บทที่ 98 เย้าเจ้าเล่น~ (1)

จัวซินส่งเสียงเฮอะเล็กน้อย "เหตุใดก่อนหน้านี้จึงไม่เคยสังเกตเห็นว่าเจ้าหลงตัวเองขนาดนี้!"

เสิ่นเยว่ยิ้มพลางกล่าว "เช่นนั้นท่านก็เบิ่งตาให้กว้างแล้วมองเสียเถอะ~" จัวซินพูดไม่ออก

เสิ่นเยว่ถามอีกครั้ง "คุณชายรองมาหาข้าเพื่อปะทะฝีปากงั้นหรือ?"

จัวซินเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ เขามีธุระกับเสิ่นเยว่ "นี่ เจ้าไม่ไปเมืองสวี่จริงหรือ?"

ในน้ำเสียงดูมีความสงสัย ถามจนเสิ่นเยว่นิ่งชะงักไป "ข้าไม่...ไม่ไปเมืองสวี่แล้วทำไมหรือ?"

คล้ายกับจัวซินจะชะงักไป ยกมือขึ้นกอดอกกล่าว "ทำไมไม่ไป!"

เหมือนกับกำลังกล่าวโทษ

เสิ่นเยว่ยิ้มพลางกล่าว "ข้าจะอยู่ที่เรือน ท่านลุง ท่านป้า ท่านพี่ และน้องชายของข้าก็อยู่เมืองตานเฉิง เป็นธรรมดาที่ข้าจะอยู่ฉลองปีใหม่กับคนในครอบครัวที่เมืองตานเฉิง" จัวซินพูดไม่ออก แต่คำพูดของนางก็มีเหตุผล ชั่วขณะนั้นเขาไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้

เมื่อเห็นเสิ่นเยว่เริ่มก้มหน้าอ่านสมุดในมือตนเอง จัวซินจึงเคาะโต๊ะเบาๆ เสิ่นเยว่จำต้องเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง

ทันใดนั้นจัวซินก็เอ่ยถาม "เจ้าฉลองปีใหม่กับคนในครอบครัวทุกปีหรือ?"

เสิ่นเยว่ไม่เข้าใจความหมายของเขา "ทำไมหรือ?"

จัวซินพยายามคิดหาเหตุผล "ในเมื่อฉลองปีใหม่กับคนในครอบครัวทุกปี ปีนี้ไปฉลองปีใหม่ที่เมืองสวี่ไม่ดีหรือ?"

เสิ่นเยว่เข้าใจแล้ว วันนี้มีคนคิดหาวิธีการยุยงให้นางไปเมืองสวี่ แม้แต่เหตุผลที่ดูไม่เหมือนเหตุผลก็ยังคิดออกมาได้

เสิ่นเยว่ปิดสมุดลง ถามอย่างจริงจัง "คุณชายรอง วันนี้ไม่ว่าอย่างไรท่านก็จะโน้มน้าวให้ข้าไปเมืองสวี่ให้ได้ใช่หรือไม่?"

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าถูกเปิดเผยความจริงแล้ว จัวซินจึงจนปัญญา "ถ้าเจ้าไม่ไป เสี่ยวอู่จะไม่มีความสุข!"

เสิ่นเยว่กลับตกตะลึง เสี่ยวอู่?

มิน่าเล่า...จัวซินกล่าวอีกครั้ง "ไม่รู้ว่าเขาได้ยินมาจากที่ไหนว่าเจ้าจะไม่ไปเมืองสวี่กับทุกคน เถาเถาร้องไห้ไม่หยุด เขาเองก็ร้อง เมื่อคืนก็เริ่มรบเร้าข้า รบเร้าอยู่ทั้งคืน ยืนกรานจะให้ข้าโน้มน้าวให้เจ้าไปเมืองสวี่ด้วยกัน มิเช่นนั้นก็จะไม่ยอมรับในตัวข้าที่เป็นพี่รองแล้ว..." เสิ่นเยว่อดหัวเราะไม่ได้

จัวซินกอดอก เก็บสีหน้าก่อนหน้านี้ พูดด้วยท่าทางจริงจัง "เสิ่นเยว่ เจ้าไม่ไปจริงหรือ?"

เสิ่นเยว่ลังเลเล็กน้อย แต่ยังคงส่ายหน้าอย่างมีมารยาท

จัวซินถอนหายใจเบาๆ "หากเจ้าไม่ไป เจ้าเด็กพวกนี้จะต้องก่อความวุ่นวายระหว่างทาง พวกเขาต้องคิดถึงเจ้าแน่ นี่ เจ้าไม่คิดถึงพวกเขาหรือ?"

เห็นได้ชัดว่ากำลังขอร้องโดยอ้างศีลธรรม...เสิ่นเยว่พูดไม่ออก ผ่านไปสักพักก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "อยาก ทำไมจะไม่อยาก..."

นัยน์ตานางดูดำดิ่งลงเล็กน้อย จัวซินจึงกล่าว "นับว่ามีจิตเมตตาอยู่บ้าง"

เสิ่นเยว่เงยหน้ามองเขา "จริงสิ ข้ามีของให้ท่าน"

"อะไร?"

จัวซินประหลาดใจ

เสิ่นเยว่หยิบเอาหนังสือออกมาจากใต้โต๊ะ "หนังสือเล่มนี้ให้เสี่ยวอู่"

"ให้เสี่ยวอู่?"

จัวซินประหลาดใจ

เสิ่นเยว่กล่าว "เสี่ยวอู่ไม่ค่อยสนใจเรื่องการเรียนรู้ตัวอักษรสักเท่าไร หนังสือเล่มนี้ข้าใช้เวลาลงมือทำอยู่นาน เหมาะสำหรับให้เด็กเล็กเรียนรู้อักษร ก่อนหน้าน้องชายข้าพกติดตัวมาที่เมืองตานเฉิง ตอนนี้เขาเองไม่ต้องเรียนแล้ว ระหว่างเดินทางได้อยู่กับเสี่ยวอู่พอดี นอกจากการฝึกกล้ามเนื้อมัดเล็กที่มือให้เขาแล้ว ก่อนนอนก็สามารถให้เขาดูหนังสือเหล่านี้เพื่อเรียนรู้ได้" เสิ่นเยว่วางหนังสือลงตรงหน้าจัวซิน

จัวซินถึงยิ้มออกมา กล่าว "บ่นจริงๆ เข้าใจแล้ว!" เสิ่นเยว่ยิ้ม

ในตอนที่จัวหย่วนกลับมา จัวซินก็หมุนตัวกลับพอดี อาหลานสองคนจึงเผชิญหน้ากัน

อาจเพราะอารมณ์ดี หรืออาจเพราะระหว่างที่เดินทางมานี้ น้ำแข็งที่เกาะกินความสัมพันธ์ค่อยๆ สลายไป รอยยิ้มบนใบหน้าของจัวซินยังไม่ทันเลือนหาย จึงเอ่ยปากเรียกโดยสัญชาตญาณ "ท่านอาหก..." เพียงแต่เพิ่งเอ่ยเรียก ทั้งสองต่างก็ตกตะลึง

จัวหย่วนกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย คล้ายกับยังไม่ทันได้ตั้งสติ

จัวซินก้มหน้าลง แล้วถือหนังสือเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

"อาซิน!" จัวหย่วนหลุดจากภวังค์ หันไปทางเขาแล้วเรียก

จัวซินหยุดเดินกะทันหัน เพียงแต่ไม่ได้หันหน้ากลับมา แล้วเดินออกจากเรือนไปโดยตรง มุมปากจัวหย่วนบิดโค้งขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีมานี้

เสิ่นเยว่เข้าใจในทันที ที่แท้จัวหย่วนเรียกจัวซินว่าอาซิน ไม่ใช่เสี่ยวเอ้อร์หรือซินเกอ...ขณะที่กำลังเหม่อลอย จัวหย่วนก็เดินมาถึงตรงหน้านางแล้ว

อาจเพราะเมื่อครู่อยู่กับเด็กๆ ตลอด ระหว่างนั้นยังปะทะฝีปากกับจัวซินอีก ในตอนที่เจอกับจัวหย่วนอีกครั้ง จึงไม่ได้รู้สึกอึดอัดเช่นก่อนหน้า ราวกับลืมไปเสียหมดสิ้น

จัวหย่วนถามเสียงนุ่มนวล "มอบหมายงานเสร็จแล้วหรือ?"

"อืม"

เสิ่นเยว่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วถาม "ได้ยินชงชิงบอกว่าคืนนี้พวกท่านยังไม่เดินทาง เปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้เช้าแทน?"

"อืม"

เขาตอบ

"เช่นนั้นขอให้พวกท่านเที่ยวเล่นให้สนุก..." ยิ่งเสิ่นเยว่พูด น้ำเสียงก็ยิ่งช้าลง เพราะจัวหย่วนมองนางตลอดเวลา สายตาไม่ได้เคลื่อนไปไหน ท้ายที่สุดเสิ่นเยว่ก็พูดไม่จบประโยค "ให้ข้ารอพวกท่านที่เมืองตานเฉิงหรือว่ารอที่เมืองหลวง?"

"อาเยว่ เจ้าต้องกลับเมืองหลวงเอง" เดิมทีเขาก็จะคุยกับนางอยู่แล้ว "กลับจากเมืองสวี่ ข้าต้องพาเด็กๆ ไปที่หมิงโจว ไปเรือนท่านป้า มิเช่นนั้นคงจะเกิดความวุ่นวาย หมิงโจวอยู่คนละทางกับเมืองตานเฉิง พวกเราเดินทางอ้อมไปหมิงโจว จึงไม่ผ่านเมืองตานเฉิง"

"...เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะกลับเมืองหลวงเอง"

เสิ่นเยว่เอ่ยเสียงเบา

จัวหย่วนชะงักไป กล่าวอีกครั้ง "เจ้าอยู่ที่นี่ได้นานสักหน่อย ครั้งนี้ที่ไปหมิงโจวคงจะอยู่ต่ออีกสักพัก เมื่อกลับถึงเมืองหลวงคงเป็นเดือนสอง"

เดือนสอง?

เสิ่นเยว่ประหลาดใจ แต่ยังคงตอบรับ แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยเสียงที่เบา "เช่นนั้นอีกเดี๋ยวข้าจะไปบอกเด็กๆ...อยู่ห่างกันนาน จะต้องบอกกับเด็กๆ ล่วงหน้า"

"หากร้องไม่หยุดจะทำอย่างไร?"

เขาจ้องไปที่นาง

เสิ่นเยว่กัดริมฝีปากเล็กน้อย "ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนต่ออีกสักหน่อย พรุ่งนี้เช้าคงไม่มาส่ง" จัวหย่วนตอบรับ