บทที่ 23 ลงทะเบียนเป็นชาวเกาะหลิ่วหลี่

ในขณะที่หลี่ฟานกำลังครุ่นคิด หนุ่มอ้วนท่าทางมาดมั่นที่อยู่ไม่ไกลจากเขาก็เข้ามาหา

หนุ่มอ้วนตบไหล่หลี่ฟานเบาๆ พูดราวกับสนิทสนมกันมานาน "พี่ชาย ข้าว่าท่านหน้าตาไม่คุ้นๆ นะ ไม่ทราบว่าท่านมีตำแหน่งอะไรในต้าหลี่กัน? หรือว่าเป็นพ่อค้าร่ำรวยจากเขตไหน?"

หลี่ฟานใช้มือปัดป้องมือของหนุ่มอ้วนที่วางอยู่บนไหล่ของเขา ต่อมาก็จ้องตาอีกฝ่ายอย่างเย็นชา โดยไม่พูดสักคำ

หนุ่มอ้วนรู้สึกเหมือนโดนงูพิษจ้องอยู่ทันที ความเย็นวาบแล่นขึ้นหลังเป็นระลอก

แม้จะรู้สึกเสียหน้าที่ถูกสายตาเพียงครั้งเดียวของคนอื่นทำให้ตกใจ แต่หนุ่มอ้วนก็มีไหวพริบอยู่บ้าง หลี่ฟานดูเหมือนไม่มีอะไรโดดเด่น แต่กลับมีบารมีบางอย่างแฝงอยู่ ทำให้ผู้คนเกรงกลัวได้แม้ไม่แสดงความโกรธออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ที่อยู่ในตำแหน่งสูงมานาน

ไม่ใช่คนธรรมดา!

หนุ่มอ้วนลงความเห็นในชั่วพริบตา จากนั้นก็ถอยห่างไปอย่างรู้กาลเทศะ

คนอื่น ๆ เห็นเหตุการณ์นี้แล้ว ต่างก็รู้ว่าหลี่ฟานไม่ใช่คนใจดีอะไร จึงไม่มีใครเข้ามาชวนคุยกับเขาอีกหลังจากนั้น

ภายใต้แสงตะเกียงที่สั่นไหว เสียงผู้คนค่อยๆ เบาลง จนในที่สุดทุกคนก็หลับไป

คืนนั้นผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

เช้าวันถัดมา ยังไม่ทันสว่าง ทุกคนก็ถูกปลุกให้ตื่น

ชายวัยกลางคนไว้หนวดยาวในชุดคลุมยาวสีเขียวเข้ม เดินไปข้างหน้าทุกคนพร้อมกอดอก

"อีกสักครู่ข้าจะพาพวกเจ้าไปทำทะเบียนราษฎร์ พอมีทะเบียนแล้ว พวกเจ้าก็จะกลายเป็นสมาชิกของเกาะหลิ่วหลี่อย่างเป็นทางการ" ชายวัยกลางคนกวาดตามองไปรอบๆ พูดเสียงเย็น

เมื่อได้ยินคำพูดของชายวัยกลางคน ทุกคนต่างมีสีหน้าตื่นเต้น

"จำไว้ อย่าพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด ไม่อย่างนั้น ข้าไม่รับประกันความปลอดภัยของชีวิตพวกเจ้า" ชายคนนั้นหรี่ตาลง พูดเสริม

ทุกคนรู้ดีว่าเรื่องที่พวกเขาทำอยู่นั้นอยู่ในความมืด จึงพากันพยักหน้าเห็นด้วย

หลังจากนั้น ภายใต้คำสั่งของชายวัยกลางคน หลี่ฟานและคนอื่นๆ ต่างเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าขาดๆ กะรุ่งกะริ่ง

แล้วก็สอนวิธีพูดชุดเดียวกันให้ทุกคน

"พวกเจ้าทุกคนเป็นชาวเกาะต้าอวี้ฝั่งทิศตะวันตก เพราะประสบภัยพายุ เกาะแตกสลาย จึงหนีภัยมาที่นี่ ถ้ามีใครถามก็ตอบไปแบบนี้"

ทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกัน

ต่อมา ชายวัยกลางคนนำทาง ภายใต้การคุ้มกันของบุรุษชุดดำสี่ห้าคน

ทุกคนเดินออกจากถ้ำตามเส้นทางลับ มาถึงที่พื้นดินด้านบน

หลังจากเลี้ยวไปมาอยู่นานในย่านที่พักอาศัยในเมือง ในที่สุดก็มาถึงหน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง

หลี่ฟานสังเกตเห็นว่า แม้กลุ่มของพวกเขาจะมีคนหลายสิบคน ซึ่งถือว่าเป็นกลุ่มใหญ่ไม่น้อย แต่ผู้อยู่อาศัยบนเกาะส่วนใหญ่เพียงแค่มองผ่านๆ ไม่กี่ครั้งก็ไม่สนใจแล้ว ดูเหมือนจะเคยชินกับเรื่องนี้แล้ว

ไม่ได้เข้าไปทางประตูหน้าคฤหาสน์ หลังจากคนใช้ที่ประตูเข้าไปรายงานไม่นาน ก็กลับออกมาอีกครั้ง พาทุกคนเข้าไปทางประตูด้านข้างทางซ้ายมือ มาถึงห้องโถงใหญ่แห่งหนึ่ง

ในห้องโถงกว้างขวางพอสมควร ก่อนที่หลี่ฟานและคนอื่นๆ จะเข้ามา

ก็มีคนมารวมตัวกันอยู่สองสามกลุ่มแล้ว รวมแล้วมีคนร่วมร้อยคน

ถึงอย่างนั้น ก็ไม่รู้สึกแออัด

ชายวัยกลางคนส่งสัญญาณด้วยสายตาให้ทุกคนใจเย็นรอ

อีกไม่นาน ก็ถึงคิวของหลี่ฟานและคนอื่นๆ แล้ว

"ผู้จัดการจ้าว!" ชายวัยกลางคนเอ่ยทักทาย

"พวกนี้เป็นผู้ประสบภัยที่จะมาขอลงทะเบียนใช่ไหม?" ผู้จัดการจ้าวดูอายุราวห้าหกสิบ หน้าตาชราภาพไปบ้างแล้ว แต่สายตากลับเฉียบคมผิดปกติ เขากวาดตามองไปรอบๆ กลุ่มคนแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ "ซุนจาง ผู้ประสบภัยพวกนี้ล้วนเป็นเศรษฐีหรือขุนนางกันทั้งนั้นเลยนะ!"

ซุนจางก็ไม่รู้สึกกังวล เพียงแค่ถอนหายใจ "ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นตระกูลมั่งคั่งบนเกาะต้าเหวย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีเซียนคุ้มครอง เมื่อเกิดภัยพิบัติ ความร่ำรวยเพียงใดก็กลายเป็นฟองสบู่ไปหมด ตอนนี้ได้แต่เดินทางไกลหนีภัยมาที่เกาะหลิ่วหลี่ของพวกเรา"

พูดจบ ซุนจางก็ล้วงหยิบข้าวของชิ้นหนึ่งออกมาจากอก อย่างแนบเนียนส่งให้ผู้จัดการจ้าวโดยไม่ให้คนอื่นสังเกตเห็น

ผู้จัดการจ้าวเหลือบมองแวบหนึ่ง รับของชิ้นนั้นไว้ แล้วจึงร่วมถอนหายใจด้วยเช่นกัน "ช่วงก่อนหน้านี้ลมพายุพัดกระหน่ำ แม้แต่เกาะหลิ่วหลี่ของเราก็ยังได้รับผลกระทบ เกาะต่างๆ ทางทิศตะวันตกยิ่งสูญเสียหนัก ได้ยินมาว่ามีเกาะมากกว่าสองร้อยเกาะถูกทำลายจนราบเป็นหน้ากลอง ไม่รู้ว่ามีมนุษย์ต้องสิ้นชีพในทะเลไปเท่าไหร่"

"โชคดีที่มีท่านเซียนผู้เมตตา ให้พวกเราช่วยเหลือผู้ประสบภัย ตึกเทียนเป่าของพวกท่านใส่ใจเรื่องนี้มาก นับว่าเป็นเรื่องดี วางใจได้เลย ข้าจะต้องรายงานให้ท่านเจ้าเกาะทราบตามตรง เมื่อถึงเวลาท่านเซียนมอบรางวัล ตึกเทียนเป่าของพวกท่านจะได้รับส่วนแบ่งอย่างแน่นอน"

ซุนจางได้ฟังก็ดีใจยิ่งนัก และยังพูดประจบสอพลออีกหลายประโยค

ผู้จัดการจ้าวฟังไปด้วย และจัดการเรื่องขั้นตอนการลงทะเบียนให้ทุกคนไปด้วย

ไม่นานนัก ก็ถึงคิวของหลี่ฟาน ผู้จัดการจ้าวมองหลี่ฟานอีกครั้ง

ในตาฉายแววผิดปกติแวบหนึ่ง

"เจ้าชื่ออะไร?" ผู้จัดการจ้าวถาม

"หลี่ฟาน" หลี่ฟานตอบตามตรง

"มา หยดเลือดของเจ้าลงไปบนนี้หนึ่งหยด" ผู้จัดการจ้าวลากปากกาอย่างคล่องแคล่ว เขียนอักษร "หลี่ฟาน" สองตัวลงบนแผ่นยาวคล้ายหยกแต่ไม่ใช่หยก คล้ายกระดาษแต่ไม่ใช่กระดาษ แล้วส่งให้

หลี่ฟานกัดนิ้วจนเลือดไหล หยดเลือดลงไป

หลังจากนั้น เลือดก็เหมือนมีชีวิตขึ้นมา ซึมเข้าไปในอักษร "หลี่ฟาน"

"เก็บป้ายวิญญาณนี้ให้ดี ต่อไปนี่จะเป็นหลักฐานแสดงตัวตนของเจ้า การได้งาน การรับอาหาร การตอบรับการตรวจสอบ ไม่ว่าเรื่องใหญ่เรื่องเล็กบนเกาะล้วนต้องแสดงป้ายวิญญาณนี้ อย่าได้ทำหายเป็นอันขาด" ต่างจากที่แสดงต่อคนอื่น ผู้จัดการจ้าวให้ความเป็นกันเองกับหลี่ฟานมากกว่า และยังช่วยเตือนเพิ่มอีกประโยคด้วย

ทำให้ซุนจางและคนอื่นๆ หันไปมองอย่างพร้อมเพรียง

ไม่รู้ว่าผู้จัดการจ้าวคนนี้มองเห็นอะไร หลี่ฟานเองก็ไม่ได้พูดคำขอบคุณอะไร เพียงแค่พยักหน้าแล้วเก็บป้ายวิญญาณ เดินตรงไปที่ด้านข้างทันที

ประสิทธิภาพในการจัดสรรทะเบียนบ้านนั้นรวดเร็วมาก ในไม่ช้า ทุกคนในกลุ่มก็ได้ทะเบียนบ้านของเกาะหลิ่วหลี่แล้ว

สีหน้าของทุกคนดูตื่นเต้นมาก

เมื่อออกจากที่นี่ ก็ไม่ได้กลับไปที่ถ้ำเดิม แต่ถูกซุนจางนำไปที่ลานใหญ่ของบ้านหลังหนึ่ง

"ตอนนี้ทะเบียนบ้านก็ได้มาแล้ว สามารถเซ็นชื่อในสัญญาได้แล้วใช่ไหม" ซุนจางพูดกับซูฉางหยู่ที่อยู่ในกลุ่ม

ซูฉางหยู่ค่อย ๆ หยิบกระดาษแผ่นบางออกมาจากอก จากนั้นก็กัดนิ้วตัวเอง เขียนชื่อของตัวเองด้วยเลือดอย่างเคร่งขรัม

เมื่อเซ็นเสร็จ กระดาษแผ่นนั้นก็ลุกไหม้ขึ้นมาเอง กลายเป็นควันสีเขียวจาง ลอยไปไม่รู้ที่ไหน

หลังจากถูกเผาไหม้ สัญญาก็เหลือแค่เศษเล็ก ๆ เท่านั้น

"ที่เรียกว่าจบด้วยสามสัญญา ต่อไปก็เพียงรอจนพวกเราตั้งหลักได้อย่างสมบูรณ์ ข้าจะเซ็นสัญญาฉบับสุดท้ายตามที่ตกลงกัน" ซูฉางหยู่พูดด้วยท่าทีไม่ยโสแต่ก็ไม่ถ่อมตัวเกินไป

"ฮึ่ม การทำธุรกิจกับพวกเจ้าจากต่างมิติช่างยุ่งยากจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน... เซียน พวกเราตึกเทียนเป่าคงไม่ทำธุรกิจขาดทุนแบบนี้หรอก" ซุนจางคำรามเบา ๆ ดูไม่ค่อยพอใจนัก

แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเริ่มย้ำกับทุกคนเกี่ยวกับเรื่องที่ต้องระวังบนเกาะหลังจากนี้แทน

"ผู้คนบนเกาะหลิ่วหลี่ทุกคน สามารถอาศัยป้ายทะเบียนวิญญาณรับที่พักได้หนึ่งแห่ง ถึงแม้จะอยู่ด้านนอกห่างไกลทางทิศเหนือสุดของเกาะ แต่อย่างน้อยก็มีที่ให้กำบังลมฝนอยู่แล้ว นอกจากนี้ ในช่วงหนึ่งปีแรกหลังลงทะเบียน ทุกเดือนจะสามารถรับอาหารได้จำนวนหนึ่งฟรี แต่ถ้าพวกเจ้าเคยชินกับของกินดีๆ กินอาหารช่วยเหลือฟรี ๆ ไม่ได้ ก็สามารถหาเลี้ยงตัวเองกินใหญ่บนเกาะได้"

...

หลังจากซุนจางพูดเป็นชุดใหญ่ ปากก็แห้งคอก็แห้ง จึงหยุดพักสักครู่ แต่กลับได้ยินซูฉางหยู่ถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน

"ไม่ทราบว่าถ้าพวกเราอยากจะฝึกฝน ต้องทำอย่างไรบ้าง?"

นี่เป็นสิ่งที่หลี่ฟานให้ความสำคัญพอดี เขาจึงตั้งใจฟังอย่างระมัดระวัง