บทที่ 97 ดูดี (5)

เห็นเสี่ยวชีร้องไห้พลางเดินไปกับเสิ่นเยว่ เห็นเสิ่นเยว่พูดกับเสี่ยวชี เห็นเสี่ยวชีอารมณ์ค่อยๆ ดีขึ้น สุดท้ายก็วิ่งไปอย่างร่าเริง

เสิ่นเยว่ดีกับเสี่ยวชีมาก

อย่างน้อยก็จากมุมมองของเขา

อาซื่อเก็บกระดาษที่พับ ขณะเตรียมจะหมุนตัวกลับไป กลับเห็นเสิ่นเยว่เดินมาหาเขา

อาซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะเรื่องเสี่ยวชีถึงได้มาสอนเขา เหมือนท่านอาหกไม่มีผิด

อาซื่อไม่ได้พูดสิ่งใด

เสิ่นเยว่เดินมาหาดั่งที่คิด โน้มตัวลงกล่าว "อาซื่อ ต้องเก็บกลับที่เดิมนะ~" อาซื่อประหลาดใจ เก็บกลับที่เดิม?

เสิ่นเยว่ชี้ไปยังด้านข้างเขา เป็นอุปกรณ์การสอนที่เขาหยิบออกมาก่อนหน้านี้ อุปกรณ์การสอนเหล่านี้นำมาจากเมืองหลวง มีไม่มาก ชงชิงสร้างเงื่อนไขโดยขอให้พวกเขาเก็บกลับที่เดิมเมื่อไม่เล่นแล้ว เขาเล่นอยู่สักพักในเมื่อครู่ก็เริ่มพับกระดาษ จึงลืมไว้ทางด้านหลัง

อาซื่อทำตัวไม่ถูก เสิ่นเยว่มาเพียงเพื่อเตือนให้เขาเก็บกลับที่เดิม?

เสิ่นเยว่เห็นเขาไม่เคลื่อนไหว นางเองก็ไม่ได้ตำหนิ มีเพียงยื่นมือให้เขา เอ่ยเสียงนุ่มนวล "พวกเราเก็บกลับที่เดิมด้วยกันเถอะ" อาซื่อยื่นมือให้ด้วยความมึนงง

เสิ่นเยว่โน้มตัวลง มือข้างหนึ่งถืออุปกรณ์การสอน มืออีกข้างจูงอาซื่อเดินไปยังห้องด้านนอกเพื่อเก็บของไว้ที่เดิม

อาซื่ออดถามไม่ได้ "ท่านไม่ได้มาพูดเรื่องเสี่ยวชีกับข้าหรือ?"

เสิ่นเยว่มองเขาเล็กน้อย ยิ้มพลางกล่าว "เรื่องเสี่ยวชีอะไรหรือ?"

อาซื่อกัดริมฝีปาก ทอดถอนใจกล่าว "ไม่ใช่ว่าข้าไม่เล่นกับเขา เขาเลยไปฟ้องท่านหรอกหรือ?"

เขามองอยู่ตลอดเวลา

เสิ่นเยว่ยิ้ม "อาซื่อ เราทุกคนสามารถเลือกได้ว่าจะให้ใครเล่นกับเราหรือไม่ เจ้ามีสิทธิ์ของเจ้า สามารถเลือกได้ว่าจะให้เสี่ยวชีเล่นกับเจ้าหรือไม่ นี่เป็นการตัดสินใจเลือกของเจ้า คนอื่นไม่มีสิทธิ์เข้ามาตัดสินใจแทน หากเจ้าอยากเล่นกับเสี่ยวชี เจ้าก็จะตอบตกลง หากเจ้าไม่อยากเล่นกับเขาก็จะปฏิเสธเช่นวันนี้ เจ้ากับเสี่ยวชีสามารถตัดสินใจเลือกได้ ข้าเคารพการตัดสินใจของพวกเจ้า และจะไม่ก้าวก่ายการตัดสินใจของพวกเจ้า" อาซื่อตกใจ

เมื่อเดินมาถึงหน้ากล่องเก็บของ เสิ่นเยว่ส่งอุปกรณ์การสอนให้อาซื่อ อาซื่อรับไปด้วยความมึนงง หลังจากนั้นก็วางลงในกล่อง

"เรียบร้อยแล้ว" เสิ่นเยว่นั่งย่อตัวลงมองเขา ยิ้มเล็กน้อยกล่าว "อาซื่อ อยากคุยกับอาเยว่สักหน่อยหรือไม่?" อาซื่อชะงักไป ส่ายหน้าเล็กน้อย

เสิ่นเยว่ไม่โกรธ พูดเสียงนุ่มนวล "เช่นนั้นไว้ค่อยคุยกันวันหลัง" พูดจบแล้วลุกขึ้น คำพูดที่ใช้สั่งสอนไม่มีแม้สักประโยค อาซื่อตกตะลึง ดวงตาทั้งสองข้างมองตามแผ่นหลังเสิ่นเยว่ คล้ายกับเกิดความรู้สึกบางอย่างที่พูดไม่ออก

ประจวบเหมาะที่เถาเถาร้องไห้แล้วเดินมาหาเสิ่นเยว่ "อาเยว่!"

เสิ่นเยว่เดินไปหา "เป็นอะไรเถาเถา?"

เถาเถาร้องไห้เสียงดังในทันที

เพราะอยู่ไกลมาก อาซื่อไม่ได้ยินว่าพวกนางกำลังคุยอะไรกัน แต่สิ่งที่มองเห็นคือเสิ่นเยว่ปลอบใจเถาเถาด้วยความอดทนและใส่ใจ เช่นเดียวกับที่ปลอบใจเสี่ยวชี

ทันใดนั้นอาซื่อก็คิดได้ว่า นางทำเช่นเดียวกันกับพวกเขาทุกคนจริงๆ ไม่ได้ทำกับเสี่ยวชีเป็นพิเศษ

อาซื่อก้มหน้าลงเล็กน้อย มองกระดาษที่พับในมือ คล้ายกับจะไม่รู้สึกอยากเล่นคนเดียวเท่าเมื่อก่อนแล้ว

...เมื่อปลอบเถาเถาเสร็จ เสิ่นเยว่และชงชิงก็พูดคุยเรื่องสมุดบันทึกต่อ

ที่จริงของมีไม่เยอะ ชงชิงเข้าใจโดยส่วนมากแล้ว เสิ่นเยว่มีเพียงเน้นย้ำจุดสำคัญ ดังนั้นจึงพูดคุยเรื่องเนื้อหาอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่จัวซินมาที่เรือน เสิ่นเยว่ก็มอบหมายงานให้ชงชิงเสร็จเกือบเรียบร้อยแล้ว

"คุณชายรองมีธุระกับข้าหรือ?" เสิ่นเยว่เงยหน้า

จัวซินที่เพิ่งเห็นนางชัดๆ อดตกตะลึงไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้าเงียบๆ ชงชิงลุกขึ้น

เดิมทีจัวซินอยากมาถามนางเรื่องที่จะไม่เดินทางไปเมืองสวี่ ตอนนี้เมื่อจ้องมองนาง ทันใดนั้นก็ขยับใบหน้าใหญ่เข้าไปใกล้โดยไม่คาดคิด มองประเมินนางอย่างละเอียด หลังจากนั้นก็เอ่ยปาก "เสิ่นเยว่ เจ้าดูดีขึ้น..."

เสิ่นเยว่ผลักใบหน้าใหญ่ของเขาออกอย่างรังเกียจ "วันไหนบ้างที่ข้าดูไม่ดี!"