ตอนที่ 901 เรียกข้าว่าผู้เฝ้าสุสาน(ตอนฟรี)

ด้านนอกซากเขตดาวนี้ ราชาเซียนยืนตรงนั้นอย่างเย็นชา ตัวปกคลุมจักรวาล ดวงตาอย่างเดียวก็เจิดจ้าเหมือนตะวันสองดวง

เขายื่นมือใหญ่ บดขยี้สถานที่นี้ ดาวทั้งหมดระเบิด ตกลงเหมือนสะเก็ดไฟ

แม่น้ำในหลายสถานที่ขาดสะบั้น ระโหยโดยพลังวิเศษ พื้นดินแตกสลาย ภูเขากับยอดเขาถล่ม

ดาวโบราณบางดวงที่ชีวิตเจริญมากตอนนี้ไม่หลงเหลืออะไร

หลังเรียนรู้ว่าราชาเซียนกำลังจะทำลายเขตดาวนี ทุกคนก็อพยพในชั่วข้ามคืน จากบ้านเกิด

ภายใต้อำนาจของราชาเซียน หมู่ดาวถล่ม ทุกสิ่งไม่มีอยู่อีก

ในระยะไกล ยังมีราชาเซียนยืนตรงนั้น คล้ายจะลงมือ มือใหญ่พวกเขาโหดเหี้ยม วิชาเต๋าบดขยี้ลง แม้กระทั่งจักรวาลก็ยังถล่ม

หลังบีบขอบเขตของเขตดาวเหล่านี้ พวกเขาก็ทำตามคำสั่งของกู่ฉางเกอ บังคับให้ลูกหลานของวังเซียนเผยตัว

สำหรับสิ่งมีชีวิตธรรมดา นี่คือหายนะล้างโลก

ราชาเซียนมุ่งมั่นจะทำลายเขตดาวเหล่านี้ ไม่มีใครสามารถสั่นคลอนความคิดพวกเขาได้ ต่อให้จะเป็นจักรวาล ขอแค่ราชาเซียนลงมือ ก็ยังลบให้หายได้

ระหว่างนี้ หายนะน่ากลัวทุกประเภทบังเกิดในเขตดาวเหล่านี้

ผู้บ่มเพาะในจักรวาลห่างไกลยังตื่นตัว กังวลว่าจะโดนลูกหลง

แดนเซียน ตระกูลหวัง

ดวงตาของหนี่เฉินที่ยึดครองร่างหวังอู่ซวงไหววูบ เขานั่งสมาธิในถ้ำ แสงเจ็ดสีไหลรอบตัว

“ดูเหมือนพวกมันจะอยากบังคับให้ลูกหลานวังเซียนเผยตัว แม้กระทั่งสองราชาเซียนของตระกูลหวังก้ยังเคลื่อนไหว”

เขายืนขึ้น ด้านนอกถ้ำ เซียนแท้จริงเฒ่ายืนอยู่ ดูเหมือนจะเคารพมาก

แต่ถ้ามองให้ดี จะพบว่าดวงตาเขาเย็นชามาก ราวกับไร้ซึ่งอารมณ์ใด

ระหว่างนี้ หนี่เฉินได้ยึดร่างของเซียนแท้จริงหลายคนในตระกูลหวังด้วยความช่วยเหลือของดวงวิญญาณบรรพชน

พูดได้ว่าในตระกูลหวัง ณ ปัจจุบัน นอกจากสองราชาเซียน รวมถึงผู้ทรงพลังคนอื่นที่ใกล้กับระดับกึ่งราชาเซียน ไม่มีใครแล้ว

ไม่มีใครจะคุกคามความปลอดภัยของเขาได้

นอกจากนี้ หนี่เฉินได้ย้ายเขตดาวของเขามายังอาณาเขตตระกูลหวังแล้ว

ตามแผนของเขา ในเวลาไม่ถึงสิบปี ทั้งตระกูลหวังจะตกอยู่ใต้การควบคุมของเขา

“ถึงเวลาที่จะไปพบแม่นางซือจินในภพเบื้องบนแล้ว..”

ตอนนี้ มีเพียงหนี่เฉินที่ยังห่วงหวังซือจิน ก่อนหน้านี้ เขาได้รู้ว่านางถูกถวายให้กู่ฉางเกอโดยสองราชาเซียน

แต่ หลังครอบครองร่างกายของเซียนแท้จริงหลายคนในตระกูล เขาก็พบเบาะแสบางอย่าง

หวังวือจินดูเหมือนจะรู้จักกู่ฉางเกอมานานแล้ว

นั่นทำให้นางถูกทิ้งไว้ที่วังราชินีจันทรา

แค่หนี่เฉินไม่รู้เหตุผลแน่ชัด ตอนนี้เรื่องในตระกูลหวังมั่นคง ขอแค่ไม่มีอะไรผิด ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

หนี่เฉินเริ่มพิจารณาถึงการไปเยี่ยมหวังซือจิน

หวังซือจินมีกลิ่นอายที่หนี่เฉินไม่อาจบรรยายได้

เขาไม่เคยพบเห็นกลิ่นอายเช่นนี้จากสาวอื่น

วันหนึ่งที่แยกจากเหมือนสามปี

เขาไม่เจอนางมานานแค่ไหนแล้ว?

“ถ้าข้าไปภพเบื้องบน แม้เซียนแท้จริงจะโดนจำกัดโดยกฎและพลังจะลดลงไม่ถึงหนึ่งส่วน ก็ยังมากพอในโลกนั้น”

“ข้าไม่ต้องกังวล”

ขณะที่เขาคิด เขาก็ลุก ออกถ้ำ บอกว่าจะเดินทางไปภพเบื้องบน

ตัวตนของเขาถูกบรรพชนให้ค่า พูดได้ว่าไม่มีใครในตระกูลที่ขัดคำสั่งเขา

ไม่ช้า ตระกูลหวังก็เตรียมรถม้าข้ามภพ ซึ่งพาหนี่เฉินตรงไปภพเบื้องบน

เซียนแท้จริงตามเขามา

ในความเป็นจริง กายของเซียนแท้จริงคนนี้โดนเขาครอบงำไปแล้ว เท่ากับเป็นหุ่นเชิด

ในเวลาเดียวกัน หลังออกจากภพไฟลอย ชิงเฟิงก็ตามเบาะแสไปเก้าสวรรค์

เวลานี้ เขาอยู่บนยอดเขา มองกระดานหมากด้านหน้าเงียบๆ

ในขณะเดียวกัน ด้านหน้าเขา ชายวัยกลางคนชุดขาวนั่งเงียบๆ ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง

กลิ่นอายลึกลับหมุนวนรอบตัวเขา ราวกับมีดาวนับล้านล้านหมุนรอบตัวเขา

เขาดูเหมือนเซียนโบราณ

นี่คือเทือกเขากว้างใหญ่ แตกต่างจากที่แดนเซียนคิดไว้

พลังงานที่นี่พลุ่งพล่าน ปราณโกลาหลแรกเริ่มอัดแน่นทุกอณู ตามด้วยแสงหลากสี แม้กระทั่งพื้นดินก็ยังเรืองรอง อัดแน่นด้วยพลังงาน!

ที่นี่ สมุนไพรเซียนมีอยู่ทั่ว กลิ่นหอมโชยแตะจมูก

หินม่วงวางอยู่ทั่ว หน้าผาใสสะอาด หญิงเติบโตดี

กิเลนนอนพักใต้หินฟ้า โซ่เงินห้อยลงจากฟ้า หมอกแนาแน่น นกโบยบิน

นี่คือเก้าสวรรค์ในตำนาน สถานที่ที่ทุกคนโหยหา

หลังชิงเฟิงขึ้นเต่ายักษ์ที่ดูเหมือนเต่าดำมา เขาก็ถูกพามาที่นี่โดยนักพรตเด็ก

แน่นอ นักพรตเด็กคนนี้ดูเด็ก แต่จริงๆแล้วแก่มาก

ชายวัยกลางคนชุดขาวด้านหน้าเขาถูกเรียกว่าอาจารย์โดยนักพรตเด็ก แต่นับตั้งแต่ชิงเฟิงมาที่นี่ เขาพบว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องกระดานมาก เหมือนไม่เคยขยับตัว

แม้เขาจะเรียกอีกฝ่ายว่าผู้อาวุโส ก็ยังไม่ยอมขยับตัว

นี่ทำให้ชิงเฟิงวิตกมาก เขาออกหาเก้าสวรรค์มานานแล้ว เขาอยากหาทางช่วยภพไฟลอยและกลับไป

“หมากนี้แก้ไม่ได้..”

เวลานี้ พอชิงเฟิงแทบจะรอไม่ไหวอีก ชายวัยกลางคนชุดขาวก็ดูเหมือนจะค่อยๆกลับมามีสติ สายตาละจากกระดาน

ชิงเฟิงกำลังจะพูด แต่ชายวัยกลางคนเหลือบมองเขาก่อน

“ข้ารู้ต้นกำเนิดเจ้า ในฐานะคนเดียวที่ก้าวเข้าเก้าสวรรค์อย่างแท้จริง มีบางสิ่งเกี่ยวกับเจ้าที่ทำให้ข้าอยากรู้”

เขาพูดอย่างสงบ เสียงไม่ต่างจากชายวัยกลางคนทั่วไป

แต่ชิงเฟิงไม่รู้ว่าทำไม ทว่า เขารู้สึกเหมือนความลับทั้งหมดในตัวเขาเปิดเผยต่อหน้าอีกฝ่าย

“ข้าควรเรียกท่านว่าเช่นไร ผู้อาวุโส?”

แน่นอน ชิงเฟิงไม่ใช่คนธรรมดา เขาประสานมือและถาม

“เรียกข้าว่าผู้เฝ้าสุสานก็แล้วกัน”

ชายวัยกลางคนยิ้ม