอ้แก่” เป็นมนุษย์ปลาตัวสีดำมะเมื่อมที่นั่งอยู่ด้านข้างลงมือแทน
“ถุย! ถุย!” มันพ่นน้ำออกมาจากปากอย่างแรงโจมตีสวนกลับไป
ทางด้านชายชราที่เห็นว่าสัตว์เดรัจฉานตรงหน้ากล้าโจมตีตอบโต้ ในตอนแรกเขาก็เพียงแสยะยิ้มออกมาเท่านั้น แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังอันรุนแรงในกระสุนน้ำที่ถูกพ่นออกมาใส่ทำให้เขาหน้าซีดไปในทันที
“โล่บงกตเพลิง !” ชายชราสำแดงเคล็ดวิชาป้องกันระดับราชวงศ์ออกมาทันที
ด้านหน้าของเขาปรากฏโล่พลังปราณเพลิงสีส้มแดงดูน่าเกรงขามขึ้นมา นี่เป็นหนึ่งในเคล็ดวิชาด้านการป้องกันที่สามารถใช้ในการโจมตีได้ของตระกูลโจว ที่ผ่านมามีศัตรูน้อยคนมากที่สามารถทำลายเคล็ดวิชานี้ของเขาลงได้
แต่ถึงอย่างนั้นชายชราก็ไม่ประมาท เขาเร่งพลังปราณทั้งหมดขึ้นจนถึงขีดสุดเข้าไปในการโจมตีครั้งนี้
ตู้ม! ตู้ม!
ครึ่งหลัง
“เฮ้อ !” หานจุนหมิงถอนหายใจออกมา เขาอดส่ายหัวด้วยความเหนื่อยหน่ายไม่ได้ ดูเหมือนจะมีเรื่องวุ่นวายเข้ามาอีกแล้ว
เขารู้ดีว่ายังไงเถ้าแก่และมนุษย์ปลาตรงหน้าก้ไม่มีทางได้รับอันตรายจากชายชราตรงหน้าหรอก แต่เรื่องไม่มีทางจบง่าย ๆ อยู่แล้ว เพราะถ้าชายชราตรงหน้าถูกเล่นงาน ตระกูลโจวต้องไม่ปล่อยวางแน่นอน
จากข่าวลือที่ได้ยินมา ผู้นำตระกูลโจวเป็นครึ่งก้าวจักรพรรดิแล้ว !
“อั้ก! พรวดด” ชายชราสามารถหยุดการโจมตีของเจ้าปลาปากเสียตรงหน้าได้ก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยจนต้องกระอักเลือดออกมา
“อะไรกัน ?! แค่น้ำลายที่ข้าถุยไปส่งเดช เจ้าก็ต้านไว้ไม่ไหวรึ ? อ่อนหัด!!” มันได้ทีซ้ำเติมเป็นการใหญ่ ในเมื่อมันสู้นายท่านไม่ได้ ก็ใช่ว่ามันจะสู้กับคนอื่นไม่ได้!!
“เป็นไปได้ยังไงกัน! ท่านผู้อาวุโสบาดเจ็บ” ลูกศิษย์ของตระกูลโจวที่ยืนดูอยู่กล่าวออกมาด้วยความตกตะลึง
“ท่านอาจารย์ มนุษย์ปลาตัวนั้น ไม่ธรรมดาเลย” หญิงสาวซึ่งเป็นลูกศิษย์ของแดนมายาต้วนหลี่กล่าวกับอาจารย์ของนางที่ยืนอยู่ข้างกัน
“ข้าสัมผัสได้ว่า มนุษย์ปลาตัวนั้นอยู่ในระดับ จอมราชาปราณเช่นกัน แต่คงขั้นสูงกว่าข้าและเจ้าโจวชืออยู่หลายขั้น” ผู้อาวุโสเก้ากล่าวออกมา
ถ้าเป็นตัวของชายหนุ่มเป็นผู้ลงมือนางคงไม่แปลกใจนัก แต่นี้เพียงแค่สัตว์เลี้ยงของเขาก็เล่นงานผู้อาวุโสของตระกูลโจวจนแทบหมดสภาพได้
“เจ้า! ทำไมกัน ?” โจวชือกล่าวออกมาหลังจากตั้งหลักได้ ดูเหมือนเขาจะยังตกใจไม่หายกับพลังโจมตีของมนุษย์ปลาตรงหน้า
“เจ้า บ้า เจ้า บอ อะไรนักหนา เอาอีกทีไหม ฮะ ??” มันลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าหาอย่างเอาเรื่อง
“บัดซบ! เจ้าระวังให้ดี เรื่องนี้ไม่จบง่าย ๆ แน่ !” โจวชือฝากคำพูดสุดคลาสสิกไว้ ก่อนจะหิ้วลูกศิษย์ที่เขาพามาหนีไป
“อะโถ่ หนีซะแล้ว ไม่เห็นแน่จริงเลยนี่หว่า ถุย!” มนุษย์ปลากล่าวออกมาอย่างเหยียดหยาม มันถุยน้ำลายไปยังทางที่ชายชรากำลังจะหนีไป
ชายชราที่นึกว่าถูกโจมตีอีกจึงรีบเรียกม่านพลังปราณมาคลุมตัวไว้ แต่เมื่อน้ำลายที่มนุษย์ปลาถุยออกมาลอยไปได้นิดนึง มันก็ตกลงพื้นตามแรงโน้มถ่วง
“ฮ่าฮ่า นี่ตาแก่หวาดกลัวน้ำลายไปแล้วรึ ?” ชายหนุ่มที่นั่งกินผลไม้อยู่หัวเราะออกมาดังลั่น ไม่คิดเลยว่าชายชราท่าทางดุดันก่อนหน้านี้จะกลัวน้ำลายสัตว์เลี้ยงของเขาเสียแล้ว
“ดูเหมือนจะจบเรื่องแล้ว เถ้าแก่ พวกเราไปกรมที่ดินกันเถอะ” หานจุนหมิงกล่าวออกมา เขาอยากจะรีบไปจากที่นี่จะแย่แล้ว
“อะไรกัน ยังไม่หายสนุกเลย มีใครอยากสู้กับข้ารึเปล่า ? รุมก็ได้นะ มามะ” ปลาปากเสียกล่าวออกมาเสียงดัง ทำให้ผู้ฝึกตนจากหลายขุมกำลังพากันเอือมระอาอยากเข้าไปขอดเกร็ดมันมาย่างกิน
ผัวะ! โครม!
“หุบปาก! ไปกันได้แล้ว” ชายหนุ่มตวาดใส่สัตว์เลี้ยงของเขาหลังจากซัดหมัดใส่หัวมัน จนร่างมันทิ่มลงพื้นเสียงดังสนั่น
“เถ้าแก่หาน เพื่อนของท่านท่านขายสินค้าอะไรรึ เห็นท่านเรียกเขาว่าเถ้าแก่” ชิวเหม่ยซือเดินเข้ามาหาพร้อมกับลูกศิษย์ของนาง
“ให้เถ้าแก่แนะนำเองจะดีกว่านะ” ชายกลางคนยิ้มก่อนจะกล่าวตอบ
“ตอนนี้ยังไม่สะดวกเท่าไหร่ เอาไว้ข้าสร้างร้านเสร็จ ท่านสามารถมาเลือกชมได้” ชายหนุ่มกล่าวปฏิเสธไป เพราะเขาคิดว่าจะเร่งทำภารกิจที่ดินให้เสร็จเสียที
“แล้วร้านของท่านจะสร้างที่ใดรึ ?” นางยังคงถามต่อ นางตัดสินใจแล้วว่าจะลองผู้มิตรกับอีกฝ่ายดู
ขนาดเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงยังแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาย่อมมีค่าพอจะให้ผู้มิตรด้วย
อีกอย่างแดนมายาต้วนหลี่หาได้เกรงกลัวตระกูลโจวไม่ !
“ก็ที่นี่ไงเล่า” ชายหนุ่มตอบกลับไปอย่างสบาย ๆ แต่กลับทำให้คนฟังโดยรอบยกเว้นหานจุนหมิงและฟิชอึ้งกันหมด
เขาจะสร้างร้านบนที่อาถรรพ์แห่งนี้ ?!
ไม่กลัวตายรึยังไง ??
