บทที่ 10 ศาสตร์เซียนไม่อาจฝึกพร้อมกัน

"มนุษย์ในยุคอพยพครั้งใหญ่ไปถึงดินแดนไร้เซียนได้อย่างไร?" บางทีเพราะไม่เคยสนใจปัญหานี้มาก่อน เมื่อโข่วหงได้ยินหลี่ฟานถามเช่นนี้จึงอึ้งไปโดยตรง

"ยุคโรคระบาดครั้งใหญ่ผ่านไปแล้วหลายพันปี สถานการณ์ตอนนั้นเป็นอย่างไรแน่ชัด พวกเราก็ไม่แน่ใจเช่นกัน เรื่องราวต่างๆ ในตอนนั้น พวกเราก็แค่ได้ยินได้ฟังมาจากที่อื่นเท่านั้น" โข่วหงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ส่ายหน้า

"เป็นอะไรไป เจ้ายังไม่ยอมแพ้อีกหรือ?" โข่วหงมองหลี่ฟานแล้วเยาะเย้ยขึ้นมาโดยไม่ทันคิด "ถึงเจ้าจะออกไปได้ก็จะทำอะไรได้? อายุเจ็ดสิบแล้ว ยังจะไปฝึกเซียนอีก..."

เขาพูดไปได้ครึ่งทาง แต่กลับเห็นดวงตาเยือกเย็นของหลี่ฟานกวาดมองไปทั่วร่างกายของเขา และเหล่าองครักษ์โหดเหี้ยมด้านข้างแสดงท่าทีกระหายเลือด เขาจึงสั่นเทิ้มแล้วปิดปากฉับพลัน

โข่วหงถูกหลี่ฟานปล่อยออกมาจากคุกแล้ว

หลังจากถูกหลี่ฟานขังอยู่ในห้องลับและถูกหมอกพิษเซียนมนุษย์ชำระล้าง วรยุทธ์ของเขาก็ถดถอยไปมาก ตกลงไปสู่ขั้นหลอมลมปราณเบื้องต้นในทันที

วิชาอาคมเซียนทั้งหมดใช้ไม่ได้ เวลานี้เขาก็เป็นแค่มนุษย์ที่แข็งแกร่งกว่าปกติเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หลังถูกจับเป็นเชลย แรกเริ่มยังด่าทอตะโกนโวยวายไม่หยุด แต่หลังจากถูกทรมานอย่างหนักหลายครั้ง โข่วหงในที่สุดก็ยอมสยบ

"ที่แท้พวกผู้ฝึกเซียนผู้อยู่เหนือผู้อื่น เมื่อสูญเสียวรยุทธ์ไป ก็ไม่ต่างจากพวกเรามนุษย์ธรรมดาสักเท่าไร หรือบางทีอาจจะเลวร้ายกว่าพวกเราในเรื่องปากกับใจด้วยซ้ำ" องครักษ์โหดเหี้ยมคนหนึ่งเอ่ยเสียดสีประชด

"ใช่แล้ว คนผู้นี้ทนทุกข์ทรมานจากพวกเราได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามด้วยซ้ำ" องครักษ์โหดเหี้ยมอีกคนพูดเสริม

โข่วหงกลับแสดงท่าทีหน้าตาเฉย "ตายดีไม่เท่ากับอยู่อย่างอัปยศ อีกอย่าง ในโลกเซียน ความเป็นตายและความสำเร็จล้มเหลวล้วนเป็นเรื่องธรรมดา เจ้าแม้จะเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา แต่กลเม็ดเด็ดพรายและความมุ่งมั่นไม่ธรรมดาเลย ที่พวกเราพี่น้องสองคนตกหลุมพรางเจ้า ก็ไม่มีอะไรจะพูดได้ ก็แค่ฝีมือด้อยกว่าเท่านั้นเอง!"

"เจ้าไม่เกลียดข้าหรือ?" หลี่ฟานรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง

"เกลียด ก็ต้องเกลียดสิ!" โข่วหงกระดกสุราชั้นดีที่หลี่ฟานเตรียมไว้ให้อย่างเมามัน "แต่จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ? เวลานี้เจ้าเป็นมีด ข้าเป็นปลา จะให้ข้าขู่เจ้าอย่างนั้นหรือ? นี่มันไม่ใช่หนทางสู่ความตายหรอกหรือ?"

"เจ้ากลับมีใจเปิดเผยนะ!" หลี่ฟานหัวเราะเย้ย

"ก็แค่หาทางเอาชีวิตรอดเท่านั้นแหละ!" โข่วหงพ่นลมหายใจเย็นเฉียบ

"ถ้าเจ้าสามารถกลับไปยังโลกเซียนได้ ยังฝึกฝนต่อไปได้หรือไม่?" หลังเงียบไปครู่หนึ่ง หลี่ฟานถามขึ้นมาทันใด

"อะไรนะ..." โข่วหงเผลอไม่ทันตั้งตัว

"หากเจ้าสามารถช่วยข้าหาวิธีไปโลกเซียนได้ บางทีตอนนั้นข้าอาจจะพาเจ้าไปด้วย" หลี่ฟานสัญญา

"ไอ้คนเจ้าเล่ห์ เจ้ายังคิดจะหลอกข้าอีกหรือ?" โข่วหงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่เขาก็สงบลงอย่างรวดเร็ว จ้องมองหลี่ฟานราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

หลี่ฟานสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง "ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือคำโกหก สุดท้ายก็ยังเป็นความหวัง เจ้ายินดีจะสละทางรอดเส้นนี้ แล้วมาแก่ตายที่นี่หรือ?"

ได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน โข่วหงเงียบลง

สีหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าในใจกำลังดิ้นรนอย่างหนัก

ผ่านไปนาน ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ได้! ข้าตกลง!"

"ไม่ต้องห่วง คำพูดของข้าหลี่ฟานแน่นอนดั่งทองคำ พูดแล้วไม่เปลี่ยนแน่นอน" หลี่ฟานกล่าวเสียงนิ่ง

องครักษ์โหดเหี้ยมด้านข้างก็ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมาในทันที ก้มหน้าลง

ผู้ใดในหมู่ขุนนางและนายทหารทั่วแผ่นดินจะไม่รู้ไม่เห็นว่า ไท่ชื่อผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชสำนักนี้ สัญญาแล้วไม่ผิดคำ พูดจะฆ่าล้างตระกูลใคร ก็ต้องฆ่าล้างตระกูลคนนั้น!

"ไม่ต้องมาวาดภาพให้ข้าดูหรอก ข้ายอมช่วยเจ้าก็เพียงเพราะหวังโชคลางๆ ที่จะมีชีวิตรอดเท่านั้น" โข่วหงหัวเราะเยาะ

หลี่ฟานเห็นดังนั้นก็ไม่อธิบายอะไร แต่บอกข้อสันนิษฐานของตนออกไปตรงๆ

"หากข้าเดาไม่ผิด เครื่องมือที่เหล่าผู้ฝึกเซียนใช้ในการอพยพมนุษย์ตอนนั้น น่าจะเป็นของวิเศษประเภทเรือบิน ยานบิน หรือที่คล้ายๆ กัน สมัยโบราณ โลกเซียนมีผู้คนมากมาย สำนักเซียนเฟื่องฟูมาก รุ่งเรืองเหนือใคร เครื่องมือขนส่งเช่นนี้ถือเป็นที่นิยมมากทีเดียว หลังจากนั้นก็น่าเสียดายที่เกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวงของฟ้าดิน ผู้ฝึกเซียนแต่ละคนล้วนหวาดระแวง การปฏิบัติตนหลังจากนั้นส่วนใหญ่ก็เป็นการมาคนเดียวไปคนเดียว จึงไม่ค่อยเห็นเรือบินหรือยานบินแล้ว" โข่วหงฟังจบก็ตอบอย่างช้าๆ

"การเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวงของฟ้าดินคือโรคระบาดประหลาดนั่นใช่ไหม?" หลี่ฟานถาม

"หมอกพิษเซียนมนุษย์แม้จะประหลาด แต่กลับสั่นคลอนหัวใจของผู้ฝึกเซียนไม่ได้หรอก ที่จริงแล้วที่หมอกพิษเซียนมนุษย์สามารถระบาดไปทั่วได้ กลับเป็นเพราะผู้ฝึกเซียนส่วนใหญ่ในโลก ถูกกำจัดไปหมดในภัยพิบัติครั้งหนึ่ง ทำให้โลกเซียนอ่อนกำลังลงมาก จึงไม่สามารถรับมือกับหมอกพิษเซียนมนุษย์ได้" โข่วหงส่ายหน้า สีหน้าจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย

"ภัยพิบัติของฟ้าดินหรือ?" หลี่ฟานนึกถึงภาพซุ้มประตูเก่าแก่ทรุดโทรมที่เห็นในห้วงลึกของเหวที่ผ่านมา พลันใจสั่นสะท้าน "หรือว่าเป็นเพราะ ศาสตร์เซียนไม่อาจฝึกพร้อมกันได้?"

โข่วหงมองหลี่ฟานด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าเขาคิดไปถึงตรงนั้นได้อย่างไร

"ใช่แล้ว ศาสตร์เซียนไม่อาจฝึกพร้อมกันได้!" โข่วหงถอนหายใจยาว

"สมัยโบราณไม่มีข้อจำกัดเช่นนี้ ตอนนั้นสำนักเซียนใหญ่น้อยเปิดรับศิษย์สอนวิชากันอย่างคึกคัก ผู้ฝึกเซียนมีอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ชี้แนะ เมื่อพบอุปสรรคในการฝึกก็สามารถสอบถามได้ทุกเมื่อ และยังสามารถแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับเพื่อนร่วมสำนักที่ฝึกวิชาเดียวกันได้อีกด้วย ตอนนั้น ทั้งโลกเซียนช่างเต็มไปด้วยชีวิตชีวา เป็นภาพที่งดงามเพียงไร!" โข่วหงเล่า ปิดบังความปรารถนาอยากไปไม่ได้

"แต่น่าเสียดาย! ฟ้าดินเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวง! เหล่าผู้ฝึกเซียนวันหนึ่งพลันพบว่า ประสิทธิภาพในการฝึกวิชาตกต่ำลงอย่างมาก ในระหว่างการฝึก ยังสัมผัสรู้ได้ว่าขณะนั้นมีผู้คนทั่วโลกเซียนจำนวนเท่าไรกำลังฝึกวิชาแบบเดียวกัน และยังพบด้วยความตกตะลึงว่า ยิ่งมีคนฝึกวิชาเดียวกันมากเท่าไร ประสิทธิภาพการฝึกของคนเหล่านั้นก็ยิ่งต่ำลงไปอีก" โข่วหงเล่าช้าๆ เบาๆ นัยน์ตาฉายแววหวาดกลัวผ่านไปวูบหนึ่ง

"ตอนแรก ทุกคนยังคงยับยั้งชั่งใจ อยากจะหาวิธีแก้ปัญหา แต่หลังจากนั้นอีกหลายสิบปี มีผู้ฝึกเซียนนับไม่ถ้วนติดอยู่กับที่ วรยุทธ์ไม่ก้าวหน้าแม้แต่น้อย จนกระทั่งใกล้ถึงอายุขัย ก็ไม่อาจปิดบังเจตนาฆ่าฟันในใจได้อีกต่อไป"

"ภัยพิบัติที่กวาดไปทั่วโลกเซียนก็เริ่มต้นขึ้น ขอเพียงคนที่ฝึกวิชาเดียวกับข้า ก็คือผู้ขวางทางเต๋าของข้า เป็นศัตรูที่ต้องสู้กันจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะตาย! คู่อาจารย์ลูกศิษย์ในอดีต พี่น้องร่วมสำนัก ในชั่วพริบตากลายเป็นคู่อริถึงตายกันหมด! แม้จะมีคนไม่อยากฆ่าฟันในใจ แต่ภายใต้สถานการณ์นี้ จะรับประกันได้อย่างไรว่าฝ่ายตรงข้ามจะคิดเหมือนกัน? ใครจะกล้ารับรองว่าอีกฝ่ายจะไม่พลันดุร้ายขึ้นมาแทงเจ้าทีหนึ่ง? ผู้ฝึกเซียนทั้งหมดต่างตกอยู่ในความหวาดระแวงไม่รู้จบ สิ่งเดียวที่ผู้คนเชื่อถือได้ ก็มีแต่ตัวเอง!"

"ตอนนั้นทุกสำนักต่างกลายเป็นนรกในชั่วข้ามคืน และบรรดาผู้ฝึกเซียนอิสระที่หลบซ่อนตามภูเขาลึกถ้ำวิเวกเพื่อหนีภัย ก็หนีไม่พ้น เพราะว่า ผู้ฝึกเซียนที่ฝึกวิชาเดียวกัน ยังสามารถรับรู้ตำแหน่งที่ตั้งของกันและกันได้อีกด้วย!"

"ฆ่าฟัน ไม่รู้จบไม่รู้สิ้น ไม่รู้ดำเนินมานานเท่าไรกว่าจะค่อยๆ สงบลง และเมื่อถึงตอนนั้น โลกเซียนที่เคยรุ่งเรืองอย่างยิ่งใหญ่ก็กลายเป็นที่รกร้างอย่างที่สุด สำนักทุกแห่งล่มสลายไม่เหลือ เหลือไว้เพียงผู้ฝึกเซียนที่เร่ร่อนอยู่ตามลำพัง" โข่วหงอธิบายการเปลี่ยนแปลงยิ่งใหญ่ในยุคบรรพกาลของโลกเซียนอย่างไพเราะ

หลี่ฟานฟังแล้วก็รู้สึกหัวใจอ่อนไหวตามไปด้วย แต่ก็ทำให้สงสัยยิ่งกว่าเดิม

ในเมื่อศาสตร์เซียนไม่อาจฝึกพร้อมกันได้ แล้วผู้ฝึกเซียนในปัจจุบันใช้วิธีอะไรฝึกฝนกันเล่า? และโลกเซียนในตอนนี้เป็นเช่นไรกันแน่?