บทที่ 17

บรรยากาศภายในเงียบสงัด ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เฉินฮั่นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงและหวาดหวั่น

ป๋ายหยี่เป็นใคร? เขาคือลูกชายคนโตของตระกูลป๋าย! ด้วยอำนาจและบารมีของตระกูลป๋าย ไม่ต้องพูดถึงตระกูลเสี่ยว แม้แต่จวนของเจ้าเมืองเองก็ยังต้องเกรงใจถึงสามส่วน

แต่เฉินฮั่นกลับกล้าหยาบคายต่อหน้าป๋ายหยี่เช่นนี้ คิดหรือว่าป๋ายหยี่จะยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ และที่สำคัญที่สุดคือ ตระกูลเสี่ยวก็จะต้องถูกลากเข้าไปเกี่ยวด้วยเพราะความโง่เขลาของเฉินฮั่น!

ป๋ายหยี่ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ชี้หน้าเฉินฮั่นและตะโกนลั่น

"เจ้ารู้ไหมว่ากำลังพูดกับใครอยู่?!"

"ข้ารู้" เฉินฮั่นตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "เจ้าคือป๋ายหยี่ ทายาทคนโตของตระกูลป๋าย แล้วไง?"

ความเย่อหยิ่งและไร้ความเกรงกลัวของเฉินฮั่นยิ่งทำให้ป๋ายหยี่โกรธมากขึ้นกว่าเดิม เขาไม่เคยถูกใครต่อต้านหรือขัดขืนมาก่อน โดยเฉพาะจากชายหนุ่มที่มาจากตระกูลที่ต่ำต้อยกว่าอย่างตระกูลเสี่ยว

รอยยิ้มของเฉินฮั่นค่อยๆ เลือนหายไป กลายเป็นความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาจากดวงตาของเขา น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม

"ข้าไม่สนว่าเจ้ามีใครหนุนหลัง อย่าคิดมาแตะต้องผู้หญิงของข้า มิเช่นนั้น ชีวิตของเจ้าจะจบลง... ใต้คมดาบข้า!"

ประโยคสุดท้ายของเฉินฮั่นดังก้องไปทั่วห้องโถง สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนที่ได้ยิน ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือด หลายคนถึงกับกลั้นหายใจด้วยความหวาดกลัว

ท่าทีของเฉินฮั่นช่างกล้าหาญและเด็ดเดี่ยว เขาไม่เกรงกลัวอิทธิพลของตระกูลป๋ายแม้แต่น้อย เเละยังกล้าประกาศกร้าวต่อหน้าป๋ายหยี่ว่าพร้อมจะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปกป้องเสี่ยวหยูหยาน

บรรยากาศภายในห้องโถงตึงเครียดขึ้นทุกขณะ สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ป๋ายหยี่ รอคอยการตอบโต้จากเขา

ใบหน้าของป๋ายหยี่แดงก่ำด้วยความโกรธ เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าต่อหน้าสาธารณะ

"ดี! ดีมาก!" ป๋ายหยี่ตะโกนเสียงดัง "ข้าจะสอนให้เจ้ารู้จักสำนึก!"

เฉินฮั่นและเสี่ยวหยูหยานไม่สนใจป๋ายหยี่ เเละกำลังมุ่งหน้าออกจากห้องโถงใหญ่ ทว่ากลับถูกขัดขวางโดย องครักษ์สองคนร่างกายกำยำ เต็มไปด้วยพลัง ยืนขวางอยู่ตรงหน้า

ป๋ายหยี่ ยืนอยู่หลังองครักษ์ ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ คำพูดของเฉินฮั่นทำให้เขาโมโห

"จะปล่อยพวกเจ้าไปง่ายๆ หรือ?" เขาตะโกน

"ข้าป๋ายหยี่ หมายปองผู้หญิงคนนี้ ไม่มีใครสามารถแย่งชิงไปได้!"

เฉินฮั่นหยุดเดิน เเล้วหันกลับมามองป๋ายหยี่ รอยยิ้มเย็นยะเยือกปรากฏบนใบหน้าของเขา

"เจ้าแน่ใจหรือว่าจะขวางทางพวกเรา?" น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยเเรงกดดัน

เหงื่อเย็นเริ่มไหลซึมบนใบหน้าของป๋ายหยี่ ขาของเขาเริ่มสั่นเทา เขาไม่เคยรู้สึกกลัวใครมาก่อนแต่ตอนนี้เขาเริ่มหวาดกลัวเฉินฮั่น

"ก็แน่สิ!" เขาตะโกน พยายามกลบเกลื่อนความกลัว

"ข้าเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลป๋าย เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร กล้ามาต่อต้านข้า!"

เฉินฮั่นไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่จ้องมองป๋ายหยี่ สายตาของเขาเหมือนกับคมดาบ

เฉินฮั่นยิ้ม คว้าแขนเสี่ยวหยูหยานแล้วพาตัวเธอออกเดินไปทันที

องครักษ์ทั้งสองของตระกูลป๋าย ตกตะลึงไปชั่วขณะ พวกเขาไม่คิดว่าเฉินฮั่นจะกล้าขยับตัวแม้แต่น้อย

"หาเรื่องตาย!" เสียงตะโกนดังก้อง องครักษ์ทั้งสองพุ่งตัวเข้าหาพร้อมกัน พร้อมที่จะจัดการเฉินฮั่นให้สิ้นซาก

"ออกไป!" เสียงคำรามของเฉินฮั่นดังก้องไปทั่ว ราวกับฟ้าร้องคำราม พื้นดินสั่นสะเทือน พลังปราณอันมหาศาลพร้อมกับเเรงกดดันระเบิดออกมาจากร่างของเขา

ฝ่ามือของเฉินฮั่นพุ่งเข้าใส่องครักษ์ราวกับสายฟ้าฟาด พลังปราณอันมหาศาลก่อตัวเป็นเกราะแสงสีทอง ส่องประกายเจิดจ้า

องครักษ์พยายามจะต้านทาน แต่ก็ไร้ผล พลังของเฉินฮั่นเหนือกว่าพวกเขามากเกินไป

เพียงชั่วพริบตา ร่างขององครักษ์ทั้งสองก็กระเด็นถอยหลังออกไปราวกับใบไม้ที่ถูกพายุพัดปลิว ไร้ซึ่งพลังใดๆ ที่จะต่อต้าน พวกเขาหงายหลังล้มลงไปบนพื้น หายใจหอบ ร่างกายสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด

ใบหน้าขององครักษ์ซีดเผือด ไร้ซึ่งสีเลือด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะพ่ายแพ้ต่อศัตรูได้ง่ายดายเช่นนี้

อวัยวะภายในของพวกเขาปั่นป่วน รู้สึกเหมือนถูกบดขยี้ด้วยพลังอันมหาศาล กระดูกและกล้ามเนื้อของพวกเขาแหลกละเอียด ราวกับถูกทุบด้วยค้อนยักษ์พวกเขาพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ไร้เรี่ยวแรง

หวงชานชาน ที่ยืนอยู่ด้านข้าง ถึงกับตัวแข็งทื่อ พูดไม่ออก ผู้คุมกันระดับขั้นที่ 10 ของแดนชำระวิญญาณ ซึ่งถือเป็นผู้มีพลังระดับสูง กลับถูกเฉินฮั่นหวดกระเด็นออกไปอย่างง่ายดายราวกับเศษกระดาษ!