Chapter 23: พลิกผัน
ประสบการณ์ในสนามรบของแฮงก์ช่วยชีวิตตัวมันเองไว้
ปัง!
เสียงปืนดังออกจากมาจากส่วนอื่นของซากปรักหักพังไม่ไกลจากเขานัก
"มันอยู่นั่น!" แม้ว่าพวกมันจะไม่รู้ว่าฉินหรานที่ควรกำลังจะตายอยู่ในที่ซ่อนสามารถไปปรากฏตัวที่จุดอื่นแล้วลอบยิงพวกมันได้อย่างไร แต่พวกมันรู้ว่าต้องทำอะไรต่อ พวกมันสามคนเล็งปืนไปที่จุดนั้นแล้วยิง พวกทหารแย่งโอกาสยิงซ้ำไปจากฉินหราน ฉินหรานรีบม้วนตัวไปด้านข้างแล้วหลบไปที่ส่วนอื่นของซากตึก
แสงอาทิตย์ส่องสว่างลงมา เกิดเป็นลำแสงตัดผ่านเงามืดด้านหลังกำแพง เกิดเป็นภาพสีขาวดำ ตรงไหนที่แสงส่องถึงก็สว่างและอบอุ่น ตรงไหนที่อยู่ใต้เงามืด ก็มืดมิดและเย็นเยียบ
ฉินหรานขดตัวซุกในเงามืดเย็นในขณะที่พยายามหลบกระสุนปืนจากพวกทหาร เขาย่นคิ้ว หลังจากสังเกตศัตรูอย่างละเอียด เขาก็สามารถระบุตัวหัวหน้ากลุ่มได้ เขาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะยิงหัวหน้ากลุ่มพลาด
[ยิง: พลาดเป้า เป้าหมายหลบได้ ก่อความเสียหาย 0 แต้มต่อเป้าหมาย...]
"ทหารระดับหัวกะทิคงเป็นแบบนี้สินะ?” ฉินหรานพึมพำเบา ๆ ขณะที่ส่วนหนึ่งในตัวของเขาสั่นสะท้าน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับศัตรูที่สามารถคาดเดาการกระทำของเขาได้ แม้ว่าฉินหรานจะไม่สามารถยืนยันได้ว่าหัวหน้ากลุ่มผู้นั้นจะคาดเดาการเคลื่อนไหวของเขาได้ทั้งหมด แต่แค่หนึ่งครั้งในสิบครั้งก็น่าประทับใจมากพอ เขาเตรียมลงมือครั้งต่อไป เขาอาจจะรู้สึกกลัวแต่ฉินหรานก็ต้องยึดเป้าหมายของตัวเองเอาไว้ อีกอย่าง เขาไม่เชื่อหรอกว่าทหารทุกคนจะมีสัญชาตญาณแบบที่หัวหน้ากลุ่มของมันมี ฉินหรานเข้าสู่สถานะ [อำพราง] อีกครั้ง และเดินเข้าไปในเงามืด
หลังจากวนรอบ ๆ พื้นที่นี้สองสามรอบรอบ เสื้อของเขาก็กลายเป็นหนึ่งในอุปกรณ์อำพรางที่ดีที่สุดที่เขามี และสกิล [อำพราง] ก็ทำให้เขาถูกพบตัวได้ยากขึ้น
เขาดึงไรเฟิลดัดแปลงของตัวเองออกมาอีกครั้ง คราวนี้ เขาไม่เล็งที่หัวหน้ากลุ่มแล้ว แต่เล็งไปที่ทหารสามคนนั่นแทน พวกมันอยู่ในสภาวะตื่นตัวระมัดระวังการลอบยิงจากฉินหราน พวกมันซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางซากตึกหลบหลังกำลังขณะหวังว่าจะมองหาตัวฉินหรานเจอ แต่ว่าแสงอาทิตย์ก็แรงเกินไปจนยากจะมองเห็นอะไรได้ มันเป็นพื้นที่ลอบสังหารอย่างดีสำหรับฉินหราน กระทั่งคนโง่ที่ไหนก็บอกได้
"ท่านครับ!" เฮนเดรลหันไปหาหัวหน้าของมัน แฮงก์รู้ว่ามันจะพูดอะไร พวกมันต้องเลือกแล้วว่าจะเอาปืนใหญ่ออกมาใช้หรือว่าจะถอย ยังไงก็ต้องเกิดการระเบิด แฮงก์รู้ดี
ส่วนการถอย?
แฮงก์ลังเล เขาไม่อยากให้ซาหลูข่าผิดหวังในตัวเขา ถ้าเขาทำให้ซาหลูข่าไม่พอใจ ความคิดเห็นของซาหลูข่าต่อเขาคงจะเปลี่ยนไปอย่างมาก และแฮงก์ก็อาจจะถูกพันตรีละทิ้งอย่าว่าแต่จะพาออกไปจากเขตสงครามนี่เลย เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้น
ปัง!
ขณะที่แฮงก์ยังสู้รบกับความคิดของตัวเองอยู่ กระสุดอีกนัดก็ถูกยิงมา เฮนเดรลเพิ่งพูดอยู่เมื่อครู่ถูกยิงเข้าที่หัว เลือดอุ่นสีแดงสดรวมถึงมันสมองกระเซ็นมาโดนใบหน้าของแฮงก์ ทหารอีกสองคนเองก็ตกใจจนนิ่งงันไป แฮงก์ได้สติและรีบตั้งสมาธิ
ทำไมตอนแรกมันถึงเลือกติดตามซาหลูข่ามานะ?
เพื่อเอาชีวิตรอด?
แล้วตอนนี้ล่ะ?
พวกมันราวกับเป็นเป้านิ่งอยู่ในกับดักของฉินหราน พวกมันอาจจะตายก่อนที่สงครามบ้า ๆ นี่จะจบลง
นี่เป็นกับดักมาตั้งแต่แรก กับดักปิศาจ
จากเทคนิคการยิงปืนของฉินหราน แฮงก์ก็พอจะคิดออกแล้วว่าฉินหรานเป็นใคร
ความสามารถในการใช้ปืนดีกว่าพวกมือใหม่แต่ก็ยังห่างไกลจากมือลอบยิงชั้นสูง ถ้าฉินหรานเป็นสไนเปอร์ตัวจริง แฮงก์คงนอนกินฝุ่นไปนานแล้ว ส่วนความสามารถในการอำพรางตัวตนนั้น คู่ควรให้ชื่นชมแต่ว่ามันก็ยังดูค่อนข้างธรรมดาเมื่อเทียบกับพวกทหารหน่วยรบตัวจริง ถ้าไม่ใช่เพราะความได้เปรียบด้านภูมิประเทศ แฮงก์คงฆ่าฉินหรานได้อย่างง่ายดายก่อนที่ฉินหรานจะยิงพวกมันได้สักนัด
ทั้งหมดนี่ถูกจัดฉากขึ้นมา
จัดฉากขึ้นมาหลอกซาหลูข่าและพาพวกมันมาตาย
ความโกรธผุดขึ้นในใจ มันอยากจะฉีกฉินหรานออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยมือตัวเอง อยากจะถลกหนังฉินหรานทั้งเป็น ค่อย ๆ หักแขนขาทีละท่อน แต่มันเองก็รู้ดีว่าสิ่งสำคัญตอนนี้คืออะไร มันต้องออกไปจากสนามรบนี่
"มือปืนกล ระวังหลังให้พวกเรา!" แฮงก์ตะโกนใส่วิทยุ
"คะ.. ครับ ท่าน!" เสียงขลาดกลัวดังจากอีกฟากของวิทยุมาถึงหูของแฮงก์ ทำให้แฮงก์รู้สึกรังเกียจมากขึ้น ตอนที่มือปืนกลรับคำสั่งของเขาก็น่าจะอยู่ระหว่างทางมาที่นี่แล้ว แฮงก์มองเห็นคนผู้หนึ่งกำลังตรงเข้ามา
มือปืนกลเคลื่อนที่อย่างมีกลยุทธ์เพื่อหลบกระสุน แม้ว่าจะยังแบกปืนกลเบากับกล่องกระสุนไว้ ฝีเท้าเขาค่อนข้างเร็วเมื่อเทียบกับกลุ่มของแฮงก์ที่เหลืออยู่
"ยังพอสั่งการได้!" แฮงก์เห็นเขาแล้ว และพอจะเข้าใจได้ว่าทำไมคนผู้นี้ถึงได้รับอนุญาตให้มาอยู่ในทีมเขาได้
"ถอย!" แฮงก์ให้สัญญาณลูกน้องอีกสองคน ทั้งสองคนคอยระวังหลังให้กันและค่อย ๆ ถอยออกมา แฮงก์อยู่ด้านหลังพวกมัน เขารู้ว่าฉินหรานจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ มันเป็นโอกาสสุดท้าย แฮงก์เอื้อมมือไปที่ระเบิดมือที่แขวนอยู่ตรงเอว
"มาเลย!" เขาคิดกับตัวเองขณะกัดฟันแน่น
มันอยากให้ฉินหรานได้เห็นโทสะของมัน
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนรัวเร็วหลายนัดขึ้นและแฮงก์ก็ล้มลงพื้น ความรู้สึกเจ็บปวดแผ่ไปทั่วร่าง มันเห็นคนของมันอีกสองคนล้มลงจมกองเลือดและเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของมือปืนกลที่วิ่งตรงมาหามัน เป็นรอยยิ้มของแมวที่เพิ่งจับหนูได้
"อะไรวะเนี่ย?" แฮงก์มองไปที่มือปืนกลด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ มือปืนกลตอบด้วยกระสุนชุดหนึ่ง
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
พอเสียงปืนสงบลง ร่างของแฮงก์ก็ฉีกกระจายเป็นชิ้น ๆ จากห่ากระสุน
ฉินหรานตะลึงไปกับฉากตรงหน้าที่เห็น เขาเล็งปืนไรเฟิลดัดแปลงในมือไปที่มือปืนกลโดยอัตโนมัติ แต่ถึงตอนนี้ผู้ชายคนนั้นก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ ฉินหรานสังหรณ์ใจไม่ดี
เขารีบขยับออกจากจุดซ่อนตัวโดยไม่รอช้ามุ่งหน้าไปยังที่ซ่อนถัดไป ฉินหรานไม่เข้าว่าทำไมมือปืนกลนั่นถึงได้ยิงพวกเดียวกันแต่เขารู้ว่าไม่ใช่แค่พวกทหารที่ถูกหลอก เขาเองก็ด้วย ตอนที่ฉินหรานจัดการกับมือปืนกลคนแรก ผู้ช่วยคนนี้ขดตัวหนีและทำเป็นจนมุมเพื่อหลอกเขา เขาคิดว่าผู้ช่วยคนนี้ไม่อันตรายและหันไปสนใจทหารที่เหลือแทน ใครจะคิดว่าผู้ช่วยคนนั้นกลับกลายเป็นคนที่อันตรายที่สุด และยังเก่งกว่าหัวหน้ากลุ่มที่เขาเพิ่งยิงตายด้วย
"นี่เป็นแผนการของพันตรีคนนั้นตั้งแต่แรกเลย?" ขณะที่เขายังอยู่ในสถานะ [อำพราง] เขาก็คิดถึงสถานการณ์โดยรวม
เขายังไม่สามารถสรุปได้ดังนั้นจึงปัดเรื่องนี้ทิ้งไปก่อน มีสิ่งที่ยังอธิบายไม่ได้เยอะเกินไป แม้ว่าฉินหรานจะเคยคุยกับพันตรีผู้นั้นมาก่อน เขาก็รับรู้ได้แค่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนโลภ เขาไม่รู้สึกถึงความวิกลจริตอะไรจากผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นไม่มีเหตุผลให้ทำแบบนี้
"แล้วมันเกิดบ้าอะไรขึ้น?" หัวใจของฉินหรานเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาเชื่องช้าลงสักนิด
สิบวินาทีให้หลังฉินหรานก็มาถึงที่ซ่อนใหม่และผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งใจ แม้ว่าเขาจะไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็แน่ใจว่ามือปืนกลที่หายไปนั้นไปถึงตำแหน่งที่ซ่อนเก่าของเขาเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นลั่นไกปืน ฉินหรานก็สังหรณ์ใจว่าคนผู้นั้นออกไล่ล่าเขาแน่ ๆ
มันเป็นอย่างที่ฉินหรานคาดเอาไว้
หลังจากที่เขาผ่อนลมหายใจออกยาว ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากจุดซ่อนตัวเดิมของเขา
"หวัดดี คุณ! ผมคิดว่าเราคุยกันดี ๆ ได้นะ!" เสียงนั่นฟังดูจริงใจ แต่ฉินหรานไม่ตอบ
เขาเริ่มเคลื่อนตัวไปจุดปลอดภัยถัดไป เขาระแวงผู้ชายคนนั้นจริง ๆ อย่างไรเสียคนผู้นั้นก็เพิ่งลงมือสังหารเพื่อนร่วมกลุ่มทั้งสามคนด้วยปืนกลไป พอฉินหรานขยับออกมาจากที่ซ่อนได้ราว ๆ สิบเมตร เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้า เสียงจ้ำเร็ว ๆ นั่นหมายความว่าผู้ชายคนนั้นรีบวิ่งมาเพื่อจะดักจับเขา
ก็ยังมีใครคนอื่นอยู่ในบริเวณนี้นอกจากฉินหรานกับคนทรยศคนนั้นอีกเหรอ?
ฉินหรานเรียกผู้ชายคนนั้นใหม่แบบที่สมควรกับพฤติกรรม คนทรยศนั่นมีความสามารถในการติดตามรอยสูง หลังจากรู้ว่าอาจจะเป็นคนผู้นั้น ฉินหรานก็รีบเปลี่ยนจากปืนไรเฟิลดัดแปลงเป็นไรเฟิลจู่โจมและเล็งไปทางต้นเสียง ทันทีที่เงาร่างของผู้ชายคนนั้นปรากฏขึ้น เขาก็เหนี่ยวไก
ปัง! ปัง! ปัง!
ประกายไฟที่แลบออกจากปากกระบอกปืนและควันจากลำกล้องทำให้ที่ตรงนั้นสว่างขึ้นแวบหนึ่ง แต่เขายิงไม่โดนอะไรเลย ฉินหรานไม่ต้องดูหน้าต่างแจ้งเตือนก็รู้ว่าที่เขายิงไปนั่นเป็นแค่เสื้อคลุมเปล่า ๆ
"บ้าเอ๊ย!" เขารู้ทันทีว่าติดกับแล้ว และรีบหันหลังกลับ ด้านหลังของเขาเป็นทางเดินแคบและยาวที่เต็มไปด้วยเศษคอนกรีตและคานไม้ ทางเดินมองไปเห็นจุดซ่อนตัวอีกจุดของเขาได้ชัดเจน ตรงปากทางก็คือตำแหน่งที่ยิงปืนเมื่อครู่ ตอนฉินหรานหันกลับไป ข้างหลังไม่มีใคร
"แม่ง!"
เขาพบว่าตอนที่คนทรยศนั่นโยนเสื้อคลุมออกมา คนผู้นั้นไม่ได้ต้องการลอบลงมือใส่ฉินหรานจากทางด้านหลังแต่ต้องการให้เขาหันกลับไปต่างหาก ผู้ชายคนนั้นซ่อนตัวอยู่หลังเสื้อคลุมและไม่ได้เคลื่อน แค่รอให้ฉินหรานหันกลับมาและเผชิญหน้ากับมัน เมื่อฉินหรานหมุนตัวกลับมา มันก็ช้าไปแล้ว
"ไง คุณ!" เสียงคุ้นหูดังออกมา
ฉินหรานรู้สึกเหมือนพลัดตกลงไปในนรกเยือกแข็ง ความเย็นโถมใส่เขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
.
.
.
.
