ตอนที่ 65 แยกการติดต่อ
ตอนที่ 65 แยกการติดต่อ
ภายใต้การยืนกรานของไอร่า คอนริถูกบังคับให้ต้องอยู่บ้านเพื่อพักฟื้น
ไม่กี่วันต่อมา เชร์ก็ลงจากภูเขาเพื่อไปรดน้ำผักและล่าสัตว์
ไอร่าอยากลงจากเขาไปพบธยาน์อีกสักครั้ง แต่อาการบาดเจ็บที่ขาของคอนริยังไม่หายดี เธอกังวลที่จะทิ้งเขาไว้ที่บ้านเพียงลำพัง เธอทำได้เพียงระงับความวิตกกังวลในใจและอยู่กับคอนริที่บ้าน
เมื่อเห็นว่าอาการบาดเจ็บของคอนริดีขึ้นทุกวัน ความคิดของไอร่าก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เธอสับเปลี่ยนไปหาคอนริและมองดูเขาอย่างไม่เห็นอกเห็นใจ “ข้าจะออกไปเล่นข้างนอกได้หรือไม่”
คอนริไม่ได้คิดมากเท่ากับเชร์ เมื่อเขาได้ยินคำพูดของไอร่า เขาก็ตรงไปยังประเด็นแล้วถามว่า “เจ้าอยากลงจากเขาไปหางูยักษ์ตนนั้นใช่ไหม”
ความคิดของไอร่าถูกเปิดเผย และเธอดูเขินอายมาก
เธอพูดตะกุกตะกักขณะที่เธออธิบายว่า “ข้า-ข้าอยากตามหาเขา ข้ารับปากเขาว่าจะกลับไปหาเขาในตอนนั้น แต่ข้าผิดสัญญา ข้าต้องอธิบายเรื่องเข้าใจผิดนี้”
“จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากความเข้าใจผิดได้รับการอธิบายเล่า เจ้าจะพาเขากลับมาที่บ้านและทำให้เขาเป็นคู่ครองของเจ้าหรือไม่”
ไอร่าส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
“ในเมื่อเจ้าไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับเขา เหตุใดถึงสนใจหากเขาจะเข้าใจเจ้าผิด อย่างไรในอนาคตเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าอยู่ดี”
ไอร่าพูดไม่ออก
เธอรู้สึกว่าคอนริพูดถูก แต่เธอยังคงรู้สึกเสียใจมาก ท้ายที่สุดเธอก็ผิดสัญญา เธอต้องชดใช้ความผิดของเธอ
สีหน้าเจ็บปวดของธยาน์ยังคงติดอยู่ในใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกผิดมาก
เมื่อเห็นว่าเธอเงียบ คอนริก็ยกขาขวาขึ้น เผยให้เห็นแผลเป็นที่กำลังจะหายดี
เขาพูดอย่างชอบธรรมว่า “เขากัดข้า ข้าปล่อยให้เขาเข้ามาในบ้านของเราไม่ได้”
“ข้าไม่ได้บอกว่าจะพาเขาเข้ามาในบ้านของเราเสียหน่อย ข้าแค่อยากออกไปพบเขา”
“ข้าหมายถึงว่าเราต้องตัดสัมพันธ์กับเขา” คอนริเลิกคิ้ว ดูไม่มีความสุข “เขาอันตรายเกินไป เขาไม่เพียงกัดข้าเท่านั้น แต่ยังวางยาพิษเจ้าด้วย หากเขาไม่ช่วยเจ้า เชร์และข้าจะฆ่าเขา”
ไอร่ารู้สึกพูดไม่ออกจากท่าทางก้าวราวของเขา
คงจะไม่เป็นไรถ้าเธอเป็นคนเดียวที่ถูกกัด แต่ธยาน์กัดคอนริด้วย เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อความรู้สึกของคอนริได้
เธอทำได้เพียงก้มศีรษะลงและเลิกมองหาธยาน์ชั่วคราว
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผักในทุ่งได้รับการเก็บเกี่ยวสองครั้ง และในที่สุดเถาขนนกก็ออกผล
เชร์เก็บผลไม้ขนนกที่สุกงอมแล้วพากลับบ้าน
ผลไม้เหล่านี้ดูคล้ายมะละกอ แต่ยาวกว่ามาก พวกมันมีน้ำหนักมากในมือของเขา
ไอร่าพยายามทุบผลไม้ด้วยหินสองครั้ง แต่ผลไม้ไม่ขยับเลย
สิ่งนี้ยากกว่าก้อนหิน
คอนริอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเธอ “แน่ใจเหรอว่าอยากจะกินของแบบนี้ด้วยฟันขาวเล็ก ๆ ของเจ้า หากกัดมัน ฟันเจ้าอาจหักเป็นได้”
ไอร่าจ้องมองเขา “หากยังพูดจาไร้สาระต่อไป ข้าจะทุบหัวเจ้าด้วยผลขนนก มาดูกันว่าหัวของเจ้าหรือผลไม้จะแข็งกว่ากัน”
รอยยิ้มของคอนริกว้างขึ้น “ข้าไม่รู้หรอกว่าสิ่งไหนจะแข็งกว่ากัน แต่ข้ารู้แน่ชัดว่าด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า เจ้ายกผลขนนกไม่ได้หรอก”
“อย่ามาสบประมาทข้า”
เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเก็บผลขนนกที่อยู่บนพื้น ใบหน้าของเธอแดงในขณะที่เธอดิ้นรน เธอไม่สามารถยกมันขึ้นมาได้
คอนริยิ้มอย่างยินดี “อยากให้ข้าช่วยหรือไม่ ขอร้องข้าสิ”
ไอร่า “...”
ผู้ชายคนนี้จะน่ารำคาญขนาดไหน เธออยากจะกัดเขาให้ตาย
ไอร่ากัดฟันของเธอและทันใดนั้นก็กระโจนไปที่แขนของเขาเพื่อกัดเขา
แต่เธอกัดไม่เข้า
ไอร่า “...”
นี่เป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจ
คอนริแตะด้านหลังศีรษะของเธอแล้วยิ้ม “ถ้าจะกัด ก็ควรไปหาหินมาลับฟันเจ้าเสียก่อน”
ในท้ายที่สุด เชร์ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงริเริ่มที่จะช่วยไอร่าเก็บผลขนนกที่อยู่บนพื้นขึ้นมา
เขาถามว่า “เจ้าอยากจะหั่นมันหรือ”
“เจ้าหั่นมันได้หรือไม่” ไอร่ารู้สึกประหลาดใจมาก
เชร์ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร
มือขวาของเขากลายเป็นกรงเล็บเสือ ด้วยการปัดกรงเล็บอันแหลมคมของเขาเบา ๆ เขาก็ตัดผลขนนกที่แข็งราวกับเขากำลังหั่นเต้าหู้
ไอร่ามองเขาด้วยความชื่นชม “เหลือเชื่อ”
เชร์ถอดกรงเล็บของเขาออก คำชมของหญิงสาวตัวน้อยทำให้เขาพอใจ
คอนริตะคอกเบา ๆ
ภายนอกเขาดูถูกเหยียดหยาม แต่เขาแอบเสียใจ หากเขารู้ก่อนหน้านี้เขาคงไม่ต้องเสียเวลาหายใจและหั่นผลขนนกให้เธอโดยตรง ด้วยวิธีนี้เขาจะเป็นคนที่ถูกหญิงสาวตัวน้อยชื่นชมและยกย่อง
หลังจากผ่าผลขนนกออกแล้ว ก็พบว่าข้างในมีเนื้อสีขาวและมีเมล็ดสีขาวนวลอยู่ตรงกลาง
ไอร่าดึงเอาเมล็ดทั้งหมดออกมา หลังจากล้างพวกมันแล้ว เธอใส่มันลงในถุงหนังสัตว์และวางแผนจะเก็บเอาไว้เป็นเมล็ดพันธุ์ต่อไป
ผลขนนกนั้นแข็งมาก แต่เนื้อข้างในค่อนข้างกรอบ กินแล้วสดชื่นมาก
ไอร่าทิ้งผลขนนกไว้สองสามผลเพื่อกินดิบ เธอขุดส่วนที่เหลือออกมาและวางไว้บนยอดเขาเพื่อให้มันแห้ง
เธอให้เชร์ไปเอาหินมาทำให้เป็นหินบด จากนั้นเธอก็นำผลขนนกแห้งมาบด
หินบดมีความหยาบ ดังนั้นเศษที่บดแล้วจึงมีความหนามาก
ไอร่าปล่อยให้เชร์บดอีกสองสามรอบก่อนที่มันจะกลายเป็นผงสีขาวบาง ๆ
เธอเอานิ้วจิ้มมันแล้วเอาเข้าปาก มันมีรสชาติเหมือนแป้ง
ไอร่ามีความสุขเป็นพิเศษ คืนนั้นเธอนำแป้งเหล่านั้นไปรีดเป็นแผ่นเกี๊ยว เธอยังสับเนื้อและทำไส้เพื่อห่อในแผ่นเกี๊ยวใส่กะหล่ำปลีและเครื่องปรุงรส
ในตอนแรกเธอเป็นคนเดียวที่ทำสิ่งนี้ เชร์และคอนริเฝ้าดู หลังจากที่เธอทำเกี๊ยวได้สองอัน พวกเขาก็ได้เรียนรู้ทักษะและทำตามทันที
เกี๊ยวของเชร์นั้นสวยงามมาก พวกมันสมส่วนทั้งทางด้านซ้ายและด้านขวา รูปร่างของพวกมันได้มาตรฐานมากเช่นกัน ถือได้ว่าเป็นตัวอย่างที่ดีว่าเกี๊ยวควรมีหน้าตาเป็นอย่างไร
ไอร่ารู้สึกประทับใจมาก
แต่คอนรินั้นแตกต่างออกไป เขาชอบกินเนื้อสัตว์ เขาจึงยัดไส้ในเกี๊ยวเสียมากมาย ในที่สุดเกี๊ยวก็ใหญ่และอ้วน
พวกมันหนาเหมือนขนมปังมากกว่าเกี๊ยว
ไอร่ามองเขาอย่างพูดไม่ออก “เกี๊ยวของเจ้าอ้วนเกินไป เจ้าต้องใส่ไส้ให้น้อยลงหน่อย”
คอนริไม่ละอายใจแต่ยังภูมิใจ “เกี๊ยวของข้าเป็นบุรุษทั้งหมด แน่นอนว่ามันต้องใหญ่สิ”
“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินว่าเกี๊ยวแบ่งออกเป็นสตรีและบุรุษ”
“ข้ากำลังสอนเจ้าอยู่นี่ไง ผู้หญิงโง่”
ไอร่าแยกเขี้ยวของเธอ “เจ้าสิโง่”
“ยังจะบอกว่าตัวเองไม่โง่อีก ดูหน้าเจ้าสิว่าสกปรกแค่ไหน”
ไอร่าเช็ดใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว เพียงเพื่อถูแป้งทั้งหมดลงบนใบหน้าของเธอ ใบหน้าที่สวยงามของเธอตอนนี้กลายเป็นแมวลายตัวใหญ่ในทันที
คอนริหัวเราะเสียงดังเป็นพิเศษ “เมื่อกี้ข้าโกหกเจ้า ทำไมเจ้าถึงโง่มากขึ้นเรื่อย ๆ เล่า”
ไอร่าโกรธมาก เธอตะครุบเขาและทาแป้งในมือให้ทั่วใบหน้าเขา ทำให้เขากลายเป็นแมวลายตัวใหญ่เหมือนกับเธอ
ไอร่าตะโกนว่า “เจ้ามันนักเลงหัวไม้”
เชร์ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ในขณะที่เขาห่อเกี๊ยวอย่างสงบและดูพวกเขาเล่นกัน
