ระบบลงทุนโหดสุดในปฐพี บทที่ 14 : เจ้าถูกวางยาพิษจริงๆ!
บทที่ 14 : เจ้าถูกวางยาพิษจริงๆ!
“หลี่ซุน?”
มองดูแผ่นหลังของหลี่ซุน
ดวงตาของหญิงสาวในชุดขาวกะพริบ นางมองดูยาฉวีซีตันในมือของนาง และหัวเราะอย่างโง่เขลา
ในใจ
นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความจริงจังของหลี่ซุนครู่นี้
นางถูกวางยาพิษจริงๆ หรือ?
นางพลันส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วใส่ยาฉวีซีตันลงในแหวนเก็บของ มันเป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องกลับไปถามท่านอาจารย์ ด้วยความแข็งแกร่งของอาจารย์ ควรจะสามารถดูว่านางถูกวางยาพิษหรือไม่
ไม่ต้องคิดมาก
หลังจากเก็บยาฉวีซีตันออกไปแล้ว ผู้หญิงในชุดขาวก็หันกลับมาและเดินไปที่ยอดเขาซีเฉินอีกครั้ง
ในเวลาเดียวกัน
ยอดเขาซีเฉิน
ในห้องโถงอำนาจจัดการ
ศิษย์นิกายชั้นนอกหลายคนกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ
ห้องโถงอำนาจจัดการเป็นสถานที่รับเบี้ยเลี้ยงและสอน
แน่นอนว่า
ไม่เพียงแต่ผู้อาวุโสสอนเท่านั้น สาขาวิชาหลักที่ทรงพลังบางสาขาหรือศิษย์หลักก็มีคุณสมบัติที่จะสอนที่นี่เช่นกัน
เพราะ
คนที่มาที่นี่เพื่อฟังคือศิษย์นิกายชั้นนอก
ผู้สอนคือผู้อาวุโสหรือศิษย์หลัก แต่ก็ไม่ได้มีความแตกต่างกันมากนัก
“เจ้าไม่ได้บอกว่าศิษย์พี่หญิงเสิ่นอวี้หลวนจะมาสอนตอนเที่ยงหรือ? ทำไมมันเกือบจะสายเกินไป ศิษย์พี่หญิงเสิ่นอวี้หลวนยังมาไม่ถึงเลย?”
“ศิษย์พี่หญิงเสิ่นอวี้หลวนเป็นศิษย์หลักหรือเป็นผู้นำในศิษย์หลัก นางดำรงตำแหน่งสำคัญในหอคุมกฎ ดังนั้นจึงคงจะดีถ้านางสละเวลามาสอนได้”
“อย่าถามมากเกินไป”
“ข้าได้ยินมาว่าศิษย์พี่หญิงเสิ่นอวี้หลวนดูเหมือนเทพอมตะแห่งสวรรค์ ข้าได้ยินชื่อเมื่อก่อนเท่านั้น แต่วันนี้ในที่สุดข้าก็สามารถพบนางได้ด้วยตาของตัวเอง”
“อย่าคิดมาก บุคคลแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถติดต่อได้ วันนี้ ศิษย์พี่หญิงเสิ่นอวี้หลวนจะสอนถึงทักษะคว้าจันทร์ ถ้าเจ้าสามารถเข้าใจสองหรือสามในสิบก็ประมาณว่า มันจะเพียงพอสำหรับเราตลอดชีวิต”
ภายในห้องโถงอำนาจจัดการ
ศิษย์นิกายชั้นนอกหลายคนกำลังพูดถึงเรื่องนี้
ทันใดนั้น
ไม่รู้ว่าใครตะโกน
“ศิษย์พี่หญิงเสิ่นอยู่ที่นี่แล้ว!”
เวลานี้
ห้องโถงอำนาจจัดการทั้งหมดเงียบลงอย่างกะทันหัน
ดวงตานับไม่ถ้วนมองไปยังจุดสิ้นสุดที่ด้านหน้าห้องโถง
พลันเห็น
หญิงสาวในชุดขาว กระโปรงยาวพลิ้วไหว โค้งเว้า หุ่นสวยสง่า ราวกับนางฟ้าบนท้องฟ้า ล่องลอยไปในโลก
นางขยับตัวเบาๆ ด้วยท่าบันไดดอกบัว และทุกย่างก้าวที่นางก้าวลงนั้นอยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร
หลังจากนั้นไม่กี่ก้าว
ก็ได้ก้าวเข้าสู่ห้องโถงใหญ่แล้ว
ก้าวลงไปอีกก้าว ร่างของเสิ่นอวี้หลวนก็ปรากฏขึ้นโดยตรงบนแท่นที่ด้านบนของโถงอำนาจจัดการ
นั่งขัดสมาธิลง
เสิ่นอวี้หลวนพลันกล่าวเบาๆ
“ศิษย์น้องโปรดนั่งลง วันนี้ข้าจะพูดถึงทักษะการต่อสู้ขั้นต่ำระดับสีเหลืองของนิกาย”
....
หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา
ทักษะคว้าจันทร์เสร็จสิ้นแล้ว
กลุ่มศิษย์นิกายชั้นนอกด้านล่างยังคงรู้สึกทึ่งกับสิ่งที่พวกเขาได้ยิน และหลายคนก็ตระหนักได้ทันทีว่าพวกเขาเข้าสู่สถานะการฝึกฝนทันที
เห็นสถานการณ์นี้
เสิ่นอวี้หลวนไม่ได้รบกวนพวกเขา นางลุกขึ้นโดยตรง ก้าวออกไป และหายตัวไปจากห้องโถงอำนาจจัดการ
....
ยอดเขาซีเซี่ย
นี่คือยอดเขาที่อาจารย์เสิ่นอวี้หลวนอยู่
ร่างของเสิ่นอวี้หลวนปรากฏขึ้นที่ตีนเขา
นางเดินขึ้นบันไดด้วยความลังเลเล็กน้อย นางรู้ว่าในอีกไม่กี่วันข้างหน้า อาจารย์จะต้องปิดด่านฝึกตนเพื่อฝ่าทะลุระดับถัดไป
ในเวลาเช่นนี้
ตามหลักเหตุผลแล้ว นางไม่ควรมารบกวน
แต่ปัญหาก็คือ...
ในตอนเที่ยงของวันนี้ หลังจากที่ศิษย์น้องชื่อหลี่ซุนเล่าให้นางฟังเกี่ยวกับพิษนี้ ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมีพลังบางอย่าง และมันก็ยังคงค้างอยู่ในใจของนาง
แม้แต่ตอนสอน นางก็เกือบจะเป็นเสียสมาธิ
“ข้าควรรบกวนอาจารย์หรือไม่?”
เสิ่นอวี้หลวนครุ่นคิดอยู่ในใจ
เมื่อนางลังเล จู่ๆ ก็มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากหูของนาง
“อวี้หลวนอยู่ที่นี่หรือไม่?”
“ศิษย์เสิ่นอวี้หลวน ขอแสดงความเคารพท่านอาจารย์”
บนเส้นทางบนภูเขา เสิ่นอวี้หลวนหยุดทันที โค้งคำนับและทำความเคารพ
“ไม่ต้องสุภาพเกินไป”
สายลมพัดมาและช่วยให้เสิ่นอวี้หลวนลุกขึ้น เสียงแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้งว่า “วันนี้เจ้าควรจะไปที่ห้องโถงอำนาจจัดการเพื่อสอน เจ้าทำเสร็จแล้วหรือ?”
“รายงานท่านอาจารย์ ศิษย์สอนจบแล้ว”
เสิ่นอวี้หลวนกล่าวด้วยความเคารพ
“เมื่อเจ้าสอนจบแล้ว ทำไมเจ้าไม่กลับไปที่ยอดเขาเจิ้นหยู แต่มาที่ยอดเขาซีเซี่ยแทนล่ะ”
ยอดเขาเจิ้นหยู เป็นค่ายหลักของหอคุมกฎ
และเสิ่นอวี้หลวน ในฐานะสมาชิกของหอคุมกฎ บ้านพักของนางก็อยู่บนยอดเขาเจิ้นหยูเช่นกัน
“ไม่ขอปิดบังท่านอาจารย์ ข้า...”
เสิ่นอวี้หลวนกัดฟันและกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “วันนี้ ระหว่างทางไปยอดเขาซีเฉิน ศิษย์ได้พบกับศิษย์ชั้นใน”
“หืม?”
เสียงอ่อนโยนดังขึ้นโดยไม่มีอารมณ์แปรปรวน
เพราะ
นิกายซวนหยางใหญ่เกินไป และมีศิษย์ชั้นในมากมาย เป็นเรื่องปกติที่จะต้องมีศิษย์ชั้นในบนยอดเขาซีเฉิน
“ศิษย์ชั้นในบอกศิษย์อย่างหนึ่งว่า...ข้าถูกวางยาพิษ”
เสิ่นอวี้หลวนกล่าวจบในหนึ่งลมหายใจ และรู้สึกโล่งใจในทันใด
เส้นทางบนภูเขา
เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง
เสียงอันอ่อนโยนก็ดังขึ้น
“เจ้าหมายถึงอะไร ศิษย์ชั้นในเห็นว่าเจ้าถูกวางยาพิษ แต่เจ้าไม่รู้เลย?”
“เจ้าค่ะ”
เสิ่นอวี้หลวนพยักหน้า ด้วยความเขินอายบนใบหน้าของนาง
มันน่าอายมากที่ได้กล่าวเรื่องนี้
นางเป็นศิษย์หลักที่สง่างาม และแม้กระทั่งนางยังถูกวางยาพิษ และนางต้องพึ่งพาศิษย์ชั้นในเพื่อเตือนนาง ซึ่งทำให้นางรู้สึกเขินอายเล็กน้อย
“แล้วเจ้าอยากให้อาจารย์ช่วยตรวจสอบหรือ?”
“เจ้าค่ะ”
เสิ่นอวี้หลวนพยักหน้า
“เอาล่ะ”
เสียงอ่อนโยนดังขึ้น
หลังเสียงจบ
จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ลงมาจากท้องฟ้าและห่อหุ้มเสิ่นอวี้หลวน ในไม่ช้าจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ก็ลดลง และเสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เจ้าถูกวางยาพิษจริงๆ!”
“อะไร!”
เสิ่นอวี้หลวนตกตะลึงด้วยใบหน้าที่สวยงามของนางอย่างไม่อยากจะเชื่อ
สิ่งที่ศิษย์น้องหลี่ซุนกล่าวเป็นเรื่องจริงหรือ?
นางถูกวางยาพิษจริงๆ หรือ?
“นี่เป็นพิษเรื้อรัง ไม่มีพิษมากนัก มันจะไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตของเจ้า แต่จะส่งผลต่อความแข็งแกร่งของเจ้า เมื่อเจ้าต่อสู้กับใครสักคน มันจะถูกจำกัดภายในครึ่งปี”
“ครึ่งปี?”
เสิ่นอวี้หลวนกัดริมฝีปากของนางแล้วถามว่า “ขอถามท่านอาจารย์ ท่านรู้วิธีล้างพิษหรือไม่?”
หลังจากช่วงเวลาแห่งความเงียบงันบนภูเขา
เสียงอ่อนโยนดังขึ้นแผ่วเบา
“ฉวีซีตัน!”
จบบทที่ 14
