บทที่ 24 การฝึกปราณกำจัดสภาวะพิษ

ซุนจางมองซูฉางหยู่แวบหนึ่ง อธิบายอย่างอดทนว่า "มนุษย์ธรรมดาที่อยากฝึกฝน จำเป็นต้องกำจัดสภาวะพิษในร่างกาย สำหรับพวกเจ้าที่กลับมาจากดินแดนเนรเทศ ความเข้มข้นของสภาวะพิษในร่างกายยิ่งสูงกว่าคนธรรมดาทั่วไปมากนัก ดังนั้นถ้าไม่กำจัดสภาวะพิษออกจากร่างให้หมด ก็ไม่สามารถฝึกฝนได้"

ซูฉางหยู่ย่นคิ้วพูดว่า "เรื่องนี้พวกเรารู้มานานแล้ว แต่ไม่ทราบว่าจะกำจัดสภาวะพิษนี้ได้อย่างไร?"

ซุนจางกล่าว "การกำจัดสภาวะพิษ มีหลายวิธี วิธีแรกคือสระวิเศษชำระร่างกายบนเกาะ แช่ตัวในสระวิเศษหนึ่งวันหนึ่งคืน ก็สามารถกำจัดสภาวะพิษในร่างกายให้หมดสิ้นได้ แต่น่าเสียดายที่วัสดุที่ใช้ในการเปิดใช้สระวิเศษนั้นแพงมหาศาล ถึงแม้เกาะหลิ่วหลี่ของเราจะรวยมี ก็เพียงพอเปิดได้ทุกสามปีเท่านั้น ข้าคิดว่าครั้งก่อนที่เปิดคือเมื่อปีที่แล้ว นั่นก็แปลว่าต้องรออีกราวสองปีถึงจะได้รอเปิดสระวิเศษอีกครั้ง"

"อีกทั้งจำนวนที่สามารถลงไปในบ่อได้มีจำกัด การแย่งชิงดุเดือดมาก พวกเจ้าที่มาจากข้างนอกไม่มีพื้นฐาน จะไปแย่งกับคนบนเกาะได้อย่างไร?" ซุนจางส่ายหน้าพูด

"แล้ววิธีอื่นล่ะ?" ซูฉางหยู่ถามต่อ

"วิธีที่สองคือฝึกฝน 《คาถาชำระจิตเสวียนหวง》 ร่วมกับยาและอาหารเฉพาะ สั่งสมไปเรื่อยๆ เปลี่ยนแปลงกายภาพของตน สุดท้ายก็จะกำจัดสภาวะพิษในร่างกายได้อย่างสมบูรณ์ วิธีนี้แม้จะใช้เวลานาน มักต้องใช้เวลาถึงห้าหกปี แต่ก็มีข้อดีที่มั่นคง ไม่ต้องเสียสละอะไรมากมาย 《คาถาชำระจิตเสวียนหวง》และยาลูกกลอนที่เกี่ยวข้อง ซื้อได้ที่ร้านขายยาบนเกาะเลย"

"ห้าหกปี..." ซูฉางหยู่ทวนคำเบาๆ แล้วถามต่ออย่างไม่ยอมแพ้ "ยังมีอีกไหม?"

"วิธีที่สามก็คือไปเป็นหนูทดลอง" พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของซุนจางก็ดูแย่ลงไปบ้าง ดูเหมือนจะกลัวจนยากจะห้ามใจ แต่เขาก็ยังคงตอบคำถามของซูฉางหยู่

"หนูทดลอง?" ซูฉางหยู่งงงวยอยู่บ้าง

"ใช่แล้ว ท่านเซียนบางคนสนใจสภาวะพิษในร่างกายพวกเรามนุษย์มาก

ทุกปีจะมาคัดเลือกอาสาสมัครจากมนุษย์บนเกาะ เพื่อทำเป็นหนูทดลอง

ท่านเซียนจะใช้วิธีพิเศษดูดสภาวะพิษออกจากร่างหนูทดลองได้อย่างต่อเนื่อง เอาไปศึกษาวิจัย ใช้เวลาไม่ถึงไม่กี่เดือน ก็สามารถดูดสภาวะพิษในร่างหนูทดลองจนแห้งได้แล้ว"

ซุนจางเหมือนนึกถึงอะไรบางอย่าง สีหน้าซีดขาวไปบ้าง "แต่ว่ากระบวนการนี้ทรมานเหลือเกิน เรียกได้ว่าอยากมีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้ จะตายก็ตายไม่ลง มักมีคนส่วนใหญ่ที่ทนไม่ไหวจนถึงช่วงเวลาที่สภาวะพิษถูกดูดออกจนหมด ก็ถูกทรมานจนเสียสติไปเสียแล้ว"

"ข้าไม่แนะนำให้พวกเจ้าใช้วิธีนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนไหวจริงๆ"

ซูฉางหยู่ไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินคำแนะนำของซุนจางหรือไม่ เขาเพียงแค่นิ่งเงียบครู่หนึ่ง แล้วก็ถามต่อ "ยังมีวิธีอื่นอีกไหม?"

ซุนจางส่ายหน้า "ได้ยินมาว่า ผู้สืบเชื้อสายมนุษย์โดยตรงของท่านเซียนเหล่านั้น สามารถอาศัยสมบัติล้ำค่าหรือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เพื่อหล่อหลอมร่างกายใหม่ ไม่เพียงไม่ต้องกังวลกับสภาวะพิษอีกต่อไป แต่ยังเพิ่มพรสวรรค์ในการฝึกฝนได้ด้วยในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตาม วิธีเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างเจ้าและข้าจะจินตนาการได้ แม้แต่ท่านเจ้าเกาะหลิ่วหลี่ของพวกเราเอง ก็ไม่มีปฏิบัติแบบนั้น"

"ที่ข้ารู้ก็มีเท่านี้แหละ ถ้าจริงๆ แล้วอยากฝึกฝน พวกเจ้าก็คิดหาวิธีดีๆ ในวันข้างหน้าเถอะ"

พูดจบ ซุนจางก็เห็นสีหน้าที่ดูหมดอาลัยตายอยากของซูฉางหยู่ อดไม่ได้ที่จะพูดปลอบ "ข้ารู้ว่าพวกเจ้าหนีภัยมาจากดินแดนเนรเทศด้วยความยากลำบาก ล้วนมีหัวใจที่อยากเดินบนเส้นทางเต๋า ตอนแรกใครจะไม่เป็นแบบนั้นล่ะ?"

"แต่น่าเสียดายที่วิถีเซียนช่างยากเย็นเหลือเกิน ถึงแม้จะสามารถกำจัดสภาวะพิษออกจากร่างได้ หลังจากนั้นคนที่สามารถรับรู้ถึงพลังหยางแห่งฟ้าดิน และนำมาเข้าร่างได้ ก็มีน้อยเต็มที ทำไมต้องสร้างความยุ่งยากให้ตัวเองด้วยล่ะ? เป็นแค่คนธรรมดาก็ไม่มีอะไรไม่ดีนี่" ซุนจางเหมือนกำลังปลอบซูฉางหยู่ และเหมือนกำลังปลอบใจตัวเองด้วย

"ได้รับการหล่อเลี้ยงจากพลังหยางอย่างไร้รูปร่าง ต่อให้ไม่ได้ฝึกฝนก็ยังมีชีวิตอยู่ได้นานกว่าคนในดินแดนเนรเทศ ที่ครอบครัวของพวกเจ้าส่งพวกเจ้าออกมาด้วยค่าใช้จ่ายมหาศาลก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์"

"แทนที่จะพยายามไล่ตามหาเส้นทางเซียนอย่างยากลำบาก สู้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขดีกว่า ใช้ชีวิตอย่างอิสระปล่อยวางให้เต็มที่ มีชีวิตอยู่ในขณะปัจจุบัน"

...

ซุนจางพูดคำพูดชุดใหญ่จบแล้ว ก็จากไป

ในกลุ่มคนมีบางส่วนดีใจที่ได้ยินคำพูดของซุนจาง ดูเหมือนจะหาข้ออ้างในการปล่อยวางได้แล้ว บางคนก็รับไม่ได้ที่การเป็นเซียนจะยากลำบากขนาดนี้ ถึงกับกรีดร้องออกมา บางคนดูกังวลไม่รู้จะทำอย่างไรดี...

มีเพียงใบหน้าของซูฉางหยู่เท่านั้นที่แข็งกร้าว ดูเหมือนจะตัดสินใจแน่วแน่ในบางเรื่องแล้ว

หลี่ฟานสังเกตเห็นปฏิกิริยาของทุกคน ในใจเย้ยหยันเบาๆ

โดยไม่ได้ยุ่งเรื่องคนอื่น หลี่ฟานใช้จังหวะที่ทุกคนกำลังเหม่อลอย แอบหลบออกมาอย่างเงียบๆ

ถามหาทางไป จนมาถึงที่แจกที่พักฟรีบนเกาะได้

หลี่ฟานแสดงป้ายวิญญาณ จากนั้นก็ตามคนรับผิดชอบมาที่บริเวณที่พักอาศัยทางทิศเหนือของเกาะหลิ่วหลี่

ที่นี่มีบ้านเรือนอยู่อย่างแน่นขนัด บางหลังก็ว่างอยู่ บางหลังก็มีคนเข้ามาอยู่แล้ว

บ้านเหล่านี้ส่วนใหญ่มีเพียงห้องเดียว โชคดีที่มีกำแพงกั้นเป็นลานเล็กๆ จึงไม่ได้ดูแร้นแค้นเกินไป

"แถวที่หก ห้องที่เจ็ด อยู่ตรงนี้แหละ" คนผู้นั้นยัดกุญแจใส่มือหลี่ฟานอย่างไม่อดทนรอ แล้วก็รีบจากไปทันที

หลี่ฟานเปิดประตูเข้าไปในลาน ปิดประตูทันทีโดยไม่หันหลังมอง

ภายในบ้านค่อนข้างเรียบง่าย มีเพียงเตียงหนึ่งเตียงและเก้าอี้โต๊ะไม่กี่ตัว ทำให้หลี่ฟานไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง

แต่เขาไม่ได้สนใจของภายนอกพวกนี้ หลังจัดการทำความสะอาดอย่างคร่าวๆ แล้ว หลี่ฟานก็พักผ่อนลง คิดไตร่ตรองถึงแผนการหลังจากนี้

"ตอนเริ่มต้นก็โชคดีไม่เบา ไม่ต้องออกแรงอะไรมากก็ตั้งตัวได้ ก็ได้พึ่งบุญคุณของพวกที่หลบหนีมาจากมิติอื่น น่าเสียดายที่นอกจากซูฉางหยู่คนนั้นแล้ว คนที่เหลือดูเหมือนจะเป็นคนธรรมดาทั้งนั้น ไม่มีใจก้าวเดินบนเส้นทางเต๋า ยากจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่"

"สถานที่อยู่อาศัยนี่จะดูด้อยไปสักหน่อย แต่ความปลอดภัยโดยรวมแล้วไม่ต้องเป็นห่วง ก่อนหน้านี้ก็เคยถามไปแล้ว เกาะหลิ่วหลี่มีท่านเซียนคอยปกป้อง นานแล้วที่ไม่มีคนอวดดีมาก่อเรื่อง"

"เป้าหมายสำคัญต่อไปคือต้องกำจัดสภาวะพิษในร่างกาย แม้ว่าโควตาเข้าสระวิเศษชำระร่างจะมีค่า แต่สมบัติล้ำค่ามากมายที่ข้าเก็บรวบรวมไว้ในเรือไท่เหยียน บีบเอาที่นั่งสักที่คงไม่ใช่เรื่องยาก ข้อเสียคือจะเป็นการโอ้อวดเกินไป ตามสุภาษิตที่ว่าอย่าอวดรวย ข้าที่เป็นคนนอกไม่มีรากฐาน แต่กลับมีทรัพย์สมบัติมากมายในชั่วข้ามคืน จะต้องเป็นที่หมายตาของผู้คนแน่ๆ ยังต้องคิดหาแผนการให้ดี"

...

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ขัดจังหวะความคิดของหลี่ฟาน

"ใคร?" หลี่ฟานรู้สึกระแวงขึ้นมาทันที

"ข้า" เสียงฟังดูทุ้มต่ำ และรู้สึกคุ้นหูเล็กน้อย

หลี่ฟานไม่แสดงท่าทีอะไร เขาหยิบเรือไท่เหยียนออกมา หยิบมีดสั้นจากในนั้นออกมาซ่อนไว้ในแขนเสื้อ

เปิดประตูเล็กน้อย เผยให้เห็นใบหน้าของผู้มาเยือน

แล้วก็เป็นหนุ่มอ้วนที่พยายามจะมาชวนคุยกับเขาเมื่อก่อนนั่นเอง

หลี่ฟานเลือกที่จะปิดประตูทันที

"เดี๋ยวก่อน..." หนุ่มอ้วนรีบยกมือขึ้นกั้น พูดเสียงเบาว่า "เจ้าไม่ใช่คนของพวกเราที่มาจากต่างมิติใช่ไหม?"

"หา?" หลี่ฟานชะงักไปครู่หนึ่ง

หนุ่มอ้วนใช้โอกาสนี้แทรกตัวเข้ามา

เขาสำรวจหลี่ฟานตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมเอ่ยถามอย่างไม่หวังดี "เจ้าเป็นใครแน่ แอบเข้ามาในเกาะหลิ่วหลี่นี้มีจุดประสงค์อะไร?"

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ใช่คนมิติอื่น?" หลี่ฟานถามกลับ

หนุ่มอ้วนทำสีหน้าดูถูก "ตอนตกน้ำ ข้าก็พอเห็นเงาร่างเจ้ากำลังทำตัวลับๆ ล่อๆ ตอนแรกข้ายังคิดว่าเป็นภาพหลอน เมื่อคืนที่ผ่านมา พอเห็นท่าทางของเจ้า ข้ายิ่งคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ ก็เลยติดตามมาอย่างระมัดระวัง พอเห็นเจ้าเร่งรีบไปจองที่พัก ข้าก็เลยแอบตามมาพิสูจน์ดู"

"ที่แท้ พอเด็กรับใช้เช่นข้าเพียงทดสอบเจ้าแค่ครั้งเดียว เจ้าก็เผยความจริงออกมาแล้ว" หนุ่มอ้วนดูภูมิใจในตัวเองไม่น้อย

"ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็นับว่ามีไหวพริบและความละเอียดรอบคอบ" หลี่ฟานพยักหน้า

"แน่นอน นอกจากข้าแล้ว ไม่มีไอ้งั่งเหล่านั้นสักคนที่จะจับได้ว่ามีคนแปลกหน้าแทรกเข้ามา"

"จริงหรือที่ไม่มีใครนอกจากเจ้าที่รู้เรื่องนี้?" หลี่ฟานถาม

"แน่นอน พวกไร้สมองเหล่านั้นจะมาเทียบกับเด็กรับใช้เช่นข้าได้ที่ไหน..."

คำพูดของหนุ่มอ้วนพูดได้แค่ครึ่งทาง ก็ไม่สามารถพูดต่อได้อีกแล้ว

เพราะปลายมีดคมกริบ ได้แทงทะลุอกของเขาเข้าไปแล้ว

มองหนุ่มอ้วนที่ล้มลงกับพื้น หลี่ฟานไม่แสดงสีหน้าใดๆ