ตอนที่ 52 หักหน้าอย่างเปิดเผย ไม่รังแกคนแก่ (อ่านฟรี 25/05/2567)

“เจ้า! กล้าดียังไงถึงไม่ฟังคำพูดของข้า” โจวชือกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม นานแค่ไหนแล้วนะที่มีคนกล้ามาท้าทายเขาแบบนี้

“จะพูดมากอะไรนัก แข่งประมูลก็แข่งกันที่ราคาไม่ใช่รึไง ? ทำมาขู่เป็นสุนัขไปได้” ชายหนุ่มตอบกลับไปน้ำเสียงเรียบเฉย เขาไม่ได้สนใจท่าทีของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

“ดี ดี ดี! เราจะได้เห็นดีกัน” โจวชือกัดฟันกล่าวออกมา เขาจะจดจำใบหน้าของชายตรงหน้าให้ขึ้นใจ!

“เจ้าพูดกับข้ารึ ?” ชายหนุ่มแคะหูด้วยปลายนิ้วก้อยแล้วกล่าวถามออกมา

‘เถ้าแก่ก่อเรื่องอีกแล้ว หวังว่าจะไม่บานปลายจนเกินไป’ หานจุนหมิงที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่งคิดในใจเงียบ ๆ ตอนแรกเขาก็ต้องการจะประมูลเหมือนกัน ต่อให้ต้องแย่งมาจากทั้งสองขุมกำลัง ที่ได้ชื่อว่าเป็นห้าขุมกำลังสูงสุดของอาณาจักรแห่งนี้ก็เถอะ

มีเถ้าแก่อยู่จะต้องหวาดกลัวอะไร ?

“เจ็ดแสนผลึกครึ่งที่หนึ่ง...” พิธีกรเริ่มนับถอยหลังแล้ว

“เจ็ดแสนหนึ่งหมื่นผลึก !” โจวชือตะโกนราคาออกมา เขาเตรียมเงินมาแค่หนึ่งล้านผลึกเท่านั้น

เพราะในความเป็นจริงราคาที่ดินสูงที่สุดควรจะอยู่ที่ ห้าถึงหกแสนผลึกเท่านั้น การที่ชายหนุ่มมาสู้ราคาถึงเจ็ดแสนผลึก มันทำให้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

ผลึกนะ ไม่ใช่ดอกเห็ด จะมาใช้เหมือนละลายน้ำได้ !

ถ้ามีโอกาสข้าจะจัดการเจ้าให้ได้ !

“แปดแสนผลึก !!” ยังไม่ทันให้โจวชือได้หายโมโห ชายหนุ่มก็สู้ราคาแบบก้าวกระโดดอีกที

“น้องชายนี่สุดยอดจริง ๆ ข้าขอแสดงความนับถือ” หญิงสาวชุดคลุมสีเขียวกล่าวออกมา เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่มีผู้ซึ่งนางไม่เคยเห็นมาก่อน กล้าหักหน้าตระกูลโจวต่อหน้าผู้คนเยี่ยงนี้

“ชายคนนั้น ข้าสัมผัสระดับพลังของเขาไม่ได้เลย” ผู้อาวุโสของนิกายหนึ่งกล่าวออกมา ตัวของเขาเป็นถึงผู้ฝึกตนระดับราชาปราณขั้นสองเชียวนะ!

“ขนาดเจ้าก็ยังสัมผัสพลังของเขาไม่ได้รึ ? แสดงว่าจะต้องไม่ใช่ผู้ฝึกตนทั่วไปเป็นแน่” หญิงชราที่นั่งอยู่ด้านข้างก็กล่าวออกมาเช่นกัน นางนึกว่าเป็นเพราะนางระดับพลังต่ำต้อยเกินไป แต่คิดไม่ถึงว่าชายชราด้านข้างก็สัมผัสไม่ได้เหมือนกัน

“แต่ข้ากลับไม่คุ้นหน้าของชายคนนี้ หรือเขาจะมาจากต่างอาณาจักร ?” มีผู้อาวุโสของตระกูลชั้นสูงแห่งหนึ่งกล่าวเสริม ทำให้หลาย ๆ คนอดคิดตามไม่ได้

“เจ้า! เจ้า! เจ้ามีปัญญาจ่ายรึไง ผลึกตั้งมากมายขนาดนั้น!!” โจวชือกล่าวออกมาด้วยอารมณ์อันเดือดดาล เขาไม่เชื่อหรอกว่าชายตรงหน้าที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนจะมีผลึกมากมายขนาดนั้น

“ใช่แล้ว ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะมีผลึกมากมายขนาดนั้นเช่นกัน” มีชายหนุ่มในชุดคลุมสีแดงคนหนึ่งลุกขึ้นทักท้วง แค่มองดูก็รู้แล้วว่าน่าจะเป็นคนที่โจวชือพามาด้วย

ด้วยข้อโต้แย้งที่เกิดขึ้นทำให้เกิดเสียงซุบซิบขึ้นในหมู่ผู้เข้าร่วมประมูล พิธีกรที่กำลังทำหน้าที่อยู่จึงต้องยุติลงชั่วคราว เขาสั่งให้คนไปเช็คประวัติของชายหนุ่มที่ประมูลแข่งกับโจวชือเพื่อให้คำตอบกับผู้ร่วมประมูลคนอื่น ๆ

ผ่านไปหนึ่งเค่อ ก็มีทหารกลับมากล่าวรายงานให้แก่พิธีกรกลางเวที

“ทางเราได้รับการยืนยันแล้วว่า คุณชายท่านนี้มีความสามารถในการประมูลจริง ๆ ดังนั้นขอเริ่มการประมูลต่อ”

“แปดแสนผลึก ครั้งที่หนึ่ง...” แต่ยังไม่ทันที่พิธีกรจะกล่าวจบก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหดังขึ้น

“แปดแสนหนึ่งหมื่นผลึก!” โจวชือใส่ราคาต่อทันที

“โอ้ งั้นข้าให้ เก้าแสนผลึก!” เย่ซีกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ช่างกวนอารมณ์เป็นอย่างมากสำหรับผู้ที่ได้ยิน

ครึ่งหลัง

“เจ้า ! จำไว้ให้ดีล่ะ!” ชายชรากล่าวอย่างอาฆาต เขาลอบคิดคำนวณในใจว่าจะสู้ต่อดีหรือไม่ เพราะราคามันสูงมาเกินไปแล้ว แต่ถ้าไม่สู้ที่แห่งนี้ ก็ต้องไปสู้ที่ดินแห่งที่สองกับแดนมายาซึ่งจะยิ่งเป็นเรื่องยากเข้าไปใหญ่

ส่วนที่ดินแห่งสุดท้ายไม่ต้องไปพูดถึงเลย เพราะคงมีคนสนใจจะประมูลมันน้อยแน่ ๆ ใครมันจะไปอยากได้ที่แห่งอาถรรพ์แบบนั้นกัน!

“จะขู่หรือจะสู้ต่อ ไม่สู้ก็ถอยไปเถอะ สุนัขที่ดีย่อมไม่ขวางทาง” ชายหนุ่มแคะหูแล้วกล่าวออกมา ทำให้สติของชายชราลดน้อยลง

“เก้าแสน หนึ่งหมื่นผลึก !” ชายชราประกาศราคาอีกครั้ง

เขาจ้องมองไปยังชายหนุ่มอย่างท้าทาย เขาคิดไว้แล้วว่าจะปล่อยที่ดินแห่งนี้ไป ยังไงค่อยมาสร้างปัญหาให้ไอ้เด็กนี่ทีหลังก็ได้ ถึงเวลานั้นมันจะได้รู้ว่านรกของจริงเป็นยังไง!

“เก้าแสนหนึ่งหมื่นผลึกครึ่งที่หนึ่ง...” พิธีกรเริ่มเคาะราคา เขายิ้มจนแก้มแทบปริ เพราะยิ่งเขาขายได้ราคามากเท่าไหร่ ค่านายหน้าของเขาก็ยิ่งได้มากขึ้นเท่านั้น

ในความเป็นจริงทางกรมที่ดินประเมินว่าที่ดินแห่งนี้น่าจะจบการประมูลอยู่ที่เจ็ดแสนผลึกเท่านั้น แต่ใครจะคาดคิดว่าในตอนนี้ราคามันจะพุ่งไปถึงเก้าแสนผลึกแล้ว !!

“เป็นอะไรไปล่ะ?! ปอดแหกแล้วรึไง !” ชายชราที่เห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้านิ่งเงียบ เลยกล่าวยั่วยุออกมา แต่แล้วเขาก็พบว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เพราะชายตรงหน้ากลับแสยะยิ้มให้เขาเป็นคำตอบ

“ในเมื่อท่านผู้เฒ่าต้องการที่ดินแห่งนี้มาก ข้าจะยกให้ท่านก็แล้วกัน การรังแกคนแก่มันถือเป็นบาป ข้าไม่อยากจะกระทำ” ชายหนุ่มกล่าวออกมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความภูมิใจ เหมือนเพิ่งทำความดีมา

“เจ้า !” โจวชือกล่าวออกมาได้หนึ่งคำก่อนจะเงียบไป เขารู้แล้วว่าเขาได้ตกหลุมพรางเข้าให้เต็ม ๆ !

“ขอแสดงความยินดีกับท่าน โจวชือ ด้วยขอรับ ท่านได้รับที่ดินแห่งนี้ไปในราคา เก้าแสนหนึ่งหมื่นผลึก โปรดไปชำระเงินและทำเอกสารที่ศาลากลางของเมืองหลวง อาคารของกรมที่ดิน ด้วยนะขอรับ” พิธีกรกล่าวแสดงความยินดีออกมา ทำให้ทุกคนหันไปมองโจวชือกับชายหนุ่มสลับกัน

หลังจากนี้ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ ๆ ! ถึงจะยังไม่ใช่ในเร็ว ๆ นี้ก็เถอะ

แต่การหาเรื่องกับตระกูลโจวอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ ชายหนุ่มคนนั้นคงจะได้รับความเดือดร้อนไม่น้อยเลยล่ะ !

“การประมูลที่ดินแห่งแรกขอปิดฉากลงแต่เพียงเท่านี้ สำหรับท่านที่สนใจยังมีการประมูลอีกสองที่ การประมูลแห่งที่สองจะเริ่มขึ้นตอนเที่ยง การประมูลแห่งที่สามจะเริ่มขึ้นยามเย็น สถานที่ตามที่ระบุไว้ตอนแรก ขอเชิญทุกท่านเข้าร่วมได้นะขอรับ” พิธีกรกล่าวจบก็โค้งตัวเป็นการขอบคุณแขกทุกท่าน

เมื่อสิ้นสุดการประมูลบรรดาแขกทั้งหลายก็พากันแยกย้ายจากไป มีหลายคนที่ทำท่าจะเดินเข้ามาเพื่อพูดคุยกับชายหนุ่ม แต่เขาก็ปลีกตัวออกมาก่อน ทำให้ไม่มีใครตามหาตัวเขาเจอ

ในตอนนี้ชายหนุ่มได้แอบมานั่งรอในรถม้าที่หานจุนหมิงได้จอดเอาไว้พร้อมกับฟิชแล้ว

“เถ้าแก่ พวกเราจะไปสถานที่แห่งที่สองเลยดีหรือไม่ ?” หานจุนหมิงที่กลับมาช้าที่สุด ได้ถามชายหนุ่มซึ่งกำลังนอนเล่นอยู่ในรถม้า

“เอาไว้ค่อยว่ากัน กลับที่พักก่อนเถอะ” ชายหนุ่มกล่าวออกมา ทำให้หานจุนหมิงโล่งใจไปเปราะนึง อย่างน้อยตอนนี้ก็คงหลบหน้าพวกตระกูลโจวไปได้สักพัก

“ท่านไม่กลัวพวกตระกูลโจวรึไง เถ้าแก่” หานจุนหมิงกล่าวถามถึวสิ่งที่เขาสงสัยออกมา

“เฮอะ! ทำไมข้าต้องกลัวด้วย ?” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“พวกมันเป็นใครนะ ?” ก่อนที่จะกล่าวถามออกมา ทำให้หานจุนหมิงได้แต่ทำหน้าแหย ๆ ให้ ที่แท้เถ้าแก่ก็ไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าพวกนั้นเป็นใคร...