บทที่ 19 เหวลึกอยากกลืนกินผู้คน

【การจำลองครั้งนี้จบลง】

...

หลี่ฟานได้สติกลับคืนมา

เขาจ้องมองฉากสุดท้ายที่เรือไท่เหยียนแตกสลายในจอแสดงผลอย่างเข้มข้น ความหวาดกลัวปกคลุมหัวใจ ไม่จางหายไปเป็นเวลานาน

"นั่นมันอะไรกันแน่?" หลี่ฟานค่อนข้างสงสัยในใจ

ก่อนหน้านี้ตอนที่โข่วหงและเต๋าเสวียนจื่อข้ามผ่านวงกตเซียนมหัศจรรย์ กลับไม่ได้พบสิ่งนี้ในชั้นมืดมิด ทำไมตัวเขาถึงไม่เหมือนกัน?

หรือว่าเพียงแค่เขาโชคไม่ดีเท่านั้นเอง?

หลี่ฟานไม่คิดอย่างนั้น

ชั้นมืดมิดในวงกตเซียนมหัศจรรย์นั้นกว้างใหญ่ไพศาลเพียงใด เรือไท่เหยียนเล็กๆ ในนั้นก็เหมือนหยดน้ำในมหาสมุทร

แต่สิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักนั่นกลับมาหาเขาได้อย่างแม่นยำ...

"แปดเก้าส่วนคงเป็นวิธีที่ใช้กับผู้คนธรรมดาโดยเฉพาะ"

"ดูเหมือนว่าต้องรอให้หมอกหนาจางหาย ส่องแสงจากก้นเหวลึกออกมาก่อน ค่อยไปสำรวจจะปลอดภัยที่สุด"

"ถึงสุดท้ายจะพ่ายแพ้ แต่สิ่งที่ได้มาในชาติก่อนก็ล้วนเกินความคาดหมายจริงๆ..."

หลี่ฟานคิดคำนวณอยู่ในใจ จากนั้นจึงเลือกสงวนเก็บ "เรือไท่เหยียน" ไว้ก่อน

ชื่อ: หลี่ฟาน

ขั้น: ผู้คนธรรมดา

อายุทางกายภาพ: 20/86

อายุทางจิตใจ: 333/1113↑

ความคืบหน้าการเติมพลังหวนเจิน: 0%

ความคืบหน้าการเติมพลังจุดยึด: 1%

จำนวน จุดยึด ปัจจุบัน: 1

วัตถุผูกมัด: ตราทองล้อมหยกพันกลไก เรือไท่เหยียน

...

เมื่อเห็นขีดจำกัดอายุทางจิตใจที่เพิ่มขึ้นน้อยลงเรื่อยๆ หลี่ฟานก็รู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างรางๆ

โชคดีที่ยุทธภพเซียนอยู่ใกล้แค่เอื้อม ขอเพียงออกจากดินแดนไร้เซียนนี้ได้ ก็จะบินสูงได้ไกลเท่าใด ก็ไม่มีใครขวางกั้น!

ด้วยความหวังเช่นนี้ ชีวิตชาติที่เจ็ดของหลี่ฟานก็เริ่มต้นขึ้น

ก่อนที่ "หวนเจิน" จะเติมพลังเต็ม หลี่ฟานตั้งมั่นที่จะไม่ทำการเสี่ยงอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น

ดังนั้น เขาจึงวางแผนจะใช้ชีวิตยี่สิบปีแรกตามบทที่เคยผ่านมาแล้วหลายครั้ง

หลังจากคืนสู่จุดยึดมาสามปี หลี่ฟานก็มาหลบซ่อนที่อำเภอเหวินทางใต้แม่น้ำแยงซีอีกครั้ง

หลังจากคืนสู่จุดยึด มาสี่ปี เขานำทีมผู้ภักดีแอบมายังสุสานของเฉียนหง

ครั้งนี้ เขาใช้ไอที่มีหมอกพิษเซียนมนุษย์ ค่อยๆ กัดกร่อน จนพลังของศิลาจารึกหยุดยั้งอ่อนแอลง จนไม่สามารถทะลุเกราะเหล็กได้

หลี่ฟานสวมเกราะเหล็ก เข้าไปในสุสาน วางมือลงบนศิลาจารึก

"พบวัตถุที่เติมพลังได้: ศิลาจารึกหยุดยั้ง (เสียหาย)"

"เลือกเติมพลังหรือไม่"

คำแนะนำของ "หวนเจิน" ปรากฏขึ้นอย่างทันท่วงที

"น่าเสียดายที่ยังมีความเสียหายอยู่บ้าง" หลี่ฟานรู้สึกเสียดายอยู่ในใจ แล้วเลือกใช่

ศิลาจารึกหยุดยั้งค่อยๆ กลายเป็นความว่างเปล่า หายลับไป

ส่วนความคืบหน้าพลังเลี้ยงของ จุดยึด ใน "หวนเจิน" หลังจากดูดซับศิลาจารึกหยุดยั้งเข้าไป เพิ่มขึ้นถึง 25% ในทันที

"แค่มาอีกสามครั้ง ก็จะปลดล็อก จุดยึด ที่สองได้แล้ว?" หลี่ฟานดีใจยิ่งนัก แต่ก็รู้สึกเลาๆ ว่าคงไม่ง่ายขนาดนั้น

"คาดเดามากไปก็ไร้ประโยชน์ รอไปชาติหน้าค่อยมาอีกทีก็รู้เอง"

ของอย่างอื่นในสุสานเฉียนหงไม่มีค่าอะไรสำหรับหลี่ฟานแล้ว เขาสั่งให้ปิดผนึกสุสานอีกครั้ง แล้วจึงจากไป

หลังจากคืนสู่จุดยึด มาห้าปี หลี่ฟานในที่สุดก็อดใจไม่ไหว เดินทางมาถึงซวีเหยวียนทางทิศตะวันออก

"แค่มองดูสักนิด ไม่ได้จะลงไป" หลี่ฟานบอกกับตัวเองเช่นนี้

เขามองไปยังทะเลหมอกอันไร้ขอบเขต สายตาเหมือนทะลุผ่านอุปสรรคอันมากมายมหาศาลไปได้ มองเห็นก้นเหวลึกได้โดยตรง

ยืนอยู่นานจนกระทั่งลมหายใจหอบ หมอกหนาทึบที่ปกคลุมอยู่ค่อยๆ จางหายไป วงกตเซียนมหัศจรรย์ที่เคยมีอันตรายรอบด้านก็ดูเหมือนไม่น่ากลัวอีกต่อไป

"ตอนนี้ หากขับเรือไท่เหยียน ก็คงจะไปถึงยุทธภพเซียนได้อย่างราบรื่นเลยนะ" ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในสมองของหลี่ฟานอย่างกะทันหัน แล้วก็ห้ามไม่อยู่ พองตัวอย่างบ้าคลั่ง รวดเร็วยึดครองจิตใจของเขาไปทั้งหมด

"ใช่แล้ว รอมานานขนาดนี้แล้ว จะต้องรออีกสิบห้าปีด้วยหรือ?"

"ถึง "หวนเจิน" จะยังไม่เติมพลังเต็มแล้วอย่างไร ถ้าหดหู่ขี้ขลาดเช่นนี้ จะทำสำเร็จเส้นทางใหญ่ได้อย่างไร?"

"ชาติก่อนก็ได้ลองสำรวจไปครั้งหนึ่งแล้ว ขอแค่ระวังหลบเลี่ยงสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จักในชั้นมืดมิดให้ดี ก็จะออกจากที่นรกนี่ไปได้แล้ว!"

...

เสียงโต้แย้งไม่หยุดดังอยู่ข้างหูหลี่ฟาน สายตาของเขาค่อยๆ เลื่อนลอย เต็มไปด้วยสีแดงฉาน ราวกับถูกยั่วยุโดยเสียงเหล่านี้

หลี่ฟานก้าวเดินไปข้างหน้าทีละก้าวๆ เข้าใกล้เหวลึกไร้ขอบเขตมากขึ้นเรื่อยๆ

มองดูเหมือนหลี่ฟานกำลังจะถูกเหวลึกดึงดูดจนร่วงลงไป แหลกเป็นผุยผงทีเดียว

ทันใดนั้น จากก้นเหวลึก มีแสงจ้าพุ่งขึ้นมา ทะลุวงกตเซียนมหัศจรรย์ ฉายเข้ามาในดวงตาของหลี่ฟาน

ดวงตาสีแดงบ้าคลั่งที่เกิดจากการสูญเสียสติไปชั่วคราวถูกกดทับ "เส้นทางเซียนดับสูญ" สี่อักษรปรากฏขึ้นชัดเจนในสายตาของหลี่ฟาน

"ตูม!"

ความคิดต่างๆ ในสมองก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นความกระตือรือร้น ไม่เกรงกลัวอะไร อยากไขว่คว้าเส้นทางเซียนไปให้ได้ กระทั่งอยากโจนร่างลงไปในเหว ล้วนพลันหายไปจนหมดสิ้น

"เกิดอะไรขึ้น?" หลี่ฟานที่ตื่นขึ้นมาพลันตกใจเหงื่อแตก

ในสายตาเขา เหวลึกที่สงบนิ่งอยู่ๆ ก็กลายเป็นสัตว์ร้ายที่ซุ่มซ่อนอยู่ อ้าปากกว้างออก ต้องการจะกลืนกินเขาเข้าไป

หลี่ฟานหันหลังวิ่งหนีโดยทันที โดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับไปมอง

นานสักพัก หมอกหนาก็หนาแน่นขึ้นอีกครั้ง

ที่ก้นเหวลึก แว่วเสียงคำรามโกรธเคืองเบาๆ

...

สิบห้าปีผ่านไป จากจุดยึดครบยี่สิบปี

ในที่สุด "หวนเจิน" ก็เติมพลังเต็มแล้ว

หลี่ฟานที่มีกำลังใจแล้วในที่สุดก็กลับไปที่เหวลึกอีกครั้ง

นึกย้อนถึงฉากในวันนั้น แม้จะผ่านมานานมากแล้ว แต่หลี่ฟานก็ยังคงหวาดหวั่นพรั่นพรึง

"ดูเหมือนสิ่งที่ข้าคาดเดาไว้ไม่ผิด สัตว์ประหลาดในชั้นมืดมิดนั่นมีเจตนาร้ายต่อมนุษย์ธรรมดาอย่างแรงกล้าจริงๆ บางทีภารกิจของมันอาจจะเป็นกลืนกินมนุษย์ทุกคนที่เข้าใกล้ที่นี่ก็เป็นได้"

แม้จะอันตราย แต่หลี่ฟานก็ไม่มีทางละทิ้งเส้นทางอมตะไปได้แน่นอน

ไม่ลังเลอีกต่อไป หลี่ฟานขับเรือไท่เหยียน เดินทางมาจนถึงชั้นพายุอสนีได้อย่างหวุดหวิดแต่ปลอดภัย

ไม่ได้มุ่งต่ำลงไปอีก หลี่ฟานหยุดรออย่างอดทนอยู่ด้านบนชั้นมืดมิด

"อ่า..."

สายลมกรรโชกแรง

พายุอสนีที่ดุเดือดโกรธาอยู่สงบลง อ่อนกำลังลงภายใต้อิทธิพลของลมประหลาดนี้

จุดแสงสว่างระยิบระยับปรากฏขึ้นจากความมืด แล้วเชื่อมต่อกันจนเป็นผืนใหญ่ กลายเป็นภาพความเวิ้งว้างอันไม่มีที่สิ้นสุด

หลี่ฟานไม่ได้มองภาพเหนือจริงที่กลับหัวกลับหางนี้ แต่กลับอาศัยแสงสว่างอันล้ำค่าและสั้นนี้ มองหาสัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด

แต่น่าเสียดายที่ไม่พบสิ่งใด!

เมื่อเห็นแสงสว่างกำลังจะหายไป หลี่ฟานกัดฟันเข้าไว้ ไม่ลังเลอีกต่อไป ใช้พลังทั้งหมดขับเรือไท่เหยียน พุ่งตรงลงไปยังก้นเหวลึกสุดกำลัง

เสียงร้องประหลาดนั่นดังขึ้นอีกครั้ง ในพริบตาก็มาถึงข้างๆ

ครั้งนี้ หลี่ฟานกลับเปลี่ยนทิศทางการทะลวงฝ่าของเรือไท่เหยียนไปโดยสิ้นเชิง

หลังจากวาดเป็นเส้นโค้งอันสวยงาม เรือไท่เหยียนที่แต่เดิมพุ่งลงตรงๆ บัดนี้กลับพุ่งขึ้นไปด้วยความเร็วเป็นสิบเท่าจากเดิม!

ขึ้นไป ขึ้นไปอีก!

พลังของเรือไท่เหยียนพุ่งพล่านเต็มที่ ในเสียงคำรามอันเดือดดาลก็กลับมาสู่ชั้นพายุอสนีได้สำเร็จ!

อาศัยแสงสว่างสุดท้ายที่กำลังจะหายไป บัดนี้หลี่ฟานมองลงมาจากข้างบน ในที่สุดก็เห็นร่างที่แท้จริงของสัตว์ประหลาดในความมืดได้ชัดเจน

มันคือปลาวาฬยักษ์ที่ใหญ่เกินกว่าจะบรรยายด้วยคำพูด แม้ว่าหลี่ฟานจะอยู่ห่างไกลเป็นอย่างมาก ก็ยังไม่สามารถมองเห็นทั้งตัวมันได้

เพียงแค่ปากอันมโหราฬของมัน ก็เต็มไปทั้งสายตาของหลี่ฟานแล้ว

เมื่อเห็นเหยื่อหนีกลับไปยังชั้นพายุอสนี ปลาวาฬยักษ์โกรธจัดจนบ้าคลั่ง แต่กลับว่ายวนไปมาอยู่กับที่เท่านั้น

มันคำรามร้องสองสามครั้งเพื่อระบายอารมณ์ไม่พอใจของตน แล้วจึงหุบปากอย่างไม่เต็มใจ หายลับไปในความมืด