บทที่ 22 เป็นผู้ลักลอบเข้าเมืองเช่นเดียวกัน

ไม่เหมือนกับเทือกเขาที่ทอดยาวอย่างที่เคยเห็นในชาติก่อน ตำแหน่งของหลี่ฟานในขณะนี้ กลับอยู่เหนือผืนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาล!

ไร้ขอบเขต มองไม่เห็นสุดสายตา

"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมครั้งนี้สถานที่ที่ออกมาถึงได้ไม่เหมือนกัน?" หลี่ฟานงุนงงอยู่บ้าง

หยิบแผนที่ซึ่งวาดจากความทรงจำออกมาจากอก หลี่ฟานพยายามหาตำแหน่งของทะเลบนแผนที่

แต่ต่อให้เปรียบเทียบซ้ำไปซ้ำมา ก็ไม่พบเจอเลยจริงๆ

"ช่างเถอะ คงต้องไปทีละก้าวแล้ว" ไม่รู้ว่ามีอะไรผิดพลาดไป หลี่ฟานเก็บแผนที่ถอนหายใจ "โชคดีที่มีเรือไท่เหยียนเป็นพาหนะ ไม่อย่างนั้นคงจะติดอยู่ที่นี่ตายเลย ก็แค่ไม่รู้ว่าก่อนที่ศิลาวิเศษในเรือไท่เหยียนจะหมดลง จะหาเจอที่ที่มีผู้คนอยู่อาศัยทันหรือไม่"

หลี่ฟานไม่ใช่คนชอบบ่นว่าตัวเอง เขาจึงลงมือทำอย่างรวดเร็ว

เลือกทิศทางแล้ว เขาก็ขับเรือไท่เหยียนบินไปพร้อมกับค้นหาร่องรอยของเมืองไปด้วย

ทะเลช่างกว้างใหญ่ไพศาลเหลือเกิน หลี่ฟานบินไปตลอดเจ็ดวันเจ็ดคืน ก็ยังไม่เห็นวี่แววของผู้คน

โชคดีที่เสบียงอาหารที่เตรียมไว้ในเรือไท่เหยียนมีมากพอ ไม่ต้องกังวลเรื่องการดำรงชีพ

หลังจากผ่านไปอีกสิบกว่าวัน ความเร็วของเรือไท่เหยียนก็ช้าลงเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่ากำลังขับเคลื่อนใกล้จะหมดแล้ว

ในยามที่ตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ ในที่สุดหลี่ฟานก็มองเห็นเงาของเรือลำหนึ่งรางๆ อยู่ตรงหน้าผิวน้ำ

หลี่ฟานดีใจยิ่งนัก จึงรีบลดความสูงของเรือไท่เหยียนลง ค่อยๆ เข้าใกล้

แต่พอเข้าใกล้แล้ว เขากลับรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจ

แท้จริงแล้วก็คือเรือจริงๆ แต่กลับเป็นเรือที่กำลังจะจมน้ำ

ดูเหมือนจะโดนโจมตีอะไรบางอย่าง ตัวเรือมีรูโหว่ขนาดใหญ่ สองในสามจมลงใต้น้ำไปแล้ว

มีคนสามสิบถึงสี่สิบคนกำลังดิ้นรนอยู่ในน่านน้ำรอบๆ เรือ เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้โดยสารจากบนเรือทั้งหมด

พวกเขาส่วนใหญ่ว่ายน้ำไม่เป็น เพียงแต่กอดเศษไม้ลอยคอเอาไว้อย่างยากลำบาก ไม่ให้ตัวเองจมน้ำ

หลี่ฟานกำลังลังเลอยู่ว่าควรจะปล่อยเรือไท่เหยียนไปช่วยพวกเขาดีไหม แต่กลับได้ยินชายผู้รอดชีวิตคนหนึ่งตะโกนเสียงดังอย่างยากลำบากว่า

"ทุกคนอย่ากลัวไป ข้าได้ส่งสัญญาณไปหาท่านเซียนแล้ว! ท่านจะรีบมาช่วยพวกเราในไม่ช้าแน่นอน! อดทนอีกสักหน่อย!"

หลี่ฟานได้ฟังก็ครุ่นคิดในใจ

เก็บเรือไท่เหยียน หลี่ฟานกระโดดลงทะเล ค่อยๆ ว่ายน้ำไปยังทิศทางของคนเหล่านั้น

ปะปนเข้ากับกลุ่มคนอย่างเงียบๆ หลี่ฟานก็ทำท่าทางเหมือนกำลังหมดแรงจวนตาย พยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด

ผ่านไปครู่ใหญ่ ลำแสงหนึ่งก็พุ่งมาจากที่ไกลๆ หยุดอยู่เหนือหัวผู้คน

"ท่านเซียนช่วยข้าด้วย!"

"ท่านเซียนช่วยชีวิตด้วยเจ้าค่ะ!"

...

ผู้คนเห็นความหวัง จึงร้องขอความช่วยเหลือกันใหญ่

"อึกทึก!"

ฟังจากเสียงเหมือนจะเป็นผู้ชาย แต่เสื้อผ้าและหน้าตากลับเหมือนมีม่านบางๆ บังอยู่ มองไม่ชัด

คนผู้นั้นคำรามเบาๆ และไม่รู้ว่าใช้อาคมอะไร หลี่ฟานก็รู้สึกตัวเองพูดไม่ออกแล้ว

ผู้คนทั้งหลายก็เงียบกริบในชั่วพริบตา

ท่านเซียนผู้นั้นต่อมาก็บินไปที่ข้างๆ ซากเรือ บรรจงใช้มือยกเบาๆ

ก็พลิกเรือที่จมลงใต้น้ำไปเกือบหมดแล้วให้ลอยขึ้นมาได้

แสงประกายอีกจุดหนึ่งฉายออกไป รูโหว่ขนาดใหญ่บนตัวเรือก็ถูกซ่อมแซมในพริบตาเดียว

หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่คนที่ลอยคออยู่ในทะเล คำรามเบาๆ ชี้มือไปข้างหน้าเบาๆ แล้วยกขึ้น

หลี่ฟานและคนอื่นๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกมือที่มองไม่เห็นหยิบขึ้น บินไปยังเรือที่ซ่อมเสร็จแล้ว

"ปึงปังปึง!"

ชั่วขณะหนึ่ง ผู้ถูกช่วยเหลือต่างถูกโยนลงเรืออย่างหยาบคายโดยท่านเซียน ราวกับลูกเกี๊ยะที่ถูกลวกพอดี

ปากพูดไม่ได้ ทุกคนได้แต่ส่งเสียงครางต่ำๆ

แต่ทุกคนต่างก็มีสีหน้าเคารพและดีใจที่รอดชีวิต ไม่กล้ามีเสียงบ่นแม้แต่น้อย

รอจนกระทั่งทุกคนได้รับการช่วยเหลือแล้ว ท่านเซียนก็ลอยขึ้นไปเหนือหัวทุกคน พูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรว่า "ใครส่งสัญญาณมาหาข้า?"

ชายคนที่ออกเสียงให้กำลังใจทุกคนตอนแรกรีบคุกเข่าลงกับพื้น

ท่านเซียนโบกมือ คลายอาคมที่ร่างของอีกฝ่าย

ชายคนนั้นหมอบกราบไปพร้อมกับพูดว่า "ข้าน้อยซูฉางหยู่..."

แต่ท่านเซียนกลับขัดคำพูดของเขาทันที "พวกเจ้าเข้าใจกฎระเบียบใช่ไหม? พอไปถึงที่หมายแล้ว ทุกอย่างก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าแล้ว ข้าไม่เคยเห็นพวกเจ้า และก็ไม่รู้ว่าพวกเจ้าเป็นใคร เข้าใจไหม?"

ซูฉางหยู่กราบหัวจมดินอีกครั้ง "ข้าน้อยเข้าใจแล้ว ก่อนมา ผู้อาวุโสในบ้านก็ได้กำชับไว้แล้ว..."

แต่คำพูดพูดไปได้ครึ่งทางก็ไม่มีเสียงออกมาอีก

ที่แท้ก็เป็นเพราะท่านเซียนพอใจ พยักหน้าเบาๆ แล้วใช้มือปิดปากซูฉางหยู่อีกครั้ง

ท่านเซียนไม่สนใจพวกคนธรรมดา เดินไปที่หัวเรือ ไม่รู้ใช้อาคมอะไร เรือก็แล่นไปอย่างรวดเร็วในทิศทางหนึ่ง

พอเห็นภาพนี้ คนธรรมดาส่วนใหญ่มีสีหน้าตกตะลึง

ยังมีบางคนที่ดูเหมือนยังไม่ได้สติจากเหตุการณ์ร้ายก่อนหน้านี้ เพียงแค่นั่งหมอบอยู่บนดาดฟ้าเรือ ตัวสั่นเทิ้ม ขดตัวกอดเข่า ดูเหมือนกำลังสะอื้นร้องไห้เบาๆ

บนเรือเต็มไปด้วยความเงียบอันประหลาด

จนกระทั่งกลางคืน ในที่สุดก็มองเห็นแสงระยิบระยับอยู่ไกลๆ

นั่นเป็นเกาะที่ดูเจริญรุ่งเรืองอย่างยิ่ง ถึงแม้จะยังอยู่ห่างไกล แต่ก็พอจะได้ยินเสียงคนเบาๆ ได้แล้ว

ที่ท่าเรือของเกาะมีเรือใหญ่จอดเทียบท่าอยู่นับร้อยลำ ดูยิ่งใหญ่ตระการตา

แต่เรือที่หลี่ฟานอยู่นี้กลับไม่ได้แล่นไปทางท่าเรือ แต่อ้อมไปครึ่งรอบเกาะ มาถึงอีกด้านที่มีผู้คนอาศัยอยู่ค่อนข้างน้อย

เรือแล่นเข้าไปในถ้ำธรรมชาติแห่งหนึ่งอย่างเงียบๆ ตามทางน้ำ

หลังจากเลี้ยวลัดเคี้ยวอยู่ในถ้ำแคบๆ อีกพักใหญ่ ในที่สุดก็หยุดลง

หลังจากเรือจอดเทียบท่าเรียบร้อยแล้ว ก็มีชายร่างกำยำในชุดดำหลายคนมารับ

ชายชุดดำเหล่านั้นทำเหมือนไม่เห็นท่านเซียน เพียงแค่ถือกระบองไล่ต้อนคนบนเรือให้ลงจากเรือ

ไม่พูดสักคำตั้งแต่ต้นจนจบ

พาทุกคนมาถึงห้องโถงกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง ชายชุดดำคนหนึ่งจึงเริ่มพูด

"คืนนี้พวกเจ้าจะพักที่นี่ ในห้องโถงมีอาหารพร้อมสรรพแล้ว ไปหยิบกินเองได้ พรุ่งนี้จะมีคนมาพาไปทำเอกสารประจำตัวให้ อีกอย่าง ห้ามส่งเสียงดังโดยไม่จำเป็น" หลังจากใช้สายตาข่มขู่มองรอบด้านแล้ว ชายชุดดำคนนั้นก็หมุนตัวจากไป

ภายในห้องโถงชั่วขณะหนึ่งตกอยู่ในความเงียบ

ผ่านไปนานมาก พลังอาคมปิดปากของท่านเซียนจึงค่อยหมดฤทธิ์ หลังจากนั้น ผู้คนในห้องโถงก็เริ่มพูดคุยปรึกษากันเป็นกลุ่มๆ

"ครั้งนี้โชคร้ายจริงๆ ถึงได้เจออสูรทะเลโจมตี ตอนมามีคนเกือบร้อย แต่ตอนนี้ที่รอดชีวิตเหลือไม่ถึงครึ่ง"

"แสวงหาเต๋าอะไร ฝึกเซียนอะไร เฮ้อ ก็ไม่รู้ว่าท่านพ่อคิดยังไง ถึงได้จับข้าส่งมาที่โลกใบใหญ่แห่งนี้ ให้มาฝึกเซียน ถ้าให้ข้าว่า ฝึกเซียนจะมีความสุขเท่าฟังเพลงที่ไหนกัน"

"ใช่แล้ว ในบ้านเรา อย่างน้อยข้าก็ยังเป็นลูกของหวังเหนือใต้ จะมีความสุขสมบูรณ์พูนสุขอะไรไม่ได้ล่ะ ที่นี่มันมีอะไรดีกัน ตรงนั้น..." พูดได้ครึ่งทางเสียงก็กลายเป็นอู้อี้ เพราะถูกเพื่อนข้างกายที่ตาไวมือไวอุดปากเอาไว้ก่อน

ตอนนี้ ชายที่ชื่อซูฉางหยู่เอ่ยปากว่า "มาถึงตอนนี้แล้ว ยังพูดเรื่องพวกนี้อีกทำไม? มีใครบ้างที่ไม่ได้เสียค่าใช้จ่ายมหาศาลกว่าจะส่งทุกท่านมาที่นี่ได้? แทนที่จะบ่น สู้ตั้งใจฝึกฝนดีกว่า ถ้าหากกลายเป็นเซียนได้จริงๆ นอกจากจะมีความหวังจะอายุยืนแล้ว ยังมีโอกาสกลับไปบ้านเกิดเมืองนอน พาคนในตระกูลออกมาได้ด้วย"

หลี่ฟานแอบฟังบทสนทนาของทุกคนอยู่ในมุมมืด ก็เริ่มเข้าใจตัวตนของคนพวกนี้ได้คร่าวๆ แล้ว

คนเหล่านี้ ดูเหมือนจะเป็นคนธรรมดาที่ถูกเนรเทศจากดินแดนไร้เซียนเหมือนกับหลี่ฟาน

เพียงแต่ ดูเหมือนว่าในดินแดนไร้เซียนที่พวกเขาอยู่นั้น การมีอยู่ของโลกเซียนไม่ใช่ความลับอะไร

และดูเหมือนว่าจะมีเส้นทาง "ลักลอบเข้าเมือง" ที่สมบูรณ์แล้วด้วย?

หลี่ฟานลูบคาง ตกอยู่ในภวังค์