บทที่ 7 มังกรหงส์กลืนกิน ดาบฉวัดเฉวียน

เปลวเพลิงสีแดงและแสงดาบสีขาวปะทะกันไม่หยุด ทำให้เกิดเสียงระเบิดรุนแรงดังสนั่นครั้งแล้วครั้งเล่า

เมืองเสวียนจิงด้านล่างที่ได้รับผลกระทบ ก็จมอยู่ในทะเลเพลิง

การต่อสู้ของทั้งสองไม่ได้ดำเนินต่อเนื่องนานนัก แต่เดิมระดับการฝึกฝนของโข่วหงก็ไม่เท่าเต๋าเสวียนจื่ออยู่แล้ว ยิ่งก่อนหน้านี้ยังถูกหมอกพิษเซียนมนุษย์ดูดกลืนชีวิตจิตใจไปด้วย จึงตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างรวดเร็ว

และเต๋าเสวียนจื่อก็ไม่ได้ปรานีแต่อย่างใด ท่าดาบก็ยิ่งรุนแรงหนักหน่วงมากขึ้น

พอดีตอนนั้น เสียงแหบเครืออันนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เต๋าเสวียนจื่อผู้นี้กลับกลอกไม่เที่ยงตรง ถือสาหัสสากรรจ์ หากปล่อยให้เขาชนะไป พวกเราคงไม่มีทางรอด เด็กๆ ฟังคำสั่ง ช่วยเหลือท่านเซียนโข่วหงจัดการเต๋าเสวียนจื่อ!"

โข่วหงได้ฟังดังนั้น ก็ยินดีอย่างยิ่งโดยพลัน

เขากระโดดหลบออกห่างจากเต๋าเสวียนจื่อ มองดูเต๋าเสวียนจื่อที่จมอยู่ในกระสุนปืนที่โถมเข้าใส่ราวฝูงผึ้ง แล้วตะโกนอย่างสะใจ "เรียกว่าทำชั่วย่อมชั่วตอบสนอง ไม่คิดเลยว่าเต๋าเสวียนจื่อที่ปากดีว่าตัวเองสูงส่งบริสุทธิ์เสมอมา จะกลับคำพูด ถึงกับโดนย้อนกลับมากัดตัวเองอย่างน่าสมเพช!"

เต๋าเสวียนจื่อแต่เดิมก็หงุดหงิดใจกับวิธีการของคนลึกลับผู้นี้อยู่แล้ว ครั้นได้ยินคำพูดของโข่วหงเข้า ยิ่งทำให้อยากอ้วกเลือดเข้าไปใหญ่

"ไอ้หน้าโง่!" เขาไม่อาจทนได้อีกต่อไป ด่าโข่วหงเสียงดังลั่น

"ดีละ! ในที่สุดเจ้าก็พูดความในใจออกมาเสียที!" โข่วหงไม่ยอมแพ้ ย้อนโต้กลับ "เจ้าอวดตัวว่าฉลาด แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้ถูกทุกคนทอดทิ้ง มนุษย์ที่เจ้าลำบากหามาแทบตายต่างพากันทรยศเจ้า นี่เรียกว่าคิดว่าตัวฉลาดแต่ความฉลาดกลับทำให้หลงทางต่างหาก!"

เต๋าเสวียนจื่อฟังแล้ว ในใจรู้สึกไร้คำพูดขึ้นมาระลอกแล้วระลอกเล่า สุดท้ายก็ไม่สนใจไอ้หน้าโง่นั่นต่อไป เพียงแค่โบกสะบัดแสงดาบออกไปเป็นสายๆ เก็บเกี่ยวชีวิตบรรดาทหารมนุษย์ที่กล้าบุกเข้ามาโจมตีเขา

อย่างไรก็ตาม มนุษย์เหล่านี้เหมือนตั๊กแตนปาทังก้าก็ไม่ผิด สังหารเท่าไรก็ไม่หมดสิ้น ฆ่าไปกลุ่มหนึ่งแล้ว อีกไม่นานก็ไม่รู้มาจากที่ใดมีอีกกลุ่มพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

แต่เต๋าเสวียนจื่อยังต้องระวังหมอกพิษเซียนมนุษย์ จึงต้องใช้วิธีโจมตีระยะไกลที่กินพลังไม่น้อยเพื่อสังหารคนเหล่านั้น ชั่วขณะนั้น สถานการณ์ในสนามรบกลับตกอยู่ในทางตันอย่างน่าประหลาด

พอดีตอนนั้น เสียงแหบเครืออันนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้งราวกับวิญญาณที่ไล่ไม่หาย

"ท่านเซียนโข่วหง ลูกหลานในตระกูลของข้าใกล้จะตายหมดเกลี้ยงแล้ว หลังจากเต๋าเสวียนจื่อฆ่าล้างพวกเราจนหมดสิ้น ท่านจะหนีรอดไปได้หรือ? ถ้าไม่ลงมือตอนนี้ จะรอให้ถึงเมื่อไหร่อีกเล่า!" น้ำเสียงเร่งร้อนอยู่บ้าง ทั้งยังแฝงด้วยเสียงสะอื้นเล็กน้อย

โข่วหงถูกเสียงนี้เตือนสติ จึงฉุกคิดขึ้นมาได้ในทันที

เขามองไปยังเต๋าเสวียนจื่อ สีหน้าเคร่งขรึม "เป็นเหตุผลนี้เอง เต๋าเสวียนจื่อ เจ้ากับข้ารู้จักกันมาร้อยปี แม้จะเป็นศัตรูกันเพราะคัมภีร์ควบแน่นแก่นทองคำ แต่เพื่อแสวงหาชีวิตอมตะ ก็ล้วนวางใจในฝีมือตนเอง ก็นับว่าไม่เสียหายอะไร ข้าจะให้โอกาสเจ้าครั้งสุดท้าย หากเจ้ายอมละทิ้งคัมภีร์ควบแน่นแก่นทองคำ ถอยไปเอง ข้าก็จะไม่ไปก่อกวนเจ้า แต่หากไม่เช่นนั้น กลัวว่าระหว่างเจ้ากับข้า จะมีคนเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตไปได้"

เต๋าเสวียนจื่อถอนหายใจเบาๆ แต่กลับไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ชูดาบขึ้นรับมือโข่วหง

"ดีละ ระหว่างที่หลบหนีมาได้สักพัก ข้ากลับได้เข้าใจวิชาเต๋าอีกหนึ่งท่า พอดีจะใช้ส่งเจ้าไปลงนรก!" สีหน้าของโข่วหงจริงจัง

จากนั้นก็ใช้มือวาดคาถา "วิชาเต๋า: มังกรคุมขัง!"

พื้นที่ทั้งสี่ด้านรอบตัวเต๋าเสวียนจื่อ ในทันใดก็ปรากฏโซ่ตรวนเพลิงหลายสายขึ้นมาลางๆ ก่อตัวเป็นรูปแบบหนึ่ง ก่อร่างเป็นกรงขังขนาดยักษ์ กักขังเขาไว้ตรงกลาง

"แตกสลายเดี๋ยวนี้!" เต๋าเสวียนจื่อรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่ถาโถมเข้ามาบนกายอย่างฉับพลัน สีหน้าเคร่งขรึม เขาสูดลมหายใจลึกๆ เงาเลือนรางของดาบเหล็กเต็มไปด้วยสนิมปรากฏขึ้นด้านหลังร่างของเขา

ภายใต้เงาเลือนรางที่เพิ่มพลังให้ แสงดาบที่เขาปล่อยออกมาดูเหมือนได้รับพลังบางอย่างหนุนหลัง เมื่อกระแทกลงบนกรงขังเพลิง เปลวเพลิงที่แต่เดิมลุกโชนอย่างรุนแรงกลับชะงักนิ่งในชั่วพริบตา ก่อนจะหรี่แสงจางลงอย่างรวดเร็ว

โข่วหงดูเหมือนจะคาดการณ์เรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว เขาหัวเราะเสียงดังทีหนึ่ง "เต๋าเสวียนจื่อ เจ้ากับข้ารู้จักกันมาร้อยปี ฆ่าศัตรูเคียงบ่าเคียงไหล่กันนับครั้งไม่ถ้วน คนอื่นต่างพูดกันว่าระดับการฝึกฝนของข้าด้อยกว่าเจ้ามาก ความจริงก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ แต่ว่า การฝึกฝนก็คือการฝึกฝน การฟาดฟันก็คือการฟาดฟัน หากต้องสู้กันเป็นตายจริง ๆ ใครจะชนะใครจะแพ้ ก็ยังไม่แน่เสียทีเดียว!"

"เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรอีก แสดงให้ข้าได้เห็นเถอะ ดาบเต๋าเสวียนของเจ้าเก่งกว่า หรือวิชาเต๋าของข้าจะเหนือกว่ากัน!"

ในสายตาของโข่วหง เปี่ยมล้นไปด้วยความตั้งใจที่จะสู้ "วิชาเต๋า: มังกรกลืนกิน!"

เปลวไฟที่แต่เดิมริบหรี่ลงนั้น ในทันใดก็ดับมอดลงอย่างราบคาบ ในขณะที่สีหน้าของเต๋าเสวียนจื่อ กลับเปลี่ยนแปลงไปตามการหายไปของกรงขังเพลิง

ที่แท้ ใต้เปลวเพลิงที่รวมตัวกันเป็นกรงขังนั้น กลับมีกิ่งไม้สีน้ำตาลหลายกิ่งซ่อนอยู่ พวกมันเหมือนงูพิษหลายตัว ซุ่มซ่อนอยู่อย่างลับ ๆ คอยโอกาสที่จะฆ่าเหยื่ออย่างเงียบ ๆ ตอนนี้ที่เปลวไฟดับวูบลง พวกมันก็พุ่งเข้าใส่เต๋าเสวียนจื่อด้วยพลังดุจสายฟ้า ระหว่างทาง พวกมันยังแผ่ขยาย เติบโตอย่างบ้าคลั่ง ในเสี้ยววินาทีก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดบิดเบี้ยวอย่างบ้าระห่ำกลุ่มหนึ่ง กำลังจะกลืนกินเต๋าเสวียนจื่อเข้าไปให้ได้!

"เต๋าเสวียน!" ในวาระสุดท้ายแห่งชีวิตและความตาย แม้เต๋าเสวียนจื่อจะตกใจแต่ไม่วุ่นวาย

กลางท้องฟ้า เงายักษ์ของดาบสนิมปรากฏกายขึ้นอย่างชัดเจน

กิ่งมังกรหงส์ดูเหมือนจะเจอศัตรูตัวฉกาจ จึงชะงักนิ่งไปชั่วครู่โดยไม่รู้ตัว แต่หลังจากนั้น ราวกับถูกกระตุ้นนิสัยดุร้ายขึ้นมา ก็ยิ่งบ้าคลั่งที่จะไล่ล่าเต๋าเสวียนจื่อมากขึ้นไปอีก

เต๋าเสวียนจื่อโบกดาบ เงาเลือนด้านหลังก็ทำท่าทางเดียวกัน

พื้นที่ด้านหน้าราวกับผิวน้ำที่โดนความเย็นเยือก แข็งตัวนิ่งเป็นชั้น ๆ

กิ่งมังกรหงส์ที่แต่เดิมกำลังบิดเบี้ยวอยู่ ปะทะเข้ากับดาบยักษ์เต๋าเสวียน เพียงต่อสู้กันแค่ชั่วครู่ ก็ถอยร่นลงทีละน้อย

กิ่งมังกรหงส์แตกกระจายกลายเป็นเศษผลึกใสระยิบระยับไปทั่ว กิ่งมังกรหงส์ที่ดูเหมือนจะดุร้ายนัก กลับไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกับดาบเต๋าเสวียนแม้แต่น้อย!

วิชาเต๋าที่เตรียมมาอย่างพิถีพิถัน กลับไม่อาจทานทานแม้แต่หนึ่งครั้ง เงาดาบยักษ์ตรงหน้าใกล้จะโถมเข้ามาถึงตัวแล้ว ทว่าโข่วหงกลับไม่หลบไม่หลีก ในดวงตาไร้ซึ่งความหวาดกลัว

"วิชาเต๋า: แปลงร่างมังกร!"

ภายใต้เสียงตะโกนด้วยความโกรธจัดของโข่วหง ในเศษซากกิ่งมังกรหงส์ที่ลอยล่องอยู่เต็มท้องฟ้านั้น มีส่วนเล็ก ๆ ส่วนหนึ่งที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาในพริบตา

พวกมันรวมตัวเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว ก่อร่างเป็นกิ่งมังกรหงส์อันใหม่เอี่ยมขึ้นมาอีกหนึ่งกิ่ง

สีของมันลึกล้ำยิ่งกว่าสิ่งมีชีวิตบิดเบี้ยวยักษ์ที่ผ่านมา ตรงปลายสุดยังมีสิ่งนูนโผล่ออกมาสองอัน เหมือนเขามังกรไม่มีผิด!

กิ่งมังกรหงส์ราวกับดาบคมกล้าเล่มหนึ่ง ไม่แยแสใยดี พุ่งปักเข้าใส่เต๋าเสวียนจื่อ ทั้งยังกำกับด้วยเสียงมังกรคำรามอยู่ลาง ๆ อีกด้วย!

ในดวงตาของเต๋าเสวียนจื่อ ผุดประกายชื่นชมวาบหนึ่ง ทว่าดาบยักษ์เต๋าเสวียนกลับไม่มีทีท่าว่าจะถอยกลับแม้แต่น้อย

การต่อสู้เป็นตายดูกันที่ใครเด็ดขาดกว่า ใครโหดเหี้ยมกว่า!

ผู้ชนะมีชีวิต ผู้แพ้ล้มตาย มีเพียงเท่านั้น!

ในขณะชั่วขณะนั้น เสียงแหบเครือที่ยังคงวนเวียนอยู่บนท้องฟ้าเหนือเมืองเสวียนจิงก็ดังขึ้นอีกครา

"ท่านเซียนโข่วหง พวกเราจะช่วยท่านอีกแรง!"

เสียงยังไม่ทันขาดคำ หางไฟยาวเหยียดสายแล้วสายเล่าก็พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ราวกับมีการวางแผนมาก่อน ส่งเสียงหวีดหวิวถล่มเข้าใส่ข้างกายเต๋าเสวียนจื่อ ระเบิดกลายเป็นสายฝนเลือดทั่วท้องฟ้า!

"อา!" เมื่อไม่ทันตั้งตัว เต๋าเสวียนจื่อก็ส่งเสียงร้องโหยหวน พลังบนร่างลดฮวบลงในฉับพลัน

ภาพลวงตาเต๋าเสวียนก็จางหายตามไปด้วย กิ่งมังกรหงส์จึงได้โอกาสนี้ ทวนกระแสขึ้นไป ทะลวงผ่านพื้นที่แข็ง ปักรากฝังลึกบนตัวเต๋าเสวียนจื่อ!

ส่วนเงาดาบที่เต๋าเสวียนจื่อโบกออกมา กลับเหมือนลูกธนูแรงท้าย เพียงแค่ทำให้โข่วหงถ่มเลือดสดออกมาสองสามอึก แล้วก็ค่อยๆจางหายไปเอง

"แค่ก แค่ก..." เต๋าเสวียนจื่อหัวเราะหน้าตาซีดเผือด อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับพูดออกมาไม่ได้อีกต่อไป

ในชั่วอึดใจ ภายใต้การกลืนกินของกิ่งมังกรหงส์ เขาก็กลายเป็นโครงกระดูกขาวโพลนไปแล้ว!