Chapter 795:เขาไม่ใช่คนไร้ค่า
คำพูดของ หู่ชิงซ่ง นั้นดังกึกก้องและทรงพลังราวกับระฆัง พวกมันกระทบส่วนลึกของหัวใจของทุกคนในปัจจุบัน นักศึกษาหลายคนได้รับผลกระทบ ฉากคำสาบานในเวลานั้นปรากฏขึ้นในใจพวกเขา เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะแตกต่างไปจากคำสาบานที่พวกเขาสาบานไว้มาก
“เปี้ย~”
แส้ในมือของผู้อาวุโสเจิ้งฟาดใส่หูชิงซ่งอีกครั้งพร้อมกับเสียงแส้ที่ทำให้ชาที่หนังศีรษะ ผิวที่หน้าผากของหูชิงซ่งถูกฉีกออกและมีเลือดไหลออกมาจากหน้าผากของเขา ผู้อาวุโสเจิ้งตะโกนอย่างเย็นชา "ทุกคนต้องตื่น? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร นักบุญ หรืออวตารแห่งความยุติธรรม ใครให้อำนาจแก่เจ้าในการยืนหยัดบนพื้นฐานศีลธรรมอันสูงส่งเช่นนี้และวิพากษ์วิจารณ์เหล่านักศึกษาของสถาบัน? พวกเขาต้องการคำวิจารณ์ของเจ้าหรือไม่?"
"ถูกต้อง อาจารย์ที่ไร้ประโยชน์อย่างเจ้า ไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรา!” เจิ้งเฟยฮานเห็นด้วย
“แม้แต่ข้าก็สามารถเอาชนะเจ้าที่เป็นอาจารย์ได้ เจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นขยะด้วยซ้ำ” เฉินจุนปินเอามือกอดอกแล้วพูดอย่างดูถูก
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ นักศึกษาคนอื่นๆรอบๆพวกเขาก็พูดต่อต้าน หู่ชิงซ่ง เช่นกัน
“คนที่ไม่มีความตระหนักรู้ในตนเองนั้นน่ากลัวที่สุด และเจ้า หู่ชิงซ่ง ก็เป็นหนึ่งในนั้น”
“เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าเป็นใคร เจ้ากล้าดียังไงมาสั่งสอนคนอื่นอย่างหยิ่งผยองที่นี่? ช่างเป็นคนปัญญาอ่อนจริงๆ!”
"ปัญญาอ่อน? กรุณาอย่าดูหมิ่นคนปัญญาอ่อน คนประเภทนี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นหมูโง่เท่านั้น"
"ถูกต้อง ในฐานะอาจารย์ ความแข็งแกร่งของเขาหยุดนิ่งในระดับปรมาจารย์วิญญาณการต่อสู้ และมีนักศึกษาเพียงคนเดียวภายใต้เขา ถ้าข้าเป็นเขา ข้าคงจะฆ่าตัวตายด้วยเต้าหู้ไปแล้ว ข้าจะมีความละอายที่จะขออาหารในสถาบันต่อไปได้อย่างไร?”
"อาจารย์ขยะ ลูกศิษย์ก็ยังเป็นขยะ!”
แม้ว่าหลายคนคิดจะว่าสิ่งที่ หู่ชิงซ่ง พูดนั้นสมเหตุสมผล แต่พวกเขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับตัวเองได้ และตำหนิ หู่ชิงซ่ง ที่ทำให้พวกเขาอับอายต่อสาธารณะและประณามเขาอย่างรุนแรง ด้วยเหตุนี้ หู่ชิงซ่ง จึงกลายเป็นเป้าหมายของการวิพากษ์วิจารณ์สาธารณะทันที
“หูชิงซ่ง ออกไปจากสถาบันเมืองมู่!”
นักศึกษาคนหนึ่งตะโกน จากนั้นนักศึกษาทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเขาก็ตะโกนเสียงดัง
เมื่อมองดูใบหน้าที่ขุ่นเคืองของพวกเขาและได้ยินพวกเขาตะโกนว่าพวกเขาต้องการให้เขาออกจากสถาบัน หู่ชิงซ่ง รู้สึกขมขื่นและท้อแท้ อย่างที่คาดไว้ เขาไม่สามารถปลุกคนที่แกล้งหลับได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าคำพูดของเขาจะจริงใจแค่ไหนและมีความจริงมากแค่ไหนในสิ่งที่เขาพูด มันก็พิสูจน์แล้วว่าไร้ประโยชน์
“หูชิงซ่ง จงฟัง ฟังสิ่งที่คนอื่นคิดเกี่ยวกับเจ้า แม้ว่าข้าจะทุบตีเจ้าจนตาย พวกเขาก็มีแต่ปรบมือและส่งเสียงเชียร์เท่านั้น” ผู้อาวุโสเจิ้งกล่าวอย่างเย็นชา
ป้อมปราการทางจิตใจของ หู่ชิงซ่ง พังทลายลง และความศรัทธาที่สนับสนุนเขาก็ลดลงเช่นกัน เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทั้งน้ำตา แต่จ้องมองตรงไปที่ผู้อาวุโสเจิ้งราวกับสัตว์ป่า และสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเขา เขาสาปแช่ง "เจิ้งไห่ซือ เจ้าสารเลว เจ้าเป็นปรสิตของสถาบัน ไม่ช้าก็เร็ว สถาบันนี้จะต้องถูกทำลายในมือของเจ้า ข้าจะรอ คอยดูว่าเมื่อไรดินแดนศักดิ์สิทธิ์เผ่าแสงจะส่งคนมาที่นี่ เพื่อกำจัดพลังความมืดที่นำโดยเจ้า ข้าจะรอดูวันที่หัวของเจ้าหลุดออกจากบ่า”
“หุบปาก!”
ผู้อาวุโสเจิ้งโกรธมาก และแส้ในมือก็ฟาดหูชิงซ่งอย่างบ้าคลั่ง
“เปี้ยะ~เปี้ยะ~เปี้ยะ~”
เสียงแส้ที่ทำให้ชาหนังศีรษะราวกับเสียงประทัดระเบิด ในการเฆี่ยนแต่ละครั้ง บาดแผลที่ลึกพอที่จะถึงกระดูกก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของหูชิงซ่ง
“หยุด หยุดตี ได้โปรดหยุด อย่าตีอาจารย์หู่!”
หลัวจินซีร้องไห้และขอร้อง โดยรู้ว่าถ้าผู้อาวุโสเจิ้งไม่หยุด หูชิงซ่ง จะต้องถูกทุบตีจนตาย
แต่ผู้อาวุโสเจิ้งรู้สึกหงุดหงิดกับ หู่ชิงซ่ง และความโกรธทั้งหมดของเขาที่มีต่อ เสี่ยวหลัว และ โหย่วหลิง ก็ถูกถ่ายโอนไปยัง หู่ชิงซ่ง ตอนนี้เขาต้องการที่จะเฆี่ยนตี หู่ชิงซ่ง ให้ตาย ด้วยแส้ครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่มีความเมตตา
“หยุด ได้โปรดหยุด!”
ในเวลานี้ มีผู้หญิงคนหนึ่งแยกตัวออกจากฝูงชน วิ่งเข้ามาอย่างสิ้นหวัง คุกเข่าต่อหน้าผู้อาวุโสเจิ้ง และขอร้องว่า “ผู้อาวุโสเจิ้ง ได้โปรดปล่อยชิงซ่งไปเถอะ!”
"หึม! มันคืออาจารย์ อลินดา!”
“ทำไมนางถึงขอร้องให้ หู่ชิงซ่ง?”
“จะมีเหตุผลอะไรล่ะ? มีข่าวลือมานานแล้วว่านางและ หู่ชิงซ่ง ไม่ชัดเจน แต่ตอนนี้ข่าวลือนี้ได้รับการยืนยันแล้ว”
เหล่านักศึกษาเริ่มพูดคุยกัน
“อลินดา หลีกทาง!” ผู้อาวุโสเจิ้งตะโกนอย่างเย็นชา
อลินดา ส่ายหัว "ผู้อาวุโสเจิ้ง โปรดยกโทษให้เขาในครั้งนี้ เขาจะต้องมึนเมา นั่นคือเหตุผลที่เขาพูดเรื่องไร้สาระ" นางหันไปมอง หู่ชิงซ่ง ซึ่งมีรอยแผลเป็นปกคลุมทั่วร่างกายและเหลือเพียงลมหายใจเดียว “ชิงซ่ง รีบยอมรับความผิดพลาดของเจ้ากับผู้อาวุโสเจิ้ง!”
ยอมรับความผิดพลาดของข้า?
หู่ชิงซ่ง หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง โดยมีฟันเปื้อนเลือดสองแถวปรากฏ "ทุกสิ่งที่ข้าพูดคือความจริง เจิ้งไห่ซือ เป็นเผด็จการและเป็นมะเร็งของเมืองมู่ ตราบใดที่เขายังคงอยู่ เมืองมู่จะไม่มีวันสงบสุข"
"เจ้า..."
อลินดาไม่รู้จะพูดอะไร เจ้ากำลังแสวงหาความตายหรือไม่? ทำไมเจ้าถึงดื้อรั้น?
นางหันศีรษะกลับมาและขอร้องผู้อาวุโสเจิ้ง "ผู้อาวุโสเจิ้ง ท่านและพ่อของข้าเป็นศิษย์พี่น้องกัน ข้าควรจะเรียกท่านว่าลุงเจิ้ง ลุงเจิ้ง โปรดไว้ชีวิตของเขาเพื่อเห็นแก่หลานสาวของท่าน"
"หลีกทางไปซะ ไม่อย่างนั้น ข้าจะเฆี่ยนเจ้าด้วย!” ผู้อาวุโสเจิ้งกล่าวอย่างไร้ความปรานี
“อาจารย์อลินดา ท่านควรหลีกทางไปจะดีกว่า”
“ใช่แล้ว ไม่จำเป็นต้องอ้อนวอนให้ผู้แพ้”
“หูชิงซ่งคือผู้แพ้ อาจารย์อลินดา แม้ว่าท่านจะต้องการหาใครสักคน ท่านก็ไม่จำเป็นต้องมองหาขยะแบบนั้น”
นักศึกษาที่อยู่รอบๆต่างพูดออกมาทีละคน แม้ว่าอลินดาจะอยู่ในระดับปรมาจารย์วิญญาณการต่อสู้เช่นกัน แต่โดยทั่วไปแล้วพวกเขาเคารพนางมากกว่าเล็กน้อย เพราะนางเป็นลูกสาวของอาจารย์ใหญ่
“เขาไม่ใช่คนไร้ค่า!”
อลินดา ลุกขึ้นเหมือนเสือดาวตัวเมียที่บ้าคลั่ง สายตามองไปที่ หู่ชิงซ่ง อ่อนโยนราวกับสายน้ำ "เขาสามารถก้าวเข้าสู่ราชาแห่งการต่อสู้ได้แล้ว แต่เมื่อหลายปีก่อน เพราะเขาช่วยข้าจากการตกจากหน้าผา มันสร้างความเสียหายให้กับตันเถียนของเขา ดังนั้นการฝึกฝนของเขาจึงหยุดนิ่งมากว่าสิบปี เขาเป็นอัจฉริยะ แม้ว่าตันเถียนของเขาจะเสียหาย แต่เขาก็ยังก้าวหน้าจากปรมาจารย์วิญญาณการต่อสู้ช่วงต้นไปจนถึงช่วงกลาง ตอนนี้ข้าขอถามพวกท่านหน่อยสิว่าคนไหนสามารถปรับปรุงการฝึกฝนของตัวเองได้เมื่อตันเถียนของตัวเองไม่สามารถสะสมพลังภายในแท้จริงได้!"
อะไรนะ?
ตันเถียนได้รับความเสียหายและไม่สามารถสะสมพลังภายในที่แท้จริงได้?
แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หู่ชิงซ่ง กลับสามารถปรับปรุงการฝึกฝนของเขาตั้งแต่ปรมาจารย์วิญญาณการต่อสู้ช่วงต้นไปจนถึงช่วงกลางได้?
นักศึกษาที่อยู่ในปัจจุบันต่างตกตะลึง ทุกคนรู้ว่าตันเถียน เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้ฝึกฝนและเป็นข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการฝึกฝน หากตันเถียนได้รับความเสียหายหรือไม่สามารถสะสมพลังภายในที่แท้จริงได้เขาก็จะเป็นได้เพียงคนธรรมดาไปตลอดชีวิต แต่ หู่ชิงซ่ง ยังคงสามารถปรับปรุงระดับการฝึกฝนของเขาได้แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ร้ายแรงเช่นนี้ เป็นไปได้อย่างไร?
ทันใดนั้น ร่างของ หู่ชิงซ่ง ก็สูงขึ้นอย่างมาก
ผู้อาวุโสเจิ้งก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่คาดคิดว่าจะมีความลับเช่นนี้ แน่นอน เขารู้ว่าอลินดาจะไม่โกหกและไม่จำเป็นต้องโกหก มิฉะนั้น มันจะทำให้ หู่ชิงซ่ง เป็นเรื่องตลกที่ใหญ่กว่า
