บทที่ 18

หลังจากที่จัดการองครักษ์เสร็จเฉินฮั่นเขาเพียงจูงมือเสี่ยวหยูหยาน เดินออกไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าของเขาเรียบเฉย ไร้ซึ่งความกังวลใด ๆ

ป๋ายหยี่พูดไม่ออกกะทันหัน เขาทำได้เพียงเฝ้ามองเฉินฮั่นและเสี่ยวหยูหยานเดินจากไป

ตลอดทางกลับ เสี่ยวหยูหยานกำมือของเฉินฮั่นไว้แน่น ความอบอุ่นและความมั่นคงที่เธอสัมผัสได้จากมือของเขา ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและผ่อนคลาย

รอยยิ้มของเฉินฮั่นค่อยๆ จางลง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ด้านหลัง แววตากลายเป็นคมกริบ ราวกับเหยี่ยวที่กำลังจ้องมองเหยื่อ

เขาสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าอันโหดเหี้ยม รุนแรง และเต็มไปด้วยความเกลียดชัง กำลังแผ่มาจากด้านหลัง

"ออกมา!" เฉินฮั่นตะโกนเสียงดัง

"ฮึ สายตาดีจริง ๆ สมแล้วที่เป็นคนที่จัดการแม่ทัพปางได้" เสียงทุ้มต่ำดังก้องจากเงามืด พร้อมกับร่างเงาดำหลายสิบร่างปรากฏตัวขึ้น ล้อมรอบเฉินฮั่นและเสี่ยวหยูหยานไว้

พลังปราณอันทรงพลังพวยพุ่งออกมาจากร่างของพวกเขา กดทับจนอากาศรอบข้างอึดอัด เฉินฮั่นใช้สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่ว พบว่าคนกลุ่มนี้ล้วนมีพลังอยู่ในระดับขั้นที่ห้าของแดนกลั่นเทพขึ้นไป แถมยังมีถึงสองคนที่ก้าวถึงขั้นที่สิบ อีกเพียงก้าวเดียวก็จะไปถึงแดนเทพบังเกิดแล้ว!

เฉินฮั่นอึ้งไปชั่วครู่ แม้จะเคยเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งในแคว้นฮวาเซี่ยมาแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน มือสังหารระดับมืออาชีพจำนวนมากขนาดนี้

"พวกเจ้าเป็นใคร?" เฉินฮั่นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"พวกข้าคือมือสังหารจากหอเงา ได้รับคำสั่งให้กำจัดเจ้า!" ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งก้าวออกมา ประกาศเสียงดัง

“เจ้าเมืองใช้เงินเป็นจำนวนมากกับข้าจริง ๆ” เฉินฮันยิ้มและส่ายหัว

“อืม เทคนิคการลอบสังหารระดับต่ำ?” เฉินฮั่นมองดูเหล่านักฆ่าด้วยความประหลาดใจ พวกนี้ล้วนเป็นนักฆ่าที่ไร้ฝีมือ

เฉินฮั่นสังเกตุเห็นนักฆ่าบางคนนั้นยังเด็กมากแม้จะอายุน้อยและพลังปราณยังไม่สูงพลังปราณของเขาอยู่แค่ขั้นที่เจ็ดของแดนกลั่นเทพเท่านั้น แต่ด้วยเทคนิคการลอบสังหารระดับต่ำอย่าง "เข็มสังหารสีน้ำเงิน"บุรุษผู้นี้ย่อมได้โอกาสอันยิ่งใหญ่

"ติ๊ก! ตรวจพบเข็มสังหารสีน้ำเงิน และ วิชาดาบสังหารเงา"

"ท่านต้องการคัดลอกหรือไม่ ? "

"คัดลอกเลย"

"คัดลอกสำเร็จ ได้รับพรสวรรค์ด้านการต่อสู้ด้วยเทคนิคการลอบสังหารระดับต่ำ "เข็มสังหารสีน้ำเงิน และ วิชาดาบสังหารเงา!" เฉินฮั่นยิ้มมุมปาก เขาไม่คาดคิดว่าจะได้กำไรขนาดนี้ ถือว่าดีทีเดียว

วิชาดาบสังหารเงาเป็นเทคนิคการต่อสู้โบราณที่หายสาบสูญไปนาน ว่ากันว่าถูกสร้างขึ้นโดยนักฆ่าผู้ลึกลับ ผู้ใช้วิชานี้สามารถสังหารศัตรูได้อย่างเงียบเชียบ เเละรวดเร็ว

เหล่ามือสังหารเห็นเฉินฮั่นไม่ตอบ แถมยังยิ้ม พวกเขาจึงขมวดคิ้ว ไอ้โง่เง่าแบบนี้ มันขับไล่ท่านแม่ทัพปางได้ยังไง?

"หัวเราะอะไร จะตายอยู่แล้ว" หัวหน้าของพวกนักฆ่าขมวดคิ้ว

เฉินฮั่นเหลือบมอง แล้วก็หาวอย่างง่วงนอน ก่อนจะดึงเสี่ยวหยูหยานไว้ด้านหลัง

รอยยิ้มเยาะหยันปรากฏบนใบหน้าของเฉินฮั่น ดวงตาของเขาฉายแววเย้ยหยัน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

"พวกเจ้าคิดว่า... พวกเจ้าจะชนะข้าได้งั้นหรือ?"

หล่านักฆ่าต่างรู้สึกเหมือนถูกดูถูก พวกเขาอยู่ในวงการสังหารมาเนิ่นนาน วิญญาณผู้บริสุทธิ์มากมายต้องสังเวยใต้คมดาบของพวกมัน แม้แต่ยอดฝีมือแดนเทพบังเกิด พวกมันก็เคยสังหารมาแล้ว

แต่เจ้าหนุ่มคนนี้ กลับไม่เห็นพวกมันอยู่ในสายตาเลยสักนิด นี้เป็นการหยามเกียรติกันชัดๆ!

"ผายลม!" หัวหน้าของกลุ่มนักฆ่าตะโกนด้วยความโกรธ เหล่ามือสังหารรอบกายต่างพุ่งเข้าใส่เฉินฮั่นอย่างพร้อมเพรียง ดาบและอาวุธต่าง ๆ มุ่งหมายเอาชีวิตเขา

เฉินฮั่นส่ายหน้า ช่างไร้สำนึก ละเมิดกฎเหล็กข้อสำคัญของนักฆ่า นั่นคือการประเมินคู่ต่อสู้ต่ำเกินไป!

เขาฟาดหมัดออกไปอย่างรุนแรง พายุหมัดอันรุนแรงถูกปลดปล่อยออกมา พลังอันมหาศาลพัดกระหน่ำ เหล่านักฆ่าที่อยู่ใกล้ ๆ ถึงกับกระเด็นลอยออกไป กระอักเลือดออกมา

"ไม่ดี!" เหล่ามือสังหารรู้สึกถึงอันตราย พยายามจะถอยหนี แต่หมัดของเฉินฮั่นก็มาถึงเสียแล้ว!

หมัดของเขารวดเร็วราวสายฟ้า เหล่านักฆ่าที่หลบหลีกไม่ทัน ถูกหมัดของเขาเต็ม ๆ ร่างกายแหลกเหลว กระดูกหัก เนื้อหนังปริแตกออกมา

เพียงหมัดเดียว เหล่านักฆ่าล้มตายไปกว่าครึ่ง ที่เหลือต่างตกตะลึงไม่คิดว่าจะเจอกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้!

หัวหน้าของกลุ่มนักฆ่ากลืนน้ำลาย ใบหน้าซีดเผือด เขาพยายามจะรวบรวมความกล้า ตะโกนสั่งให้ลูกน้องของเขาสู้ต่อ แต่ไม่มีใครกล้าขยับ ต่างยืนนิ่ง รอคอยชะตากรรมของตัวเอง

เฉินฮั่นมองดูพวกนักฆ่าอย่างเย็นชา สายตาของเขาไร้ซึ่งความปราณี เขายกมือขึ้น เตรียมจะปลิดชีวิตพวกนักฆ่าให้หมดสิ้น

"หมัดพิฆาตสะท้านฟ้า!" เสียงตะโกนของเฉินฮั่นดังก้องไปทั่ว ท่ามกลางบรรยากาศอันตึงเครียด ร่างของเขาพุ่งพรวด เคลื่อนที่รวดเร็วดั่งสายฟ้า หมัดอันทรงพลังของเขาพุ่งเป้าไปที่เหล่านักฆ่า ราวกับสายฟ้าฟาด

ในพริบตา เสียงร้องโหยหวนดังระงม ร่างของนักฆ่าหลายคนกระเด็นถอยหลัง พลิ้วคว้างกลางอากาศ ก่อนจะร่วงลงสู่พื้นแน่นิ่ง ไร้ลมหายใจ

เหล่านักฆ่าที่เหลือต่างตกตะลึง ใบหน้าซีดเผือด แววตาสั่นระริก พวกเขาประเมินข้าศึกต่ำไป พละกำลังของเฉินฮั่นเหนือกว่าที่พวกเขาคาดการณ์ไว้มาก

"บัดซบ! ไอ้แก่เย่ฟู่เหว่ย มันบอกว่างานง่ายๆ นี่มันเริ่มยุ่งยากซะเเล้ว!" หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าขบกรามแน่น พึมพำด้วยความโกรธแค้น เขาหันไปมองลูกน้อง

"ถอนทัพ!" เขาตะโกนสั่ง

เหล่านักฆ่าต่างโล่งใจ รีบถอยหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต

เฉินฮั่นยืนนิ่ง มองดูพวกมันหนีไป สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

"คิดจะหนี... คิดง่ายไปหน่อย!" เขาพึมพำ

เฉินฮั่นยิ้ม ร่างกายของเขาว่องไวราวกับสายฟ้า พุ่งทะยานเข้าไปในกลุ่มนักฆ่าพวกนั้น

ก่อนที่นักฆ่าจะทันได้ตั้งตัว หมัดอันหนักหน่วงของเฉินฮั่นก็กระแทกเข้าใส่ร่างพวกมันอย่างรวดเร็ว พวกมันถูกลมปราณกระแทกกระเด็นร่วงลงพื้นตายคาที่

แม้แต่สองนักฆ่าผู้แข็งแกร่งระดับขั้นที่สิบแห่งแดนกลั่นเทพ ก็มิอาจต้านทานหมัดเดียวของเฉินฮั่นได้!

เฉินฮั่นมองดูศพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม เจ้าเล่ห์ เขาโบกมือเบาๆ กระเป๋าใบเล็กๆ หลายใบก็ตกลงมาสู่มือของเฉินฮั่น

อาชีพนักฆ่าถือเป็นอาชีพที่ร่ำรวย ทรัพย์สินทั้งหมดของพวกนี้รวมกันแล้ว ย่อมเป็นเงินจำนวนไม่น้อยอย่างแน่นอน

เสี่ยวหยูหยานที่ยืนอยู่ด้านข้างถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เฉินฮั่นหยิบแก้มของเสี่ยวหยูหยานมาบีบเบาๆ "กลับบ้านกันเถอะ"