บทที่ 6 พ่อมดฝึกหัดระดับ 1
บทที่ 6 พ่อมดฝึกหัดระดับ 1
"ช่วยด้วยย ช่วยข้าที ช่วยด้วยย ...ฆ่าข้าที!!!"
"เฮือกก!"
โซลลืมตาขึ้นและลุกขึ้นนั่งทันที
"นายท่านขอรับ ตื่นแล้วหรือขอรับ?" เด็กหนุ่มคนหนึ่งรีบลุกขึ้นจากพื้นเดินเข้าหาโซล
"จอร์จ?" โซลจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กหนุ่มที่นอนทางขวาของเขา
ท่ามกลางเหล่าข้ารับใช้ มีเพียงจอร์จเท่านั้นที่เป็นมิตรกับโซล
โซลที่เดินทางข้ามมิติเวลามีความทรงจำของเจ้าของเดิมอย่างเลือนลาง จอร์จได้เล่าหลายอย่างเกี่ยวกับหอคอยพ่อมดให้เขาฟัง
แต่เพราะกลัวว่าจะถูกเด็กคนอื่นๆรังแก จอร์จจึงไม่กล้าคุยกับโซลต่อหน้าคนอื่น
แต่ตอนนี้จอร์จเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอาใจเขาด้วยการหยิบชามซุปให้
"นายท่านหิวหรือไม่ขอรับ ผมมีซุปร้อนๆ อยู่ทางนี้"
โซลผลักซุปออกไป
"ไม่ ข้าไม่หิว ตอนนี้กี่โมงแล้ว นี่ข้าหมดสติไปนานแค่ไหน"
"นายท่าน หมดสติไปประมาณ 1 ชั่วโมงขอรับ ตอนนี้ 8 โมงเช้ากับอีกนิดหน่อย" จอร์จมองไปยังนาฬิกาทรายที่อยู่บนผนัง ซึ่งมันแทบจะบอกเวลาไม่ได้เลย
โซลมองตามสายตาของจอร์จไป เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าตอนนี้เขาอยู่ห้องนอนเดี่ยว
เตียงไม้กว้าง 1.5 เมตร โต๊ะยาว 2 ตัว เก้าอี้พนักพิงสูง 2 ตัว ตู้หนังสือเปล่า มันเป็นห้องขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์
นอกจากนี้ยังมีนาฬิกาทรายสีน้ำเงินแขวนอยู่บนผนัง
นาฬิกาทรายไหลลงช้าๆ ณ ตอนนี้ ทราบอยู่ต่ำกว่าเลข 8 พอดี
"นี่คือ... ห้องของพ่อมดฝึกหัดงั้นหรือ? นี้ข้าผ่านการทดสอบแล้วงั้นหรือ?" โซลสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ มันค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา
เขาทั้งตื่นเต้น และดีใจที่รอดชีวิตมาได้ รอยยิ้มอันโง่เขลาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
"ฮิฮิฮิฮิ..." เมื่อเห็นโซลยิ้ม จอร์จก็เดินเข้ามา "ยินดีด้วยขอรับ นายท่าน"
โซลตะหนักว่าท่าทางของเขาแปลกใจ เขาจึงรีบเก็บสีหน้าและไอออกมา 2 ครั้ง
"จอร์จ แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่"
จอร์จคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "นายท่านขอรับ ท่านแม่บ้านขอให้ข้ามาดูแลท่าน"
ปรากฏว่าหลังจากที่โซลหมดสติเขาก็ถูกส่งออกไป บนห้องว่างที่ชั้น 6 พ่อบ้านขอให้จอร์จดูแลโซลที่หมดสติไป
หลังจากฟังคำพูดของจอร์จ ธอร์ก็ตกอยู่ภวังค์ความคิด
"ตั้งแต่ที่ข้าผ่านการทดสอบพ่อมดฝึกหัด ตัวคนของข้าก็ได้รับการยกระดับ หากไม่นับอย่างอื่น พรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของข้ายังคงต่ำมาก หากข้าไม่สามารถหาวิธีเพิ่มมันได้ เกรงว่าข้าคงทำได้เพียงเป็นพ่อมดฝึกหัดระดับ 1 ไปตลอดชีวิต"
ตัวเขารอดจากการทดสอบเวทมนตร์เพราะหมดสติ ทำให้เขาไม่รู้ว่าพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของเขานั้นเป็นอย่างไร
เขาอาจต้องหาวิธีไปทดสอบมันอย่างลับๆ
ความตื่นเต้นในการเป็นพ่อมดฝึกหัด กับความกังวลต่อความยากลำบากที่รออยู่ข้างหน้าทำให้โซลรู้สึกขัดแย้งกันในหัวใจ
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจออกสังเกตเห็นว่าจอร์จยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น มองเขาอย่างอ้อนวอน
"เอาละ จอร์จยืนขึ้นเถอะ"
"นายท่าน!" จอร์จรีบพูดขึ้นทันที "นายท่านขอรับ ได้โปรดให้ข้าเป็นข้ารับใช้ส่วนตัวของท่านด้วยเถอะ"
"ข้ารับใช้ส่วนตัวงั้นหรือ?" โซลไม่มีข้อมูลเรื่องนี้ในความทรงจำ
จอร์จเหลือบมองไปยังมือซ้ายของโซล ด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็รีบเบือนหน้าไปทางอื่น
"ขอรับนายท่าน ข้าเคยเห็นพ่อมดฝึกหัดคนอื่นๆ แต่งตั้งข้ารับใช้ส่วนตัว นายท่าน ได้โปรดยอมรับข้าเถอะ ตัวข้าจะรับใช้ท่านเป็นอย่างดีเลยขอรับ"
เมื่อเห็นท่าทางลังเลของโซล จอร์จจึงคุกเข่าลงข้างเตียงและพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา "นายท่านขอรับ ข้าสามารถเป็นหูเป็นตาให้กับท่านช่วยจับตาดู บราวน์ได้นะขอรับ"
บราวน์งั้นหรือ? เจ้าเด็กที่รังแกเขางั้นหรือ?
"นายท่านขอรับ ข้าพบว่ามีพบบราวน์ 2 ครั้ง หลังจากที่ท่านฟื้นสติ หลังจากนั้นดูเหมือนเขาจะเย่อหยิ่งยิ่งกว่าเดิมซะอีก นอกจากนี้เขายังจงใจขอให้ทุกคนร่วมกันต่อต้านท่าน ผลัดกันทำความสะอาดทางเดินในตอนเช้า ปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียว"
ดวงตาของโซลหรี่ลง
เจ้าเด็กพวกนั้นไม่ได้แก้แค้นเขา แต่ยุยงคนอื่นแทนงั้นหรือ?
มือซ้ายที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อค่อยๆ กำแน่น
มีต้องการให้ข้าตายงั้นหรือ
เมื่อเห็นท่าทางของเขา จอร์จก็รู้ว่าข้อมูลของเขานั้นมีประโยชน์สำหรับโซล เขาจึงรีบกล่าวเสริม "นายท่านขอรับ ข้าสามารถช่วยท่านค้นหาได้ว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลังของบราวน์"
โซลส่ายหัวและปฏิเสธจอร์จอย่างไม่ลังเล
"ไม่ อย่าได้เคลื่อนไหวใดๆ " โซล หยุดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "เจ้าเพียงแค่ต้องจับตามองความเคลื่อนไหวของบราวน์ในทุกๆ วัน อย่าได้คิดไล่ตามพวกเขา ในส่วนของข้ารับใช้พิเศษข้าจะบอก แม่บ้านเมื่อสถานะของข้าได้รับการยืนยันแล้ว"
จอร์จผิดหวังนิดหน่อย แต่เขาก็รีบลุกขึ้น เขาคุกเข่าลงกับพื้น "ข้าเข้าใจแล้ว นายท่าน! หากท่านต้องการสิ่งใดท่านสามารถติดต่อหาข้าได้ตลอดเวลา ข้ายินดีสละชีวิตเพื่อท่าน!"
เด็กหนุ่มอายุ 12 กล่าวออกมาอย่างกระตือรือร้น
โซลไม่ได้ถือคำพูดนั้นจริงจัง เขาโบกมือให้จอร์จลุกขึ้นและถามเขาอีกครั้ง "เจ้ารู้หรือไม่ ว่าต้องทำสิ่งใดหลังจากกลายเป็นพ่อมดฝึกหัด"
คราวนี้จอร์จกับส่ายหัว
นอกจากนี้ จอร์จนั้นถูกเรียกมาที่นี่ในภายหลัง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รับรู้สิ่งต่างๆ
โซลไม่ต้องการใช้จอร์จโดดเด่นมากเกินไป เขาจึงสั่งให้จอร์จกลับไปก่อน ขณะที่เขาเดินไปรอบๆ ห้อง เพื่อดูว่ามันจะมีข้อมูลที่มีประโยชน์หรือไม่
ในการทดสอบพ่อมดฝึกหัด ทำให้เขาหมดสติไปเขาอาจพลาดข้อมูลไปไม่น้อย
ห้องของโซลเป็นห้องเล็กๆ ซึ่งเทียบไม่ได้กับห้องของคงชา ยกเว้นสิ่งที่จำเป็นในชีวิตประจำวันแล้ว ทุกอย่างล้วนว่างเปล่า
โซลพบหนังสือเปล่าและปากกาที่อยู่บนโต๊ะยาว
นี้มันคือ สิ่งที่ต้องใช้ในการศึกษา
เขาถือ 2 สิ่งนี้เอาไว้ในอ้อมแขน เม้มริมฝีปาก และเริ่มหัวเราะออกมาอีกครั้ง
ในที่สุด ชีวิตทาสของเขาก็จบสิ้นลงซักที
เขาไม่ต้องกังวลว่าต่อไปเขาจะตายตอนไหนอีกต่อไป
อนาคตที่สดใสอยู่หากอีกไม่ไกล
เขารู้ว่าตัวเขานั้นไม่มีพรสวรรค์ แต่เขาก็ยังโชคดีรอดชีวิตมาได้และกลายเป็นพ่อมดฝึกหัดระดับ 1
"มันไม่สำคัญว่าข้าจะเลื่อนระดับได้หรือไม่ ข้ายินดีที่จะซ้ำชั้นจนกว่าข้าจะแก่ตายเลย!"
"ก๊องง ก๊องง ก๊องง!"
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
โซลเปลี่ยนสีหน้ารีบเดินมาเปิดประตู
เขาเห็นคนที่อยู่ด้านนอก นั้นคือ 1 ใน 2 ที่ผ่านการทดสอบเช่นเดียวกับเขา
นางเป็น หญิงสาวหน้าตกกระ ผมเปีย ใส่ชุดเดรชสีฟ้า มีกระเป๋าผ้าสะพายอยู่ข้างหลัง
"ข้าเห็นข้ารับใช้ของเจ้าออกไป ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะฟื้นแล้วเลยแวะมาทักทาย" หญิงสาวหน้าตกกระพูดด้วยสีหน้าเฉยชา "ข้าชื่อ เคลี ข้าพักอยู่ห้อง 603 ฝากตัวด้วย"
แม้จะเริ่มต้นด้วยการทักทายที่อบอุ่น แต่สีหน้าของ เคลี กลับเย็นชาไปหน่อย
"สวัสดี ข้าชื่อ โซล"
เคลี มองไปยังปากกาที่อยู่ในอ้อมแขนของโซลและพยักหน้าเล็กน้อย "ข้ามาหาเจ้าก่อนอื่นเลย เพราะเจ้าเป็นคนที่มีความสามารถด้านพลังจิตสูงสุด ส่วนข้ามีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์สูงสุด คนที่เก่งควรเคียงข้างกับคนเก่ง"
มุมปากของโซลกระตุก
"เหตุผลที่ 2 เจ้าเป็นเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตจากการทดสอบ"
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ เคลี หัวใจของ ธอร์ ก็ดิ่งลง
แน่นอนว่าข้ารับใช้ทุกคนที่ล้มเหลวในการทดสอบได้ตายลง
ดังนั้นหากเขาไม่มีความสามารถมากพอ โอกาสก็จะกลายเป็นหายนะ
"ข้าเห็นเสื้อผ้าของเจ้า เหมือนชุดของ ข้ารับใช้บนหอคอย ดังนั้นข้าเดาว่าน่าจะเป็นข้ารับใช้ที่มาทำการทดสอบ แต่เนื่องจากเจ้าสามารถเปลี่ยนสถานะจากข้ารับใช้มาเป็นพ่อมดฝึกหัดได้ เจ้าคงจะตั้งใจไม่น้อยเลย"
การที่ เคลี ชื่นชมเขา โซลไม่รู้ว่าเขาควรจะมีความสุขดีหรือไม่
"ด้วยเหตุผลที่กล่าวมา ข้าจึงมาเป็นเพื่อนกับเจ้า"
โซลอยากถามกลับมา "แล้วทำไมข้าต้องเป็นเพื่อนกับเจ้าด้วย?"
แต่เขากับรั้งเอาไว้
